Αν επιθυμείτε να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο ανεπηρρέαστοι προσπεράστε αυτό το σχόλιο. Αν μετά θέλετε μπορείτε να διαβάσετε και το σχόλιο μου...
Πριν διαβάσετε το συγκεκριμένο άρθρο το οποίο βρήκα πολύ ενδιαφέρον, θα ήθελα να τονίσω μερικά πράγματα.
Το άρθρο αυτό είναι γραμμένο από μια κοπέλα την κ. Φρόσω Μαγκαφοπούλου την οποία φυσικά δεν γνωρίζω...
Θεωρώ ότι είναι νεαρής ηλικίας και με ταλέντο στο γράψιμο...
Στο κείμενο που θα διαβάσετε λοιπόν εκφράζεται ακριβώς ολόκληρη η νεοταξίτικη ιδεολογία και η πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί τα νέα παιδιά από τα σχολεία, το διαδίκτυο, τα ΜΜΕ (τηλεόραση, τύπος κ.α.) τον κινηματογράφο κλπ...
Οπως θα διαπιστώσετε προτείνει η συγγραφέας την ασύδοτη και χωρίς όρια, ελευθερία....
Προτείνει δυνατά το "κάνε ότι γουστάρεις" και γράψτους όλους...
Δείχνει σε κάθε γραμμή της πέρα από τα ψυχολογικά προβλήματα που προέρχονται από την ηλικία και τα οποία εντέχνως προσπαθεί να κρύψει όχι πάντα επιτυχημένα, ότι είναι εκφραστής μιας γενιάς χαμένης στο χάος της ζωής....
Οποιαδήποτε συμβουλή ζωής, γνώμη ενός πνευματικού ανθρώπου, γονέα ή φίλου απορρίπτεται ασυζητητί από την αρθρογράφο...
Σε όλο το κείμενο δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά στον συνάνθρωπο, στην αγάπη, στην πίστη, στα ιδανικά και στους στόχους ζωής....
Δεν θα βρείτε λέξη για την συμπόνοια και την αλληλεγγύη....
Δεν θα βρείτε λέξη για την προώθηση της ευλογημένης από τον Θεό, οικογένειας....
Αντίθετα θα βρείτε αντιπάθειες του τύπου ".....λόγος δεν πέφτει σε κανέναν στενόμυαλο βλάκα εκεί έξω που αν έχει ήδη κάνει παιδιά πρέπει να λυπάσαι που πιθανότατα θα τα κάνει σαν τα μούτρα του."
Θα βρείτε εγωισμό και συνεχή περιαυτολόγηση....
Η αγάπη έχει σχέση ΜΟΝΟ κι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με τον εαυτό της...
Ολα στην ζωή κατά την συγγραφέα πρέπει να γυρνάνε γύρω από τον εαυτό μας... από τα θέλω μας....
Η έννοια της θυσίας για τον συνάνθρωπο απουσιάζει παντελώς....
Για να μην χαρακτηριστώ όμως ως αυστηρός και μόνο κατακριτικός για το κείμενο της νεαρής αυτής κοπέλλας να πώ ότι βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την άποψη της, ότι υπάρχουν νέοι που αισθάνονται ήδη γέροι στην ψυχή και ηλικιωμένοι που μένουν σαν μικρά παιδιά....
Λόγια που μου θύμισαν τα λόγια του Κυρίου όταν κάλεσε τους ανθρώπους να γίνουν σαν τα μικρά παιδιά αν θέλουν να κερδίσουν την Βασιλεία του Θεού.
Φυσικά ο Κύριος το είπε προτρέποντας τους να αποκτήσουν την αγαθότητα και την ψυχική αθωότητα των μικρών παιδιών ενώ η αρθρογράφος ενδιαφέρθηκε για το αν η γιαγιά χάρηκε όταν νόμισε ότι έλυσε το πρώτο της sudoku....
Γενικώς σε ολόκληρο το κείμενο ο νέος άνθρωπος στον οποιο προφανώς απευθύνεται η αρθρογράφος, πρέπει να είναι μονίμως σε μια ασταμάτητη νεότητα, σε μια ασταμάτητη επιπολαιότητα καθώς τα λάθη κανέναν κακό δεν προξενούν και ούτε χρειάζεται βέβαια να μας γίνονται μαθήματα...
Ο μοναδικός στόχος είναι να περνάς καλά συνέχεια..... ("φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν"-να τρώμε και να πίνουμε γιατί αυρίο θα πεθάνουμε- που έλεγε κι ο Χριστός, για τους υλιστές και κενούς ανθρώπους)
Η κατάληξη ειδικά του κειμένου είναι αληθινά ότι χειρότερο σαν συμβουλή προς την νεολαία...
"...Δεν έχεις να φοβάσαι ούτε τα «-άντα» ούτε τα «-ήντα», τα χαμένα χρόνια έχεις να φοβάσαι, παρ’ το χαμπάρι τώρα που είναι νωρίς. Βασικά πάντα νωρίς θα είναι, ξέρεις γιατί; Γιατί όσο φροντίζεις να κρατάς την ψυχή σου νεαρή, δεν θα είναι δυνατόν να είναι αργά."....
....μέχρι να πεθάνεις και να διαπιστώσεις ότι όσα έκανες στην ζωή σου τελικώς δεν ωφέλησαν σε τίποτα την ψυχή σου.... που με τόσο υποκρισία προσπάθησες να κρατήσεις φαινομενικά νεαρή....
ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΩΣ θα είναι τότε πολύ αργά... για τα πάντα.
Γι αυτό οι Αγιοι μας έλεγαν να έχουμε "Μνήμη θανάτου" διότι μόνο έτσι ο άνθρωπος συγκρατείται και η προσπαθεί για το καλό της ψυχής του σύμφωνα με τις εντολές του Θεού....
Τις εντολές που γενικώς απεχθάνεται μεν λεκτικά η νεολαία και η αρθρογράφος, μαζί αλλά που όμως τελικώς μία εξ αυτών των εντολών που εμείς οι Χριστιανοί σίγουρα ξέρουμε ποιος την έχει δώσει την ενστερνίζεται απόλυτα.... "Κάνε ότι θέλεις και ότι γουστάρεις χωρίς να ακούς κανέναν"..... γιατί μην μου πείτε ότι αυτό μόνοι τους το σκέφτηκαν οι νέοι χωρίς κάποιος να τους το χώσει στο κεφάλι....
Δυστυχώς αυτή είναι η νοοτροπία και η ψυχική κατάσταση των νέων ανθρώπων σήμερα και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι το άρθρο αυτό εκφράζει και ευχαριστεί τα αυτιά των συντριπτικά περισσοτέρων νέων και της πατρίδας μας, που έχουν πλέον αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό από την παγκοσμιοποίηση που με δυσκολία αναγνωρίζεις πάνω τους οτιδήποτε ελληνορθόδοξο....
Διαβάστε λοιπόν το ενδιαφέρον κείμενο που μας δείχνει πως σκέφτεται σήμερα η νεολαία μας....
ΘΑΝΟΣ
Της Φρόσως Μαγκαφοπούλου
Τριανταρίζω σιγά-σιγά, έτσι που λες· τριανταρίζω όπως τριαντάρισαν κι άλλοι πριν από εμένα, ακριβώς όπως θα τριανταρίσουν κι οι υπόλοιποι κάποια στιγμή. Θυμάμαι κάπου-κάπου τον δεκαεξάχρονο εαυτό μου να αναφέρεται στα τριάντα ως την «αρχή του τέλους» κι έπειτα την κρίση που έπαθα στα εικοσιπέντε σκεπτόμενος πως το τέλος αυτό παραείναι πλέον κοντά, και πως κάτι πρέπει να γίνει για να σταματήσει αυτό το αστείο με τα χρόνια που περνάνε καθώς μόνο αστείο δεν ήταν πια.
Και καθώς κυλάει η τελευταία πενταετία, πολύ γρηγορότερα απ’ τις προηγούμενες πενταετίες οφείλω να ομολογήσω, προς έκπληξή μου το άγχος μετατράπηκε σε στωικότητα. Θα γίνω τριάντα, ναι, όπως κάποτε έγινα είκοσι, όπως ευελπιστώ να γίνω κι εκατό, κι αυτό –όλως παραδόξως- δε με τρομοκρατεί πια ούτε στο ελάχιστο. Ξέρεις γιατί; Γιατί κάποια στιγμή μέσα σε αυτήν την πενταετία μαγικά συνειδητοποίησα πως είναι ευλογία να μεγαλώνεις και προνόμιο που πολλοί βάναυσα στερούνται για τον έναν ή τον άλλο λόγο.
Παρατηρούσα, που λες κατά καιρούς, γέρους ετών είκοσι και νεαρούς ετών πενήντα, συνομήλικούς μου να φυτοζωούν σε πεθαμένες σχέσεις, μικρότερους από εμένα να έχουν το «βαριέμαι» προσευχή και τη γιαγιά μου να λάμπει σαν πεντάχρονο από υπερηφάνεια όταν κατάφερε επιτέλους (οκ, νόμιζε πως κατάφερε) να λύνει Sudoku. Είδα νέους ανθρώπους να χάνονται στα καλά καθούμενα και μεσήλικες με ζωές στρωμένες να κάνουν νέες αρχές απ’ το πουθενά και ξαφνικά αρνήθηκα πως ένας αριθμός είναι ικανός να μου καθορίσει τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω στη ζωή μου από εδώ και πέρα.
Αν ήταν όσο εύκολο ακούγεται; Όχι φυσικά, ήθελε δουλειά, πάντα θα θέλει. Ξέρεις, όταν αποφασίζεις να ζήσεις σαν οντότητα κι όχι σαν αριθμός, έχεις διαρκώς να αντιμετωπίζεις ένα στρατό ηλιθίων που αγχώνεται για εσένα που μεγαλώνεις και δεν έχεις βρει το άλλο σου μισό, που παντρεύτηκες και δεν έκανες ακόμα παιδιά, που δεν παντρεύτηκες, που δεν έχεις γυρίσει αρκετά τον κόσμο τώρα που είσαι νέος, που γυρίζεις όλη την ώρα και «πότε θα νοικοκυρευτείς, όταν δε θα σε παίρνει κανένας;» κι άλλους τόσους πρόθυμους να σου υποδείξουν τι κάνεις λάθος, πολύ απλά επειδή επέλεξες να ζεις τη ζωή σου διαφορετικά από αυτούς.
Να σου πω ένα μυστικό; Δεν είσαι γιαούρτι για να λήξεις, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, στην ηλικία που θέλεις να το κάνεις. Δεν είσαι αναγκασμένος να κάνεις τη σωστή επαγγελματική επιλογή στα δεκαεπτά σου, κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό και βάρβαρο. Δεν είσαι υποχρεωμένη να κάνεις παιδιά πριν τα τριάντα αν δε νιώθεις έτοιμη, υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που τεκνοποιούν στα σαρανταφεύγα, υιοθετούν ή δεν κάνουν και καθόλου παιδιά, λόγος δεν πέφτει σε κανέναν στενόμυαλο βλάκα εκεί έξω που αν έχει ήδη κάνει παιδιά πρέπει να λυπάσαι που πιθανότατα θα τα κάνει σαν τα μούτρα του.
Ούτε εσύ είσαι υποχρεωμένος να είσαι επαγγελματικά φτασμένος στα τριάντα σου, τόσο ώστε να ζεις μια ολόκληρη φαμίλια, δεν είσαι καν αναγκασμένος να έχεις αποφασίσει τι δουλειά θέλεις να κάνεις. Δεν πρέπει σώνει και ντε να γίνεις οικογενειάρχης αν γουστάρεις να ξεπαρταλιάζεσαι, ίσα-ίσα, τιμή σου και καμάρι σου που δεν έγινες από εκείνους τους γαμπρούληδες που φοράνε τη βέρα τους με τιμή και δόξα και «φλερτάρουν» γκομενάκια σε τουαλέτες και πίσω καθίσματα αυτοκινήτων όταν βγαίνουν για «ένα χαλαρό ποτό με τα παιδιά».
Κι αν θέλεις να γίνεις νοικοκυρά, γίνε -αρκεί να είναι επιλογή δική σου. Κι αν θέλεις να παντρευτείς τον παιδικό σου έρωτα, παντρέψου τον. Κι αν θέλεις να γυρίσεις τον κόσμο ξυπόλητος με μια κιθάρα, κάνε το. Κι αν σιχάθηκες την πόλη, τράβα σε ένα χωριό να ηρεμήσεις, κι αν το μετανιώσεις ξαναγύρισε πίσω στο καυσαέριο. Κι αν θέλεις να κάνεις τσουλήθρα στα σαράντα σου, κάνε (σ.σ όχι στις πολύ στενές παιδιά, μια φορά σφήνωσα και την κατέβηκα περπατητό), κι αν θέλεις να παίξεις μπουγέλο με τα παιδιά σου, παίξε, κι αν θέλεις να γίνεις ηθοποιός, στείλε στο διάολο τη Νομική και το γραφείο της μαμάς σου και γίνε.
Πες «όχι», πες «ναι», πες «συγγνώμη», πες «σε θέλω», πες «τράβα γαμήσου», μόνο ζήσε τα χρόνια σου όπως θέλεις εσύ, όχι όπως σου είπαν πως πρέπει να τα ζήσεις. Να αγαπάς τα κεράκια στην τούρτα σου, τις γραμμές στο πρόσωπό σου, τα σημάδια στο σώμα σου και τις ουλές στην ψυχή σου και να ψάχνεσαι πάντα για εκείνο το βήμα που θα σε πάει παραπέρα. Δεν είναι τρομακτικές οι ηλικίες, τρομακτικά είναι αυτά τα βάναυσα χρονοδιαγράμματα που επιβάλει στους ανθρώπους η κοινωνία για να τους βάζει σε κουτάκια και να μην αποτελούν απειλή για τη σιχαμερά στοιχισμένη της δομή.
Δεν έχεις να φοβάσαι ούτε τα «-άντα» ούτε τα «-ήντα», τα χαμένα χρόνια έχεις να φοβάσαι, παρ’ το χαμπάρι τώρα που είναι νωρίς. Βασικά πάντα νωρίς θα είναι, ξέρεις γιατί; Γιατί όσο φροντίζεις να κρατάς την ψυχή σου νεαρή, δεν θα είναι δυνατόν να είναι αργά.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
πηγή κειμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου