Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Ο μεγάλος ντόρος που ξέσπασε τις τελευταίες μέρες για τους εμετικούς στίχους ενός τραγουδιού του γνωστού τράπερ «Light», δείχνει την ηθική χρεωκοπία ενός ολόκληρου συστήματος που έχει κάνει κανόνα τη μισανθρωπία και εξαίρεση τη στηλίτευσή της.
Εδώ και χρόνια έχει χυθεί άπειρο μελάνι από ειδικούς για τις καταστροφικές συνέπειες των μουσικών ειδών όπως η «Τραπ». Έχουν γίνει πάμπολλες παρεμβάσεις, συζητήσεις, καταγγελίες. Αλλά πάντοτε έπαιρνε προβάδισμα η κερδοφορία της μουσικής βιομηχανίας.
Και αν αρκετά συχνά γίνονταν διάφορα επεισόδια με τράπερς που είχαν να κάνουν με συμμορίες, ναρκωτικά, οπλοκατοχή, άγριες συμπλοκές με μπράβους, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς κ.λπ, το σύστημα τα αντιμετώπιζε ως μεμονωμένα περιστατικά. Ώσπου να γίνει το επόμενο μουσικό event (μουσικά reality, βραβεία κ.λπ) όπου θα καλούνταν οι ίδιοι «τράπερς» ως «guest-stars» για να κάνουν νούμερα τηλεθέασης και να αναβαπτίσουν την καφρίλα τους στην κολυμβήθρα της δημοσιότητας.
Το ίδιο το μιντιακό σύστημα ανακυκλώνει αυτή τη σκουπιδομουσική, σαν μονάδα καθαρισμού λυμάτων που φιλτράρει τα δυσώδη ακούσματα μέσα σε φιλόξενα στούντιο και τα ξανασερβίρει στο κοινό. Και τώρα ξαφνικά βγήκαν όλοι από τα ρούχα τους, διότι ο «Light» χλευάζει με αποκρουστικό τρόπο τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, με στίχους που δεν πρόκειται καν να μεταφέρω εδώ πέρα.
Μήπως να θυμίσουμε άραγε ότι η μουσική βιομηχανία έκανε πρώτο «όνομα» τον συγκεκριμένο τράπερ, ο οποίος για χρόνια είχε γίνει και εκλεκτός των καναλιών; Και ναι, μιλάμε για τα ίδια κανάλια που νυχθημερόν γαβγίζουν για το δικαίωμα της γυναίκας στην έκτρωση, την τυραννία της «πατριαρχίας», το σπάσιμο των στερεοτύπων κ.ο.κ. Αλλά ένας «Light» μπορεί να βρίζει χυδαία τις γυναίκες και να απολαμβάνει απόλυτη ασυλία από τα μίντια γιατί προφανώς εκτελεί αρεστές υπηρεσίες. Αλλά κάποιος άλλος που θα μιλήσει αφυπνιστικά για τις εκτρώσεις, πέφτουν όλοι πάνω του σαν λυσσασμένα κοράκια λέγοντας ότι αν δεν έχει… μήτρα – δεν του πέφτει λόγος.
Να μιλήσουμε λίγο για μισαναπηρισμό
Και ας αναρωτηθούμε ποια ακριβώς Πολιτεία φρίττει τώρα με τους στίχους του «Light»; Εκείνη η Πολιτεία που επιτρέπει σε δημοσιογράφους του ΣΚΑΪ να κάνουν live κουβεντούλα, λέγοντας ότι είναι «καλύτερη λύση να είσαι νεκρός» από το να ζεις σε αναπηρικό καροτσάκι; Ή εκείνη η Πολιτεία που αθωώνει YouΤubers, οι οποίοι βασάνιζαν ΑμΕΑ σε live streaming και εισέπρατταν λεφτά από χιλιάδες αρρωστημένους συνδρομητές; Η εκείνη την Πολιτεία που έπνιξε τον Αντώνη Καρυώτη στο λιμάνι του Πειραιά, ένα χαμογελαστό παιδί με νοητική στέρηση που ο θάνατός του θα αντιμετωπιζόταν σαν ατύχημα αν δεν καταγραφόταν σε βίντεο;
Τα ξεχάσαμε αυτά ή νομίζουν κάποιοι ότι κάποιο διαφορετικό «τέρας» γεννάει τις αχρειότητες των τραπερς; Όχι, είναι κεφάλια του ίδιου πολυκέφαλου τέρατος, που λέγεται εκφυλισμός της κοινωνίας.
Τελικά η παλιανθρωπιά είναι κατακριτέα μόνο όταν σηκώνεται ντόρος, έτσι δεν είναι; Και όλο το υπόλοιπο διάστημα μπορούμε να κυλιόμαστε μια χαρά στον πάτο του βαρελιού. Όλη αυτή η μισάνθρωπη βία που διατρέχει τους πόρους του συστήματος είναι επιτρεπτή, μέχρι να σκάσει κάποιο απόστημα με πύον σαν την περίπτωση «Light», να το μπαντάρουν όπως να’ ναι, κι έπειτα όλα καλά, προχωράμε!
Πνευματική αναπηρία
Μια ματιά – μόνο – στο κοινό που μαζεύει ο συγκεκριμένος τράπερ (και γενικότερα όλοι οι κακόηχοι αυτού του είδους), αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του ξεπεσμού της κοινωνίας. Πέρα από το θλιβερό θέαμα των 10χρονων και 14χρονων, θα δεις ακόμα και 30χρονους ή 40χρονους να διασκεδάζουν ξέφρενα με τέτοια ακούσματα. Ακόμα χειρότερα, θα δεις γονείς να παίρνουν τα παιδιά τους για να τα βαπτίσουν στον μουσικό βόθρο.
Πνευματικά ανάπηροι που θαυμάζουν πνευματικά ανάπηρους και όλοι μαζί να χλευάζουν τα παλικάρια της ζωής, τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, που αν είχαμε έστω το ένα εκατοστό του σθένους τους, θα είχαμε μια πολύ υγιέστερη κοινωνία.
Δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση ότι ξεπεράσαμε πλέον τον πάτο και οδεύουμε στον απόπατο. Αφού απεμπολήσαμε τον Θεό, γινόμαστε θηρία που καγχάζουν τις αναπηρίες. Η μουσική αντί για ψυχαγωγία, καταντά σήμερα αρένα για μισάνθρωπα κόμπλεξ, όπου ο κάθε τοξικομανής εγωισμός αναζητά λίγη δόση «ανωτερότητας» εις βάρος του συνανθρώπου. Οι δύστυχες ψυχές που αναπαύονται σε τέτοια ακούσματα, είναι τα πραγματικά άτομα με ειδικές ανάγκες. Έχουν ανάγκη τη χαιρεκακία για να νιώθουν λιγάκι ζωντανοί, μέσα σε όλη αυτή τη θανατίλα που δημιουργεί η έλλειψη Θεού.
Και γιατί άλλωστε να προβληματιστεί ο «Light» εφόσον του παρέχει πλήρη ασυλία το σύστημα; Και γιατί άλλωστε να προβληματιστεί το σύστημα, εφόσον ο «Light» αποφέρει μεγάλα κέρδη και υποβαθμίζει τη νοημοσύνη των νέων, δηλαδή με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια; Χαζοί είναι να απαρνηθούν τέτοιο… αστέρι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου