Έχοντας γνώση ότι τα πολιτικάντικα παιχνίδια των τσαρλατάνων της πολιτικής δεν αφορούν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, θεωρούμε σκόπιμο να εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα σημείο, το μόνο το οποίο μπορεί να προσδώσει στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές τον χαρακτηρισμό ως κρίσιμες, εν απουσία ενός αντιπαγκοσμιοποιητικού πόλου στην Ελλάδα που θα μπορούσε να προτάξει ένα διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό μονομερούς εξόδου από την ΕΕ με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.
Κατά την περίοδο των τελευταίων 10 χρόνων έχουμε γίνει παρατηρητές ενός ευρέος μετασχηματισμού του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, με τους διάφορους ξετσίπωτους και απατεώνες φελλούς να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιπλεύσουν στα λασπόνερα της κοινοβουλευτικού πολιτικαντισμού. Η κατρακύλα του άλλοτε κυρίαρχου ΠΑΣΟΚ, η άνοδος των πολιτικών απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η δημιουργία κομματιδίων σαν τη ΔΗΜΑΡ, τους ΑΝΕΛ, το Ποτάμι κλ.π. φανερώνουν του λόγου το αληθές. Βέβαια, η καταστροφή που επέβαλαν τα διάφορα κόμματα εξουσίας στην ελληνική κοινωνία μέσω των πολιτικών λιτότητας, οι οποίες δεν είναι η αιτία της κρίσης αλλά απλά το σύμπτωμα της αποδοχής των κανονισμών της ΕΕ (σε αντίθεση με τις σκόπιμα αποπροσανατολιστικές μπούρδες της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς»), δικαιολογεί την καταβαράθρωσή τους. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι η όλη δήθεν πολιτική διαμάχη μεταξύ των κύριων «μονομάχων» (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κλπ) μόνο με την «ταμπακιέρα» δεν ασχολείται (δηλ. τις «4 ελευθερίες « της ΕΕ που καταβαράθρωσαν την ελληνική οικονομία και τον ελληνικό λαό αφού κανένας τους δεν θέτει πραγματικά θέμα εθνικής κυριαρχίας όπως θέτουν τα λαϊκά κινήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη[1]).
Δεν είναι λοιπόν περίεργο πως το μιντιακό κομμάτι της Υπερεθνικής και ντόπιας ελίτ ήταν και είναι ακόμα σε θέση να προωθεί και, εν τέλει, να καθιερώνει στο πολιτικό σκηνικό πολιτικούς σχηματισμούς με ανύπαρκτες προτάσεις και πρόγραμμα, με μόνο σκοπό να παίξουν το ρόλο του αποκόμματος σε κυβερνήσεις συνεργασίας και ακόμα, σε βαθύτερο επίπεδο, να κατευθύνουν σε παγκοσμιοποιητικές επιλογές την οργή του κόσμου. Αυτή ήταν η περίπτωση του Ποταμιού που στήθηκε σε μια νύχτα και υπό την ηγεσία μιας πληρωμένης τηλεπερσόνας (και με τη βοήθεια διάφορων αρχολίπαρων της πολιτικής και πνευματικής ζωής) βρέθηκε στα πολιτικά πράγματα με προμετωπίδα έναν δήθεν εναλλακτικό και δήθεν νεωτερικό πολιτικό λόγο, που ουσιαστικά ανέβλυζε σαπίλα. Χωρίς αμφιβολία, αυτή είναι η κατ’ εξοχήν δουλειά των εντεταλμένων δημοσιολόγων και κατασκευαστών της κοινής γνώμης, οπότε δεν μας προξενεί καμία έκπληξη που η ίδια στρατηγική εξακολουθεί να εφαρμόζεται.
Όπως ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ αναδύθηκε σε κυβερνητικό κόμμα, έχοντας πρωτύτερα γυρίσει από τα σημαντικότερα think tank της Υ/Ε παίρνοντας και με τη βούλα τα διαπιστευτήρια του «καλού παιδιού»[2], δηλαδή ότι δεν πρόκειται να αντιτεθεί στον παγκοσμιοποιητικό προσανατολισμό της χώρας (ΕΕ, Ευρωζώνη, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κλ.π.), με συνέπεια να συνεχίσει τις εγκληματικές πολιτικές και, μάλιστα, υπό το μανδύα της «Αριστεράς» που στην Ελλάδα για ιστορικούς λόγους είναι ακόμη «πιασάρικος» , έτσι στήνεται και σήμερα το σκηνικό για να καθιερωθεί στα δημόσια πράγματα ένας άλλος εξίσου άθλιος αλλά και πολύ πιο επικίνδυνος από τον Τσίπρα «αστέρας»: ο Βαρουφάκης. Στη σημερινή συγκυρία, με την παγκοσμιοποιητική ρεζέρβα των εγκληματιών του ΣΥΡΙΖΑ να πνέει τα λοίσθια, τον κατεστημένο αντιπολιτευτικό ρόλο που κάποτε έπαιζε το κόμμα της Κουμουνδούρου έρχεται να διαδραματίσει αυτός ο διεθνούς βεληνεκούς δήθεν «διανοούμενος». Όσο κι αν το αρνείται, οι σχέσεις του με επιφανή στελέχη της Υ/Ε, όπως ο Τζόρτζ Σόρος, τον πατέρα των ροζ επαναστάσεων ανά τον κόσμο και χρηματοδότη των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών, είναι τεκμηριωμένες. Και, όπως εν συντομία θα δείξουμε στις επόμενες γραμμές, η «ρεαλιστική του ανυπακοή» αποτελεί κομμάτι της ελεγχόμενης αντιπολίτευσης που στήνεται στην Ελλάδα της μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχής –αφου η αποτυχια μιας κυβερνησης «από τα ίδια» όπως θα είναι αυτή του Μητσοτάκη είναι βέβαια δεδομένη– με στόχο να μην σηκώσει ποτέ κεφάλι ο ελληνικός λαός για την εθνική και οικονομική του κυριαρχία και να παραμείνει πάντα δέσμιος της ΕΕ που επιβάλει την καταστροφή.
Κατά τη γνώμη μας, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι προωθείται μαζικά τα τελευταία χρόνια, τόσο από «εναλλακτικά» μίντια (Guardian, Project Syndicate, Εφημερίδα των Συντακτών, The Press Project κ.α), εκδοτικούς οίκους, αλλά και πλήρως παγκοσμιοποιητές καλλιτέχνες και διανοούμενους (Τσόμσκι, Ζίζεκ και Γαβράς στα παρ’ημίν). Και λέμε ότι δεν είναι τυχαίο καθώς έχει βρεθεί σε σειρά περιπτώσεων απέναντι στα λαϊκά στρώματα και σταθερά με το μέρος της παγκοσμιοποίησης, έστω και με δήθεν «αντιπολιτευτική» χροιά, υπερθεματίζοντας όπου βρεθεί και σταθεί τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουμε από την άνοδο του φασισμού, λες και ζούμε στις αρχές του 20ου αιώνα όπου δεν υπήρχαν Πολυεθνικές και η ισχύς των εθνών-κρατών καλά κρατούσε.
Έτσι, στο δημοψήφισμα του Brexit, σαν σωστός απολογητής της Νέα Διεθνούς Τάξης, συντάχθηκε με τον Τσίπρα της Βρετανίας, Τζέρεμι Κόρμπιν, με τη μεριά της παραμονής στην ΕΕ. Την άνοιξη του 2017 στο εκλογικό διακύβευμα των Γαλλικών εκλογών ανάμεσα στον πρώην τραπεζίτη Μακρόν (ο οποίος ασύστολα και με πρωτοφανή βιαιότητα καταστέλλει τις επίμονες διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων) και του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν, τάχθηκε με το μέρος του παγκοσμιοποιητή υποψήφιου τονίζοντας το κίνδυνο που διατρέχουμε από την υποτιθέμενη «άνοδο του φασισμού» σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Φυσικά, μόνος σκοπός του ήταν και είναι να συκοφαντήσει τους αγώνες των λαϊκών στρωμάτων για εθνική και οικονομική κυριαρχία για να καταφέρει να περισώσει την ΕΕ! Στα παρ’ ημίν, αφού διετέλεσε σύμβουλος του Γιωργάκη, διαφωνώντας βεβαίως με την υπογραφή των Μνημονίων (πώς θα μπορούσε να επιβιώσει στο πολιτικό σκηνικό άλλωστε;), επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνος που ως Υπουργός Οικονομικών υπέγραψε τη συνέχιση του Μνημονίου με τη συμφωνία του Φεβρουαρίου του 2015, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην απάτη του ΣΥΡΙΖΑ που κορυφώθηκε εκείνο το καλοκαίρι.
Την παραπάνω άποψη έρχεται να ισχυροποιήσει η πρόσφατη δήλωση ενός από τους κατ’ εξοχήν διανοητές της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος έχει ταυτιστεί με όλες τις επιλογές της Υ/Ε τα τελευταία χρόνια, (συμπεριλαμβανομένων των σφαγών του Ιρακινού, Λιβυκού και Συριακού λαού!) Ο λόγος για τον Νόαμ Τσόμσκι που αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Βαρουφάκη μία «αντίρροπη εξέλιξη» στην άνοδο των κινημάτων για εθνική και οικονομική κυριαρχία («ακροδεξιά»/ «φασισμός» για τους παγκοσμιοποιητές), τονίζοντας ότι:
«Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο πρώην Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, μαζί με τον Μπέρνι Σάντερς, προτρέπουν προς τη δημιουργία μίας Προοδευτικής Διεθνούς που θα αντιταχθεί στη διεθνή ακροδεξιά που αναπτύσσεται. Στο επίπεδο των κρατών, η ισορροπία φαίνεται να συντριπτικά να γέρνει προς τη λάθος κατεύθυνση. Αλλά τα κράτη δεν είναι οι μόνες οντότητες. Στο επίπεδο των λαών, η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική. Και αυτό θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Αυτό σημαίνει μία ανάγκη να προστατέψουμε τις λειτουργικές δημοκρατίες και να τις βελτιώσουμε, να χρησιμοποιήσουμε τις ευκαιρίες που παρέχουν για εκείνα τα είδη ακτιβισμού που έχουν οδηγήσει στο παρελθόν σε σημαντική πρόοδο τα οποία μπορεί να μας σώσουν στο μέλλον».
Αυτή είναι η καθ’ υπαγόρευση της Υ/Ε (της οποίας ο Τσόμσκι ήταν πάντα ο πιστός «αριστερός» υπηρέτης) γραμμή της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» σήμερα που προσπαθεί με κάθε τρόπο να υπονομεύσει τα κινήματα για την εθνική κυριαρχία και τη δημιουργία μιας νέας Κοινότητας εθνικά κυρίαρχων κρατών για χάρη της Νέας Διεθνούς Τάξης των πολυεθνικών. Ο Βαρουφάκης, ως σωστό παιδί που βγήκε από τα σπλάχνα του κατεστημένου, μασκαρεύτηκε ως «φιλελεύθερος μαρξιστής» και ήρθε να παίξει το ρόλο του προς όφελος των διεθνών αφεντικών του. Μόνο που ούτε αντιστασιακός είναι πολλώ δε μάλλον μαρξιστής. Όπως καταδεικνύουν τα παραπάνω παραδείγματα, στη σημερινή διαμάχη ανάμεσα στα άτυπα κινήματα για εθνική και οικονομική κυριαρχία που φουντώνουν παντού στην Ευρώπη ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που αποτελεί το ταξικό ζήτημα της εποχής μας, ο Βαρουφάκης προσπαθεί σταθερά να προφυλάξει το συμφέρον των Πολυεθνικών, όπως αυτό εκφράζεται από τη διατήρηση και την επέκταση των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών.
Οι παραπάνω ισχυρισμοί μπορούν εύκολα να ελεγχθούν με μια ματιά στο εκλογικό πρόγραμμα του ΜεΡΑ25, το οποίο αποτελεί μία μετάλλαξη εν έτει 2019 της ΣΥΡΙΖΑϊκής απάτης. Όπως ακριβώς και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ως σημείο αναφοράς της «ανάλυσής» του το Χρέος και τις πολιτικές λιτότητας, έτσι κι ο Βαρουφάκης συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, πρώτον, δείχνοντας ότι ανήκει στην παγκοσμιοποιητική «Αριστερά», μην έχοντας καμία διαφορά με αυτούς που δήθεν αντιπαλεύει και, δεύτερον, επιβεβαιώνοντας τα περί φελλών που αναφέραμε προηγουμένως.
Πιο συγκεκριμένα στην ενότητα για το χρέος, ανακαλύπτουμε και πάλι, σχεδόν 10 χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης (η οποία αποτελεί συνέπεια της χρόνιας κρίσης της ελληνικής οικονομίας –βλ. Εξαρτημένη Ανάπτυξη, Τάκης Φωτόπουλος, 2017), ότι η Λιτότητα είναι αποτέλεσμα του χρέους (!) και όχι των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών, συνάγοντας ότι μια αναδιάρθρωσή του θα τη σταματήσει.
«Είναι λοιπόν ξεκάθαρο: Χωρίς αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, η Λιτότητα θα συνεχίζεται κι ο λαός μας θα παραμείνει έγκλειστος, για πάντα, στην Φυλακή του Χρέους. Η πρόταση του ΜέΡΑ25 είναι μια αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους μέσω της άμεσης διασύνδεσης:
- του ύψους του συνολικού χρέους (κεφάλαιο και τόκους) με το ύψος του συνολικού μας (εθνικού) εισοδήματος, και
- των ετήσιων αποπληρωμών με τον ρυθμό αύξησης του συνολικού μας (εθνικού) εισοδήματος.»
Προφανώς ως ψευδο-«ριζοσπάστης» όχι μόνο κάνει ριζική διαστρέβλωση των αιτιών του Χρέους αλλά και απλά προτείνει μέθοδο για να το πληρώσει τελικά ο ελληνικός λαός—μολονότι ήδη το έχει πληρώσει– ως μη όφειλε — μέσα από την εθνική καταστροφή μετά το 2010!) και φυσική δεν τολμά να μιλήσει καν για ολική διαγραφή του χρέους και αντ’ αυτού, κάνει λόγο για αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης, όπως ακριβώς πρότεινε και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
Ομοίως, αποδέχεται και τα πλεονάσματα που επιβάλλει η ΕΕ, έστω και σε κουτσουρεμένη μορφή:
Δεδομένης όμως της αναδιάρθρωσης χρέους που θα νομοθετήσουμε (βλ. Τομή 1η πιο πάνω), ο απαιτούμενος στόχος πρωτογενούς πλεονάσματος μειώνεται από το 2% με 3,5% του ΑΕΠ στο 0% με 1,5% του ΑΕΠ – κάτι που ισοδυναμεί με την κατάργηση της λιτότητας και την δυνατότητα δραστικής μείωσης των φορολογικών συντελεστών
Και αυτό τη στιγμή που οικονομικά αναπτυγμένες χώρες σαν τη Γαλλία , τη Βρετανία και σύντομα την Ιταλία δεν μιλούν καν για πλεονάσματα αφού ήδη έχουν ελλείμματα στον προϋπολογισμό!
Όσον αφορά την περίπτωση των ιδιωτικοποιήσεων, δηλαδή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το πρόγραμμα του ΜεΡΑ25 εν μέρει τις αποδέχεται, φυσικά με ορισμένες προϋποθέσεις που απλά τις εξωραΐζουν –το αποκορύφωμα της αλητείας Βαρουφάκη!
Όλες οι ιδιωτικοποιήσεις παγώνουν έως ότου, τουλάχιστον, ανακάμψουν οι τιμές στις οποίες κάποια περιουσιακά στοιχεία πωληθούν. Δημόσια αγαθά όπως η ενέργεια, το νερό, παραλίες κλπ, αποκλείονται από οποιαδήποτε πώληση ανεξάρτητα τιμών και προϋποθέσεων.
Στην περίπτωση που κάποιο δημόσιο περιουσιακό στοιχείο πουληθεί στο μέλλον, ισχύουν οι εξής όροι:
- ελάχιστο όριο επενδύσεων από τον αγοραστή
- συλλογικές συμβάσεις και κατοχυρωμένα τα δικαιώματα των εργαζομένων
- δεσμεύσεις προς όφελος των τοπικών κοινωνιών
- διακράτηση μερίδας μετοχών από το δημόσιο που θα περνούν στα ασφαλιστικά ταμεία με στόχο τη μόνιμη ενίσχυσή τους.
- οι μετοχές της νέας Αναπτυξιακής Τράπεζας δίνονται στα ασφαλιστικά ταμεία, ενισχύοντας έτσι την κεφαλαιοποίησή τους.
Και κλείνουμε με τις θέσεις του ΜεΡΑ25 για το προσφυγικό, όπου ανακαλύπτουμε την προγραμματική εφαρμογή των «ανοιχτών συνόρων» προς όφελος των Πολυεθνικών (και όχι φυσικά των λαών):
Μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει ζήσει στο πετσί των πολιτών της την προσφυγιά, την μετανάστευση και την περηφάνια για την Διασπορά μας, έχει υποχρέωση να δημιουργήσει δυνατότητες άμεσης, πραγματικής ένταξης για τους μετανάστες που ζουν εδώ.
Φυσικά ο άθλιος αυτός (κι οι εξίσου άθλιοι αρχολίπαροι που πλαισιώνουν το συνδυασμό του) «ξεχνά» να αναφέρει ότι οι Έλληνες δεν ήταν ποτέ παράνομοι μετανάστες αφού η παράνομη μετανάστευση (δηλ. η μετανάστευση που δεν έχουν εγκρίνει οι ίδιοι οι λαοί υποδοχής) ήταν άγνωστη πριν τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που την καθιέρωσε για χάρη των αναγκών των πολυεθνικών που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο.
Τέλος, νομίζουμε ότι είναι σημαντικό να ασχοληθούμε εν συντομία με το φαινόμενο Βαρουφάκης σε πολιτιστικό επίπεδο. Και αυτό γιατί καταφέρνει αυτή η ναρκισσιστική μιντιακή περσόνα να έλκει ψηφοφόρους και, κυρίως, νέους όχι από το περιεχόμενο του πολιτικού του λόγου (που όπως είδαμε αποτελεί μία ακόμα απάτη), αλλά από το αντισυμβατικό του στυλ σε σύγκριση με τη κλασική φιγούρα των Ελλήνων πολιτικών. Κατά τη γνώμη μας, ο Βαρουφάκης είναι η προσωποποίηση της κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης.
Η εικόνα του είναι το παν και το περιεχόμενο τίποτα.Ένας χίπστερ του πολιτικού κατεστημένου που προσπαθεί να πείσει όχι με το βάρος των επιχειρημάτων του αλλά από την «εναλλακτική» αύρα που εκπέμπει. Ακριβώς όπως οι πολιτικές ταυτότητας και η ιδεολογία των δικαιωμάτων (την οποία υιοθετεί πλήρως) εμφανίζονται στα μάτια των νέων ως αντισυστημικός ακτιβισμός, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν πλήρως ενσωματωμένες πρακτικές στο νεο-φιλελεύθερο/μεταμοντέρνο κοινωνικό παράδειγμα της ΝΔΤ, έτσι και ο Βαρουφάκης με τα σκοπίμως παρδαλά του πουκάμισα, τα leather jackets και τις μπότες ποζάρει ως αυτός που έρχεται να τα αλλάξει όλα. Παράγωγο των ΜΜΕ και των κατεστημένων ακαδημαϊκών κύκλων, υπερασπιστής των «ανοιχτών συνόρων» των Πολυεθνικών εξευτελίζει την έννοια της ιστορικής «ριζοσπαστικής αριστεράς» σημαία της οποίας ήταν ένωση των λαών και όχι ο διαχωρισμός τους ανάλογα με το φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση, φυλή κλπ. όπως προωθούν οι πολιτικές ταυτότητας. Για την ιστορική αυτή Αριστερά η εθνική απελευθέρωση ήταν προϋπόθεση για την κοινωνική επανάσταση και όχι φασιστικό σύνθημα!
Η ιστορική όμως αυτή Αριστερά έχει καταντήσει σήμερα σαν το ΚΚΕ που το προβάλλει ακόμη και ο ίδιος ο Βαρουφάκης! Το γεγονός, βέβαια, ότι στηρίζει και το ΚΚΕ , βάζοντας στην ίδια κατηγορία το ιστορικό αυτό κόμμα με τους μύριους λαϊκούς αγώνες με τη δική του καρικατούρα κόμματος, που υπάρχει μόνο χάρη στη μαζική στήριξη των υπερεθνικών ελίτ και της παγκοσμιοποιητικής “Αριστεράς» τύπου Τσόμσκι, αποτελεί απλά το ξεφτίλισμα του σημερινού ΚΚΕ που έχει καταστεί τόσο ανώδυνο ώστε να το στηρίζει έμμεσα και η Υπερεθνική Ελίτ!
Καλούμε λοιπόν τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα τους νέους να μην ξεγελαστούν από άλλη μία καλοφτιαγμένη απάτη και να μην καθιερώσουν στη δημόσια σκηνή έναν «εναλλακτικό» απατεώνα που υπερασπίζει την καταστροφή μας.
Ο Βαρουφάκης έρχεται να τα αλλάξει όλα, για να παραμείνουν τα πάντα ίδια διασώζοντας την ΕΕ και καταδικάζοντας τα ελληνικά λαϊκά στρώματα σε κινεζοποίηση υπό συνθήκες προτεκτοράτου.
Παραπομπές
[1] Αυτά τα λαϊκά κινήματα που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη κατάφεραν ήδη την μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στην ΕΕ. Μια μεταβολή όμως η οποία δεν είναι βέβαια αρκετή για την εθνική κυριαρχία όπως κατάλαβε ο βρετανικός λαός που επέβαλε την οριστική έξοδο από την ΕΕ η οποία πιθανόν να πραγματοποιηθεί ακόμη και μέχρι το τέλος του Οκτώβρη
[2] Βέβαια η «Αριστερά» που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα ευθυγραμμισμένη με τις βασικές πολιτικές επιλογές της Υ/Ε, όπως είναι η συνθήκη του Μάαστριχτ την οποία είχε στηρίξει, με αποτέλεσμα να ήταν αναμενόμενη εξακολούθηση των ίδιων πολιτικών και υπό την κυβέρνησή της. Βέβαια, η απατεωνίστικη περιφρόνηση του ελληνικού λαού, με αποκορύφωμα τα γεγονότα του δημοψηφίσματος του 2015, δεν έχει προηγούμενο δικαιολογώντας τον χαρακτηρισμό πολιτικοί εγκληματίες.
ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 30/6/2019
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου