«Χάρτης: Δορυφορική εικόνα από τον γεωστατικό δορυφόρο GOES-16 (επεξεργασμένη από το meteo.gr) την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017, ώρα Ελλάδος 09:00. Στον κόλπο του Μεξικού διακρίνετε τον τυφώνα κατηγορίας 1 "Κάτια", βορειοδυτικά του Πουέρτο Ρίκο τον τυφώνα κατηγορίας 5 "Ίρμα" και ανατολικά του 60° μεσημβρινού τον τυφώνα κατηγορίας 3 "Χοσέ".» http://www.meteo.gr/meteoplus/
Οι ΤΥΦΩΝΕΣ προς την Αμερικανική Ήπειρο μήπως ακολουθούν τους δρόμους του δουλεμπορίου από την Αφρική;
Τι συμβαίνει τώρα;
Πόλη-φάντασμα το Μαϊάμι -Παγκόσμια αγωνία για το πέρασμα της Ιρμα
Η Ιρμα χτυπά την Κούβα και κατευθύνεται προς Φλόριντα
Έρημη πόλη το Μαϊάμι
Αν και νέα πρόβλεψη δείχνει τον τυφώνα να περνά πιο δυτικά, υπάρχει ακόμη κίνδυνος για ανθρώπινες ζωές στο Μαϊάμι.
Ηδη η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε καθώς την πόλη χτυπούν σφοδρές βροχοπτώσεις
«Φύγετε, δεν θα επιβιώσετε αν μείνετε», προειδοποιούν οι αρχές
6,3 εκατ. κάτοικοι της πολιτείας εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, 50.000 σε καταφύγια
http://www.iefimerida.gr/
9 Σεπτεμβρίου 2017
Κάπου στο κέντρο του Ατλαντικού προς την πλευρά της Δυτικής Αφρικής φαίνεται να άρχετε η μορφοποίηση των πρώτων κυκλωνικών σχηματισμών.
Τα πλάνα κινηματογραφήθηκαν από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό την περασμένη Τρίτη.
Φώτο από iefimerida.gr.http://
Τι συνέβαινε τότε;
Αποσπάσματα από « Στην Ακτή των Σκλάβων»
«Το πιο απάνθρωπο όμως δουλεμπόριο άρχισε τον 16ο αιώνα με την ενθάρρυνση της Αμερικής. Ο Νέος Κόσμος είχε ανάγκη από εργατικά χέρια, κυρίως για σκληρές δουλειές. Η λύση βρέθηκε. Εργατικό δυναμικό από την Αφρική μέσα από το δουλεμπόριο των μαύρων με τον πιο φρικτό τρόπο σύλληψης και μεταφοράς τους. Ο R. Corvevin στο βιβλίο του «Histoire de l' Afrique Noire» αναφέρει ότι οι φυτείες ζαχαροκάλαμου της Αμερικής χρειάζονταν κατάλληλα χέρια και αυτά υπήρχαν στην Αφρική. Για τον ίδιο λόγο γεννήθηκε και το γαλλικό δουλεμπόριο στις Αντίλλες.
Το εμπόριο των μαύρων προς την Αμερική επισημοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1510 και διήρκεσε τέσσερις αιώνες. Κατά την περίοδο αυτή η Αφρική έχασε εξήντα εκατομμύρια ανθρώπους της. Από αυτούς μερικοί άφηναν την πνοή τους από την κακομεταχείριση στον «δρόμο των σκλάβων» ή στους πύργους συγκέντρωσής τους στα παράλια της Δυτικής Αφρικής. Οσοι επιζούσαν μεταφέρονταν με πλοία στην Αμερική. Ηδη από το 1820 ανθρωπιστικές οργανώσεις στην Ευρώπη ακόμη και στην Αμερική έδιναν μάχη για την κατάργηση του δουλεμπορίου που έγινε επίσημη τον Μάιο του 1888. Παρ' όλα αυτά το δουλεμπόριο πέρασε και το κατώφλι του 20ού αιώνα και συνεχίστηκε ανεπίσημα ως το 1901.»
« Σήμερα, στους πύργους που δεσπόζουν στα παράλια της Δυτικής Αφρικής, δεν υπάρχουν πια σκλάβοι για να μεταφερθούν στην Αμερική.
«Κοίταζα στον χάρτη τη Χρυσή Ακτή, την ακτή της Γκάνας, που στολίζεται από παλιά οχυρά και πύργους. Σήμερα σώζονται τριάντα από τα πενήντα που υπήρχαν στο παρελθόν. Ευρωπαίοι κυβερνήτες της Δυτικής Αφρικής τα έκτισαν ως έδρα των δραστηριοτήτων και επιχειρήσεών τους. Χρησίμευαν κυρίως ως χώροι αποθήκευσης χρυσού και ελεφαντοστού. Όταν άρχισε το δουλεμπόριο, το 1510, έγιναν τόποι - «στρατόπεδα» συγκέντρωσης των σκλάβων ώσπου να επιβιβασθούν στα καράβια με προορισμό την Αμερική. Αποτελούν σήμερα την πιο συγκλονιστική μαρτυρία του δουλεμπορίου στη Δυτική Αφρική. Τα κυριότερα παλιά κέντρα των σκλάβων είναι οι πύργοι του Αγίου Γεωργίου και του Κέιπ Κοστ στην Γκάνα, το Ανέχο στο Τόγκο και η Ουίδα στο Μπενίν. Αργότερα το 17ο αιώνα έγινε το Γκορέ στην ακτή της Σενεγάλης»
«Ο πύργος του Αγίου Γεωργίου - Ελμίνα
Οι πύργοι της Ελμίνας και του Κέιπ Κοστ αποτελούν τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονικά και ιστορικά ευρωπαϊκά κτίρια στη Δυτική Αφρική. Το κάστρο (ή πύργος) του Αγ. Γεωργίου κτίστηκε το 1482 από τους Πορτογάλους, όταν ανακάλυψαν ότι η περιοχή είναι ορυχείο χρυσού. Γι' αυτό ονόμασαν την ακτή Α Mina «the Mine». Οι λέξεις El Mina σημαίνουν επίσης στην αραβική γλώσσα το λιμάνι.
Το 1872 οι Ολλανδοί το παρεχώρησαν στους Αγγλους. Το κάστρο του Αγ. Γεωργίου, το οχυρό St. Jago καθώς και το κάστρο Κέιπ Κοστ έχουν ανακηρυχθεί Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά από την UNESCO.
Οταν επισκέφθηκα τις υπόγειες ειρκτές, όπου στοίβαζαν τους σκλάβους, αναρωτήθηκα πώς ήταν δυνατόν να επιζήσουν άνθρωποι σε αυτούς τους χώρους. Τοποθετούσαν όσο το δυνατόν περισσότερους και όσοι απέμεναν, από τις μεταδοτικές αρρώστιες και από την έλλειψη φαγητού, κρίνονταν κατάλληλοι να φύγουν για την Αμερική. Τις γυναίκες τις έβαζαν σε ξεχωριστά δωμάτια.
Κέιπ Κοστ: κέντρο θανάτου
Είναι ένας από τους συγκλονιστικότερους χώρους της ανθρώπινης θηριωδίας. Ακόμη και σήμερα τα δεσμωτήρια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον χρόνο. Οι τοίχοι μοιάζουν να εκπέμπουν ακόμη και τώρα την τελευταία πνοή των σκλάβων, που ήταν στοιβαγμένοι 1.500 άτομα, κάθε φορά, σε τέσσερις ειρκτές. Οσοι δυσανασχετούσαν πέθαιναν από ασφυξία μέσα σε έναν ιδιαίτερο χώρο και οι υπόλοιποι, όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, μεταφέρονταν στα καράβια, μέσα από μια υπόγεια σήραγγα 50 μέτρων, που κατέληγε στην έξοδο του κάστρου μπροστά στη θάλασσα. Στην ίδια έξοδο με τους άντρες έφθαναν και οι γυναίκες από άλλο δωμάτιο. Οι γυναίκες ανταλλάσσονταν με λιγότερα προϊόντα σε σχέση με τους άντρες. Τα προϊόντα ήταν υφάσματα, μαντίλια, κοχύλια, πίπες Ολλανδίας, όπλα, σιδερένιες βέργες, οινόπνευμα κλπ. Ένας άντρας ισοδυναμούσε να δεκαέξι μαντίλια, ενώ μια γυναίκα με δέκα... Τα παιδάκια με πολύ λιγότερα. Η κάθε γυναίκα δεν ήξερε αν είχαν επιζήσει ο άντρας της, τα παιδιά της και πού θα μεταφερόταν ο καθένας χωριστά.» ΠΗΓΗ : http://www.tovima.gr/# Γκίνου, Ελένη ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 04/01/1998
Ο ιστορικός χρόνος βρίθει από εκατόμβες ανθρώπινων τραγωδιών.
Η εποχή μας με το ξεστράτισμα της είναι πρόθυμη να συνεισφέρει και άλλες.
Όμως όπως λένε η ιστορία κάνει κύκλους και διδάσκει ακολουθώντας τους ίδιους δρόμους του αίματος.
Δεν μπορεί κάποτε θα βάλουμε μυαλό γιατί η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Με Πίστη και Ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Τι συνέβαινε τότε;
Αποσπάσματα από « Στην Ακτή των Σκλάβων»
«Το πιο απάνθρωπο όμως δουλεμπόριο άρχισε τον 16ο αιώνα με την ενθάρρυνση της Αμερικής. Ο Νέος Κόσμος είχε ανάγκη από εργατικά χέρια, κυρίως για σκληρές δουλειές. Η λύση βρέθηκε. Εργατικό δυναμικό από την Αφρική μέσα από το δουλεμπόριο των μαύρων με τον πιο φρικτό τρόπο σύλληψης και μεταφοράς τους. Ο R. Corvevin στο βιβλίο του «Histoire de l' Afrique Noire» αναφέρει ότι οι φυτείες ζαχαροκάλαμου της Αμερικής χρειάζονταν κατάλληλα χέρια και αυτά υπήρχαν στην Αφρική. Για τον ίδιο λόγο γεννήθηκε και το γαλλικό δουλεμπόριο στις Αντίλλες.
Το εμπόριο των μαύρων προς την Αμερική επισημοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1510 και διήρκεσε τέσσερις αιώνες. Κατά την περίοδο αυτή η Αφρική έχασε εξήντα εκατομμύρια ανθρώπους της. Από αυτούς μερικοί άφηναν την πνοή τους από την κακομεταχείριση στον «δρόμο των σκλάβων» ή στους πύργους συγκέντρωσής τους στα παράλια της Δυτικής Αφρικής. Οσοι επιζούσαν μεταφέρονταν με πλοία στην Αμερική. Ηδη από το 1820 ανθρωπιστικές οργανώσεις στην Ευρώπη ακόμη και στην Αμερική έδιναν μάχη για την κατάργηση του δουλεμπορίου που έγινε επίσημη τον Μάιο του 1888. Παρ' όλα αυτά το δουλεμπόριο πέρασε και το κατώφλι του 20ού αιώνα και συνεχίστηκε ανεπίσημα ως το 1901.»
« Σήμερα, στους πύργους που δεσπόζουν στα παράλια της Δυτικής Αφρικής, δεν υπάρχουν πια σκλάβοι για να μεταφερθούν στην Αμερική.
«Κοίταζα στον χάρτη τη Χρυσή Ακτή, την ακτή της Γκάνας, που στολίζεται από παλιά οχυρά και πύργους. Σήμερα σώζονται τριάντα από τα πενήντα που υπήρχαν στο παρελθόν. Ευρωπαίοι κυβερνήτες της Δυτικής Αφρικής τα έκτισαν ως έδρα των δραστηριοτήτων και επιχειρήσεών τους. Χρησίμευαν κυρίως ως χώροι αποθήκευσης χρυσού και ελεφαντοστού. Όταν άρχισε το δουλεμπόριο, το 1510, έγιναν τόποι - «στρατόπεδα» συγκέντρωσης των σκλάβων ώσπου να επιβιβασθούν στα καράβια με προορισμό την Αμερική. Αποτελούν σήμερα την πιο συγκλονιστική μαρτυρία του δουλεμπορίου στη Δυτική Αφρική. Τα κυριότερα παλιά κέντρα των σκλάβων είναι οι πύργοι του Αγίου Γεωργίου και του Κέιπ Κοστ στην Γκάνα, το Ανέχο στο Τόγκο και η Ουίδα στο Μπενίν. Αργότερα το 17ο αιώνα έγινε το Γκορέ στην ακτή της Σενεγάλης»
«Ο πύργος του Αγίου Γεωργίου - Ελμίνα
Οι πύργοι της Ελμίνας και του Κέιπ Κοστ αποτελούν τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονικά και ιστορικά ευρωπαϊκά κτίρια στη Δυτική Αφρική. Το κάστρο (ή πύργος) του Αγ. Γεωργίου κτίστηκε το 1482 από τους Πορτογάλους, όταν ανακάλυψαν ότι η περιοχή είναι ορυχείο χρυσού. Γι' αυτό ονόμασαν την ακτή Α Mina «the Mine». Οι λέξεις El Mina σημαίνουν επίσης στην αραβική γλώσσα το λιμάνι.
Το 1872 οι Ολλανδοί το παρεχώρησαν στους Αγγλους. Το κάστρο του Αγ. Γεωργίου, το οχυρό St. Jago καθώς και το κάστρο Κέιπ Κοστ έχουν ανακηρυχθεί Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά από την UNESCO.
Οταν επισκέφθηκα τις υπόγειες ειρκτές, όπου στοίβαζαν τους σκλάβους, αναρωτήθηκα πώς ήταν δυνατόν να επιζήσουν άνθρωποι σε αυτούς τους χώρους. Τοποθετούσαν όσο το δυνατόν περισσότερους και όσοι απέμεναν, από τις μεταδοτικές αρρώστιες και από την έλλειψη φαγητού, κρίνονταν κατάλληλοι να φύγουν για την Αμερική. Τις γυναίκες τις έβαζαν σε ξεχωριστά δωμάτια.
Κέιπ Κοστ: κέντρο θανάτου
Είναι ένας από τους συγκλονιστικότερους χώρους της ανθρώπινης θηριωδίας. Ακόμη και σήμερα τα δεσμωτήρια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον χρόνο. Οι τοίχοι μοιάζουν να εκπέμπουν ακόμη και τώρα την τελευταία πνοή των σκλάβων, που ήταν στοιβαγμένοι 1.500 άτομα, κάθε φορά, σε τέσσερις ειρκτές. Οσοι δυσανασχετούσαν πέθαιναν από ασφυξία μέσα σε έναν ιδιαίτερο χώρο και οι υπόλοιποι, όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, μεταφέρονταν στα καράβια, μέσα από μια υπόγεια σήραγγα 50 μέτρων, που κατέληγε στην έξοδο του κάστρου μπροστά στη θάλασσα. Στην ίδια έξοδο με τους άντρες έφθαναν και οι γυναίκες από άλλο δωμάτιο. Οι γυναίκες ανταλλάσσονταν με λιγότερα προϊόντα σε σχέση με τους άντρες. Τα προϊόντα ήταν υφάσματα, μαντίλια, κοχύλια, πίπες Ολλανδίας, όπλα, σιδερένιες βέργες, οινόπνευμα κλπ. Ένας άντρας ισοδυναμούσε να δεκαέξι μαντίλια, ενώ μια γυναίκα με δέκα... Τα παιδάκια με πολύ λιγότερα. Η κάθε γυναίκα δεν ήξερε αν είχαν επιζήσει ο άντρας της, τα παιδιά της και πού θα μεταφερόταν ο καθένας χωριστά.» ΠΗΓΗ : http://www.tovima.gr/# Γκίνου, Ελένη ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 04/01/1998
Ο ιστορικός χρόνος βρίθει από εκατόμβες ανθρώπινων τραγωδιών.
Η εποχή μας με το ξεστράτισμα της είναι πρόθυμη να συνεισφέρει και άλλες.
Όμως όπως λένε η ιστορία κάνει κύκλους και διδάσκει ακολουθώντας τους ίδιους δρόμους του αίματος.
Δεν μπορεί κάποτε θα βάλουμε μυαλό γιατί η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Με Πίστη και Ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου