Είναι πλέον όλο και περισσότερο αντιληπτό πως ζούμε την γενίκευση ενός κατακερματισμένου, έμπρακτου πλέον και όχι πια μόνο συμβολικού εμφυλίου πολέμου. Αυτός ο πόλεμος φαίνεται να παίρνει τις απεχθείς μορφές μιας σύγκρουσης μεταξύ ατόμων, μειονοτήτων, ενδεχομένως και πολιτισμών που συμβιώνουν, παρά τις αντιθέσεις τους, επί ενός εδάφους που οι αυτόχθονες μέχρι πρότινος θεωρούσαν αποκλειστικά δική τους πατρίδα.
Σε όλη τη δυτική Ευρώπη προφανώς ένας από τους βασικότερους μοχλούς πυροδότησης τέτοιων συγκρούσεων προέρχεται από την μετανάστευση μουσουλμανικών πληθυσμών προς την Ευρώπη. Γι’ αυτό, θα έπρεπε ίσως να αντιμετωπιστεί το Ισλάμ σαν αυτό ακριβώς που είναι, τόσο στη χώρα μας, όσο και άλλες δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες: Ένας, ας τον ονομάσουμε απρόσκλητο πολιτισμικό επισκέπτη, που μοιάζει εκ των πραγμάτων με προσκεκλημένο, αφού δεν διέρχεται ως φιλοξενούμενος, αλλά εγκαθίσταται και διαμένει δίπλα στους εγχώριους πληθυσμούς. Αξίζει τον σεβασμό μας, ίσως και την συμπάθειά μας.
Όμως, για το πως λειτουργεί ο οίκος μας, η χώρα, η ήπειρος που τον φιλοξενεί, δεν θα έπρεπε να έχει λόγο, μέχρι τουλάχιστον να αφομοιωθεί πλήρως, συνεπώς, να πάψει να υφίσταται ως παρείσακτη πολιτικοπολιτισμική μειονότητα. Όπως ξέρουμε κάτι τέτοιο δεν έγινε. Και είναι ίσως πλέον αργά για να γίνει.
Διότι, όπως το αναφέρει ο Παπαμιχαήλ στο “Ανυπόφορο Βουητό του Κενού” (εκδ. Αγγελάκης, 2016, σ.σ. 354-355): «Οι φονταμενταλιστικοί κύκλοι των μειονοτικών ομάδων του μουσουλμανικού κόσμου που ζει στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες δεν κινούνται τρομοκρατικά μόνο για λόγους εκδίκησης, ή ως παραδείγματα αυτοθυσίας. Αποσκοπούν πολύ περισσότερο στην εκβιαστική δημιουργία ενός ευνοϊκού για τις ισλαμικές κουλτούρες πολεμικού κλίματος μεταξύ αντίθετων πολιτισμικών παραδειγμάτων. Οι ισλαμιστές στηρίζονται στις καταστάσεις της κοινωνιοοικονομικής περιθωριοποίησης της νεολαίας που κατάγεται από οικογένειες μεταναστών μουσουλμανικής κουλτούρας και που κατοικούν συνήθως στα λίγο ή πολύ υποβαθμισμένα προάστια των δυτικοευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.
»Ο πολιτικοθρησκευτικός ισλαμικός ριζοσπαστισμός επιχειρεί σε αυτές τις συνθήκες μια μειονοτική κοινωνική επιρροή. Να ανάψει δηλαδή την σπίθα που θα δημιουργούσε τις κοινωνικές πυρκαγιές που θα μπορούσαν να κατακαύσουν το δυτικό πολιτισμό και τις αξίες του. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν μια πατριωτικού τύπου πολιτισμική αντίδραση στα έγκατα των δυτικών κοινωνιών και της πρώην χριστιανικής – άθεης πλέον κουλτούρας τους στον ισλαμικό νόμο της σαρίας. Μια αντίδραση που θα μπορούσε να αποτρέψει κάθε ειρηνική διαπραγμάτευση του ευρύτερου μουσουλμανικού κόσμου με τον εχθρό – και συνεπώς, θα καταστούσε ανέφικτη κάθε αφομοιωτική πολιτική και πολιτισμική δυναμική της ευρωπαϊκής κουλτούρας.
»Οι ακραίοι ισλαμιστές επιχειρούν συνεπώς, να δημιουργήσουν με την καθημερινή δράση τους κάποια αγεφύρωτα χάσματα, κάποιες εστίες ρήξης που δεν θα επιδέχονται πλέον διαπολιτισμικούς διαλόγους και εξισορροπιστικούς εξωραϊσμούς. Επιδιώκουν μια σύγκρουση πολιτισμών κάνοντας έκκληση στις θρησκευτικές συλλογικές ταυτότητες που ο κάθε μουσουλμάνος οφείλει να επιβεβαιώνει σε όλες τις συνθήκες, έτσι ώστε η μουσουλμανική κουλτούρα εκείνων που επιδιώκουν να ζήσουν προς το παρόν ειρηνικά, έστω στο περιθώριο των δυτικοευρωπαϊκών πολυπολιτισμικών κοινωνιών να τους εξαναγκάσει εκ των πραγμάτων να ριζοσπαστικοποιηθούν».
Γιατί εργαλειοποιείται το Ισλάμ
Συνοπτικά, θα λέγαμε ότι οι μουσουλμανικές μειονότητες εντός ευρωπαϊκού εδάφους (όπως όλες οι μειονότητες) χρησιμοποιούνται και αξιοποιούνται ακριβώς για τη διάλυση των δυτικών κοινωνιών συνεισφέροντας στην παρακμή και στην αυτοκαταστροφή της Δύσης. Με άλλα λόγια, το Ισλάμ εργαλειοποιείται με σκοπό την μειονοτοποίηση, τον κατακερματισμό και τη διάλυση των μέχρι πρότινος συνεκτικών, χριστιανικών εθνικών κρατών και των λαών τους. Οι αντιφάσεις και τα προσχήματα σε αυτήν την συνθήκη θα απαιτούσαν ένα ξεχωριστό άρθρο.
Ενδεικτικά, να σημειώσουμε την πιο έκδηλη αντίφαση: Η εισαγωγή της φιλο-ισλαμικής κουλτούρας στον γενικά άθεο δυτικό κόσμο, αποτελεί την ιδεολογική χρήση μιας συμπαγούς και συνεκτικής θρησκευτικοπολιτικής παράδοσης, όπως η ισλαμική, για την ίδια την συμβολική και πρακτική υπονόμευση της συνεκτικότητας (επί παραδείγματι: ανεκτικότητα ως προς την μαντήλα στο δυτικό έδαφος – κατάργηση της μαντήλας στις ισλαμικές χώρες).
Ο πόλεμος λοιπόν αρχίζει χωρίς να σαλπίζουν τρομπέτες και χωρίς να ηχούν τύμπανα πολέμου. Χωρίς μεγάλες δηλώσεις. Απλώς από κάποιο δρόμο, κάποιο γήπεδο, κάποια γειτονιά που βγάζει τον εαυτό της από τον κοινό νόμο, που στήνει παγίδες στην αστυνομία ή στους πυροσβέστες. Οι αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις του επίπεδου που ο Χομπς όριζε σαν μια προπολιτική φυσική κατάσταση “πολέμου όλων εναντίον όλων”, λαμβάνουν χώρα εκ του συστάδην, σε επίπεδο γειτονιάς, με τρόπο μάλιστα άγριο, που δεν έχει καμία σχέση πλέον με το συμβολικό παιχνίδι του παραδοσιακού πετροπόλεμου μεταξύ των παιδιών του ενός χωριού με το διπλανό του.
Και τελικά, αυτό που φαίνεται να απομένει ως ορθολογική επιλογή μετά τις διαδοχικές απομυθοποιήσεις και αποπολιτικοποιήσεις του συλλογικού δεσμού και της ιστορικής μνήμης των λαών, είναι η άγρια επιβολή του δικαίου του ισχυροτέρου. Με άλλα λόγια, ο κοινωνικός δαρβινισμός στην πιο ακραία και σκληρή εκδοχή του. Η δημόσια ζωή μαφιοποιείται και επικρατούν οι διάφορες συμμορίες ως άτυπα (μη πολιτικά) μικροκράτη. Τα πολιτικά σύνορα και οι επικράτειες που καταργήθηκαν, πολλαπλασιάζονται σε επίπεδο γκέτο, μειονότητας, εν τέλει ατόμων, δημιουργώντας μια κοινωνία-ζούγκλα, όπου οι δυνάμεις καταστολής δεν έχουν πλέον κάποιο συγκεκριμένο πεδίο δράσης.
Γενικευμένη κοινωνική έκρηξη
Ποιος θα ανάψει λοιπόν πρώτος το φυτίλι της γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης; Εκ των προτέρων κανένας βέβαια δεν ξέρει. Με τα εθνικά κράτη να μοιάζουν αποδυναμωμένα λόγω της παγκοσμιοποίησης, η απρόβλεπτη αναρχοειδής βία εντός των δυτικών κοινωνιών από τα τέλη του 20ου αιώνα, δύσκολα μπορεί να ταξινομηθεί στην κατηγορία του εμφυλίου πολέμου μεταξύ δύο αντίπαλων κοινωνικών και πολιτικών μπλοκ που διεκδικούν την εξουσία. Μάλλον τώρα είναι κάτι πολύ χειρότερο.
Τα σύνορα, διάτρητα ήδη σε πολιτικό επίπεδο, μετατοπίστηκαν στο εσωτερικό των δυτικών μεγαλουπόλεων. Τείνουν θα λέγαμε σε μια κατ’ οίκον σύγκρουση ατομικών συμφερόντων, ομάδων, συμμοριών και πολιτισμικών προτύπων (σε αυτό το σημείο είναι που αξιοποιείται άλλωστε κοινωνιοπολιτικά και ιδεολογικά και η woke κουλτούρα). Βέβαια, σε τέτοιες συγκρούσεις δεν υπάρχει πλέον σαφές μέτωπο. Ο κίνδυνος βρίσκεται παντού. Συμβάλλει στην ανάπτυξη μιας γενικευμένης παραβατικής βίας που καταρχάς ταξινομείται στις κατηγορίες και υποκατηγορίες της εγκληματικότητας. Τα άτομα εθίζονται στον φόβο ζώντας υπό το καθεστώς μιας διάχυτης απειλής από τα πάντα και τους πάντες.
Αυτού του τύπου ο ακήρυχτος πόλεμος δεν ακολουθεί την πολιτική ως άλλο μέσο για να θυμηθούμε την περιβόητη φράση του Κλαούζεβιτς («Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»). Γίνεται αυτοσκοπός. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, το πολιτισμικά ουδέτερο ολοκληρωτικό κράτος, μόνιμος επιτηρητής και αυταρχικός τιμωρός, καλείται να ειρηνεύσει τα πράγματα, όπως μπορεί. Ποια πράγματα; Αυτά που θεωρεί “εσωτερικά” σε επίπεδο οικουμένης. Αντίθετα και παράλληλα, το εθνικό κράτος, το κράτος ως ιστορική πολιτική έκφραση ενός έθνους, ενός λαού ιστορικά εγκατεστημένου σε κάποιο έδαφος που σηματοδοτεί ως δική του πατρίδα, χάνει θα λέγαμε αυτό το ιστορικά συγκεκριμένο έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Όπως το επισημαίνει ο διάσημος ιστορικός Emanuel Todd στο τελευταίο βιβλίο του “Η ήττα της Δύσης” «τα πρώην εθνικά κράτη και οι κοινωνικές ελίτ που τα ελέγχουν πολιτικά, απεχθάνονται τον παραδοσιακό ιστορικό λαό τόσο πολύ, που δηλώνουν πλέον απροκάλυπτα την προτίμησή τους για την ΜΑΕΜ (Μαύρη Ασιατική Εθνοτική Μειονότητα – BAME: Black Asian Minority Ethnic)».
Προς μία Ευρώπη Mad Max;
Αφού οι ιστορικοί λαοί δεν διαλύονται ως συλλογικές συνειδήσεις τόσο εύκολα, για να μεταβληθούν σε ένα εξατομικευμένο, νομαδικό πλήθος (όπως προέβλεπε ο Νέγκρι στο βιβλίο του “Αυτοκρατορία”), τότε, γι’ αυτές τις κοινωνικές και οικονομικές ελίτ, είναι ίσως προτιμότερο οι λαοί της Ευρώπης να συρρικνωθούν ποσοτικά τόσο, όσο χρειάζεται για να πάψουν να είναι πλειοψηφικοί στα εδάφη που ζούσαν ιστορικά, δηλαδή να γίνουν μειοψηφία στον τόπο τους. Σε αυτές τις συνθήκες δημογραφικής συρρίκνωσης και πολιτικοπολιτισμικής μετάβασης, φτάνουμε σε μια Ευρώπη Mad Max: Γεμάτη επεισόδια καθημερινών μειονοτικών συγκρούσεων, βανδαλισμών και βίας. Το είδαμε πρόσφατα στην Μεγάλη Βρετανία, στο Μαγδεμβούργο, στην Κολωνία και σε τόσα άλλα μέρη, κυρίως κατά τους χριστουγεννιάτικους εορτασμούς.
Ακόμα και στη δική μας Εξαρχειώτικη Καλλιδρομίου το αντιμετωπίσαμε, ενώ μέχρι σήμερα οι περισσότεροι ισχυρίζονταν πως δεν έχουμε αντικειμενικά κανένα λόγο να θεωρήσουμε ότι παρόμοια φαινόμενα θα εμφανιστούν σε λίγο και στην χώρα μας. Μάλιστα, πέρασε στα ψιλά γράμματα της επίσημης ειδησεογραφίας η έγγραφη ισλαμική απειλή που εστάλη πρόσφατα προς τις διευθύνσεις κάποιων σχολείων της Αττικής, η οποία προειδοποιούσε για τρομοκρατικό χτύπημα σε σχολικές μονάδες.
Και επειδή η κρατική αερολογία αρέσκεται σε φράσεις τύπου “ατομική ευθύνη”, για το περιστατικό επί παραδείγματι στην Καλλιδρομίου ποιος ακριβώς θα αναλάβει την ευθύνη και θα πληρώσει το τίμημα της ηθικής αυτουργίας; Γιατί τον φυσικό αυτουργό τον γνωρίζουμε. Οι ηθικοί αυτουργοί που τον άφησαν να κυκλοφορεί ελεύθερο να επαναλαμβάνει κατά καιρούς τις εγκληματικές του πράξεις πως ακριβώς θα πληρώσουν; Δεν θα πρέπει να γνωρίζουν οι πολίτες της χώρας και κυρίως η δικαιοσύνη το όνομα, το επίθετο και τη διοικητική ιδιότητα των εμπλεκόμενων στην εγκληματική παράλειψη προστασίας της κοινωνίας από τέτοιους φυσικούς αυτουργούς, που παραμένουν ελεύθεροι και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, παρότι έχουν απασχολήσει τις αρχές για παρόμοια εγκλήματα στο παρελθόν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου