 |
| Από την συνάντηση των υπουργών εξωτερικών της Παγκόσμιας Συμμαχίας για την Ήττα του ΙΚ |
Σε άρθρο του, που ανάρτησε στο προσωπικό του ιστολόγιο, προσεγγίζει το ζήτημα του πολέμου κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) και της ισλαμιστικής
τρομοκρατίας με ευθύ και αιχμηρό τρόπο.
Ο πόλεμος εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας έχει δύο πρόσωπα σήμερα: δημόσιες σχέσεις και στρατηγική ανοησία. Η πρόσφατη συνάντηση των υπουργών εξωτερικών της Παγκόσμιας Συμμαχίας για την Ήττα του ΙΚ (Global Coalition on the Defeat of ISIS - GCDI) στην Ουάσινγκτον καταδεικνύει αυτά τα δύο πρόσωπα. Ενώ οι υπουργοί εξωτερικών των «68 εθνών» έτρωγαν, έπιναν και καμάρωναν τους εαυτούς τους, άλλος ένας στρατιώτης του Ισλάμ χτύπησε με επιτυχία το βρετανικό κοινοβούλιο στο Λονδίνο.
Όποιος κι αν ήταν ο σκοπός της συγκέντρωσης στην Ουάσινγκτον κατέρρευσε από την πράξη ενός και μόνο μάρτυρα του Ισλάμ στο Λονδίνο, ο οποίος είχε ισχυρότερο κίνητρο και προσόντα από οποιονδήποτε από τους άπιστους υπουργούς εξωτερικών. Και επιπλέον η σφαγή στη Γέφυρα του Westminster ήταν θέμα στις εφημερίδες σε όλο τον κόσμο για πάνω από μία βδομάδα.
Αντίθετα, ο ίδιος ο τίτλος της αυτοαποκαλούμενης συμμαχίας κατά του ΙΚ εξυπηρετεί τη συσκότιση της πραγματικότητας. Η GCDI δεν είναι ούτε παγκόσμια, ούτε συμμαχία και ούτε είναι πιθανό να σταματήσει τη διάδοση του ισλαμισμού ή της τρομοκρατίας. Από τα 68 κράτη που προσήλθαν για ορεκτικά και κοκτέιλ πολύ λίγα έχουν κάνει κάτι για την τρομοκρατία, τους τζιχαντιστές, το ΙΚ ή τον παγκόσμιο ισλαμισμό.
Η κτηνωδία στο Λονδίνο σε μία νύχτα παραμερίσθηκε από την κτηνωδία στη Συρία. Η υποτιθέμενη συριακή επίθεση με χημικά αέρια σε παιδιά εξαφάνισε την ισλαμική τρομοκρατία από τα πρωτοσέλιδα. Πριν προλάβετε να πείτε qui bono? (ποιος κερδίζει;) ο Άσαντ και η Ρωσία υπέστησαν και πάλι την επίθεση του τύπου για να ακολουθήσει μία πραγματική επίθεση με πυραύλους cruise εναντίον της αεροπορικής βάσης Shayrat.
Πενήντα εννέα πύραυλοι cruise (60 εκ. $) χτύπησαν τον στόχο τους, όμως την επόμενη μέρα αεροσκάφη MIG επιχειρούσαν από το συριακό αεροδρόμιο.
Φαίνεται ότι όποτε οι αναφορές στη θρησκευτική τρομοκρατία αρχίζουν να γίνονται ενοχλητικές κάποιος βολικός μπαμπούλας ξαναεμφανίζεται. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι η μορφή που μόνιμα βρίσκει κανείς πίσω από τις θεωρίες συνομωσίας παντού.
Η πραγματική συμμαχία που πολεμά στο έδαφος στον Λεβάντε έχει, στην καλύτερη περίπτωση, έξι εθνικούς δρώντες, τρεις από τους οποίους έχουν περιθωριοποιηθεί από την αμερικανική πολιτική. Ούτε η Συρία, ούτε η Ρωσία ήταν προσκεκλημένες στην Ουάσινγκτον. Οι Κούρδοι μαχητές είναι πραγματικοί αλλά είναι σίγουρο ότι θα πεταχτούν στους τουρκικούς λύκους μόλις η χρησιμότητα τους εξαντληθεί για τη CIA και το Πεντάγωνο.
Οι Κούρδοι δεν θα πρέπει να αυταπατώνται για φίλους στο
ΝΑΤΟ. Η μόνη χώρα που συζητά την αναγνώριση του Κουρδιστάν είναι το Ισραήλ. Η
Ισραηλινή υπουργός δικαιοσύνης Ayelet Shaked, μόνη, έχει δημόσια μιλήσει για ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν.
Έτσι, οι τρεις πιο αποτελεσματικές στρατιωτικά οντότητες στο έδαφος (Συρία, Ρωσία και Κούρδοι) έχουν παραμεριστεί από τη στρατηγική μυωπία της Ουάσινγκτον. Η Συρία έχει επιβιώσει, με ρωσική υποστήριξη, δεκαετίες εξεγέρσεων, υποκινούμενων από τις ΗΠΑ.
Ακριβώς δίπλα, η Βαγδάτη έχει γίνει κράτος-πελάτης του Ιράν και των Σιιτών χάρη στην παράνοια για αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ. Οι Κούρδοι, το πιο πολιτισμένο έθνος του ισλαμικού κόσμου, έχουν βρεθεί μεταξύ των γενοκτόνων Τούρκων, των ύπουλων Σιιτών και Σουνιτών φανατικών και των άβουλων Αμερικανών.
Το στρατηγικό νταηλίκι της εποχής Τραμπ λίγο διαφέρει από τις κινήσεις της εποχής Ομπάμα. Βερμπαλισμός, συνέδρια και ψεύτικες συμμαχίες θεωρούνται ακόμη υποκατάστατο μιας συνεκτικής στρατηγικής. Ο πόλεμος στο εσωτερικό και στα εξωτερικό είναι τώρα ανταλλαγή γρατζουνισμάτων στον κυβερνοχώρο όπου τα όπλα επιλογής είναι οι προσβολές, οι ψευδείς ειδήσεις και η προπαγάνδα. Ο στόχος επιλογής στον οποίο συνήθως κατευθύνονται οι πολιτικές προσβολές είναι η Ρωσία ή ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Καθώς η τρομοκρατία χτύπησε ακόμη μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ο υπουργός εξωτερικών Rex Tillerson θύμιζε τον John Kerry καθώς επαίρονταν για «σημαντική πρόοδο» εναντίον του ΙΚ, υποστηρίζοντας ότι για τους τρομοκράτες είναι «δυσκολότερο να μπουν και δυσκολότερο να βγουν». Να μπουν και να βγουν από «που» δεν το ξέρουμε.
Σίγουρα ο Tillerson δεν αναφέρεται στην ηπειρωτική Ευρώπη ή στα Βρετανικά Νησιά. Η Ευρώπη χάρη στα ανοιχτά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εισάγει ανεξέλεγκτους μουσουλμάνους κατά εκατομμύρια και εξάγει μεγαλωμένους στο έδαφος της τζιχαντιστές κατά χιλιάδες.
Φαίνεται ότι ακόμη μία αμερικανική κυβέρνηση δεν μπορεί να διακρίνει μεταξύ τακτικής και στρατηγικής. Ναι, οι λέξεις μετράνε. Ναι, η διπλωματία έχει σημασία. Ναι, η προπαγάνδα μετράει. Αλίμονο, καμία από αυτές τις τακτικές δεν υποκαθιστά ένα συνεκτικό παγκόσμιο όραμα, μία πολιτική που να συνάδει με αυτό, αληθινές συμμαχίες και μία νικηφόρο στρατιωτική στρατηγική.
Αλίμονο, η καλύτερη επίδειξη τακτικής ευκαμψίας και συνεκτικής στρατηγικής βρίσκεται στις συμμαχίες των τζιχαντιστών. Η πρόσφατη αλλαγή ονόματος της σουνιτικής Jabhat al-Nusra στη Συρία παρέχει ένα παράδειγμα.
Από τη μία πλευρά η Al-Nusra είναι από πολύ καιρό παρακλάδι της al-Qaeda στον Λεβάντε. Μπορεί να θυμάστε ότι η al-Qaeda ήταν υπό την ηγεσία του Osama bin Laden που οργάνωσε την πιο πετυχημένη τρομοκρατική επίθεση σε αστικό περιβάλλον στη σύγχρονη ιστορία. Η θηριωδία στη Νέα Υόρκη επανδρώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τη Σαουδική Αραβία, η οποία ακόμη δεν έχει τεθεί υπό την κρίση των αμερικανικών δικαστηρίων.
Όπως και να ΄χει μετά την 11η Σεπτεμβρίου ο κλάδος της al-Nusra καλλιέργησε θλιβερές σχέσεις με το αντικαθεστωτικό βαθύ κράτος των αμερικανικών ενεργούμενων στη Συρία. Πραγματικά μετά τον θάνατο του Μουαμάρ Καντάφι λιβυκά όπλα διανεμήθηκαν από το παράρτημα της CIA στη Βεγγάζη σε σουνίτες «συμμάχους» όπως η al-Nusra.
Η Λιβύη πριν την αμερικανικής υποστήριξης δολοφονία του Καντάφι ήταν το πλουσιότερο και καλύτερα οπλισμένο κοσμικό κράτος στην Αφρική.
Με λίγα λόγια, τα θανατηφόρα μέσα που έγιναν διαθέσιμα
μετά την αμερικανο-υποκινούμενη κατάρρευση της Λιβύης διανεμήθηκαν στη Συρία με
την προσδοκία ότι ο Άσαντ και η Συρία θα είχαν την ίδια μοίρα με τον Σαντάμ
Χουσεΐν στο Ιράκ και τον Καντάφι στη Λιβύη. Ο Μπαράκ Ομπάμα αποκάλεσε τη Λιβύη
«σκατο-ιστορία», μία σπάνιας ειλικρίνειας αξιολόγηση που τώρα βρίσκει εφαρμογή
στο Ιράκ, στη Συρία και στο Αφγανιστάν. Ο πρώην πρόεδρος απέτυχε να συμπληρώσει
ότι η τρομοκρατία και οι κουτουλιές στη Βόρεια Αφρική ήταν άλλη μία εξαγωγή της
CIA και του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών.
Κατά τραγικό τρόπο τα φιάσκο που ακολούθησαν τις αλλαγές καθεστώτος στην Αφρική και στον Λεβάντε παρήγαγαν μόνο χάος και συμφορές. Όμως τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Ansar al-Sharia στη Λιβύη και η al-Nusra στη Συρία ακμάζουν, φίλοι με πλεονεκτήματα αν θέλετε, εξαπατώντας αφελή κορόιδα των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών.
Η αλλαγή ονόματος της al Nusra είναι άλλο ένα δείγμα τακτικής επιδεξιότητας που έχει χαθεί από τους Αμερικανούς στρατηγιστές. Ο διαχωρισμός της από την al Qaeda δημιούργησε τον αναγκαίο χώρο ώστε η al Nusra να εμφανιστεί ως «σύμμαχος» κατά του Άσαντ. Ονομαζόμενη Jabhat Fatah al-Sham (Κατάκτηση του Συριακού Μετώπου) έχει την ευκαιρία να εμφανιστεί πάλι ως κάτι που δεν είναι για να ενισχυθεί από τους Αμερικανούς ζηλωτές της αλλαγής καθεστώτος. Η σημασία της λέξης «sham» στα αγγλικά είναι πλήρως κατανοητή από τους εγγράμματους τζιχαντιστές.
Στοχοποιώντας το συριακό καθεστώς και διαχωριζόμενη από τους παγκόσμιους σκοπούς της al-Qaeda η al-Sham είναι άλλο ένα τοπικό παρακλάδι της τρομοκρατίας που θεωρήθηκε κατάλληλο να λαμβάνει αμερικανικά δολάρια και να εξαιρείται από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς.
«Στις 28 Ιούλιου ο δεύτερος στην ιεραρχία της al-Qaeda, Ahmed Hassan Abu al-Khayr, ανακοίνωσε ότι η ηγεσία της Jabhat al-Nusra πήρε οδηγίες να προχωρήσει και να κάνει ότι προστατεύει τα συμφέροντα του Ισλάμ, των μουσουλμάνων και της τζιχάντ. Ο ηγέτης της al-Qaeda, Ayman al-Zawahri, προσέθεσε ότι η αδελφότητα του Ισλάμ είναι ισχυρότερη από οποιουσδήποτε οργανωτικούς δεσμούς».
Ισχυρότερη πραγματικά! Οι μηχανορραφίες του ΙΚ και της al-Qaeda στη Μέση Ανατολή συνάδουν με το ισλαμιστικό παγκόσμιο δόγμα.
Οι τακτικές και οι συμμαχίες μπορεί να αλλάζουν αλλά η στρατηγική της «τζιχάντ» και οι δεσμοί μέσα στην «αδελφότητα του Ισλάμ» είναι παγκόσμιες σταθερές. Το Ισλάμ δεν διαιρείται από τους μουσουλμάνους. Μόνο οι άπιστοι είναι αρκετά αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι οι ισλαμιστικές φράξιες έχουν μεταξύ τους σημαντικά διαφορετικούς σκοπούς και στόχους.
Το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών και οι βάσεις δεδομένων των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών επιδεικνύουν τη δειλία και την έλλειψη συνοχής της αμερικανικής πολιτικής. Μετά από δεκαετίες πολέμου η Μουσουλμανική Αδελφότητα (al Ikhwan), οι Ταλιμπάν, οι Φρουροί της Ισλαμικής Επανάστασης (Ιράν) και το Εμιράτο του Καυκάσου δεν έχουν χαρακτηριστεί τρομοκρατικές οργανώσεις. Ενώ ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA) και Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ) παραμένουν στις επίσημες λίστες του υπουργείου εξωτερικών.
Κάνοντας τα πράγματα χειρότερα οι ΗΠΑ συχνά έχουν αναγορεύσει μη καθορισμένους τρομοκράτες σε «συνεργάτες» με τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα ως τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι Ταλιμπάν κάποτε είχαν γίνει δεκτοί ως «μουτζαχεντίν» σύμμαχοι ενώ οι Τσετσένοι τρομοκράτες στον Καύκασο συχνά και με ρομαντική διάθεση χαρακτηρίζονται «μαχητές της ελευθερίας».
Οποιοσδήποτε μουσουλμάνος τρομοκράτης έχει αντιρωσικά διαπιστευτήρια έχει και την αξιοπιστία να δικαιούται αμερικανική υποστήριξη και όπλα. Οποιοσδήποτε σιωπηλός Άραβας συνεργάτης έχει πετρέλαιο φαίνεται ότι απολαμβάνει παρόμοια προνόμια. Το Πεντάγωνο τώρα χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια πολέμων ως αδιέξοδο. «Αδιέξοδο» είναι μία πολύ χαριτωμένη αξιολόγηση μίας σύγκρουσης όπου ούτε το υπουργείο άμυνας ούτε ο Λευκός Οίκος αντιλαμβάνονται την παγκόσμια ισλαμική τζιχάντ ως υπαρξιακή απειλή.
Εάν η Συμμαχία για την Ήττα του ΙΚ ήταν αληθινή, για να μην πούμε καν αποτελεσματική, θα αποκαλούνταν συμμαχία για την ήττα του ισλαμισμού, όχι του ΙΚ. Το ΙΚ είναι μόνο μία όψη της παγκόσμιας μουσουλμανικής απειλής που ανθεί σε δεκάδες παραστρατιωτικές οργανώσεις, εκατοντάδες τρομοκρατικούς πυρήνες και αναρίθμητα ιδεολογικά προκαλύμματα. Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες αλλά σχεδόν όλοι οι τρομοκράτες είναι ισλαμιστές.
Το πρόβλημα είναι ο θρησκευτικός ιμπεριαλισμός, που χρησιμοποιεί τους μουσουλμάνους ως στρατιώτες, η στρατηγική του είναι ο ισλαμισμός και ο στόχος του η νίκη. Το Ισλάμ τώρα είναι η ιδεολογική «μπλε οθόνη» (που εμφανίζεται όταν το windows έχουν σοβαρό πρόβλημα). Οι ήπιοι αλλά με επιθετική πρόθεση μουσουλμάνοι, μία βάσιμη πλειοψηφία, καθιστά μία περισσότερο ενεργή μειοψηφία δυνατή. Εάν μόνο 10% των μουσουλμάνων είναι ακτιβιστές τότε η τζιχάντ έχει 150 εκατομμύρια πιστολάδες ή προσηλυτιστές στο πεδίο αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
Υπάρχουν τέσσερα ιδεολογικά ζητήματα που διαχωρίζουν την ισλαμιστική ηγεσία από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς ομολόγους τους. Ο ισλαμιστής είναι: πρόθυμος να πεθάνει για την πίστη του, πρόθυμος να αποδεχτεί την πραγματικότητα ενός υπαρξιακού πολέμου και πρόθυμος να κατονομάσει το Ιουδαίο/Χριστιανικά κράτη ως εχθρούς. Οι τζιχαντιστές είναι κρυστάλλινοι σε ότι αφορά τους σκοπούς τους.
Η επιδίωξη του να αγνοείται η απειλή ή να κατευνάζεται το Ισλάμ στο τέλος εκλογικεύεται με ένα απλοϊκό επιχείρημα: η ανταπόδοση από τη Δύση μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Πέστε το «δημογραφική φοβία», η πίστη ότι οι μουσουλμάνοι είναι τόσο πολλοί (1,6 δις) που κανένα έθνος δεν τολμά να θίξει το Ισλάμ ή τον Μωάμεθ.
Βάζοντας στην άκρη παράλογες προβλέψεις για το μέλλον, εάν η αλήθεια ειπωθεί, το πραγματικό ερώτημα είναι πόσο άσχημο πρέπει να γίνει το ισλαμικό πρόβλημα πριν η Δύση τραβήξει πραγματικές γραμμές στην άμμο;
Και όμως με τη νέα πολιτική τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα και χωρίς νέες στρατηγικές τα πράγματα σίγουρα θα γίνουν χειρότερα.
Κάποιες πολιτικές επιλογές που θα άλλαζαν το παιχνίδι μπορεί να περιλαμβάνουν τις παρακάτω δέκα πρωτοβουλίες:
Ο πόλεμος εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας έχει δύο πρόσωπα σήμερα: δημόσιες σχέσεις και στρατηγική ανοησία. Η πρόσφατη συνάντηση των υπουργών εξωτερικών της Παγκόσμιας Συμμαχίας για την Ήττα του ΙΚ (Global Coalition on the Defeat of ISIS - GCDI) στην Ουάσινγκτον καταδεικνύει αυτά τα δύο πρόσωπα. Ενώ οι υπουργοί εξωτερικών των «68 εθνών» έτρωγαν, έπιναν και καμάρωναν τους εαυτούς τους, άλλος ένας στρατιώτης του Ισλάμ χτύπησε με επιτυχία το βρετανικό κοινοβούλιο στο Λονδίνο.
Όποιος κι αν ήταν ο σκοπός της συγκέντρωσης στην Ουάσινγκτον κατέρρευσε από την πράξη ενός και μόνο μάρτυρα του Ισλάμ στο Λονδίνο, ο οποίος είχε ισχυρότερο κίνητρο και προσόντα από οποιονδήποτε από τους άπιστους υπουργούς εξωτερικών. Και επιπλέον η σφαγή στη Γέφυρα του Westminster ήταν θέμα στις εφημερίδες σε όλο τον κόσμο για πάνω από μία βδομάδα.
Αντίθετα, ο ίδιος ο τίτλος της αυτοαποκαλούμενης συμμαχίας κατά του ΙΚ εξυπηρετεί τη συσκότιση της πραγματικότητας. Η GCDI δεν είναι ούτε παγκόσμια, ούτε συμμαχία και ούτε είναι πιθανό να σταματήσει τη διάδοση του ισλαμισμού ή της τρομοκρατίας. Από τα 68 κράτη που προσήλθαν για ορεκτικά και κοκτέιλ πολύ λίγα έχουν κάνει κάτι για την τρομοκρατία, τους τζιχαντιστές, το ΙΚ ή τον παγκόσμιο ισλαμισμό.
Η κτηνωδία στο Λονδίνο σε μία νύχτα παραμερίσθηκε από την κτηνωδία στη Συρία. Η υποτιθέμενη συριακή επίθεση με χημικά αέρια σε παιδιά εξαφάνισε την ισλαμική τρομοκρατία από τα πρωτοσέλιδα. Πριν προλάβετε να πείτε qui bono? (ποιος κερδίζει;) ο Άσαντ και η Ρωσία υπέστησαν και πάλι την επίθεση του τύπου για να ακολουθήσει μία πραγματική επίθεση με πυραύλους cruise εναντίον της αεροπορικής βάσης Shayrat.
Πενήντα εννέα πύραυλοι cruise (60 εκ. $) χτύπησαν τον στόχο τους, όμως την επόμενη μέρα αεροσκάφη MIG επιχειρούσαν από το συριακό αεροδρόμιο.
Φαίνεται ότι όποτε οι αναφορές στη θρησκευτική τρομοκρατία αρχίζουν να γίνονται ενοχλητικές κάποιος βολικός μπαμπούλας ξαναεμφανίζεται. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι η μορφή που μόνιμα βρίσκει κανείς πίσω από τις θεωρίες συνομωσίας παντού.
Η πραγματική συμμαχία που πολεμά στο έδαφος στον Λεβάντε έχει, στην καλύτερη περίπτωση, έξι εθνικούς δρώντες, τρεις από τους οποίους έχουν περιθωριοποιηθεί από την αμερικανική πολιτική. Ούτε η Συρία, ούτε η Ρωσία ήταν προσκεκλημένες στην Ουάσινγκτον. Οι Κούρδοι μαχητές είναι πραγματικοί αλλά είναι σίγουρο ότι θα πεταχτούν στους τουρκικούς λύκους μόλις η χρησιμότητα τους εξαντληθεί για τη CIA και το Πεντάγωνο.
 |
| Η υπουργός δικαιοσύνης του Ισραήλ Ayelet Shaked. |
Έτσι, οι τρεις πιο αποτελεσματικές στρατιωτικά οντότητες στο έδαφος (Συρία, Ρωσία και Κούρδοι) έχουν παραμεριστεί από τη στρατηγική μυωπία της Ουάσινγκτον. Η Συρία έχει επιβιώσει, με ρωσική υποστήριξη, δεκαετίες εξεγέρσεων, υποκινούμενων από τις ΗΠΑ.
Ακριβώς δίπλα, η Βαγδάτη έχει γίνει κράτος-πελάτης του Ιράν και των Σιιτών χάρη στην παράνοια για αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ. Οι Κούρδοι, το πιο πολιτισμένο έθνος του ισλαμικού κόσμου, έχουν βρεθεί μεταξύ των γενοκτόνων Τούρκων, των ύπουλων Σιιτών και Σουνιτών φανατικών και των άβουλων Αμερικανών.
Το στρατηγικό νταηλίκι της εποχής Τραμπ λίγο διαφέρει από τις κινήσεις της εποχής Ομπάμα. Βερμπαλισμός, συνέδρια και ψεύτικες συμμαχίες θεωρούνται ακόμη υποκατάστατο μιας συνεκτικής στρατηγικής. Ο πόλεμος στο εσωτερικό και στα εξωτερικό είναι τώρα ανταλλαγή γρατζουνισμάτων στον κυβερνοχώρο όπου τα όπλα επιλογής είναι οι προσβολές, οι ψευδείς ειδήσεις και η προπαγάνδα. Ο στόχος επιλογής στον οποίο συνήθως κατευθύνονται οι πολιτικές προσβολές είναι η Ρωσία ή ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Καθώς η τρομοκρατία χτύπησε ακόμη μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ο υπουργός εξωτερικών Rex Tillerson θύμιζε τον John Kerry καθώς επαίρονταν για «σημαντική πρόοδο» εναντίον του ΙΚ, υποστηρίζοντας ότι για τους τρομοκράτες είναι «δυσκολότερο να μπουν και δυσκολότερο να βγουν». Να μπουν και να βγουν από «που» δεν το ξέρουμε.
Σίγουρα ο Tillerson δεν αναφέρεται στην ηπειρωτική Ευρώπη ή στα Βρετανικά Νησιά. Η Ευρώπη χάρη στα ανοιχτά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εισάγει ανεξέλεγκτους μουσουλμάνους κατά εκατομμύρια και εξάγει μεγαλωμένους στο έδαφος της τζιχαντιστές κατά χιλιάδες.
Φαίνεται ότι ακόμη μία αμερικανική κυβέρνηση δεν μπορεί να διακρίνει μεταξύ τακτικής και στρατηγικής. Ναι, οι λέξεις μετράνε. Ναι, η διπλωματία έχει σημασία. Ναι, η προπαγάνδα μετράει. Αλίμονο, καμία από αυτές τις τακτικές δεν υποκαθιστά ένα συνεκτικό παγκόσμιο όραμα, μία πολιτική που να συνάδει με αυτό, αληθινές συμμαχίες και μία νικηφόρο στρατιωτική στρατηγική.
Αλίμονο, η καλύτερη επίδειξη τακτικής ευκαμψίας και συνεκτικής στρατηγικής βρίσκεται στις συμμαχίες των τζιχαντιστών. Η πρόσφατη αλλαγή ονόματος της σουνιτικής Jabhat al-Nusra στη Συρία παρέχει ένα παράδειγμα.
Από τη μία πλευρά η Al-Nusra είναι από πολύ καιρό παρακλάδι της al-Qaeda στον Λεβάντε. Μπορεί να θυμάστε ότι η al-Qaeda ήταν υπό την ηγεσία του Osama bin Laden που οργάνωσε την πιο πετυχημένη τρομοκρατική επίθεση σε αστικό περιβάλλον στη σύγχρονη ιστορία. Η θηριωδία στη Νέα Υόρκη επανδρώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τη Σαουδική Αραβία, η οποία ακόμη δεν έχει τεθεί υπό την κρίση των αμερικανικών δικαστηρίων.
Όπως και να ΄χει μετά την 11η Σεπτεμβρίου ο κλάδος της al-Nusra καλλιέργησε θλιβερές σχέσεις με το αντικαθεστωτικό βαθύ κράτος των αμερικανικών ενεργούμενων στη Συρία. Πραγματικά μετά τον θάνατο του Μουαμάρ Καντάφι λιβυκά όπλα διανεμήθηκαν από το παράρτημα της CIA στη Βεγγάζη σε σουνίτες «συμμάχους» όπως η al-Nusra.
Η Λιβύη πριν την αμερικανικής υποστήριξης δολοφονία του Καντάφι ήταν το πλουσιότερο και καλύτερα οπλισμένο κοσμικό κράτος στην Αφρική.
 |
| Χαμογελώντας αυτάρεσκα στη Λιβύη. |
Κατά τραγικό τρόπο τα φιάσκο που ακολούθησαν τις αλλαγές καθεστώτος στην Αφρική και στον Λεβάντε παρήγαγαν μόνο χάος και συμφορές. Όμως τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Ansar al-Sharia στη Λιβύη και η al-Nusra στη Συρία ακμάζουν, φίλοι με πλεονεκτήματα αν θέλετε, εξαπατώντας αφελή κορόιδα των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών.
Η αλλαγή ονόματος της al Nusra είναι άλλο ένα δείγμα τακτικής επιδεξιότητας που έχει χαθεί από τους Αμερικανούς στρατηγιστές. Ο διαχωρισμός της από την al Qaeda δημιούργησε τον αναγκαίο χώρο ώστε η al Nusra να εμφανιστεί ως «σύμμαχος» κατά του Άσαντ. Ονομαζόμενη Jabhat Fatah al-Sham (Κατάκτηση του Συριακού Μετώπου) έχει την ευκαιρία να εμφανιστεί πάλι ως κάτι που δεν είναι για να ενισχυθεί από τους Αμερικανούς ζηλωτές της αλλαγής καθεστώτος. Η σημασία της λέξης «sham» στα αγγλικά είναι πλήρως κατανοητή από τους εγγράμματους τζιχαντιστές.
Στοχοποιώντας το συριακό καθεστώς και διαχωριζόμενη από τους παγκόσμιους σκοπούς της al-Qaeda η al-Sham είναι άλλο ένα τοπικό παρακλάδι της τρομοκρατίας που θεωρήθηκε κατάλληλο να λαμβάνει αμερικανικά δολάρια και να εξαιρείται από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς.
«Στις 28 Ιούλιου ο δεύτερος στην ιεραρχία της al-Qaeda, Ahmed Hassan Abu al-Khayr, ανακοίνωσε ότι η ηγεσία της Jabhat al-Nusra πήρε οδηγίες να προχωρήσει και να κάνει ότι προστατεύει τα συμφέροντα του Ισλάμ, των μουσουλμάνων και της τζιχάντ. Ο ηγέτης της al-Qaeda, Ayman al-Zawahri, προσέθεσε ότι η αδελφότητα του Ισλάμ είναι ισχυρότερη από οποιουσδήποτε οργανωτικούς δεσμούς».
Ισχυρότερη πραγματικά! Οι μηχανορραφίες του ΙΚ και της al-Qaeda στη Μέση Ανατολή συνάδουν με το ισλαμιστικό παγκόσμιο δόγμα.
Οι τακτικές και οι συμμαχίες μπορεί να αλλάζουν αλλά η στρατηγική της «τζιχάντ» και οι δεσμοί μέσα στην «αδελφότητα του Ισλάμ» είναι παγκόσμιες σταθερές. Το Ισλάμ δεν διαιρείται από τους μουσουλμάνους. Μόνο οι άπιστοι είναι αρκετά αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι οι ισλαμιστικές φράξιες έχουν μεταξύ τους σημαντικά διαφορετικούς σκοπούς και στόχους.
Το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών και οι βάσεις δεδομένων των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών επιδεικνύουν τη δειλία και την έλλειψη συνοχής της αμερικανικής πολιτικής. Μετά από δεκαετίες πολέμου η Μουσουλμανική Αδελφότητα (al Ikhwan), οι Ταλιμπάν, οι Φρουροί της Ισλαμικής Επανάστασης (Ιράν) και το Εμιράτο του Καυκάσου δεν έχουν χαρακτηριστεί τρομοκρατικές οργανώσεις. Ενώ ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA) και Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ) παραμένουν στις επίσημες λίστες του υπουργείου εξωτερικών.
Κάνοντας τα πράγματα χειρότερα οι ΗΠΑ συχνά έχουν αναγορεύσει μη καθορισμένους τρομοκράτες σε «συνεργάτες» με τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα ως τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι Ταλιμπάν κάποτε είχαν γίνει δεκτοί ως «μουτζαχεντίν» σύμμαχοι ενώ οι Τσετσένοι τρομοκράτες στον Καύκασο συχνά και με ρομαντική διάθεση χαρακτηρίζονται «μαχητές της ελευθερίας».
Οποιοσδήποτε μουσουλμάνος τρομοκράτης έχει αντιρωσικά διαπιστευτήρια έχει και την αξιοπιστία να δικαιούται αμερικανική υποστήριξη και όπλα. Οποιοσδήποτε σιωπηλός Άραβας συνεργάτης έχει πετρέλαιο φαίνεται ότι απολαμβάνει παρόμοια προνόμια. Το Πεντάγωνο τώρα χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια πολέμων ως αδιέξοδο. «Αδιέξοδο» είναι μία πολύ χαριτωμένη αξιολόγηση μίας σύγκρουσης όπου ούτε το υπουργείο άμυνας ούτε ο Λευκός Οίκος αντιλαμβάνονται την παγκόσμια ισλαμική τζιχάντ ως υπαρξιακή απειλή.
Εάν η Συμμαχία για την Ήττα του ΙΚ ήταν αληθινή, για να μην πούμε καν αποτελεσματική, θα αποκαλούνταν συμμαχία για την ήττα του ισλαμισμού, όχι του ΙΚ. Το ΙΚ είναι μόνο μία όψη της παγκόσμιας μουσουλμανικής απειλής που ανθεί σε δεκάδες παραστρατιωτικές οργανώσεις, εκατοντάδες τρομοκρατικούς πυρήνες και αναρίθμητα ιδεολογικά προκαλύμματα. Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες αλλά σχεδόν όλοι οι τρομοκράτες είναι ισλαμιστές.
Το πρόβλημα είναι ο θρησκευτικός ιμπεριαλισμός, που χρησιμοποιεί τους μουσουλμάνους ως στρατιώτες, η στρατηγική του είναι ο ισλαμισμός και ο στόχος του η νίκη. Το Ισλάμ τώρα είναι η ιδεολογική «μπλε οθόνη» (που εμφανίζεται όταν το windows έχουν σοβαρό πρόβλημα). Οι ήπιοι αλλά με επιθετική πρόθεση μουσουλμάνοι, μία βάσιμη πλειοψηφία, καθιστά μία περισσότερο ενεργή μειοψηφία δυνατή. Εάν μόνο 10% των μουσουλμάνων είναι ακτιβιστές τότε η τζιχάντ έχει 150 εκατομμύρια πιστολάδες ή προσηλυτιστές στο πεδίο αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
Υπάρχουν τέσσερα ιδεολογικά ζητήματα που διαχωρίζουν την ισλαμιστική ηγεσία από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς ομολόγους τους. Ο ισλαμιστής είναι: πρόθυμος να πεθάνει για την πίστη του, πρόθυμος να αποδεχτεί την πραγματικότητα ενός υπαρξιακού πολέμου και πρόθυμος να κατονομάσει το Ιουδαίο/Χριστιανικά κράτη ως εχθρούς. Οι τζιχαντιστές είναι κρυστάλλινοι σε ότι αφορά τους σκοπούς τους.
Η επιδίωξη του να αγνοείται η απειλή ή να κατευνάζεται το Ισλάμ στο τέλος εκλογικεύεται με ένα απλοϊκό επιχείρημα: η ανταπόδοση από τη Δύση μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Πέστε το «δημογραφική φοβία», η πίστη ότι οι μουσουλμάνοι είναι τόσο πολλοί (1,6 δις) που κανένα έθνος δεν τολμά να θίξει το Ισλάμ ή τον Μωάμεθ.
Βάζοντας στην άκρη παράλογες προβλέψεις για το μέλλον, εάν η αλήθεια ειπωθεί, το πραγματικό ερώτημα είναι πόσο άσχημο πρέπει να γίνει το ισλαμικό πρόβλημα πριν η Δύση τραβήξει πραγματικές γραμμές στην άμμο;
Και όμως με τη νέα πολιτική τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα και χωρίς νέες στρατηγικές τα πράγματα σίγουρα θα γίνουν χειρότερα.
Κάποιες πολιτικές επιλογές που θα άλλαζαν το παιχνίδι μπορεί να περιλαμβάνουν τις παρακάτω δέκα πρωτοβουλίες:
- Μετακίνηση της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ.
- Εγκατάλειψη της φαντασίωσης των «δύο κρατών».
- Αναγνώριση του Κουρδιστάν.
- Αναμόρφωση του ΝΑΤΟ. Εκδίωξη της Τουρκίας.
- Αναθεώρηση της επίσημης λίστας των τρομοκρατών. Πρόσθεση σε αυτή των ισλαμικών κρατών χορηγών.
- Έλεγχος των μεταναστών. Απέλαση των ισλαμιστών ακτιβιστών.
- Εγκατάλειψη της αλλαγής καθεστώτος και των πολέμων δι΄ αντιπροσώπων ως επιλογές πολιτικής.
- Καθορισμός του Ισλάμ ως πολιτικού αντί για θρησκευτικού θεσμού.
- Απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τους εμφύλιους θρησκευτικούς πολέμους του Ισλάμ.
- Επιμονή στο ότι ο ισλαμικός κόσμος θα χρηματοδοτήσει, πολεμήσει ή επιλύσει όλες τις διαμάχες Σιιτών/Σουνιτών.
Ο σκοπός της παγκόσμιας τζιχάντ είναι να αντικαταστήσει
τις αδύναμες αδερφές της δημοκρατίας με τη sharia, τον νόμο του Μωάμεθ. Το μόνο πετυχημένο ισλαμιστικό κόμμα στη Δυτική Ευρώπη σήμερα έχει δηλώσει αυτούς τους σκοπούς. Ο στόχος των ισλαμιστών δεν είναι
η δημοκρατία, η αφομοίωση και η πολύπολιτισμικότητα. Αντίθετα, ο στόχος των ισλαμιστών
είναι με απλά λόγια το ηγεμονικό Ισλάμ.
Οι ζηλωτές μουσουλμάνοι κερδίζουν σήμερα επειδή έχουν καλύτερους πολιτικούς, καλύτερους στρατηγούς, πιο αποτελεσματικές τακτικές, ανώτερη στρατηγική και ξεκάθαρους σκοπούς.
Χωρίς κάποια αντισταθμιστική στρατηγική απάντηση από τη Δύση το ποικιλόμορφο «παγκοσμιοποιημένο» μέλλον της Δυτικής Ευρώπης, ειδικά, αρχίζει να μοιάζει με τον ισλαμικό κόσμο του 7ου αιώνα.
Πείτε το επιστροφή στο μέλλον εάν θέλετε. Insh’allah! (Θεού θέλοντας!)
πηγή
Οι ζηλωτές μουσουλμάνοι κερδίζουν σήμερα επειδή έχουν καλύτερους πολιτικούς, καλύτερους στρατηγούς, πιο αποτελεσματικές τακτικές, ανώτερη στρατηγική και ξεκάθαρους σκοπούς.
Χωρίς κάποια αντισταθμιστική στρατηγική απάντηση από τη Δύση το ποικιλόμορφο «παγκοσμιοποιημένο» μέλλον της Δυτικής Ευρώπης, ειδικά, αρχίζει να μοιάζει με τον ισλαμικό κόσμο του 7ου αιώνα.
Πείτε το επιστροφή στο μέλλον εάν θέλετε. Insh’allah! (Θεού θέλοντας!)
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου