Δείτε το άρθρο του Dawn Lester εδώ: https://tinyl.io/3KtJ [1]
Μετάφραση Απολλόδωρος
Ο ορισμός της λέξης «φάρμακο» περιλαμβάνει την αναφορά στην πρόληψη καθώς και στη θεραπεία ασθενειών. Σύμφωνα με το ιατρικό κατεστημένο μία από τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους πρόληψης της νόσου είναι ο εμβολιασμός, ο οποίος ορίζεται από το Συνοπτικό Ιατρικό Λεξικό της Οξφόρδης το 2007 ως:
«Ένα μέσο παραγωγής ανοσίας σε μια ασθένεια χρησιμοποιώντας ένα εμβόλιο, ή μια ειδική παρασκευή αντιγονικού υλικού, για την διέγερση σχηματισμού κατάλληλων αντισωμάτων».
Επομένως, η παρουσία των κατάλληλων αντισωμάτων θεωρείται συνώνυμη με την ανοσία, η οποία ορίζεται ως:
«Η ικανότητα του σώματος να αντιστέκεται στη μόλυνση, που παρέχεται από την παρουσία κυκλοφορούντων αντισωμάτων και λευκών αιμοσφαιρίων».
Όπως αναφέρεται στον ορισμό, ο εμβολιασμός βασίζεται στην έννοια της «ανοσίας» και στην ιδέα ότι η έκθεση σε μια μολυσματική ασθένεια διεγείρει τον οργανισμό να παράγει τα κατάλληλα αντισώματα, η παρουσία των οποίων λέγεται ότι υποδεικνύει ότι ο οργανισμός έχει αποκτήσει «φυσική ανοσία» σε αυτήν την ασθένεια.
Υπάρχει, ωστόσο, ένα πρόβλημα με αυτήν την ιδέα, επειδή οι άνθρωποι μπορεί να βιώσουν αλλά και ήδη βιώνουν επανειλημμένα επεισόδια της ίδιας μολυσματικής ασθένειας. Αυτό σημαίνει ότι δεν κατάφεραν να αποκτήσουν «ανοσία» από την πρώτη τους έκθεση στην ασθένεια. Η ιδέα είναι σαφώς λανθασμένη καθώς δεν υποστηρίζεται από εμπειρικά στοιχεία.
Η πρακτική του εμβολιασμού βασίζεται στην ίδια υπόθεση σχετικά με την ανοσία με τον πρόσθετο ισχυρισμό ότι τα εμβόλια είναι πιο αποτελεσματικά στη διέγερση του σώματος για να παράγει τα κατάλληλα αντισώματα. Ωστόσο, τα εμβολιασμένα άτομα επίσης εμφανίζουν επανειλημμένα επεισόδια μολυσματικών ασθενειών κατά των οποίων έχουν εμβολιαστεί. και αυτοί απέτυχαν να αποκτήσουν «ανοσία». Τα εμβολιασμένα άτομα που δεν παράγουν τα κατάλληλα αντισώματα καλούνται «μη ανταποκρινόμενα».
Σε μια προσπάθεια να δοθεί μια εξήγηση για τη κατηγορία των εμβολιασμένων αλλά «μη ανταποκρινόμενων», η ιστοσελίδα του ΠΟΥ (Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας) με τίτλο « Ανεπιθύμητα συμβάντα μετά την ανοσοποίηση» (AEFI) , σε μια σειρά σελίδων σχετικά με το θέμα της Παγκόσμιας Ασφάλειας Εμβολίων (Global Vaccine Safety), προβαίνει στην ακόλουθη αποκαλυπτική δήλωση:
«Δεν υπάρχει “τέλειο” εμβόλιο που να προστατεύει όλους όσους το λαμβάνουν ΚΑΙ να είναι απολύτως ασφαλές για όλους.»
Αυτή η δήλωση έρχεται σε αντίθεση με τη γενικά αποδεκτή άποψη ότι τα εμβόλια είναι θεμελιωδώς ασφαλή και αποτελεσματικά, εάν ίσχυε αυτό, θα ήταν ασφαλή και αποτελεσματικά για όλους.
Ο ισχυρισμός ότι τα εμβόλια δεν είναι μόνο αναποτελεσματικά, αλλά αναμφίβολα επικίνδυνα, τεκμηριώνεται επίσης από τον Dr.Herbert Shelton, ο οποίος, σχετικά με το εμβόλιο της ευλογιάς, αναφέρει στο βιβλίο του Natural Hygiene: Man's Pristine Way of Life:
"Εκτός από την αποτυχία του ως προληπτικό, το εμβόλιο παράγει μια ολόκληρη σειρά δυσμενών παρενεργειών και ιατρογενών ασθενειών."
Οι ανεπιθύμητες παρενέργειες των εμβολίων δηλώνονται πλημμελέστατα για διάφορους λόγους, ένας από τους οποίους είναι ότι οι αποκαλύψεις του πραγματικά επιβλαβούς χαρακτήρα τους θα υπονόμευαν τον ισχυρισμό του ΠΟΥ ότι τα εμβόλια είναι ένα μεγάλο επίτευγμα υγείας που σώζει ζωές, μια διαδικασία που προκαλεί βλάβες στην υγεία δεν μπορεί να είναι αυτή που ταυτόχρονα σώζει ζωές. Ένας άλλος λόγος είναι ότι, για να εξαλειφθούν οι «θανατηφόρες μολυσματικές ασθένειες», ισχυρίζονται ο ΠΟΥ και το Ιατρικό Κατεστημένο ότι ένα υψηλό ποσοστό του πληθυσμού πρέπει να εμβολιαστεί. Αυτό αναφέρεται ως «ανοσία αγέλης», η εσφαλμένη φύση της οποίας θα συζητηθεί σε ένα περαιτέρω άρθρο. Αυτό το υψηλό επίπεδο «εμβολιαστικής κάλυψης» (vaccine coverage) θα τεθεί σε κίνδυνο από την ευρεία ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με την επιβλαβή φύση των εμβολίων, διότι είναι πολύ πιθανό ότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων θα αρνηθεί να υποβάλει τον εαυτό του και τις οικογένειές του στον εμβολιασμό.
Υποστηρίζεται ότι η αποτυχία επίτευξης «ανοσίας της αγέλης» εντός συγκεκριμένου πληθυσμού θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στις προσπάθειες εξάλειψης των θανατηφόρων ασθενειών, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ο μόνος επιβλαβής αντίκτυπος από την αποτυχία επίτευξης του απαιτούμενου ποσοστού «εμβολιαστικής κάλυψης» θα είναι στα κέρδη των φαρμακευτικών εταιρειών που παράγουν τα εμβόλια.
Η UNICEF (Ταμείο έκτακτης ανάγκης για παιδιά των Ηνωμένων Εθνών), σε ένα άρθρο της το 1996 με τίτλο «Τα εμβόλια θέτουν υπό έλεγχο 7 ασθένειες» (Vaccines bring 7 diseases under control), προβαίνει στην τολμηρή δήλωση ότι:
«Διακόσια χρόνια μετά την ανακάλυψη του εμβολίου από τον Άγγλο ιατρό Edward Jenner, η ανοσοποίηση μπορεί να πιστωθεί με τη διάσωση περίπου 9 εκατομμυρίων ζωών ετησίως παγκοσμίως».
Αυτός ο ισχυρισμός δεν μπορεί, ωστόσο, να τεκμηριωθεί.
Η Αγγλία ήταν η χώρα στην οποία εισήχθη για πρώτη φορά η πρακτική του εμβολιασμού, ευγενική προσφορά του Edward Jenner. ήταν επίσης η πρώτη χώρα που εισήγαγε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Για αυτούς τους λόγους, καθώς και οι σημαντικά διαθέσιμες τεκμηριωμένες αναφορές και στατιστικές πληροφορίες σχετικά με το θέμα, η περίπτωση της Αγγλίας παρέχει μεγάλο μέρος του υλικού για αυτήν τη συζήτηση.
Ένας από τους πολλούς ιατρούς που εξέφρασαν αντιρρήσεις για τον εμβολιασμό ήταν ο Δρ.Walter Hadwen MD MRCS LRCP, ο οποίος είχε πιστοποιηθεί στην Αγγλία τόσο στο Royal College of Surgeons όσο και στο Royal College of Physicians. Το 1896 ο Δρ.Hadwen μίλησε σε μια συνάντηση, στην οποία δήλωσε:
«Ως ιατρός, βλέπω τον εμβολιασμό ως προσβολή της κοινής λογικής, μια προκατάληψη ως προς την προέλευση του, μη επιστημονικός στη θεωρία και την πρακτική, και άχρηστος και επικίνδυνος στον χαρακτήρα του».
Ο Νόμος του 1853 και οι επακόλουθοι του, καθιστούσαν υποχρεωτικό τον εμβολιασμό των βρεφών στην Αγγλία, αν και τότε ήταν μόνο υποχρεωτικό το εμβόλιο της ευλογιάς. Η αντίρρηση του Δρ.Hadwen για εμβολιασμό ήταν τόσο έντονη που αρνήθηκε να επιτρέψει στα δικά του παιδιά να εμβολιαστούν, παρά την άρνησή του η οποία του επέφερε συνολικά εννέα δικαστικές διώξεις.
Ο Δρ.Charles Creighton MD, ένας άλλος ειδικευμένος Άγγλος γιατρός, έχαιρε τόσο μεγάλης εκτίμησης από το Ιατρικό Κατεστημένο ώστε το 1884 του ζητήθηκε να γράψει το λήμμα για τον εμβολιασμό για την ένατη έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας Britannica. Εκείνη την εποχή υποστήριζε πλήρως τον εμβολιασμό, αλλά, πριν γράψει το απαιτούμενο κείμενο, αποφάσισε να ερευνήσει διεξοδικά το θέμα. Το αποτέλεσμα της έρευνάς του εξηγείται από την Eleanor McBean PhD ND στο βιβλίο της, The Poisoned Needle:
«Συμφώνησε να το πράξει, αλλά αντί να συναινέσει στις συνήθεις δηλώσεις, ανέτρεξε στα γραπτά του Jenner και στα σύγχρονα έγγραφα. Έψαξε τη βιβλιογραφία των υπέρμαχων αλλά και των διαφωνούντων με τους εμβολιασμούς από πολλές χώρες και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο εμβολιασμός είναι «τραγελαφικά δεισιδαιμονικός»
Ένας άλλος Άγγλος ιατρός που αντιτάχθηκε στην πρακτική του εμβολιασμού ήταν ο Δρ.M Beddow Bayly MD MRCS LRCP, ο οποίος είχε επίσης πιστοποιηθεί τόσο από το Royal College of Surgeons όσο και από το Royal College of Physicians. Το 1936 ο Δρ.Beddow Bayly έγραψε ένα φυλλάδιο με τίτλο The Case Against Vaccination , στο οποίο δηλώνει ότι:
«Η πρακτική του εμβολιασμού δεν εδράζεται σε καμία επιστημονική βάση ή δικαιολογία, και η ιστορία του εμβολιασμού δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αρχείο μιας δεισιδαιμονικής ιεροτελεστίας που διεξάγεται από μια σειρά μεθόδων που κάθε μια με τη σειρά της εγκαταλείπεται όταν η εμπειρία απέδειξε τον κίνδυνο της και παρουσιάζει μια διαδρομή υπερβολικών ισχυρισμών εκ των οποίων κανένας δεν άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου».
Είναι σαφές ότι το 1936 η επιστημονική βάση και η αιτιολόγηση της πρακτικής του εμβολιασμού ήταν ακόμη εμφανής λόγω της απουσίας τους. μια κατάσταση που παραμένει αμετάβλητη στις αρχές του 21ου αιώνα.
Μπορεί επίσης να προταθεί ότι οι εμβολιασμοί του 21ου αιώνα είναι διαφορετικοί, και ότι η αυτή πρακτική λειτουργεί τώρα στη βάση της «επιστημονικής τεκμηρίωσης», ωστόσο, όπως φαίνεται από το έργο των Δρ.Hadwen, Creighton και Beddow Bayly, οι αντικειμενικές έρευνες τους για την ιστορία της πρακτικής των εμβολιασμών αποκάλυψαν ότι δεν υπάρχει καμία επιστήμη ή αποδεικτικά στοιχεία στα οποία να βασίζεται αυτή η πρακτική, ούτε έχει αναπτυχθεί καμία νέα «επιστημονική θεωρία» πέραν εκείνης του Edward Jenner.
Δεν υπάρχει ακόμη καμία επιστημονική βάση ή δικαιολογία για την πρακτική του εμβολιασμού.
Η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι μπορούν να «ανοσοποιηθούν» σε μια ασθένεια μετά την έκθεση σε αυτήν την ασθένεια χρονολογείται πολλούς αιώνες πίσω. Για παράδειγμα, ο Έλληνας ιστορικός Θουκυδίδης, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Ιπποκράτη, αναφέρεται να έχει ισχυρισθεί ότι τα άτομα που επέζησαν από την πανούκλα της Αθήνας δεν μολύνθηκαν αργότερα από την ίδια ασθένεια.
Αυτή η πρώιμη πεποίθηση εξελίχθηκε στην ιδέα ότι μια ήπια μορφή οποιασδήποτε ασθένειας παρέχει «προστασία» έναντι μιας πιο σοβαρής «επίθεσης» της ίδιας ασθένειας. Ενέπνευσε επίσης τη δημιουργία διαφορετικών μεθόδων για την πρόκληση της «ήπιας» μορφής της νόσου. Μία από αυτές τις μεθόδους ήταν η πρακτική του «εμβολιασμού» ή του «ενοφθαλμισμός» (variolation) όπως ονομάστηκε επίσης.
Αν και πιστώθηκε ως ο δημιουργός του «εμβολιασμού», ο Edward Jenner δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ο δημιουργός του «ευλογιασμού» (inoculation), ο οποίος ασκείται σε διάφορα μέρη του κόσμου πολλούς αιώνες πριν γεννηθεί. Ορισμένες πηγές πιστώνουν τους Κινέζους ως δημιουργούς της πρακτικής του «ενοφθαλμισμού» κατά τον 10ο αιώνα.
Ο «ευλογιασμός», ο πρόδρομος του εμβολιασμού, εισήχθη στην Αγγλία στις αρχές του 18ου αιώνα, σε μια περίοδο όπου η ασθένεια ερμηνευόταν συχνά με αναφορά σε τοπικές παραδόσεις ή δεισιδαιμονίες και ανέκαθεν «θεραπευόταν» με μια μεγάλη ποικιλία ακατέργαστων μεθόδων και τοξικών ουσιών όπως συζητήθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο.
Η πρακτική του εμβολιασμού περιλάμβανε τη λήψη «ύλης», με άλλα λόγια «πύου», από τις φλύκταινες ή τις πληγές ενός ατόμου που πάσχει από την ασθένεια και την εισαγωγή αυτής της «ύλης» στην κυκλοφορία του αίματος ενός υγιούς ατόμου μέσω ορισμένων εσκεμμένων περικοπών, στα χέρια ή στα πόδια τους. Ωστόσο, πριν από τον εμβολιασμό, οι ασθενείς έπρεπε να υποβληθούν σε άλλες διαδικασίες, όπως «δίαιτα, καθαρισμό και αιμορραγία», που διενεργούντο από γιατρούς. Εκείνη την περίοδο, ο εμβολιασμός ήταν αποκλειστικά έθιμο των μεσαίων και ανώτερων τάξεων, καθώς ήταν οι μόνοι άνθρωποι που μπορούσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες ενός γιατρού.
Το ακόλουθο απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του 1885 με τίτλο «Η ιστορία μιας μεγάλης αυταπάτης» (The Story of a Great Delusion) του William White. Παρέχει μια αποκαλυπτική περιγραφή της κατάστασης της «ιατρικής» στις αρχές του 18ου αιώνα στην Αγγλία όταν εισήχθη για πρώτη φορά ο εμβολιασμός.
«Εκείνοι που φαντάζονται ότι θα μπορούσε να υπάρξει οποιαδήποτε ευρεία ή αποτελεσματική κατά των εμβολιασμών το 1721 παρανοούν τις συνθήκες της εποχής. Δεν υπήρχε επιστημονική γνώση των νόμων της υγείας. Οι ασθένειες θεωρούνταν γενικά ως μυστηριώδεις χορηγήσεις της Θείας Πρόνοιας στις οποίες οι πάσχοντες είχαν ελάχιστο έλεγχο, και ένα μεγάλο μέρος της ιατρικής ήταν ο συνδυασμός του παραλογισμού με την κακία».
Η πρακτική του εμβολιασμού συνεχίζει να περιλαμβάνει ένα συνδυασμό παραλογισμού με κακία, όπως μπορεί να αποδειχθεί με την ένταξη σωματιδίων «μικροβίων» και τοξικών χημικών ως συστατικών των εμβολίων.
Dawn Lester
=============
=============
Δικτυογραφία:
1.— Vaccination: An Overview part 1 - What Really Makes You Ill
2.-- Vaccination: An Overview Part 2 - What Really Makes You Ill
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου