Γράφει ο Σπύρος Κατσούρης
Πέρασαν
ήδη 51 χρόνια από την "Εξέγερση του Πολυτεχνείου, το οποίο έγινε Εθνική
Επέτειος συνεχίζουσα αδειαλλείπτως να εορτάζεται πανηγυρικά απ' όλες
τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, από τα Πολιτικά Κόμματα, ενώσεις,
σωματεία, συλλόγους, φορείς της Τ.Α., από δημοσιογράφους και συγγραφείς
(που ξόδεψαν τόνους μελάνι για να αποτυπώσουν τις απόψεις των και να
γράψουν διθυράμβους ακόμα και γνωστοί ποιητές). Εγώ όμως Δεν έγραψα.
Ούτε άρθρα ούτε ποιήματα γι αυτό. Προτίμησα την σιωπή. Μισόν αιώνα
σιωπής!
Τώρα
όμως, βλέποντας να πλησιάζω στην δύση της ζωής μου, θεώρησα χρέος μου
να λύσω την σιωπή μου αυτή και να διατυπώσω ευθαρσώς την γνώμη μου για
τον Μύθο του Πολυτεχνείου! Ναι, για το Παραμύθι του Πολυτεχνείου. Διότι
το έζησα στο πετσί μου. Ήμουν κι εγώ εκεί! Παρών!. Ως 22χρονος τότε
φοιτητής των Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου, έτρεξα κι
εγώ με δεκάδες άλλους συμφοιτητές,-τριες, να διατρανώσω μαζί τους την
ιαχή "ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", να σηκώσουμε πανώ, να γιουχάρουμε
Αστυνομικά όργανα και να συναγωνισθούμε μαζί τους στο τρέξιμο, αν
κατάφερναν να μας συλλάβουν ή να μας ρίξουν καμμιά γερή στο κεφάλι με τα
γκλόμπς. Πανηγύρι που μας ενθουσίαζε και έκανε τις φλέβες μας να
χτυπούν δυνατά από το ατίθασο, νεανικό, επαναστατικό μας αίμα!
Από
τις 14 μέχρι τις 17 Νοεμβρίου 1973 εκεί. Όμως δεν μπήκα μέσα. Όχι μόνο
διότι διαπιστώσαμε πολλοί συμφοιτητές ότι, αυτοί που εκλείσθησαν Δεν
ήσαν στην πλειοψηφία τους φοιτητές, αλλ εξωπανεπιστημιακοί (αναρχικοί
και αριστεριστές και πράκτορες) αλλά και διότι έκλεισαν την Πύλη με
αλυσίδες και λουκέττα και δεν επέτρεπαν σε κανένα την είσοδο και έξοδο
απ αυτό. Ούτε φυσικά σε καθηγητές των οποίων κατέλαβαν τις έδρες και
αίθουσες διδασκαλίας και τις μετέτρεψαν σε αχούρια, σταύλους,
βομβαρδισμένες πολιτείες και αποθήκες μολότωφ!!
Κι
έρχεται η 17 Νοεμβρίου 1973. Η τότε Κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει την
Πύλη και να εκδιώξει τους καταληψίες - δολιοφθορείς της δημόσιας
περιουσίας- όπως καλά θα έπραττε κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον ιδρώτα
των Ελλήνων φορολογουμένων. Κι αφού οι ειρηνικές προσκλήσεις των οργάνων
της Τάξεως με τηλεβόες να ανοίξουν και να αποχωρήσουν ησύχως, δεν
έφεραν κανένα αποτέλεσμα, εστάλη το τεθωρακισμένο (τανκ) να ρίξει την
Πύλη, όπερ και εγένετο. Κι ήμουν παρών! Και νομίζω πως μόλις τώρα έγινε.
Το βλέπω καθαρά!! Με την μικρή μου φωτογραφική αποθανατίζω κι εγώ την
στιγμή. Και βλέπω πως απομακρύνθησαν αυτοί που ήσαν στα κάγκελα ή πάνω
στην Πύλη και πως ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ εκείνη την στιγμή της εισόδου.
Μύθος
λοιπόν οι νεκροί του Πολυτεχνείου;;; Παραμύθι καθαρό για πολιτικές
σκοπιμότητες! Θα μου πείτε: "μα τι λες τώρα"? Δεν υπήρξαν νεκροί;!! Ναι,
υπήρξαν. 12 τον αριθμόν. Όχι όμως εκείνην την μέρα και ώρα στο
Πολυτεχνείο. Υπήρξαν από τις 15-20 Νοεμβρίου στους γύρω δρόμους και στο
κέντρο των Αθηνών, από "μοναχικούς λύκους" πράκτορες ξένων, ντυμένους με
αστυνομικές στολές και από αδέσποτες σφαίρες, που είχαν ως αποτέλεσμα
την ανατροπή του Γ.Παπαδοπούλου στις 25 Νοεμβρίου 1973 από το "σκυλάκι
των ξένων" Δημ. Ιωαννίδη, που το καλοκαίρι του 1974 προκάλεσε το
πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο, με τα γνωστά εν συνεχεία
αποτελέσματα. Κι η θυσία της Κύπρου μας έφερε τον Καραμανλή στην Εξουσία
και μετά όλον τον παλαιοκομματικό συρφετό, που ως βλέπετε κατρακύλησε
την Ελλάδα σ' αυτό το έσχατο σκαλοπάτι που βρίσκεται σήμερα, σ όλους
τους τομείς. Δεν θα επεκταθώ επ' αυτών αλλά θα περιορισθώ στο
Πολυτεχνείο. Στον Μύθο του. Στο Παραμύθι του, επαναλαμβάνω!! Διότι:
1)
Η υπ' αριθμ. 33437 αναφορά της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου της
11-10-1975 προς τον Εισαγγελέα Δημ. Τσεβά, επιβεβαιώνει ότι κανένας
σπουδαστής δεν σκοτώθηκε το τριήμερο 14-17 Νοεμβρίου 1973 στο
Πολυτεχνείο.
2)
Η μαρτυρία του Πρύτανη του Πολυτεχνείου Κων/νου Κονοφάγου στις
20-1-1975 στο 5μελές Εφετείο Αθηνών ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν
σκοτώθηκε κανείς φοιτητής. Αλλά και στο μετέπειτα βιβλίο του " Η
εξέγερση του Πολυτεχνείου" (1982) επιπροσθέτει ότι και ούτε κανείς άλλος
πολίτης έχασε την ζωή του μέσα σ αυτό.
3)
Το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος (με Υπουργό Δημοσίων Έργων τον Γεώργιο
Μαγκάκη), θέλησε να δώσει Τιμητική Σύνταξη στις οικογένειες των φοιτητών
που έχασαν την ζωή τους στο Πολυτεχνείο, αλλά καμμία "μαυροφορεμένη"
μάνα ή άλλος συγγενής βρέθηκε να κάνει σχετική αίτηση.
4)
Η μαρμάρινη πλάκα (δίπλα από την άχαρη μπρούτζινη κεφάλα του
αριστεριστή καθηγητή Σβορώνου) με αναγραφόμενα 18 ονόματα, δεν είναι των
φοιτητών του Πολυτεχνείου, αλλά των φοιτητών που έδωσαν την ζωή τους
για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944.
5)
Το ίδιο το απολιθωμένο δογματικό ΚΚΕ δια του φοιτητικού οργάνου του
(Πανσπουδαστική) Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1974, δεν καρπούται το γεγονός
(ενώ μπορούσε) αλλά Καταγγέλλει ευθέως την προσχεδιασμένη εισβολή στο
χώρο του Πολυτεχνείου 350 πρακτόρων της ΚΥΠ ως ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ και τους
"ηρωικούς φοιτητές" ως πρακτόρια ξένων συμφερόντων.
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες που ο καθαρόμυαλος αναγνώστης μπορεί να πληροφορηθεί περισσότερα, όπως:
α) ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ του Μάνου Χατζηδάκη (εκδόσεις Πελασγός)
β) ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ του Ησαία Κωνσταντινίδη (εκδόσεις Ήλεκτρον)
γ) ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ του Άγγελου Δενδρινού (εκδόσεις Εστίας)
δ) ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ 1967-1974 του Μάνου Χατζηδάκη (εκδόσεις Πελασγός) κλπ
Κι όσον αφορά το σύνθημα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κι αυτό άτοπο και παραπλανητικό παραμύθι ήτο, καθότι:
1)
Ο Ελληνικός λαός ευημερούσε συγκριτικά με άλλους γειτονικούς λαούς και η
ύπαιθρος ανακουφίσθη με τα χαρισματικά δάνεια προς τους αγρότες! Μακάρι
να γυρνούσαμε σε κείνα τα χρόνια! Για συγκρίνετέ τα με τα τωρινά
πτωχευτικά μας και εκχωρηθέντα χρυσαφικά μας για 92 χρόνια!! Τότε και
δικές μας βιομηχανίες είχαμε παραγωγής ηλεκτρικών ειδών ακόμα και
αυτοκινήτων. Και δικό μας πετρέλαιο (Θάσου). Αλλά και μεις σαν φοιτητές
είχαμε καλές φοιτητικές εστίες και εστιατόρια που τρώγαμε χορταστικά και
ωραία.
2)
Η Παιδεία μας ήτο Δωρεάν και οι καθηγητές μας στα Πανεπιστήμια
κορυφαίοι στην Ευρώπη (Δασκαλάκης, Γιωργάκης, Τσάκωνας, Κούλης,
Αλεβιζάτος, κλπ). Στη Μέση Εκπαίδευση οι καθηγητές ευσυνείδητοι έκαναν
πλήρες αναλυτικό και εξαντλητικό πρόγραμμα και δεν εχρειάζοντο ιδιαίτερα
φροντιστήρια οι μαθητές τ απογέύματα. (Χωρίς φροντιστήριο εισήλθε κι ο
υπογράφων από τους πρώτους στο Πανεπιστήμιο)
3)
και Ελευθερία υπήρχε! Η καλώς νοουμένη ελευθερία. Όχι ασυδοσία και
αναρχία. Εκείνοι που δυσανασχετούσαν ήσαν οι αντιπολιτευόμενοι
δημοσιογράφοι (που μπήκαν στον γύψο) και οι παλαιοπολιτικοί που έχασαν
την ρόγα που απομυζούσαν και τα "πρόβατα" που εξουσίαζαν!
4)
και Ασφάλεια των πολιτών υπήρχε. Αφήναμε ανοικτά πόρτες και παράθυρα
όλη μέρα και δεν διανοείτο κανείς να πάει να μας κλέψει. Ρωτήστε τους
παππούδες σας να σας πουν κι εδώ στα χωριά μας, της Ρόδου. Για τολμήστε
σήμερα να κυκλοφορήσετε με χρυσά και τσάντα στο δρόμο. Και τσιγγάνοι ή
λαθραίοι δεν εισέρχοντο από κανένα θαλάσσιο ή χερσαίο σύνορο μας.
Αν
πρόφθανε ο Γ.Παπαδόπουλος να κάνει τις προγραμματισμένες Προεδρικές
εκλογές δημοκρατικού χαρακτήρα, άλλη θα ήτο η τύχη της Ελλάδος σήμερα.
Τώρα, γιατί ο Μύθος έγινε Σύμβολο και Εθνική Επέτειος;;!!
Διότι
υπήρχαν πολιτικές, γεωπολιτικές και διεθνείς σκοπιμότητες . Ο
Παπαδόπουλος θέλησε να απαγκιστρωθεί στο ενεργειακό (για δικά μας
πετρέλαια και φ. αέρια), όπως τόλμησε να κάνει και ο εν ζωή Κώστας
Καραμανλής, και τον φάγανε εν ψυχρώ. Και όπως καταλαβαίνετε η
"Αποκατάσταση της Δημοκρατίας" τάχα μου, έπρεπε να γίνει όπιο και γιορτή
για τον λαό.
Ποιοί ωφελήθησαν από το Πολυτεχνείο;
1)
Πρώτοι και καλύτεροι οι "ηρωικοί φοιτητές" του, οι οποίοι εξαργύρωσαν
πολιτικά και επαγγελματικά αυτόν τον μύθο και έστησαν ολόκληρες καριέρες
και σταδιοδρομίες. Έγιναν Βουλευτές, Διοικητές Οργανισμών,
μεγαλοΥπουργοί, καθηγητές Πανεπιστημίων αλλά και σε υψηλά πόστα σε
Οργανισμούς του Εξωτερικού και της Ε.Ε.
2)
Δεύτεροι οι Αριστεριστές - Σοσιαλιστές που είδαν τα ποσοστά τους να
εκτοξεύονται και να καταλαμβάνουν την Εξουσία (ΠΑΣΟΚ) και τους
νευραλγικούς τομείς της Παιδείας, της Οικονομίας, της Παραγωγής αγαθών.
3)
τρίτοι, οι κάθε μορφής αναρχικοί, ατσούμπαλοι, απάτριδες, διεθνιστές,
αγράμματοι, λοάτκι, λαθραίοι, ισλαμιστές, αντικοινωνικά στοιχεία.
Θα μου πείτε "γιατί τα λές τώρα κι όχι πριν χρόνια";
Διότι
πριν είχα να τελειώσω Σπουδές, να εργασθώ τίμια, να κάνω οικογένεια.
Δεν ήθελα κάποιοι θιγόμενοι ή αναρχικοί να μου κλείσουν μια για πάντα το
στόμα προτού ολοκληρώσω τα όνειρά μου. Τώρα δεν φοβάμαι κανένα τους.
Και πιστέψτε με, νοιώθω ανακούφιση που προφθάνω να καταγράψω αυτές τις
Αλήθειες! Νοιώθω σαν τον πιστό που ξελάφρωσε μετά την μυστική του
εξωμολόγηση στον γέροντα κληρικό. Τόχα βάρος τόσα χρόνια κι αγανακτούσα
κάθε φορά που έβλεπα στις 17 Νοέμβρη να καίγονται οι πόλεις της Ελλάδος,
να σπάζουν βιτρίνες και αυτοκίνητα, να μουτζουρώνονται δημόσια κτίρια,
να γίνονται βεβηλώσεις μνημείων και αγαλμάτων! Ελλάς το μεγαλείον σου!
Εν
κατακλείδι: Αυτή δεν είναι εθνική επέτειος ελευθερίας και δημοκρατίας.
Αυτή πρέπει να μετονομασθεί σε εθνική ημέρα Θλίψεως, Οιμωγής και
Φαυλοκρατίας!
ΑΝΑΚΡΕΩΝ ΔΑΥΛΗΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ
Νομικός, Οικονομολόγος, Πολιτειολόγος, Δάσκαλος, αρθρογράφος, βραβευμένος λογοτέχνης, συνταξ.τμ/ρχης Τραπέζης της Ελλάδος κλπ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου