Ὁ Χριστός, ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάσταση ἡμῶν, «ἠγέρθη». Ἡ Ἀνάστασή Του μάλιστα συμπαρασύρει τὰ πάντα γύρω μας, «τὸν οὐρανό, τὴν γῆ καὶ τὰ καταχθόνια», τὰ ὁποῖα εἶναι ὅλα λουσμένα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, πλημμυρισμένα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Ἡ κυριώτερη συνέπεια τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἀκριβῶς αὐτή: Ἐκεῖ ποὺ πρῶτα κυριαρχοῦσε ὁ θάνατος, ἡ θλίψη, ὁ πόνος καὶ ἡ ὀδύνη, τώρα πλέον κυριαρχεῖ ἡ ἀναστάσιμη χαρά, ἡ χαρὰ ἐκείνη ποὺ ἔχει ἀρχὴ ἀλλὰ δὲν ἔχει τέλος. Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς προεξαγγέλλει στοὺς μαθητές Του ὅτι, ὅταν θὰ τὸν ξαναδοῦν μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση, ἡ χαρά τους θὰ εἶναι «πληρωμένη», ὁλοκληρωμένη, καὶ κανεὶς πλέον δὲν θὰ μπορῆ νὰ τοὺς τὴν ἀφαιρέσῃ: «οὐδεὶς αἴρει ἀφ’ ὑμῶν» (Ἰωάν., ιστ’ 22).
Ποιός ἄλλος, ἀλήθεια, ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἔχει τὴν δύναμη νὰ μετατρέψῃ τὴν λύπη σὲ χαρά; Μόνον ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ τὸ πετύχῃ, διότι πολὺ ἁπλᾶ εἶναι ὁ Ἴδιος ἡ χαρά!
Ὅ τι εἶναι ὁ Χριστός, αὐτὸ δίδει καὶ στοὺς ἀδελφούς Του. Ἐφ’ ὅσον Ἐκεῖνος εἶναι «ἡ πάντων χαρά, τὸ φῶς, ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις», μεταφέρει καὶ στοὺς μαθητές Του τὴν ἐνέργειά Του, τὸ φῶς, τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἀνάσταση, κάνοντάς τους ἔτσι μετόχους, κοινωνοὺς τῶν θείων ἐνεργειῶν Του. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ χαιρετισμοὶ τοῦ Κυρίου «Εἰρήνη ὑμῖν» καὶ «Χαίρετε» πρὸς αὐτούς, μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάστασή Του, δὲν εἶναι ἁπλοῖ χαιρετισμοὶ «εἰρήνης» καὶ «χαρᾶς». Ὅταν ὁ Χριστὸς στέκεται «ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν», ἀμέσως διαλύεται ὁ φόβος τῶν μαθητῶν καὶ γίνονται καὶ αὐτοὶ εἰρηνικοὶ καὶ χαρούμενοι.
Νά γιατὶ οἱ χαριτωμένοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ζοῦν διαρκῶς τὶς ἐνέργειες τῆς Ἀναστάσεως στὴν ζωή των, ὅπως ὁ ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ ποὺ ἀπηύθυνε μονίμως τὸν χαιρετισμό «Χριστός ἀνέστη, χαρά μου», διότι εἶχε τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ ἀνάσταση εἶναι ἕνα συνεχὲς γεγονός. Ἐξ ἄλλου καὶ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καλεῖται Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, ἐφ’ ὅσον θεμελιώνεται πάνω στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ βιώνει τὴν Ἀνάσταση ὡς συνεχὲς καὶ ἐπαναλαμβανόμενο γεγονός.
Καὶ βεβαίως σὲ αὐτὸ ἀκριβῶς διαφέρει ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν χαρὰ τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός, ἡ ὄντως χαρά, δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐξωτερικὲς προϋποθέσεις καὶ συνθῆκες, δὲν κλονίζεται ἀπὸ τὸν χρόνο οὔτε ἀπὸ τὶς διαθέσεις τῶν ἀνθρώπων, ἔχει ἀτελεύτητη διάρκεια καὶ ἰσχύ. Ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου, ἀντιθέτως, δὲν εἶναι μόνιμη καὶ σταθερή, ἀλλὰ μεταβάλλεται ἀναλόγως τῶν ἀνθρωπίνων διαθέσεων, συγκυριῶν καὶ συμφερόντων.
Νά γιατὶ ὁ Χριστός μας λέγει: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰωάν., ιδ’ 27), διότι ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ εἶναι «ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα», ἐνῶ ἡ τῶν ἀνθρώπων ἀποτελεῖ συνήθως ἕνα σύντομο διάλειμμα μέσα στὴν γενικὴ σύγχυση καὶ στὴν συνέχεια ἀκολουθεῖ καὶ πάλι φόβος, ταραχὴ καὶ ἀνασφάλεια.
Γι’ αὐτὸ καὶ μεῖς ποὺ ζήσαμε τὴν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ καθαρίσαμε τὸ μυαλό μας, τὴν ψυχή μας καὶ τὶς αἰσθήσεις μας, γιὰ νὰ δεχθοῦν μέσα των τὸ φῶς, ἄς μὴν ἀφήσωμε τὴν προσπάθειά μας νὰ πάῃ χαμένη. Ἂς μὴν ξαναβουτήξωμε στὰ σκοτάδια τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἂς ἀξιοποιήσωμε τὴν καλή μας ἐμπειρία.
Ἔχοντες καταστήσει τοὺς ἑαυτούς μας δοχεῖα δεκτικὰ τῆς θείας χάριτος, ἂς λειτουργοῦμε ὡς συγκοινωνοῦντα δοχεῖα ἀνταλλαγῆς χαρίτων μὲ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς, ὥστε οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ αὐξάνωνται καὶ νὰ πληθύνωνται πρὸς δόξα Θεοῦ καὶ ὄφελος ὅλο καὶ περισσοτέρων ἀνθρώπων.
Ἔτσι, τρεφόμενοι διαρκῶς μέσα στὸ ἀναστάσιμο θεῖο φῶς, θὰ μποροῦμε καὶ ἐμεῖς νὰ ἀναφωνοῦμε:
Χριστὸς Ἀνέστη! Ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀναστημένων ἀνθρώπων ἂς εἶναι καὶ ἂς παραμένῃ καὶ δική μας χαρά «νῦν καὶ ἀεὶ καὶ στοὺς ἀπεράντους αἰῶνας». Γένοιτο!
.jpg)
.webp)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου