Η επικράτηση του Μακρόν στον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών στις 7 Μαΐου θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη διότι το σύστημα που τον έφτιαξε εκ του μηδενός και τον προωθεί συστηματικά μέσω των ΜΜΕ, ξέρει άριστα το πώς να χειραγωγεί τις δημοκρατίες και να κάνει τις δικές του επιλογές να φαντάζουν ως αυθόρμητες αντισυστημικές εμπνεύσεις του λαού. Θυμάμαι πολύ καθαρά πριν μερικά χρόνια το πώς είδα για πρώτη φορά το όνομα Εμανουέλ Μακρόν σε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα του αμερικανικού περιοδικού Time το οποίο τον εκθείαζε και τον παρουσίαζε ούτε λίγο ούτε πολύ ως το ελπιδοφόρο μέλλον της Γαλλίας - την εποχή που ο Ολάντ ήταν ακόμα παντοδύναμος.
Ο Μακρόν, πτυχιούχος κοινωνικών επιστημών και φιλοσοφίας και πρώην επενδυτικός σύμβουλος στον όμιλο Ρότσιλντ (τι είδους επενδυτικές συμβουλές μπορεί να δίνει ένας φιλόσοφος είναι κάτι που προσωπικά με ξεπερνά), είχε δώσει από πολύ νεαρή ηλικία τα διαπιστευτήριά του σε εκείνους που κατασκευάζουν πολιτικούς ηγέτες για να εξυπηρετούν βεβαίως πρώτα και κύρια τα δικά τους συμφέροντα. Χτύπησε την κατάλληλη στιγμή τις κατάλληλες πόρτες, δήλωσε υπακοή εκεί που έπρεπε, και έτσι έγινε το αουτσάιντερ που σαρώνει σήμερα στις κάλπες. (Κάθε ομοιότητα με την περίπτωση Τσίπρα είναι τελείως συμπτωματική). Κι όλα αυτά χωρίς να έχει εκλεγεί ποτέ μέχρι τώρα σε κανένα αξίωμα, και χωρίς να διαθέτει δικό του κόμμα!
Δεν γνωρίζουμε φυσικά αν ο Ολάντ πίστεψε στην ευφυΐα, την εργατικότητα ή απλώς τη γοητεία του Μακρόν, όταν το 2014 τον έκανε υπουργό Οικονομικών και Βιομηχανίας στην κυβέρνησή του. Το σίγουρο είναι πως αμέσως μόλις η δημοτικότητα του Ολάντ άρχισε να καταρρέει, ο Μακρόν ήταν έτοιμος να παίξει τον ρόλο της «χρυσής εφεδρείας» του συστήματος για τον οποίο προοριζόταν. Στα τέλη Αυγούστου του 2016 παραιτήθηκε από την κυβέρνηση και όπως σχολίασε πολύ εύστοχα τότε ένας δημοσιογράφος «η αποχώρησή του ήταν σχεδιασμένη με την ακρίβεια στρατιωτικής επιχείρησης» - πράγμα πολύ φυσικό διότι οι Ρότσιλντ δεν κάνουν δουλειές του ποδαριού.
Ο Μακρόν ίδρυσε το δικό του πολιτικό κίνημα «Εμπρός!» (Εn Marche!) και ο δρόμος για τη διεκδίκηση της προεδρίας ήταν πλέον ανοιχτός. Επιλέχθηκε άλλωστε κατά τέτοιον τρόπο ώστε να έχει όλο το «πακέτο» που θα κάνει τους Γάλλους ψηφοφόρους να πιαστούν κορόιδα, να ξεχάσουν τους κινδύνους που απειλούν την πατρίδα τους και να πιστέψουν ότι το κυριότερο πρόβλημά τους είναι η οικονομία, η ανεργία, το σκληρό ευρώ κ.λπ. Το σύστημα κατάλαβε από νωρίς ότι αυτό που χρειαζόταν για να υποκλέψει για μία ακόμα φορά την ψήφο των αφελών ήταν ένας φωτογενής νέος πολιτικός, άφθαρτος και αυτοδημιούργητος, ο οποίος να διεμβολίσει τα παλιά κόμματα και να ανακόψει τις ψήφους διαμαρτυρίας προς τη Λεπέν. Οι ίδιοι σπόνσορες που χρηματοδοτούν την αθρόα μουσουλμανική λαθρομετανάστευση στην Ευρώπη, έκαναν το παν για να φέρουν τον Μακρόν στο Μέγαρο των Ηλυσίων και όπως όλα δείχνουν θα το καταφέρουν. Έτσι θα έχουν στην εξουσία έναν δικό τους άνθρωπο που δηλώνει ένθερμος οπαδός της πολιτικής «ανοιχτών θυρών» που ακολουθεί και η Μέρκελ. Εν ολίγοις ο Μακρόν πιστεύει πως η εισροή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών θα τονώσει οικονομικά την Ευρώπη - ακριβώς την ίδια μπαρούφα που υποστηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο δισεκατομμυριούχος Τζωρτζ Σόρος.
Ωστόσο το ότι ο Μακρόν θα νικήσει τελικά έχοντας την υποστήριξη σύσσωμου του πολιτικού κατεστημένου απέναντι σε μία αντίπαλη υποψήφια, δεν σημαίνει ότι θα εκλείψουν τα σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Γαλλία και που θα αντιμετωπίσει και στο μέλλον. Αντιθέτως, το πιθανότερο είναι πως θα επιδεινωθούν. Η ισλαμιστική τρομοκρατία έχει δώσει επανειλημμένα πολλές αιματηρές προειδοποιήσεις στους Γάλλους αλλά προφανώς ο λαός δεν είναι ακόμα έτοιμος να πιστέψει ότι διατρέχει υπαρξιακό κίνδυνο. Η επικράτηση του Brexit στη Βρετανία, η νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ και η άνοδος της Λεπέν στη Γαλλία είναι γεγονότα που έχουν έναν κοινό παρονομαστή - τη σταδιακή αφύπνιση των λαών της Δύσης, την αυξανόμενη τάση τους να μην ακούν πλέον τις Σειρήνες της παγκοσμιοποίησης και να αντισταθούν στην πλημμυρίδα της ισλαμικής λαθρομετανάστευσης που απειλεί να τους πνίξει.
Έχω την εντύπωση ότι στη Γαλλία επιχειρήθηκε εσκεμμένα να αποσπαστεί η προσοχή του κόσμου από τα μείζονα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει λίαν συντόμως και να πάει σε ανώδυνα ζητήματα της λεγόμενης «χαμηλής πολιτικής». Το διακύβευμα όμως για τους Γάλλους δεν είναι η τιμή του τυριού ή του κρασιού αλλά η ίδια η εθνική τους υπόσταση. Πολύ φοβάμαι ότι όπως εμείς οι Έλληνες ψηφίσαμε αμέριμνοι το 2009 νομίζοντας ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι το διακύβευμα ήταν μόνο το ύψος των αυξήσεων που θα παίρναμε χωρίς να αντιληφθούμε ότι πλησιάζουμε στο παγόβουνο της χρεοκοπίας, έτσι και οι Γάλλοι επέλεξαν τον Μακρόν επειδή δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δουν τι τους περιμένει στο εγγύς μέλλον.
Η Λεπέν προφανώς και δεν έχει όλες τις απαντήσεις, θέτει όμως τις σωστές ερωτήσεις σε αντίθεση με τους συνυποψηφίους της που απλώς βάζουν τον κόσμο στον ύπνο ισχυριζόμενοι ότι το μοντέλο του πολυπολιτισμού λειτουργεί μια χαρά και δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς ή να ασχολείται ιδιαίτερα. Μπορεί η Λεπέν να μην είναι ιδιαίτερα χαρισματική πολιτικός ούτε τηλεοπτικός αστέρας αλλά τουλάχιστον δεν προσποιείται πως δεν βλέπει τι συμβαίνει γύρω της. Επίσης δεν είναι σωστό να την ταυτίζουμε με την Ακροδεξιά αφού έχει αποστασιοποιηθεί εδώ και χρόνια από πολλές ακραίες θέσεις του πατέρα της.
Η Γαλλία έχει αντιμετωπίσει πολλές δοκιμασίες στην ιστορία της αλλά για πρώτη φορά αντιμετωπίζει σήμερα το φάσμα της εξαφάνισης. Η Αβινιόν δεν είναι πλέον η πόλη των παπών, αλλά των σαλαφιστών. Στο Σεντ Ντενί όπου αναπαύεται ο Κάρολος Μαρτέλος (ο βασιλιάς που συνέτριψε στη μάχη του Πουατιέ την αραβική εισβολή στη Γαλλία τον 8ο αιώνα) και άλλοι βασιλείς κυριαρχεί η ισλαμική μαντήλα. Οι καμπάνες ήδη δεν ηχούν πια σε πολλές περιοχές της Γαλλίας όπου οι κοσμικές αρχές έχουν απαγορεύσει την κρούση τους, αλλά σε όλη τη Γαλλία ηχεί ήδη η φωνή του μουεζίνη. Η Γαλλία δεν είναι πλέον μια ρωμαιοκαθολική χώρα και πολλοί αναρωτιούνται μήπως η επικρατούσα θρησκεία είναι το Ισλάμ.
Οι καθολικοί που πηγαίνουν στην εκκλησία στη Γαλλία, σε ποσοστό 65% είναι ηλικιωμένοι. Αντίθετα το 73% των θρησκευόμενων μουσουλμάνων είναι κάτω των 50 ετών. Αυτό αποτυπώνεται έντονα και στους χώρους λατρείας. Υπάρχουν περίπου 2.400 τζαμιά στη Γαλλία σήμερα σε σχέση με τα 1.500 που υπήρχαν το 2003. Αυτό αποτελεί και το πλέον ευδιάκριτο ορατό σημάδι της ανάπτυξης του Ισλάμ στη Γαλλία. Ακόμα και στην Κορσική που το 2003 δεν υπήρχε κανένα τζαμί, σήμερα λειτουργούν 11. Οι μουσουλμανικές χώρες χρηματοδοτούν γενναιόδωρα τα τζαμιά στη Γαλλία. Οι ξένες δωρεές καλύπτουν κατά μέσο όρο το 50% του συνολικού κόστους κατασκευής και λειτουργίας. Για το μεγάλο τζαμί του Στρασβούργου το 37% των πόρων προήλθε από το Μαρόκο και το 13% από την Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ. Το τζαμί στο Ρουασί ντε Μπριέ χρηματοδοτήθηκε από το Ομάν με 1,8 εκ. ευρώ, που αντιπροσωπεύουν τα 2/3 του κόστους κατασκευής. Στη Μασσαλία, το Κατάρ κατέβαλε το 25% του κόστους κατασκευής του εκεί τζαμιού.
Την ίδια ώρα Γάλλοι πολίτες δολοφονούνται μαζικά σε θέατρα, καφετέριες, πλατείες και δρόμους, ένας ηλικιωμένος Γάλλος ιερέας δολοφονήθηκε μέσα στην εκκλησία από μουσουλμάνους εξτρεμιστές, μουσουλμάνοι ηγέτες καλούν σε κατάληψη των μη χρησιμοποιούμενων εκκλησιών και τη μετατροπή τους σε τζαμιά, χριστιανοί πετάγονται έξω από εκκλησίες από τις αρχές για να κατεδαφιστούν. Ο χριστιανισμός στη Γαλλία πιέζεται αφόρητα από δύο συμπληγάδες - από το κοσμικό κράτος και από το πολιτικό Ισλάμ. Οι αμείλικτες στατιστικές δείχνουν ότι σε 40 χρόνια από σήμερα η Γαλλία θα είναι ίσως το πρώτο δυτικό ευρωπαϊκό κράτος όπου ο μουσουλμανικός πληθυσμός θα αποτελέσει πλειοψηφία και θα πάρει τα ηνία της εξουσίας.
Στο βιβλίο του «Ήταν ο ντε Γκωλ» (“C'était de Gaulle”) o πολιτικός και συγγραφέας Alain Peyrefitte (1925-1999), παραθέτει μια αρκετά ενδιαφέρουσα δημόσια ομιλία του Ντε Γκωλ στις 5 Μαρτίου 1959:
«Είναι υπέροχο να υπάρχουν Γάλλοι κίτρινοι, μαύροι, μελαμψοί. Δείχνουν ότι η Γαλλία είναι ανοικτή σε όλες τις ράτσες και έχει οικουμενική αποστολή. Αλλά εφ' όσον παραμένουν μια μικρή μειοψηφία. Διαφορετικά, η Γαλλία δεν θα είναι πλέον Γαλλία. Είμαστε ακόμα κατά κύριο λόγο ένας ευρωπαϊκός λαός, λευκός, με ελληνικό και λατινικό πολιτισμό και χριστιανική θρησκεία.
Μην μου κάνει εμένα κανείς μάθημα Ιστορίας. Πόσοι από εσάς πήγατε σε μουσουλμανικές χώρες να δείτε τους μουσουλμάνους; Αν πήγατε, τους είδατε με τζελαμπά και σαρίκι; Μπορείτε να δείτε ότι δεν είναι Γάλλοι. Εκείνοι που εκθειάζουν την "αφομοίωση" έχουν μυαλό όσο και ένα κολιμπρί, κι ας είναι και επιστήμονες. Προσπαθήστε να αναμίξετε λάδι και ξύδι. Ανακινήστε καλά το μπουκάλι. Μετά από λίγο, θα διαχωριστούν και πάλι. Οι Άραβες είναι Άραβες, οι Γάλλοι είναι Γάλλοι. Θα πρέπει να ονειρεύεστε αν νομίζετε ότι η Γαλλία μπορεί να απορροφήσει 10 εκατομμύρια μουσουλμάνους, οι οποίοι αύριο θα είναι 20 εκατομμύρια και μεθαύριο 40. Αυτοί που κηρύττουν την “αφομοίωση” και βλέπουν όλους τους Άραβες και Βέρβερους της Αλγερίας ως “Γάλλους”, πώς θα τους αποτρέψουν να εγκατασταθούν στη Γαλλία, όπου το βιοτικό επίπεδο είναι πολύ υψηλότερο; Τότε το χωριό μου δεν θα λέγεται πια Κολομπέ λε ντεζ Εγκλίζ (Colombey-les-Deux-Eglises, δηλαδή Κολομπέ-οι-δυο-εκκλησίες), αλλά Κολομπέ-τα-δυο-τζαμιά...».
Σχόλιο από το Capital.gr στο άρθρο του Κώστα Στούπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου