3 Ιουλίου ο τουρκικός στόλος προσωρμίζεται στη Λάρνακα όπου αρχίζει να αποβιβάζεται, ιππικό και πεζικό με όλες τις αποσκευές χωρίς κανένας να τον ενοχλήσει εξαιτίας της απροθυμίας και της ανικανότητας του διοικητού του νησιού Νικόλαου Δανδόλου, ο οποίος απαγόρευσε στον αρχιστράτηγο Έκτορα Βαγλιώνη να αντισταθεί με το ιππικό στην απόβασή τους γιατί στο πολεμικό συμβούλιο που έλαβε μέρος στην Άσσια της Μεσαορίας απεφάσισαν οι Βενετοί να περιοριστούν μόνο στην υπεράσπιση της Λευκωσίας και της Αμμοχώστου αφήνοντας απροστάτευτα όλα τα άλλα μέρη του νησιού. Επειδή οι υπερασπιστές της Λευκωσίας νόμιζαν ότι ο εχθρός θα πολιορκούσε πρώτα την Αμμόχωστο, ο Έκτωρ Βαγλιώνης πήγε με λίγο στρατό να φρουρήσει τη Λευκωσία.
Η οχυρή κωμόπολη Λεύκαρα, υποτάχθηκε αμέσως στους τούρκους χωρίς σχεδόν καμία αντίσταση. Ο Αρχιστράτηγος Μουσταφάς χάρισε τη ζωή και δεν πείραξε τις περιουσίες των Λευκαριτών, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να παροτρύνει και τις άλλες πόλεις να πράξουν το ίδιο και να υποταχθούν αμαχητί. Αλλά οι Ενετοί για να μην διαδοθεί το κακό αυτό παράδειγμα, μπήκαν στα Λεύκαρα τη νύχτα και κατέσφαξαν τους περισσότερους κατοίκους της κωμόπολης, τα παιδιά και της γυναίκες τα οδήγησαν στα βουνά. Έτσι πολλοί υπόδουλοι Έλληνες, που δεν υπέφεραν την δουλεία των Ενετών, έβλεπαν με απάθεια ή με θετικό μάτι τους Τούρκους, οι οποίοι πίστευαν ότι θα τους απάλλασαν από τα χέρια των Ενετών.
Στο μεταξύ, ο Μουσταφάς έστειλε στη Λευκωσία μια επιστολή με έναν τυφλό μοναχό τον Νικόλαο Κορφιάτη παρακινώντας τους να υποταχθούν ειρηνικά στους Τούρκους και υποσχόμενος να μην πειράξει ούτε αυτούς ούτε τις περιουσίες τους.
Γύρω στα τέλη του Ιουλίου, οπόταν και το βαρύ πυροβολικό αποβιβάσθηκε στο νησί, ο Μουσταφάς συγκρότησε πολεμικό συμβούλιο, κατά το οποίο αποφασίστηκε να πολιορκηθεί πρώτα η Λευκωσία, παρά τη γνώμη του Πιαλή ο οποίο πρότεινε να πολιορκηθεί πρώτα η Αμμόχωστος. Μετά από αυτή την απόφαση, ο Μουσταφάς αφού ερήμωσε τις πεδιάδες πέριξ της Λευκωσίας στρατοπέδευσε μπροστά από τα τείχη της Λευκωσίας με 100 000 άνδρες εκ των οποίων οι μισοί ήταν τακτικός στρατός, 2 500 ιππείς. Η δε φρουρά της Λευκωσίας αποτελείτο από 10.000 άνδρες, εκ των οποίων 1 500 ήταν Ιταλοί Ενετοί, 2.500 Κύπριοι, 250 Αλβανοί και 1000 ευγενείς της Λευκωσίας.
Ο Μουσταφάς διήρεσε το πεζικό σε 7 σώματα και το καθένα εξ αυτών συνίστατο από 7 000 άνδρες και όρισε στο καθένα ποιο μέρος να περιβάλει. Κάθε σώμα είχε και μια κανονιοστοιχία των 7 πυροβόλων.
Η πολιορκία διήρκεσε 7 εβδομάδες, κατά τις οποίες ο Πιαλής παρέπλεε τις θάλασσες της Ρόδου, για να εμποδίσει την έλευση οποιουδήποτε Χριστιανικού στόλου. Οι δε υπερασπιστές της Λευκωσίας, αμύνθηκαν γενναία στις θέσεις τους, αποκρούοντας δύο γενικές εχθρικές εφόδους, κατά δε όμως την Τρίτη που έλαβε χώρα στις 18 Αυγούστου έχασαν πολλούς αξιωματικούς. Κατά δε το τέλος του Αυγούστου όταν επανήλθε ο Πιαλής από τον παράπλου της Ρόδου, ο αρχιστράτηγος Μουσταφάς τον διέταξε να ενισχύσει τον στρατό ξηράς κατά 20.000 στρατιώτες και ναύτες, έτσι ώστε με ισχυρή έφοδο ολοκλήρου του στρατεύματος να αλώσουν την πόλη.
Οι στρατιώτες αμέσως αποβιβάσθηκαν, και η έφοδος ορίστηκε να γίνει στις 9 Σεπτεμβρίου 1570. Η Λευκωσία κατελήφθη ύστερα από σκληρώτατες μάχες στους προμαχόνες, στα τείχη και τους δρόμους της που κράτησαν επτά έως οκτώ ώρες.
Πριν δε ανατείλει ο ήλιος κυριεύθηκαν με έφοδο οι τέσσερις προμαχώνες, του Ποδοκατάρου, του Κωνστάντζου, του Δαβίλα και της Τριπόλεως και οι φρουροί τους αποσύρθηκαν στα ενδότερα του φρουρίου. Σύμφωνα με την παράδοση, η πρώτη οθωμανική σημαία στήθηκε στον καταληφθέντα προμαχώνα Κωστάντζου, όπου αργότερα χτίστηκε σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού το τέμενος του Σημαιοφόρου(=Μπαϊρκατάρη) Μάταια οι κάτοικοι της πόλης έριχναν τα όπλα τους και έπεφταν στα πόδια των τούρκων ζητώντας έλεος.
Εκείνοι έκαναν τη δουλεία που έκαναν ανέκαθεν καλύτερα, κατασφάζοντάς τους.
Ο Δάνδολος συνελήφθη από τους Τούρκους και ο Μουσταφά πασάς διέταξε να τον αποκεφαλίσουν και έστειλε μάλιστα την κεφαλή του στον αρχηγό της ενετικής φρουράς της Κερύνειας , ο οποίος καταβληθείς από πανικό παρέδωσε αμαχητί τα φρούρια που ήτανε κάτω από τις διαταγές του. Με τον ίδιο άγριο τρόπο θανατώθηκαν οι περισσότεροι αρχηγοί των Ενετών και οι απομείναντες στη Λευκωσία Φράγκοι ιππότες, άρχισε δε αμέσως η τραγική σφαγή, η οποία διάρκεσε πολλές ημέρες. Οι τραγικές σκηνές οι οποίες είχανε διαδραματιστεί κατά την άλωση της Κωνσταντινούπολης επαναλήφθηκαν ακόμα μια φορά.
Οι εκκλησίες εμιάνθησαν, τα άγια εικονίσματα εξυβρίσθησαν παντοιοτρόπως και τα γυναικόπαιδα, τα οποία είχαν καταφύγει εντός των εκκλησιών, σφαγιάσθηκαν σχεδόν όλα.
Στους δρόμους και στις πλατείες όπου διεξήχθηκαν σκληρές μάχες, εξελίχτηκαν σκηνές φρίκης. Παντού σκοτωμένοι στρατιώτες αλλά και άμαχοι, ενώ ο εχθρός όπως λέει ο αρχιμανδρίτης Κυπριανός, «δεν άφηνε ζωντανό μήτε άνδρα, μήτε γυναίκα, μήτε βρέφος. τέλος πάντων ότι ηπάντει ηφάνιζε με την μάχαιραν. Και ήν ιδείν εις μιαν στιγμήν την ωραιοτάτην εκείνην πόλιν ένα άμορφον θέαμα, εις τους δρόμους να τρέχη το αίμα και να κοκκινίζη το έδαφος. Και εις κάθε ολίγον διάστημα βουνά θανατωμένους. Ποίων αι κεφαλαί, ποίων τα χέρια, ποίων ποδάρια διαχωρισμένα, ποίων ο αιμιαλός έξω, ποίων τα εντόσθια χυμένα εις την γην και μεμιγμένα μετα των χοίρων, εις τους οποίους η ίδια τύχη μετα των πολιτών. Αι φωναί, τα δάκρυα, οι ολολυγμοί, οι αναστεναγμοί εβοούσαν, αγχολόγουν, ανέβενον έως εις τον ουρανόν, αλλά δεν ήτον ευσπλαχνία, δεν ήτον συμπάθεια. Και τωόντι ημέρα εκδικήσεως της οργής του Θεού κατ΄ εκείνου του λαού…
Έπαυσε τέλος πάντων εκείνο το αγχολόγισμα των κανονιών και τουφεκίων από του να βροντολογούσιν, αλλ’ εμεταβάλθη η σκηνή εις ένα άλλο δυστυχές και άθλιον, διότι δεν ηκούετο άλλο, παρά δάκρυα, οδυρμοί, κλαυθμοί, φωναί και αναστεναγμοί ακατάπαυστοι των Eυγενίδων γυναικών, όπου εχωρίζοντο από τους άνδρας των. Eκείνας τας φωνάς των βρεφών και παιδίων, όπου αρπάζοντο από τας αγκάλας των μητέρων. Tων παρθένων αι κραυγαί από την βίαν και δυναστείαν των ασελγεστάτων νικητών. Tων νέων την βίαν, ποιος να κλαίει τον αποχωρισμόν του πατρός, του φίλου, του συγγενούς, της μητρός, της αδελφής και όσους με δυσκολίαν υποτάσσοντο ευθύς η μάχαιρα εις τον λαιμόν.
Tων γερόντων και γραίων έκοπταν τας κεφαλάς διά δοκιμήν των σπαθιών τους... Aυτή η φοβερά σφαγή και αρπαγή εβάσταξε σχεδόν τρεις ημέρας. Έγδυσαν τας εκκλησίας, τας ιεράς τράπεζας εκατατσάκισαν, τας εικόνας υβρίζοντες έσχιζαν εις λεπτά. όσους τύρουν εις τας εκκλησίας καταφύγοντας εθανάτωσαν... Έκαμαν ένα πλούσιον λεηλατισμό, όπου οι ίδιοι έλεγον, πως υπερέβαινε εκείνον της Kωνσταντινουπόλεως... Eφονεύθησαν δε εις αυτήν την αποφράδα ημέρα περισσότερον από είκοσι χιλιάδες ευγενών, λαού και στρατεύματος».
Υπήρχαν παντού σκηνές φρικτές, θέαμα σύνηθες μόνο όταν οι πόλεις αλώνονται από βάρβαρους. Τότε πολλές γυναίκες για να αποφύγουν την ατίμωση έπεφταν από τις στέγες των σπιτιών ή από τα τείχη με τα παιδιά τους, άλλες εφόνευαν τις κόρες τους για να τις απαλλάξουν από την ατίμωση. Μια από αυτές φόνευσε το παιδί της φωνάζοντας: «Όχι δεν θα ατιμασθείς ως δούλος», και μετά αυτοκτόνησε.
Η Λευκωσία αλώθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου. Αλλά οι σφαγές, οι λεηλασίες, οι καταστροφές και οι διώξεις συνεχίστηκαν για μέρες και νύχτες.
Από τις πέραν των 56 000 ψυχών που βρίσκονταν στην πόλη όταν είχε περικυκλωθεί, υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν κατά τις 46 μέρες της πολιορκίας αλλά και κατεσφάγησαν μετά την πτώση γύρω στις 20 000 χιλιάδες άτομα. Ένας ακαθόριστος αριθμός κατόρθωσε να διαφύγει στα βουνά ενώ πάρα πολλοί αιχμαλωτίστηκαν. Οι ορδές των βαρβάρων εισβολέων διέτρεχαν την πόλη καταστρέφοντας και αρπάζοντας ό,τι πολυτιμότερο έβρισκαν από τα ανάκτορα και τα αρχοντικά, από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, από τα καταστήματα και τις αποθήκες και από τα σπίτια των απλών φτωχών ανθρώπων. Άρπαζαν ακόμη από τις εκκλησίες-όπου είχαν καταφύγει-και από τα σπίτια νέους άνδρες και κυρίως γυναίκες και παιδιά, που αποτελούσαν αυτομάτως «περιουσία» εκείνων που τους ανακάλυπταν και τους συνελάμβαναν. Όσοι δεν τους φαίνονταν ικανοί να «πιάσουν» μεγάλες τιμές στα σκλαβοπάζαρα της ανατολής κατασφάζονταν.
Οι συνήθεις σκηνές του βιασμού των γυναικών και της πωλήσεως των νέων και των νεανίδων στο παζάρι της Λευκωσίας επαναλήφθηκαν, ενώ ο Μουσταφάς πασάς μετέβαλλε τον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, όπου και οργάνωσε μεγάλη γιορτή την 15η Σεπτεμβρίου για να ευχαριστήσει τον Αλλάχ για την νίκη του.
Mετά από τριών ημερών τουρκικών ακολασιών η Αγία Σοφία βρίσκεται απογυμνωμένη από τα ιερά της, σπασμένα τα ζωγραφιστά της παράθυρα, οι βασιλικοί τάφοι βεβηλωμένοι και κατεστραμμένοι από κάθε χριστιανικό διάκοσμο. Mετατρέπεται δε, με κάθε επισημότητα, σε μουσουλμανικό τέμενος. Ένας λαός, χωρίς πολιτισμική βάση, που δεν ξέρει να δημιουργήσει καταστρέφει και μετατρέπει. Oι πύργοι της πρόσοψης επεκτείνονται σε μιναρέδες, στον κυρίως ναό τοποθετούν το μιράπ και απομονώνουν το ιερό βήμα. Oι αγιογραφίες και τα γλυπτικά έργα καταστράφηκαν. Oι υαλοπίνακες των παραθύρων διακοσμημένοι με χριστιανικά θέματα καταστράφηκαν επίσης ή καλύπτηκαν με γύψο.
Αυτό όμως που αξίζει να θυμόμαστε, εκτός από τις απάνθρωπες και βάρβαρες σφαγές που διενήργησαν ως ειδήμονες του είδους οι Τούρκοι, είναι η θρυλική θυσία της Μαρίας Συγκλητικής, της ευγενούς οικογένειας των Συγκλητικών. Η Μαρία Συγκλητική περιλαμβανόταν μεταξύ των ωραιοτέρων νενανίδων και νέων που «επελέγησαν» για να σταλούν στον ίδιο τον Σουλτάνο. Όταν οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στο Τουρκικό καράβι που θα τους μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, η Μαρία Συγκλητική αποφάσισε να μην δεχτεί την ταπείνωση. Κατόρθωσε να πλησιάσει την πυριτιδαποθήκη του καραβιού που θα τους οδηγούσε στον εξευτελισμό και να βάλει φωτιά τινάζοντας το στον αέρα. Το καράβι δεν είχε ακόμα αποπλευσει αλλά βρισκόταν στον κόλπο της Αμμοχώστου. Δύο ακόμα καράβια που ήταν αραγμένα κοντα, κι αυτά φορτωμένα με αιχμαλώτους, κάηκαν και καταστράφηκαν επίσης. Ήταν ήδη 6η Οκτωβρίου 1570. Με τον τρόπο αυτό η Μαρία Συγκλητική έθεσε περήφανο τέρμα στη ζωή της και στη ζωή πολλών αιχμαλώτων που βρίσκονταν μαζί της. Εκδικήθηκε ταυτόχρονα τους βάρβαρους εισβολείς, αφού σκοτώθηκαν και πολλοί απ’ αυτούς. Αναφέρεται ότι από τους αιχμαλώτους των τριών καραβιών σώθηκαν μόλις τέσσερις.
Ως επίλογο θα θέσουμε αυτό που λέμε πάντα στα ιστορικά αφιερώματα της σελίδας μας. Η ιστορία διδάσκει. Διδάσκει αυτούς που έχουν τα αυτιά τους και τα μάτια τους ανοιχτά και κατανοούν τα βαθύτερα νοήματα της κάθε μιας πτυχής της. Το 1570 είναι το έτος κατά το οποίο εμφανίζονται οι πρώτοι τούρκοι στο νησί, οι πρόγονοι των σημερινών, τούρκων. Το 1570 είναι η χρονιά που έφερε τον λαό της Κύπρου σε επαφή με αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη που κατέχουν σήμερα τη μισή μας πατρίδας. Είναι αυτοί που με μια παρουσία μόλις 436 χρόνων στην χιλιόχρονη ιστορία τούτου του τόπου, απαιτούν αλαζονικά να τους παραχωρηθεί το μισό μας νησί. Η ιστορία όμως συνεχίζει τη ροή της. Μέχρι να βρεθεί μια Μαρία Συγκλητική να πυρπολήσει το πεπρωμένο της φυλής μας.
Γιατί του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει. Γιατί η Ελευθερία θέλει αρετήν και τόλμην. Και όποιος δεν διαθέτει αυτά τα δύο χαρακτηριστικά ας παρακαλεί τους Τούρκους να ομοσπονδιοποιήσουν το νησί. Όσοι όμως νοιώθουν τη φωτιά της Μαρίας της Συγκλητικής να τους κατακαίει την ψυχή, ας αγωνιστούν μαζί με τον Πενταδάκτυλο για να αποσείσουμε επιτέλους τους Τούρκους από την Ελληνική μας πατρίδα.
Πηγή: http://www.apoellas.com
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου