Εισήλθαμε στην εβδομάδα, τη λεγόμενη «βουβή» ή «βουβοβδομάδα» ή «κωφή». Είναι η έκτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η προτελευταία πριν τη δοξασμένη κορυφή της Μεγάλης Εβδομάδας.
Παρά την εσφαλμένη εντύπωση που έχουν κάποιοι, κατά τη «βουβή» εβδομάδα συνεχίζονται κανονικά να τελούνται οι προβλεπόμενες Aκολουθίες (Προηγιασμένες, Όρθρος, Εσπερινός, Ώρες κ.λπ), αλλά το μόνο που παύει πλέον να ηχεί στις γλυκές μας εκκλησιές, είναι οι Χαιρετισμοί στην Υπεραγία Θεοτόκο, οι οποίοι διαβάζονται σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια στον Ακάθιστο Ύμνο, την Παρασκευή της προηγούμενης εβδομάδας.
Στις μέρες μας έχουν γίνει κάπως δυσδιάκριτα τα όρια του που τελειώνει η εκκλησιαστική και που ξεκινά η λαϊκή παράδοση στον χαρακτήρα της «βουβής», αλλά όπου υπερισχύει η ευλάβεια, όλα τα έθιμα παίρνουν ψυχωφελή ρότα αργά ή γρήγορα. Έτσι και ως τα χρόνια μας, η «βουβή» επικράτησε να είναι μια εβδομάδα βαθιάς περισυλλογής και πνευματικής προεργασίας προκειμένου να εισέλθουμε στην τερπνή μυσταγωγία των Θείων Παθών.
Μια μέρα πριν ξεκινήσει η «βουβή», στην πέμπτη Κυριακή των Νηστειών, η πάνσοφος Εκκλησία μας προσφέρει απλόχερα το εξαγνιστικό νέκταρ που δοκίμασε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, δηλαδή το πανίσχυρο φάρμακο της μετανοίας που δύναται να θεραπεύσει κάθε έξη, κάθε τραύμα και κάθε νόσο που επιφέρει η αμαρτία. Μας φέρνει η Εκκλησία για παράδειγμα μια γυναίκα που πριν αγιάσει ήταν βουτηγμένη σε έναν ωκεανό ασωτίας, ώστε να μας διαλύσει κάθε απελπισία και κάθε αποκαρδίωση για τα δικά μας πάθη.
Και αφού εμψυχωθούμε με το φάρμακο της δικαιωμένης Οσίας, έρχεται η στιγμή που ησυχάζουμε και το αφήνουμε να δράσει στην καρδιά μας. Να ενεργήσει σαν παυσίπονο στα οδυνηρά κοσμικά ερεθίσματα, και σαν παυσίλυπο για τις στενάχωρες μέριμνες. Έρχεται η «βουβοβδομάδα», και αφού δεν μπορούμε να καταφύγουμε στην έρημο όπως έκανε η Οσία, φέρνουμε εκουσίως την «έρημο» στη ζωή μας. Αφού η Οσία το έκανε για 47 χρόνια, εμείς είμαστε αναπολόγητοι αν δεν μπορούμε να κάνουμε έναν αγώνα για λίγες μέρες.
Έτσι η «βουβή» μας καλεί για περισσότερη απόσυρση, περισσότερη νήψη, περισσότερη προσευχή, περισσότερη εντρύφηση σε θεόπνευστα κείμενα. Και από την άλλη μας παρακινεί σε αποχή από κάθε περιττή φασαρία του κόσμου, είτε αυτή προέρχεται από υλικές σκέψεις, είτε από στόματα ακατάπαυστης αργολογίας, είτε από ανούσια θεάματα του διαδικτύου και της τηλεόρασης.
Ευκαιρία για εξομολόγηση
Όσοι κουβαλούν μέσα τους κρίματα απέναντι στον Θεό, είναι ευκαιρία να λαμπικάρουν την ψυχούλα τους στον εξομολόγο για να πάνε με αλέρωτο ένδυμα στο μέγα συμπόσιο της Πίστεως, τη ζωοποιό Ανάσταση. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία έπρεπε να υπομείνει 46 χρόνια ανελέητου αγώνα στην παλαίστρα της μετάνοιας, για να ξεγράψει τις αμαρτίες της στο πετραχήλι του Αββά Ζωσιμά. Γιατί όσο και αγιασμένος να είναι ο βίος, χωρίς το μέγα Μυστήριο της Εξομολόγησης, οι αμαρτίες παραμένουν ανεξίτηλες. Εμείς στην εποχή μας έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε τόσους πολλούς εξομολόγους, σε κάθε γειτονιά και χωριό. Με τέτοια πληθώρα, είμαστε αδικαιολόγητοι αν δεν βρούμε κάποιον να μας αναπαύει ή έστω να καταθέσουμε τους ρύπους της ψυχής μας μέχρι να βρούμε τον κατάλληλο για εμάς.
Τα πνευματικά εφόδια της «Βουβής»
Η «βουβή» εβδομάδα είναι η προεργασία της συνετής σιωπής, που θα μας συνοδεύσει σαν δισάκι στον ώμο με τα απαραίτητα εφόδια για την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Ένα δισάκι με λιβάνι, με κερί, με κομποσχοίνι, με λαδάκι για το καντήλι, με ένα προσευχητάρι και με ένα βιβλιαράκι με τις μεγαλοβδομαδιάτικες Ακολουθίες. Και σιωπή. Τίποτ’ άλλο δεν χρειάζεται. Είναι εκείνη η σιωπή που γίνεται εργαστήρι καλών λογισμών, που εργάζεται την ανοχή, την υπομονή, το κόψιμο του θελήματος, την ειρήνευση με τον αδερφό, τη συγκατάβαση, τη συγχώρεση.
Όλο το χρόνο περισσεύει η αργολογία που είτε παράγουμε – είτε αποζητούμε. Η «βουβή» εβδομάδα μας λέει ότι τώρα είναι ώρα της σιγής, ή των ψυχοφελών συζητήσεων που θα γίνονται προς δόξαν Θεού. Τα Θεία Δράματα είναι λεπτεπίλεπτα νοήματα που χρειάζονται ησυχία για να δονήσουν τις ψυχές στη συχνότητα της Σωτηρίας . Όχι περισπασμούς και παράσιτα ματαιότητας.
Θυμηθείτε αυτή τη μεστή νοημάτων φράση της Γραφής: «Ο δε Ιησούς εσιώπα…». Είναι αυτή η ευλογημένη σιωπή που κάποιες φορές μαρτυρά περισσότερα και από τον πιο ισχυρό λόγο. Σώπαινε ο Χριστός γιατί γνώριζε τις προειλημμένες αποφάσεις των φαύλων που ήθελαν να τον σταυρώσουν. Σωπαίνει και ο Χριστιανός για να αφουγκραστεί ένα-ένα τα βήματα ως τον Γολγοθά.
Στο Σάββατο της «βουβής», έρχεται η προτύπωση της Αναστάσεως του Χριστού, η Ανάσταση του Λαζάρου. Κι εκεί επικρατεί η τετραήμερη σιγαλιά του πένθιμου μνήματος και της εφήμερης νίκης του Άδη πάνω στον εγκάρδιο φίλο του Χριστού. Σιωπή απλώθηκε και όταν ο Ιησούς δάκρυσε ως άνθρωπος για τον κουρσεμένο νεκρό, που υπέκυψε στο παντοδύναμο κράτος του θανάτου.
Σιωπή και περισυλλογή, ώσπου να ακουστεί το βροντερό «Λάζαρε δεύρο έξω» που έφερε ξέσπασμα από δοξολογίες αναστάσιμες. Αλλά και ώσπου να ακουστεί το ενθουσιώδες «Ωσαννά» της Κυριακής των Βαΐων, μια θριαμβευτική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα που παροδικά τάραξε τη σιγαλιά με ευφρόσυνες ιαχές. Αλλά το «Ευλογημένος ο Ερχόμενος», έφτασε και πάλι σε εκείνα τα λόγια που έκαναν ολάκερη τη φύση να σταθεί βουβή και άλαλη: το «Άρον Άρον σταύρωσον αυτόν»…
%20(1).png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου