***Σημείωση: Εάν αντικαταστήσετε την λέξη Αμερική με τη λέξη Ελλάδα τότε όσα αναφέρονται στο άρθρο έχουν απόλυτη ισχύ.
Η Αμερική παλεύει με μια επιδημία ιστορικών διαστάσεων. Πρόκειται για μια σκόπιμα κατασκευασμένη κρίση που σκοπό έχει να σπείρει τη διχόνοια και να διατηρήσει τον έλεγχο του πληθυσμού.
Η μόλυνση δεν είναι ένα βιολογικό παθογόνο- είναι ένα παρασκεύασμα φρενίτιδας των μέσων ενημέρωσης, πολιτικής χειραγώγησης και κοινωνικής αποσύνθεσης. Οι κοινότητες μετατρέπονται σε πεδία μάχης επειδή αυτό ακριβώς θέλουν οι εξουσιαστές - μια διαιρεμένη Αμερική όπου είμαστε πολύ απασχολημένοι με το να πολεμάμε ο ένας τον άλλον για να παρατηρήσουμε τους πραγματικούς ενόχους.
Τώρα, αυτοί οι τυπικά ήπιοι άνθρωποι; Γίνονται πολεμοχαρείς ζηλωτές, ενώ οι ειρηνόφιλοι συσσωρεύουν όπλα, προετοιμάζονται όχι για εξωτερικές απειλές, αλλά για εσωτερικές διαμάχες. Πρόκειται για σχεδιασμένη αποκλιμάκωση.
Μας λένε ότι αυτή η μάστιγα της παράνοιας και της μισαλλοδοξίας προέρχεται από την Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά ας είμαστε σαφείς: πρόκειται για στρατηγική. Οι εξουσίες έχουν μάθει ότι ο φόβος είναι κερδοφόρος. Δεν πρόκειται απλώς να μας κρατήσουν σε εγρήγορση- πρόκειται να διασφαλίσουν ότι θα είμαστε τόσο απορροφημένοι από τον φόβο που δεν θα μπορούμε να δούμε τα νήματα που κινούνται από τους από πάνω.
Η αριστερή και η δεξιά πτέρυγα δεν διαδίδουν απλώς την καχυποψία- είναι εγκέφαλοι της διαίρεσης. Κερδοσκοπούν από τη δυσπιστία μας ο ένας για τον άλλον, εξασφαλίζοντας ότι είμαστε πολύ απορροφημένοι από τις διαφορές μας για να ενωθούμε ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς: τη συστημική διαφθορά και την οικονομική ανισότητα.
Αυτή η στρατηγική ελέγχου μέσω του φόβου και της διαίρεσης είναι ύπουλα τέλεια. Μας κρατάει ηλίθιους, ναι, αλλά το πιο κρίσιμο είναι ότι μας κρατάει πειθήνιους. Ενώ εμείς είμαστε απασχολημένοι με το να φοβόμαστε τους γείτονές μας, οι πραγματικοί αρχιτέκτονες της πτώσης μας γελούν εξαργυρώνοντας στις τράπεζες τους τα κλοπιμαία από εμάς, εξασφαλίζοντας ότι η νομή τους στην εξουσία παραμένει αδιαμφισβήτητη.
Μας μπερδεύουν, μας αποσπούν την προσοχή με τον ατελείωτο θόρυβο των ειδησεογραφικών κύκλων 24/7 και της ριάλιτι τηλεόρασης, μετατρέπουν κάθε μικρή διαφωνία σε έναν ολοκληρωμένο πόλεμο και τους μπλέκουν σε συζητήσεις για θέματα που τελικά δεν έχουν σημασία.
Η βασική στρατηγική είναι η διαίρεση. Τεμαχίστε τον πληθυσμό σε αντίπαλες φατρίες, πείστε την καθεμία ότι η άλλη είναι η πραγματική απειλή και αφήστε τους να φωνάζουν βραχνά μέχρι να κουφαθούν για οτιδήποτε άλλο. Μέσα σε αυτό το χάος, η συναίνεση καθίσταται αδύνατη, και παραμένουν ανυποψίαστοι για τις υφέρπουσες έλικες ενός αστυνομικού κράτους μέχρι να είναι πολύ αργά.
Αυτό είναι το σχέδιο για το πώς οι ελεύθερες κοινωνίες περπατούν πρόθυμα μέσα σε αλυσίδες, επιτρέποντας στους τυράννους να ανέβουν. Δεν είναι τυχαίο- είναι ενορχηστρωμένο με ακρίβεια, όμως λίγοι στην Αμερική αναγνωρίζουν αυτή τη χειραγώγηση. Οι άνθρωποι εξαπατώνται ώστε να βλέπουν ο ένας τον άλλον ως αντίπαλο, διοχετεύοντας την ενέργεια και τους πόρους τους στις εκλογές, τον εξοπλισμό της αστυνομίας, την τεχνολογία παρακολούθησης και τους πολέμους, όλα υπό την ψευδαίσθηση της αγοράς ασφάλειας, η οποία, κατά ειρωνικό τρόπο, δεν υλοποιείται ποτέ.
Εν τω μεταξύ, οι πραγματικοί μεσίτες εξουσίας, αυτοί που βρίσκονται στις τσέπες των λομπιστών και των εταιρειών, προωθούν τις ατζέντες τους με υψηλό κόστος για το κοινό. «Εμείς τα κορόϊδα» καταλήγουμε να πληρώνουμε τους λογαριασμούς, να υπομένουμε τα επεμβατικά μέτρα ασφαλείας και να ζούμε υπό τη συνεχή επιτήρηση ενός κράτους επιτήρησης.
Κάθε μέρα, τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν με ιστορίες κυβερνητικής διαφθοράς, εταιρικών παραπτωμάτων, στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας και υπερπροσπάθειας των ομάδων SWAT. Ωστόσο, αυτές δεν είναι απλώς τυχαίες αναφορές- είναι σημάδια μιας συστηματικής διάβρωσης της ελευθερίας.
Η Αμερική έχει πράγματι μεταβεί σε μια φάση όπου ακόμη και οι μαθητές αντιμετωπίζουν συλλήψεις, οι βετεράνοι τιμωρούνται για την υποτιθέμενη διαφωνία τους και η ζωή του μέσου πολίτη ελέγχεται με κάθε ευκαιρία. Αυτά δεν είναι απλές απειλές- είναι οι αναμφισβήτητες συνέπειες μιας κοινωνίας που έχει χάσει την επαγρύπνησή της, επιτρέποντας στον φόβο και τη διαίρεση να ανοίξουν τον δρόμο για την υποταγή της.
Ωστόσο, ακόμη πιο ύπουλη από αυτές τις κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων μας είναι η γλώσσα του φόβου με την οποία είναι τυλιγμένες. Είναι μια διάλεκτος που κατέχουν οι πολιτικοί όλου του φάσματος, που ενισχύεται από προσωπικότητες των μέσων ενημέρωσης στα σαπουνόκουτά τους υψηλής ευκρίνειας, που εκμεταλλεύονται οι εταιρείες για το κέρδος και που ενσωματώνεται στον ίδιο τον ιστό του νομικού μας συστήματος με το πρόσχημα της ασφάλειας και της προστασίας.
Αυτή η διάχυτη γλώσσα του φόβου έχει γεννήσει μια πολιτική εκφοβισμού, της οποίας μοναδικός σκοπός είναι να διασκορπίσει την εστίασή μας και να μας χωρίσει. Αποθαρρύνει την κριτική σκέψη, καθιστώντας μας παθητικούς θεατές στη διακυβέρνησή μας, πείθοντάς μας ότι ο ρόλος μας είναι απλώς να κατηγορούμε τους άλλους ή να ψηφίζουμε την επόμενη μεσσία που υπόσχεται αλλαγή αλλά παραδίδει τα ίδια.
Ο φόβος, ωστόσο, είναι το δοκιμασμένο εργαλείο στο οπλοστάσιο των πολιτικών για την επέκταση του κυβερνητικού ελέγχου.
Οι επεκτατικοί, ατελείωτοι πόλεμοι της κυβέρνησης κατά της τρομοκρατίας, των ναρκωτικών, του εγκλήματος, των πανδημιών, των μεταναστών και τώρα των «εγχώριων εξτρεμιστών» χρησιμεύουν ως αφορμές για τη δημιουργία φόβου, εξαναγκάζοντάς μας να ανταλλάξουμε τις ελευθερίες μας με την ψευδαίσθηση της προστασίας. Οι υποσχέσεις για ασφάλεια κρέμονται σαν καρότα μπροστά από ένα άλογο, πάντα απρόσιτες.
Η εμμονή με τον έλεγχο, αυτή η κυβερνητική παράνοια, ζωγραφίζει κάθε πολίτη ως πιθανό εχθρό. Γιατί αλλιώς θα χρειαζόταν να υποκλέπτουν τις συνομιλίες μας, να παρακολουθούν κάθε μας κίνηση, να ποινικοποιούν τη συμπεριφορά μας, να μας αντιμετωπίζουν ως υπόπτους και να μας αφοπλίζουν, ενώ ταυτόχρονα οπλίζουν τις δυνάμεις τους μέχρι τα δόντια;
Αυτές οι στρατηγικές που βασίζονται στον φόβο λειτουργούν πράγματι, αναδιαμορφώνοντας τη συλλογική μας ταυτότητα, κάνοντάς μας να βλέπουμε τους εαυτούς μας όχι ως πολίτες με δικαιώματα, αλλά ως υποκείμενα που πρέπει να παρακολουθούνται και να ελέγχονται.
Ο φόβος και η παράνοια είναι πλέον βαθιά ριζωμένα στην αμερικανική ψυχή, αλλάζοντας την αντίληψή μας για τον κόσμο, τους γείτονές μας και, βασικά, για το πώς μας αντιλαμβάνεται η κυβέρνησή μας. Έχουμε μετατραπεί σε αυτό που ο Henry Louis Mencken θα μπορούσε να αποκαλέσει «πρόβατα που κλαψουρίζουν», που παρακαλούν να τους αφαιρεθούν οι ελευθερίες μας για την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι κυβερνήσεις και όχι οι μοναχικοί λύκοι, είναι οι πραγματικοί κυρίαρχοι των μαζικών δολοφονιών και της καταπίεσης. Οι πραγματικοί βιομηχανικοί τρομοκράτες είναι αυτοί που φορούν κοστούμια ή στολές, αλλά χωρίς την παθητική συμμόρφωση του τρομοκρατημένου πληθυσμού, θα ήταν ανίσχυροι.
Σταματήστε να καταναλώνετε τις υπερβολικές τακτικές φόβου του κράτους και των φερέφωνων των μαζικών και «εναλλακτικών» μέσων ενημέρωσης. Μην τους αφήσετε να σας οδηγήσουν με υστερία για ασήμαντες απειλές στην αγκαλιά της τυραννίας που σας περιμένει, η οποία είναι ο πραγματικός κίνδυνος.
Όπως δείχνει περίτρανα η ιστορία, ο φόβος και η κυβερνητική παράνοια είναι οι πρόδρομοι των φασιστικών, ολοκληρωτικών κρατών.
Ακούστε πώς λειτουργεί: Κρίσεις, τρομοκρατικές επιθέσεις και τυχαίοι πυροβολισμοί μας κρατούν σε μια διαρκή κατάσταση συναγερμού. Αυτός ο φόβος απενεργοποιεί την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε. Συναισθηματικά, ο πανικός που προκαλείται από το φόβο κυριολεκτικά κλείνει το τμήμα του εγκεφάλου μας που είναι υπεύθυνο για τη λογική και τον ορθό λόγο. Ουσιαστικά, όταν ο φόβος κυριαρχεί, η κριτική μας σκέψη αδρανοποιείται.
Ένα κοινό που έχει πάψει να σκέφτεται ανεξάρτητα, είναι ένα κοινό που είναι εύκολο να μαντρωθεί, να διαμορφωθεί και να ελεγχθεί.
Τα παρακάτω είναι βασικά συστατικά για την εγκαθίδρυση ενός φασιστικού κράτους, όπως περιγράφονται στο έργο του John T. Flynn: «As We Go Marching» του 1944:
- Η Aρχή της Φασιστικής Ηγεσίας: Μια κυβέρνηση με επικεφαλής μια κυρίαρχη φιγούρα, ακόμη και αυτή που ανεβαίνει με δημοκρατικά μέσα, που ενεργεί ως πατερναλιστικός κηδεμόνας του έθνους.
- Απεριόριστη Κυβερνητική Εξουσία: Ένα αυταρχικό καθεστώς που μεταμορφώνεται σε ολοκληρωτισμό, χωρίς να αναγνωρίζει όρια στην εξουσία του.
- Καπιταλισμός με Γραφειοκρατικό Έλεγχο: Ενώ φαινομενικά είναι καπιταλιστική, η οικονομία ασφυκτιά από την εκτεταμένη κυβερνητική εποπτεία.
- Εμμονή με την Ασφάλεια: Μια ανυποχώρητη εμμονή στην εθνική ασφάλεια με κατασκευασμένες ή υπερβολικές απειλές.
- Κράτος Επιτήρησης: Καθιέρωση επεμβατικής εσωτερικής παρακολούθησης και δημιουργία μη υπόλογων παραστρατιωτικών μονάδων.
- Υπερβολική Ποινικοποίηση: Μια κουλτούρα όπου το έγκλημα και η τιμωρία γίνονται το επίκεντρο, οδηγώντας σε ένα υπερβολικά ζηλωτικό νομικό σύστημα.
- Κεντρικοποίηση και Εταιρική Ολοκλήρωση: Η κυβέρνηση ευθυγραμμίζεται με τις εταιρείες για να ελέγχει όλες τις πτυχές της ζωής, από την κοινωνική μέχρι τη στρατιωτική.
- Μιλιταριστική Οικονομία: Η οικονομία και το φορολογικό σύστημα περιστρέφονται γύρω από τη στρατιωτική ισχύ.
Η ομοιότητα με τη σύγχρονη Αμερική δεν είναι απλώς εντυπωσιακή, είναι αναμφισβήτητα ανησυχητική.
Κάθε τομέας της βιομηχανίας βρίσκεται υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης. Κάθε επάγγελμα είναι σχολαστικά καταγεγραμμένο και συστηματοποιημένο. Κάθε προϊόν ή υπηρεσία επιβαρύνεται με φόρους. Ο κύκλος του ατελείωτου χρέους δεν διατηρείται απλώς, αλλά διαιωνίζεται. Η λέξη «τεράστιο» μόλις που ξύνει την επιφάνεια όταν περιγράφει το γραφειοκρατικό μεγαθήριο. Οι τυμπανοκρουσίες της στρατιωτικής ετοιμότητας δεν σταματά ποτέ, και το φάσμα της σύγκρουσης με κάποιον μοχθηρό εξωτερικό αντίπαλο ελλοχεύει διαρκώς.
Είναι πλάνη να χαρακτηρίζεται ο φασισμός αποκλειστικά ως δεξιός ή αριστερός- υπερβαίνει αυτές τις ταμπέλες, ενσωματώνοντας στοιχεία και από τις δύο, ενώ δεν ανήκει σε καμία από τις δύο. Ο φασισμός δεν στοχεύει στην κατάλυση των θεμελιωδών δομών του εμπορίου, της οικογένειας, της θρησκείας ή της παράδοσης- αντίθετα, στοχεύει στην κυριαρχία τους. Διατηρεί στη θέση τους ό,τι ο πληθυσμός αγαπάει, αλλά με το πρόσχημα της ενίσχυσης του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτιστικού μας ιστού, τον εγκλωβίζει μέσα σε έναν ιστό κρατικού ελέγχου.
Για να μπορέσει ο φασισμός να εδραιώσει πραγματικά τη λαβή του, ο πληθυσμός πρέπει να συναινέσει, πιστεύοντας ότι τέτοια μέτρα δεν είναι απλώς βολικά αλλά απαραίτητα. Σε περιόδους «κρίσης», η σκοπιμότητα γίνεται ο οδηγός - εξουσιοδοτώντας την κυβέρνηση να στρατιωτικοποιεί την επιβολή του νόμου, να διαβρώνει τη συνταγματική προστασία και να ποινικοποιεί τη διαφωνία.
Βρισκόμαστε σε μια κομβική στιγμή της αμερικανικής ιστορίας, όπου η επιλογή είναι σαφής: είτε να αφυπνιστούμε στην επερχόμενη σκιά του φασισμού, είτε να συνεχίσουμε να υπνοβατούμε στην αγκαλιά του. Η ώρα της αντίστασης είναι τώρα, πριν πέσει το τελικό σφυρί και τα τελευταία απομεινάρια της ελευθερίας σφυρηλατηθούν στις αλυσίδες του απόλυτου ελέγχου.
Δικτυογραφία:
Fear Makes People Stupid - A Lily Bit
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου