Η Τουρκία έχει πάει πλέον σε πολύ υψηλότερο επίπεδο το γεωστρατηγικό παιγνίδι της από ό,τι υποθέτουν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου.
Η στρατηγική στόχευση του Ερντογάν είναι να εξελιχθεί η Τουρκία σε περιφερειακή υπερδύναμη, προστάτιδα του απανταχού μουσουλμανικού κόσμου με ισχύ που θα φτάνει έως τον Ινδικό ωκεανό και θα θυμίζει εκείνη της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αναγκαία προϋπόθεση για να το πετύχει αυτό η Τουρκία είναι να γίνει πυρηνική δύναμη διότι μόνο έτσι θα μπορεί να πάρει τη θέση που της αξίζει στον σύγχρονο κόσμο.
Στον Ερντογάν δεν αρκεί μια θέση στους G20 που ήδη έχει. Θέλει να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τις πυρηνικές δυνάμεις που είναι μετρημένες στα δάχτυλα.
Η ιστορική πείρα έχει δείξει ότι μόνο η κατοχή πυρηνικών όπλων μπορεί να εγγυηθεί πραγματικά την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα μιας χώρας έναντι κάθε πιθανής απειλής.
Αυτό είναι το συμπέρασμα που έβγαλαν οι Τούρκοι βλέποντας πώς αναβαθμίστηκε το διεθνές status του Ισραήλ, της Ινδίας, του Πακιστάν και της Βόρειας Κορέας από τη στιγμή που έκαναν την πρώτη πυρηνική δοκιμή τους και ότι δεν μπορεί να τους βάλει κανείς χέρι επειδή κατέχουν το απόλυτο όπλο αποτροπής.
Σίγουρα οι Τούρκοι θα ήθελαν να έχουν και τα μαχητικά stealth F-35 για να πραγματοποιήσουν τα ευρύτερα επεκτατικά σχέδιά τους στην περιοχή, αλλά βλέπουν πως ακόμα και μία πάμφτωχη χώρα 25 εκατομμυρίων κατοίκων όπως η Βόρεια Κορέα που έχει μία στρατιωτική μάζα εξοπλισμένη με ξεπερασμένα συμβατικά όπλα των δεκαετιών 1960 και 1970, έχει κάνει την πανίσχυρη Αμερική να τρέχει πίσω της παρακαλώντας για συνομιλίες χάρη στο πυρηνικό και βαλλιστικό οπλοστάσιο που κατέχει.
Η μόνη χώρα που ήταν πρόθυμη να δώσει στους Τούρκους την απαραίτητη τεχνογνωσία αξιοποίησης της πυρηνικής ενέργειας ήταν η Ρωσία του Πούτιν. Έτσι από το 2015 έχει αρχίσει να κατασκευάζεται με ρωσική βοήθεια στο Ακουγιού στα παράλια της Κιλικίας ένας πυρηνικός αντιδραστήρας ισχύος 4.500 MW ο οποίος στοιχίζει 20 δις δολάρια και θα ξεκινήσει να λειτουργεί το 2023. Το γιατί η Ρωσία αποφάσισε να βοηθήσει έναν παραδοσιακό εχθρό της όπως η Τουρκία να γίνει πυρηνική δύναμη, έχει να κάνει με καθαρά γεωπολιτικά κριτήρια - ο Πούτιν επιδιώκει προφανώς να διασπάσει το ΝΑΤΟ αφαιρώντας τον ακρογωνιαίο λίθο του που είναι η Τουρκία.
Υποτίθεται ότι οι Τούρκοι θέλουν τον πυρηνικό αντιδραστήρα για να παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα με το οποίο θα τροφοδοτούν την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Μαζί με το νερό που είναι επίσης έτοιμοι να δώσουν, φιλοδοξούν να αλλάξουν την όψη και την οικονομία της Κύπρου ώστε να πετύχουν την ήπια κατάκτησή της και την πλήρη εξάρτησή της από την Τουρκία.
Ωστόσο ένας πυρηνικός αντιδραστήρας κατά τη λειτουργία του παράγει πάντα πλουτώνιο, και αυτό αποτελεί την πρώτη ύλη για την κατασκευή πυρηνικού όπλου. Το μεγάλο πρόβλημα των Τούρκων είναι ότι στην ευρύτερη στρατηγική αρένα της Ανατολικής Μεσογείου δεν υπάρχει χώρος παρά για έναν μόνο γενικό κουμανταδόρο, και αυτός είναι το Ισραήλ, για την εξασφάλιση της Ποιοτικής Στρατιωτικής Υπεροχής του οποίου έναντι κάθε πιθανού αντιπάλου οι ΗΠΑ δεσμεύονται με νόμο από το 2008 - γι' αυτό του δίνουν 3 δις δολάρια δωρεάν στρατιωτική βοήθεια κάθε χρόνο.
Το Ισραήλ παραδοσιακά δεν ανέχεται την ύπαρξη άλλης πυρηνικής δύναμης στην ευρύτερη γειτονιά του, ιδίως μάλιστα όταν αυτή διάκειται εχθρικά απέναντί του. Κι αυτό διότι λόγω μικρού γεωγραφικού και πληθυσμιακού μεγέθους είναι εξαιρετικά ευάλωτο σε μία επίθεση με όπλα μαζικής καταστροφής.
Τρεις ατομικές βόμβες μεγάλης ισχύος να εκραγούν στο Τελ Αβίβ, στην Ιερουσαλήμ και στη Χάιφα, η χώρα τελείωσε, σβήστηκε κυριολεκτικά από τον χάρτη. Ο Ερντογάν το γνωρίζει φυσικά αυτό και φοβάται (δικαιολογημένα) πως οι Ισραηλινοί θα χτυπήσουν κάποια στιγμή τον τουρκικό αντιδραστήρα, ας μην λένε κάτι προς το παρόν κι ας μη δείχνουν ότι ενοχλούνται.
Το έχουν ξανακάνει άλλωστε με τον γαλλικής κατασκευής πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ το 1981 και με τον βορειοκορεατικής κατασκευής πυρηνικό αντιδραστήρα της Συρίας το 2007, ενώ έχουν απειλήσει επανειλημμένα ότι θα κάνουν το ίδιο και σε βάρος των ρωσικής κατασκευής πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν στο Μπουσέρ, στη Νατάνζ, στο Αράκ, στο Φορντό και στο Ισπαχάν.
Με τον Ερντογάν και τις ηγεμονικές νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες του έχουν πρόβλημα οι Ισραηλινοί και όχι με τους Τούρκους εν γένει. Αν βρισκόταν τρόπος να βγει από τη μέση ο Ερντογάν (όπως λίγο έλειψε να συμβεί τον Ιούλιο του 2016 με το πραξικόπημα), κατά πάσα πιθανότητα το Ισραήλ και η Τουρκία θα ξαναγίνονταν εν μία νυκτί οι στενοί σύμμαχοι και εταίροι που ήταν επί δεκαετίες. Ο πόλεμος του Ισραήλ κατά του Ερντογάν είναι πολυμέτωπος και πολυεπίπεδος.
Προς το παρόν τον χτυπάει με τις περίφημες «αγορές» και τους τρεις αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης οι οποίοι δολοφονούν οικονομικά ολόκληρα κράτη. Η τουρκική οικονομία δέχεται τρομακτική επίθεση επί χρόνια τώρα αλλά αυτό που φοβάται πραγματικά ο Ερντογάν είναι το ενδεχόμενο αεροπορικής ή πυραυλικής προσβολής του τουρκικού πυρηνικού αντιδραστήρα στο Ακουγιού. Για να εξασφαλιστεί απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο που θα θρυμματίσει το πολιτικό του κύρος, όφειλε να βρει αντίδοτο στην ασύδοτη δράση της ισραηλινής αεροπορίας, και ιδίως των νέων μαχητικών stealth τύπου F-35 που ήδη έχει αρχίσει να παραλαμβάνει το Ισραήλ (με στόχο να αποκτήσει τελικά περίπου 100).
Με μαχητικά αεροσκάφη είναι σχεδόν αδύνατον να αναχαιτιστεί η ισραηλινή αεροπορία διότι υπερέχει συντριπτικά έναντι της τουρκικής αεροπορίας σε ποιότητα, εκπαίδευση και πολεμική πείρα και επιπλέον διαθέτει δικά της συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου. Να εκφοβιστεί το Ισραήλ με αντίποινα είναι επίσης αδύνατον διότι εκτός του ότι διαθέτει μία πολύ εξελιγμένη τριπλή αντιπυραυλική ομπρέλα, έχει και ένα τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο το οποίο δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει αν κινδυνεύσουν σοβαρά τα αστικά του κέντρα. Άρα ήταν μονόδρομος για την Τουρκία να αποκτήσει ένα αμυντικό όπλο άγνωστο στους Ισραηλινούς το οποίο να τους αποτρέψει να χτυπήσουν τον αντιδραστήρα στο Ακουγιού ή να τους τσακίσει αν επιχειρήσουν να το κάνουν τελικά, χωρίς να παραστεί ανάγκη κλιμάκωσης της σύρραξης με πλήγματα βαλλιστικών πυραύλων κατά του Ισραήλ.
Τη λύση έδωσαν στον Ερντογάν και πάλι οι Ρώσοι οι οποίοι έχουν αναπτύξει κατάλληλα αντιαεροπορικά και αντιβαλλιστικά όπλα «αντιπρόσβασης» (anti-access) που τους επιτρέπουν να επιβάλουν «άρνηση περιοχής» (area denial), δηλαδή να στερήσουν από τις δυτικές αεροπορίες την ελευθερία δράσης που συνήθως έχουν πάνω από μία εχθρική χώρα.
Οι S-400 είναι από τους πιο επίφοβους πυραύλους εδάφους-αέρος που υπάρχουν σήμερα στο παγκόσμιο οπλοστάσιο. Το σύστημα αυτό είναι κινητό (και συνεπώς πολύ δύσκολο να εντοπιστεί και να καταστραφεί), έχει τη δυνατότητα να ετοιμαστεί για βολή μέσα σε 5 λεπτά από μόνο 3 άτομα, χρησιμοποιεί έξι διαφορετικούς τύπους ραντάρ τα οποία εκπέμπουν σε διαφορετικές μπάντες συχνοτήτων, αξιοποιεί ακόμη και συστήματα παθητικής ανίχνευσης εκπομπών στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα εντοπίζοντας στόχους χωρίς να εκπέμπει το ίδιο, μπορεί να εγκλωβίζει στόχους ακόμη και μεγέθους μπάλας ποδοσφαίρου, έχει χρόνο αντίδρασης 9-10 δευτερολέπτων από τη στιγμή του εγκλωβισμού, και εκτοξεύει τέσσερα διαφορετικά είδη πυραύλων ανάλογα με τις εκάστοτε επιχειρησιακές ανάγκες, με βεληνεκές που κυμαίνεται θεωρητικά από 40 km έως 400 km.
Για να έχει κανείς μία συγκριτική εικόνα στο μυαλό του αρκεί να ξέρει ότι το αμερικανικό σύστημα Patriot υποστηρίζει μόνο έναν τύπο βλήματος με βεληνεκές 96 km.
Το σύστημα S-400 είναι ικανό να αντεπεξέρχεται ακόμη και σε μαζικές επιθέσεις κορεσμού.
Οι πύραυλοί του πετούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα 14 Mach (δηλαδή περίπου 5.000 μέτρα το δευτερόλεπτο!), πράγμα που σημαίνει ότι είναι πρακτικά αόρατοι στον αέρα, και μπορούν να εμπλέξουν στόχους από ύψος 5 μέτρων από το έδαφος (ακόμα και αν αυτοί είναι πύραυλοι cruise) μέχρι ύψος 20 χιλιομέτρων.
Λόγω των επιδόσεών τους οι S-400 δεν είναι απλώς σε θέση να πλήττουν μαχητικά αεροσκάφη και χαμηλά ιπτάμενους πυραύλους cruise αλλά και να απειλούν σοβαρά τους πολύτιμους πολλαπλασιαστές ισχύος του επιτιθέμενου όπως τα ιπτάμενα ραντάρ, τα ιπτάμενα τάνκερ και άλλους ευπαθείς στόχους οι οποίοι συνήθως παραμένουν μακριά από τη ζώνη των βομβαρδισμών για να υποστηρίζουν τα επιτιθέμενα αεροσκάφη.
Για τον λόγο αυτό οι S-400 αποτελούν ένα όπλο που μπορεί να ανατρέψει πλήρως τον σχεδιασμό μιας αντίπαλης αεροπορίας, ιδίως αν αποτελούν μέρος ενός αλληλοκαλυπτόμενου συστήματος αεράμυνας και επιχειρούν σε συνεργασία με άλλα όπλα εδάφους-αέρος μικρότερης εμβέλειας όπως οι Tor-M1 ή τα Pantsir.
Αυτά ακριβώς τα τρομερά ρωσικά όπλα αντιπρόσβασης/άρνησης περιοχής (A2/AD) έχει σχεδιαστεί να αντιμετωπίζει το νέο αμερικανικό μαχητικό F-35. To αεροσκάφος αυτό ενσωματώνει μεταξύ άλλων την περίφημη τεχνολογία stealth που το καθιστά σχεδόν αόρατο στα ραντάρ υψηλής συχνότητας από τις περισσότερες γωνίες θέασης, εφόσον βέβαια δεν μεταφέρει εξωτερικά φορτία. Για τον λόγο αυτό όλα τα όπλα του F-35 έχουν σχεδιαστεί να φέρονται εντός της ατράκτου, και αυτό είχε ως τίμημα την κάπως ασουλούπωτη γεωμετρία του και την ελάττωση της μέγιστης ταχύτητας που μπορεί να αναπτύξει σε 1,6 Mach όταν σχεδόν όλα τα μαχητικά της προηγούμενης γενιάς μπορούν να υπερβούν τα 2 Mach.
Η ιδιότητα stealth του F-35 όμως ισχύει υπό προϋποθέσεις. Το F-35 για να μείνει αόρατο στα ραντάρ βασίζεται περισσότερο στην απορροφητικότητα της ακτινοβολίας ραντάρ από το υλικό των επιφανειών του και λιγότερο στη γεωμετρία του. Μπορεί ωστόσο να πετάξει για περίπου 250 χιλιόμετρα με ταχύτητα 1,2 Mach χωρίς τη χρήση μετακαυστήρα, πράγμα ακατόρθωτο για μαχητικά προηγούμενης γενιάς.
Εκτός όμως από την τεχνολογία stealth το F-35 αξιοποιεί ένα σύστημα 6 προηγμένων αισθητήρων (DAS) τοποθετημένων περιμετρικά που δίνουν στον χειριστή του εκπληκτική επίγνωση κατάστασης, δηλαδή πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει γύρω του σε τόξο 360 μοιρών, όχι μόνο ποια βλήματα κινούνται εναντίον του αλλά και από ποιο σημείο έχουν εκτοξευτεί, ενώ παράλληλα έχει και τη δυνατότητα να ανταλλάσσει πληροφορίες και δεδομένα με άλλα αεροσκάφη ή με το έδαφος χωρίς να γίνεται αντιληπτό από τους αισθητήρες του εχθρού.
Οι πύραυλοι S-400 και τα αεροσκάφη F-35 έχουν σχεδιαστεί ουσιαστικά για να αντιμετωπίσουν το ένα το άλλο. Μόνο που ΔΕΝ μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιο από τα δύο όπλα υπερισχύει σε πραγματική αναμέτρηση.
Είναι τέτοια η φύση αυτών των προηγμένων όπλων ώστε για να μπορέσει κανείς να τα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά πρέπει υποχρεωτικά να ανακαλύψει τις αδυναμίες τους - και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο αν τα διαθέτει και τα δύο και έχει άνεση χρόνου για να τα δοκιμάσει εξαντλητικά το ένα εναντίον του άλλου, διότι διαφορετικά θα διαπιστώσει την αλήθεια μόνο σε έναν πραγματικό πόλεμο, και αυτό μπορεί να αποβεί πολύ οδυνηρό έως καταστροφικό.
Έτσι όπως πάνε μέχρι τώρα τα πράγματα, ούτε η Ρωσία μπορεί να είναι απολύτως βέβαιη για την αποτελεσματικότητα των S-400 αφού δεν έχει στη διάθεσή της τα F-35, αλλά ούτε και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ μπορούν να είναι απολύτως βέβαιοι για την αποτελεσματικότητα του F-35 αφού δεν διαθέτουν τους S-400.
Ο λόγος που η Τουρκία παρήγγειλε τους πυραύλους S-400 είναι κατά κύριο λόγο η προστασία του πυρηνικού αντιδραστήρα που κατασκευάζεται στο Ακουγιού.
Γι' αυτό και η τουρκική κυβέρνηση έχει ήδη δηλώσει ότι θα αναπτύξει ένα μέρος των S-400 στα νότια παράλια της χώρας ώστε να ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο και να προστατεύει τα πλωτά γεωτρύπανά της, τον πυρηνικό αντιδραστήρα και τις αεροναυτικές της δυνάμεις από τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς.
Βεβαίως οι Τούρκοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι Ρώσοι είναι τελείως αναξιόπιστοι στην υποστήριξη των όπλων που πουλάνε, αλλά υπολογίζουν ότι οι S-400 εφόσον είναι ολοκαίνουργοι δεν θα έχουν σοβαρό πρόβλημα συντήρησης για τα επόμενα 5 χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί ο πυρηνικός αντιδραστήρας.
Οι Ισραηλινοί θα πρέπει λογικά να χτυπήσουν πριν το 2023. Δεν έχει νόημα να χτυπήσουν τώρα, πριν αναπτυχθούν οι S-400, διότι στην τοποθεσία του αντιδραστήρα έχουν κατασκευαστεί μόνο οι τσιμεντένιες βάσεις και δεν έχει εγκατασταθεί ακόμα κανένα κρίσιμο εξάρτημα του μηχανολογικού εξοπλισμού. Άρα η ιδανική χρονική στιγμή για να χτυπήσουν θα είναι λίγο πριν ο αντιδραστήρας φορτωθεί με πυρηνικό καύσιμο και τεθεί σε λειτουργία, ώστε αφενός να προκληθεί η μέγιστη ζημιά, και αφετέρου να αποφευχθεί η έκλυση ραδιενέργειας στην ευρύτερη περιοχή.
Η Τουρκία που έχει παραγγείλει και S-400 και F-35, αν τα παραλάβει θα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που θα γνωρίζει επακριβώς σε λίγο καρό τις αδυναμίες και τις τακτικές επιτυχούς αντιμετώπισης και των δύο αυτών όπλων - και κάτι τέτοιο δεν μπορούν να το επιτρέψουν να συμβεί οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί διότι αυτή η γνώση θα αποτελεί τρομερό τακτικό πλεονέκτημα και διαπραγματευτικό ατού της Άγκυρας η οποία θα μπορεί να εκβιάζει ή να ζητά υπέρογκα ανταλλάγματα για να το μοιραστεί με άλλους.
Γι' αυτό οι Αμερικανοί απειλούν την Τουρκία με ακύρωση της παράδοσης των F-35 εφόσον ξεκίνησε να παραλαμβάνει τους S-400. Διότι πολύ απλά δεν είναι δυνατόν μία μικρή περιφερειακή δύναμη όπως είναι η Τουρκία να κατέχει κρίσιμες και άκρως απόρρητες πληροφορίες για τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες των κορυφαίων όπλων παγκοσμίως, και να μην τις γνωρίζει η ισχυρότερη υπερδύναμη του πλανήτη - και κοντά σ' αυτή βέβαια και το Ισραήλ το οποίο κάποια στιγμή πιθανώς να αποφασίσει να κάνει τον τουρκικό πυρηνικό αντιδραστήρα στάχτη.
Για τους παλαιότερους τύπους ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων όπως οι S-300 οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί δεν ανησυχούν διότι έχουν φροντίσει ήδη να τους «ξεψαχνίσουν» λεπτομερώς και γνωρίζουν πώς να τους αντιμετωπίσουν.
Σκοπός των Αμερικανών είναι να εξυπηρετήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα του Ισραήλ, που αυτή τη στιγμή έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με αυτά της Τουρκίας του Ερντογάν. Οι Αμερικανοί επιδιώκουν να φέρουν την Τουρκία πίσω στο δυτικό μαντρί, να την εξουδετερώσουν ως δυνητική απειλή κατά του Ισραήλ, και να της ψαλιδίσουν τις φιλοδοξίες που έχει να γίνει ανεξάρτητη περιφερειακή πυρηνική υπερδύναμη.
Το σίγουρο όμως είναι ότι οι Αμερικανοί δεν σκοπεύουν να χαρίσουν την Τουρκία στους Ρώσους. Έχουν επενδύσει υπερβολικά πολύ χρήμα καθώς και διπλωματικό και στρατιωτικό κεφάλαιο στην Τουρκία επί 65 χρόνια για να κατοχυρώσουν αυτόν τον σύμμαχο ο οποίος ελέγχει παραδοσιακά τον μεγάλης στρατηγικής αξίας δίαυλο Βόσπορος - Προποντίδα - Δαρδανέλια που είχε καταστήσει το Βυζάντιο παγκόσμια υπερδύναμη επί 1.100 χρόνια.
Συνεπώς, δεν πρόκειται να στείλουν την Τουρκία στις αγκάλες του Πούτιν, του πιο επικίνδυνου εχθρού τους.
Δεν θέλουν με τίποτα να επαναληφθεί η απώλεια του φιλοδυτικού Ιράν που έγινε το 1979 με την ανατροπή του Σάχη από τον Χομεϊνί.
Ούτε όμως οι Τούρκοι είναι ηλίθιοι. Ξέρουν πως αν χαλάσουν τις σχέσεις τους με την Αμερική, τότε θα παραλύσει το 100% της αεροπορίας τους, το 70% του στρατού τους και το 50% του ναυτικού τους. Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις μπορεί να τροφοδοτούνται όλο και περισσότερο από όπλα εγχώριας παραγωγής, αλλά δεν έχουν την πολυτέλεια να αποκοπούν πλήρως από τις ΗΠΑ. Μια τέτοια εξέλιξη θα απέβαινε καταστροφική για το αξιόμαχό τους.
Επιπλέον, οι S-400 (κόστος 2,5 δις δολάρια για την Τουρκία) δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να μπουν στην ίδια ζυγαριά με τα μαχητικά αεροσκάφη F-35 (κόστος 10 δις δολάρια για την Τουρκία), διότι οι πρώτοι είναι απλώς ένα καλό αμυντικό όπλο ενώ τα δεύτερα είναι η επιτομή του πιο εξελιγμένου επιθετικού όπλου που υπάρχει σήμερα. Και ως γνωστόν, ποτέ κανείς δεν κέρδισε πόλεμο παραμένοντας μόνο σε άμυνα.
Η Τουρκία είναι σαφώς αναθεωρητικό κράτος και οι στόχοι της είναι καθαρά επεκτατικοί και επιθετικοί. Χρειάζεται οπωσδήποτε τα F-35 για να μπορεί να χτυπήσει κρατικές οντότητες που αποτελούν υποψήφια θύματά της (κυρίως την Ελλάδα) με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Επιπλέον, η πιθανή ακύρωση της παραλαβής των F-35 θα οδηγήσει σε ναυάγιο και την απόκτηση των δύο μίνι αεροπλανοφόρων που ναυπηγεί τώρα η Τουρκία, αφού έχουν σχεδιαστεί για χρήση από την ειδική έκδοση F-35B που είναι ικανή για κάθετη αποπροσνήωση, και δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πουθενά διεθνώς κάποιος αντικαταστάτης τους.
Αλλά ακόμη κι αν πάρει τελικά τα F-35 η Τουρκία (κατασκευάζει ήδη με πλειάδα δικών της εταιρειών 937 μέρη και εξαρτήματα του αεροσκάφους) δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψε με την Αμερική και ότι θα μπορεί μετά να της βγάζει γλώσσα.
Η ένταξη του F-35 στο οπλοστάσιο μιας χώρας σημαίνει στενή και πλήρη δέσμευση της χώρας αυτής στο αμερικανικό άρμα επί δεκαετίες, διότι αν το F-35 δεν υποστηριχθεί όπως πρέπει από πλευράς συντήρησης (που είναι πολύ δαπανηρή και εξειδικευμένη) θα καταστεί άχρηστο ως προς την ιδιότητα stealth μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα - λόγω αυτών των αναγκών εξειδικευμένης συντήρησης το κόστος μιας ώρας πτήσης του F-35 ανέρχεται σε 35.000 δολάρια όταν του F-16 δεν ξεπερνά τα 8.000 δολάρια.
Συνεπώς αν η Τουρκία θέλει πραγματικά τα F-35, τότε δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνεχίσει να διατηρεί σταθερά καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ προκειμένου τα μαχητικά της αυτού του τύπου να παραμένουν επιχειρησιακά και να μην πάνε πεταμένα τα δισεκατομμύρια που θα δαπανήσει για την απόκτησή τους.
Λογικά η κατάληξη του αμερικανοτουρκικού παζαριού δεν μπορεί να είναι άλλη από τη συμφωνία, αφού καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει συμφέρον να τεντώσει τόσο πολύ το σχοινί ώστε αυτό να σπάσει.
Το Ισραήλ βεβαίως είναι ανελέητο και δεν αστειεύεται. Παράλληλα με τις διπλωματικές και στρατιωτικές πιέσεις μέσω ΗΠΑ, ασκεί στην Τουρκία και αφόρητη πίεση με επίθεση στην οικονομία της προκαλώντας ραγδαία πτώση της ισοτιμίας της τουρκικής λίρας και άνοδο των επιτοκίων δανεισμού της χώρας. Έχει στριμώξει στα σχοινιά του ρινγκ τον Ερντογάν και τον γρονθοκοπεί ανελέητα μέχρι να τον αναγκάσει να ρίξει λευκή πετσέτα και να εγκαταλείψει τις πυρηνικές του φιλοδοξίες.
Η ιστορική ευκαιρία είναι εκπληκτική για την Ελλάδα αλλά μένει να δούμε αν έχουμε και ικανή πολιτική ηγεσία για να την εκμεταλλευτεί.
Stirlitz
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου