Mε ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση υποδεχθήκαμε την ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για την επίσημη αγιοκατάταξη μιας ευλογημένης και αγιασμένης μορφής του Ορθόδοξου Μοναχισμού, δηλαδή του οσίου και θεοφόρου πατρός Χριστοφόρου, του επονομαζόμενου Παπουλάκου (κατά κόσμον Χρήστου Παναγιωτόπουλου), που υπήρξε ένας φλογερός ιεραπόστολος και διδάσκαλος του Γένους κατά τον 19ο αιώνα, αναπτύσσοντας πλούσια διδακτική και κηρυκτική δράση στην περιοχή κυρίως της Πελοποννήσου. Με ομόφωνη απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου ορίστηκε να τιμάται η αγία μνήμη του στις 18 Ιανουαρίου εκάστου έτους, ημέρα της οσιακής κοιμήσεώς του.
Την ίδια στιγμή όμως, ο Όσιος Χριστόφορος ο Παπουλάκος (1780-1861), ο Άγιος της Πελοποννήσου, μολονότι η ζωή και η δημόσια δράση του υπήρξαν μια διαρκής θυσιαστική διακονία της Εκκλησίας του Χριστού και του Μοναχικού Ιδεώδους, εντούτοις παραμένει εντελώς άγνωστος στην πλειονότητα του ελληνικού λαού, καθόσον τα θαύματα, οι προφητείες και οι διδαχές του αγίου εξακολουθούν να καλύπτονται από ένα σχεδόν αδιαπέραστο πέπλο άγνοιας και λήθης, που αποτελούν δυστυχώς την μόνιμη σύντροφο κάθε οσιακής και ηρωικής προσωπικότητας του Έθνους και της Ορθοδοξίας.
ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ
Μετά από την παρέλευση 163 ετών από την οσιακή κοίμηση του Παπουλάκου (1861), η Εκκλησία, αναγνωρίζοντας την προσφορά του στο Γένος, το απαράμιλλο μοναχικό του φρόνημα, την αγωνιστικότητά του και τέλος την ανυπόκριτη αφοσίωσή του στην τήρηση των ελληνορθόδοξων παραδόσεων, τον κατατάσσει στις Αγιολογικές της Δέλτους, όχι με σκοπό να επιβραβεύσει τους κόπους του, τις δοκιμασίες και τις διώξεις του, αλλά για να αποτελεί διαχρονικό πρότυπο καλογερικής ταπείνωσης, απλότητας και διαπρύσιου κήρυκα της Ευαγγελικής Αλήθειας, κάθε φορά που αυτή διώκεται από την επίσημη κρατική εξουσία και κινδυνεύει να αλλοιωθεί από την διείσδυση του δυτικότροπου πνεύματος του αγνωστικισμού και της αθεΐας.
Ο όσιος Χριστόφορος ο Παπουλάκος αναδείχθηκε σε εκλεκτό σκεύος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που επιλέχθηκε από τον Θεό (σε μια δύσκολη και ταραγμένη χρονική περίοδο), για να αφυπνίσει την ναρκωμένη συνείδηση των κατοίκων της Πελοποννήσου. Ο ταπεινός και ολιγογράμματος καλόγερος υποτάχθηκε στο Θέλημα του Θεού, αναλαμβάνοντας πρόθυμα το δυσχερές έργο της κατήχησης και διδαχής ενός ταλαιπωρημένου και βασανισμένου λαού, που μόλις είχε αρχίσει να γεύεται τους γλυκείς καρπούς της απελευθερώσεως από τον δυσβάστακτο Οθωμανικό ζυγό.
Τα ποικίλα θαύματα, τα φλογερά κηρύγματα και γενικότερα η κατηχητική διδασκαλία του οσίου Παπουλάκου παραμένουν μέχρι σήμερα ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη των κατοίκων του αγέρωχου Μωριά, και επομένως η επίσημη αναγνώριση της αγιότητάς του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο επισφράγισε απλώς την εκκλησιαστική συνείδηση του πιστού λαού, που τον τιμούσε και τον παραδεχόταν ως άγιο, και πριν ακόμη από την αγιοκατάταξή του.
Ο σεμνός και ταπεινός Παπουλάκος, από το 1848 και για δεκαπέντε χρόνια μέχρι την οσιακή εκδημία του (1861), έχοντας ως πνευματικό ορμητήριο την περιοχή των Καλαβρύτων περιοδεύει κυρίως στα χωριά της Αρκαδίας, της Μεσσηνίας και της Λακωνίας, διδάσκοντας και κατηχώντας τον λαό να διάγει ενάρετο βίο, να σέβεται τις εθνικές και θρησκευτικές του παραδόσεις και να απορρίπτει τα ξενόφερτα δυτικά ήθη, που άρχισαν δειλά-δειλά να εισβάλλουν στην ζωή και στην συμπεριφορά των απλών ανθρώπων, αλλοιώνοντας το ελληνορθόδοξο ήθος τους.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Επομένως, η δημόσια παρουσία και η κηρυκτική δράση του Παπουλάκου εντοπίζεται σε μια κρίσιμη ιστορική περίοδο, κατά την οποία το νεότευκτο ελληνικό κράτος αγωνίζεται να αναγεννηθεί και να αναδιοργανωθεί ύστερα από την μακραίωνη τουρκική δουλεία, ενώ η ευθύνη της πολιτικής διακυβέρνησης της πατρίδας μας (μετά την άνανδρη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια) δεν ανήκει στην νόμιμα εκλεγμένη πατριωτική κυβέρνηση των Ελλήνων, αλλά σε μοναρχικούς κύκλους (δηλ. Βαυαρούς Αντιβασιλείς και μετά την ενηλικίωσή του στον Όθωνα), που επιβλήθηκαν στους αποκαμωμένους πολίτες από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις», με σκοπό τον έλεγχο και την κηδεμονία της πολιτικής ζωής και την καταλήστευση του πλούτου του ελληνικού λαού.
Ο ταπεινός Γέροντας θα θρηνούσε πραγματικά, βλέποντας την παράνομη εξουσία της βαυαρικής Αντιβασιλείας να έχει υποκατασταθεί από την θεσμοποιημένη εξουσία των οργάνων της Ε.Ε. που ασκούν αποφασιστικό έλεγχο επί των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, επηρεάζοντας καθοριστικά την ζωή 500 εκατομμυρίων πολιτών.
Την ίδια στιγμή, η κουστωδία του ξενοκίνητου Βασιλέως, προσπαθώντας να αποσπάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, ομιλεί με κολακευτικά λόγια για το ένδοξο αρχαιοελληνικό πολιτισμό της Ελλάδας, στην πραγματικότητα όμως επιχειρεί να εδραιώσει ένα κρατικό μηχανισμό δυτικού προσανατολισμού, εισάγοντας στην ελληνική κοινωνία τα δυτικά ήθη και πρότυπα και προκαλώντας την λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση.
Στο κοινωνικό προσκήνιο επικρατούν οι δυτικοτραφείς λόγιοι και καλαμαράδες, που ενδιαφέρονται να εξευρωπαΐσουν την ελληνική κοινωνία, αποκόβοντάς την από την υπερχιλιόχρονη παράδοση της Ορθόδοξης και Ελληνικής Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας, φιλοδοξώντας να συγκροτήσουν στην περιοχή της Βαλκανικής Χερσονήσου ένα ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο θα ακολουθεί πειθήνια την δυτική κουλτούρα. (Η κουλτούρα της Δύσης έχει παύσει πλέον να ασκεί ευεργετική επίδραση στην ψυχή και στο πνεύμα των Ευρωπαίων πολιτών, καθώς έχει μετασχηματιστεί στην απροκάλυπτα σατανοκίνητη woke ατζέντα). Ανεξάρτητα από τις προθέσεις των δυτικοθρεμμένων διανοούμενων,οι τελευταίοι απέτυχαν παταγωδώς στην αγωνιώδη τους προσπάθεια του εκδυτικισμού της ελληνικής κοινωνίας, αφού δεν υπολόγισαν σωστά την αξία του γνήσιου εμπειρικού βιώματος ενός λαού, ο οποίος έχει ζυμωθεί για αιώνες μέσα στο πνεύμα της ελληνορθόδοξης παιδείας και παράδοσης.
O όσιος Χριστόφορος Παπουλάκος, είχε ελληνική, ορθόδοξη ψυχή, που πλημμύριζε από την αγάπη του Θεού και της πατρίδας. Με ακαταμάχητο όπλο την ανεξάντλητη πίστη του και το αγωνιστικό του φρόνημα ξεκίνησε τις περιοδείες στα χωριά και στις πολιτείες της Πελοποννήσου, επιδιώκοντας με τα φωτισμένα του λόγια και την αγιασμένη του βιοτή να ενισχύσει και να παρηγορήσει τις ταπεινές καρδιές των χωρικών, οι οποίοι είχαν αποθαρρυνθεί από τους τραμπουκισμούς της κρατικής εξουσίας και από την περιφρόνηση της εκκλησιαστικής.
Ανάμεσα στο πλούσιο διδακτικό και κηρυκτικό έργο του οσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου περίοπτη θέση κατέχει η εμπνευσμένη διδασκαλία του «περί των αθέων γραμμάτων». Στην ζοφερή εποχή της Βαυαροκρατίας, στην ελληνική κοινωνία είχαν διαμορφωθεί δύο αντιμαχόμενες εκπαιδευτικές τάσεις, εκ των οποίων η μεν πρώτη επεδίωκε την εμπέδωση στους μαθητές του ελληνορθόδοξου φρονήματος, η δε δεύτερη επιχειρούσε –υπό το πρόσχημα του εκσυγχρονισμού και της ανανέωσης– να επιβάλει στην παιδεία ξενόφερτα δυτικά πρότυπα, που όμως θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην βαθμιαία απενεργοποίηση των εθνικών και θρησκευτικών αντανακλαστικών του ελληνικού λαού.
Οφείλουμε παρενθετικά να σημειώσουμε ότι, μετά την Εθνική Απελευθέρωση, η Βαυαρική Αντιβασιλεία μαζί με τους Έλληνες συνεργάτες της διέλυσαν τα περισσότερα Μοναστήρια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, μολονότι οι μοναχοί προσέφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες και αξιοσέβαστα χρηματικά ποσά για την ευόδωση του Ιερού Αγώνος του Γένους, πολλοί μάλιστα από αυτούς υπηρέτησαν με μεγάλη αφοσίωση την Ιδέα της αποτίναξης του τουρκικού ζυγού, θυσιάζοντας ακόμη και την ίδια τους την ζωή.
Η απαξίωση της Ορθόδοξης πίστης και η βεβήλωση των Ιερών Μονών από την ξενοκίνητη Αντιβασιλεία θα λυπήσει βαθύτατα και θα πικράνει τον Μακρυγιάννη –μία από τις αγνότερες και ηρωικότερες μορφές της Ελληνικής Επανάστασης–, ο οποίος με πολύ πόνο και στεναγμό για το κατάντημα του ελληνικού κράτους θα δηλώσει τα ακόλουθα:
«Τα Μοναστήρια ήταν προπύργια της Επανάστασης και οι περισσότεροι καλόγεροι σκοτώθηκαν στον αγώνα. Η αναθεματισμένη και διαφταρμένη ηγεσία μας συμφώνησε με τους Μπαυαρέζους και χάλασαν και ρήμαξαν όλους τους ναούς. Εις τον καιρόν της Τουρκιάς μίαν πέτρα δεν πείραξαν από τα παλιοκλήσια» (Από το βιβλίο «Παπουλάκος, ο Άγιος της Πελοποννήσου, εκδόσεως της Ιεράς Μονής Αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ του Σαρώφ Τρικόρφου Φωκίδας, 2η Έκδοση 2006, σελ. 31).
Μέσα σε αυτές τις ιστορικές, πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, ο Παπουλάκος αναπτύσσει την δημόσια δράση του, και διαβλέποντας τον κίνδυνο της άμβλυνσης της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, υιοθετεί αυστηρή στάση απέναντι στις καινοτομίες των εκσυγχρονιστών, τους οποίους καλεί επιτακτικά να αφήσουν κατά μέρος τους άκαρπους και ατυχείς πειραματισμούς, παραμένοντας προσηλωμένοι στις Ιερές Παραδόσεις του Έθνους.
ΔΙΔΑΧΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
Από το εξαιρετικό βιβλίο «Παπουλάκος, ο Άγιος της Πελοποννήσου» (ό.π, σελ. 38, 39, 40 και 41) αξίζει να μεταφέρουμε τα κυριότερα αποσπάσματα της πολύ ενδιαφέρουσας διδαχής του Οσίου Χριστοφόρου «περί των αθέων γραμμάτων», σκοπός της οποίας ήταν η προστασία της Ορθόδοξης Πίστης και διδασκαλίας από τις αθεϊστικές αντιλήψεις των μορφωμένων της εποχής του.
Παραθέτουμε τα σημαντικότερα σημεία της θεοφώτιστης διδαχής του Παπουλάκου, παρακαλώντας τον αγαθό γέροντα, και πλέον Άγιο της Εκκλησίας μας, να καθαρίσει τις τσίμπλες από «τα μάτια της ψυχής μας», προκειμένου να αντιληφθούμε, έστω και την ύστατη ώρα, ότι το Νεοελληνικό Κράτος οικοδομήθηκε εξαρχής επί σαθρών πνευματικών θεμελίων, και όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε (όμως μυστικά το ομολογούμε) πρέπει να το γκρεμίσουμε και να το ξανακτίσουμε από την αρχή (build back better), αλλά αυτή τη φορά θεμελιωμένο πάνω στην στέρεη βάση της Ελληνορθόδοξης Παιδείας και Παράδοσης, που διαπλάθει Αγίους και Ήρωες.
«Χριστιανοί, είμαι το ίδιο αμαρτωλός σαν και εσάς και κανένας δεν είναι άγιος. Τα κρίματά μας ξεπερνάνε και την άμμο της θάλασσας και ούτε καν υποψιαζόμαστε κάθε φορά που κολασθούμε. Για τούτο ένας δρόμος μας μένει προς τη σωτηρία: Ο Λόγος του Χριστού.Τα Ευαγγέλια, οι ψαλμοί το οχτωήχι. Σε ετούτα τα βιβλία είναι μαζεμένη όλη η σοφία του κόσμου, όλη η αλάθευτη γνώση, και αυτά μονάχα μπορούν να αποκριθούν στον άνθρωπο που ρωτά και που διψά να μάθει. Έξω από αυτά, γνώση και αλήθεια δεν υπάρχουν. Να τα μάθετε λοιπόν γράμματα τα παιδιά σας, αλλά να τα μάθετε γράμματα του Θεού και όχι γράμματα του διαβόλου. Υπάρχουν δύο λογιών γράμματα αδέλφια μου τα θεοτικά γράμματα και τα άθεα γράμματα.Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουν την ζωή μας.
Τ’ άθεα γράμματα είναι η ρίζα κάθε συμφοράς, χριστιανοί μου... Σε αυτά έχουν θεμελιωθεί όλου του κόσμου οι συμφορές... Αυτά πασχίζουν να σβήσουν από τα μάτια μας την άγια όψη του Χριστού μας και αυτά μας μαθαίνουνε πως χρεία μας είναι το μίσος και ο φθόνος και όχι η αγάπη και η ελεημοσύνη. Μιλούνια άνθρωποι πλανήθηκαν απ’ αυτήν την ξεγελάστρα μάθηση, και ακούμπησαν επάνω της για να κοιμηθούν ξέγνοιαστοι. Δεν τα κατάφεραν όμως. Τους ξύπνησαν τα ουρλιάσματα του πολέμου και του αφανισμού. Το τέλος και το δικό τους και των παιδιών τους και των παιδιών των παιδιών τους στάθηκε πιο φοβερό. Τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνειας που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού, που στέλνει ολόισια στην κόλαση και θα μεταλλάξει και τούτη τη γη σε κόλαση.
Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και το εμποδίζουν να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε την λευτεριά, που περπάτησε την δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχθεί πως δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο και ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστεψαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουν από το Χριστό και πασχίζουν να μας ρίξουν στην σκλαβιά άλλων αφεντάδων,που είναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί και εκείνα που σεβάστηκε ο Τούρκος, τ’ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξεριζώσουν. Αφανίζουν Μοναστήρια, πομπεύουν τους καλόγερους και τις καλόγριες, κλέβουν τ’ άγια δισκοπότηρα και τα πουλάνε για ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες. Αρπάζουν τ’ άγια των αγίων και τα βάζουν κάτω από το πόδια της εξουσίας τους. Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουν το σάβανο του γένους.
Σφαλίστε το στόμα του αντίχριστου και σπρώξτε τα παιδιά σας στη μάθηση του λόγου του Θεού.Μάθετέ τους τα αγιοτικά γράμματα, για να δει ο τόπος την αληθινή προκοπή και να χαρεί τη λευτεριά του. Διαφορετικά μαύρες μέρες θα ξημερώσουν και δρολάπια και αρρώστιες και συμφορές και το χυμένο αίμα θα βάψει πάλι τις πολιτείες και τα χωριά,τα βουνά και τους κάμπους και τα πέλαγα».
Συμπληρώνοντας την πιο πάνω σκέψη μου, οφείλω να επισημάνω ότι η ιδέα της εκθεμελίωσης του σημερινού ανθελληνικού κράτους δεν πρέπει να προκαλεί τρόμο, επειδή ένα τέτοιο κράτος, αν συνεχίσει να υφίσταται για άλλα δέκα χρόνια, θα μετασχηματίσει με μαθηματική ακρίβεια τον ελληνικό λαό σε ένα αδρανοποιημένο χυλό ιδιωτών-καταναλωτών, που θα έχει απολέσει οριστικά και αμετάκλητα την εθνική του ιδιοπροσωπία και την ορθόδοξη ταυτότητά του. Αν επαληθευτεί η πιο πάνω δυσοίωνη (αλλά απολύτως εύλογη) πρόβλεψη, θα σηματοδοτήσει την εξαφάνιση του Έθνους των Ελλήνων ως ενεργού ιστορικού υποκειμένου, γεγονός που οφείλει να προκαλεί τρόμο και ανησυχία σε κάθε νουνεχή πολίτη αυτής της χώρας.
Ο φωτισμένος Ιεράρχης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1880-1956) Επίσκοπος Αχρίδος, επιχειρώντας να παρηγορήσει τους ομοεθνείς του για την καταστροφή του δικού τους κράτους, συμβούλευε τον σερβικό λαό με τα ακόλουθα λόγια, που «ταιριάζουν γάντι» και στην ελληνική περίπτωση:
«Καταστροφή του κράτους ή καταστροφή του λαού; Ο Θεός χάλασε αυτό που άξιζε λιγότερο. Χάθηκε το κράτος, έμεινε ο λαός. Γιατί όσο υπάρχει ο νοικοκύρης θα υπάρχει και το σπίτι. Αν χαθεί ο νοικοκύρης, ποιος θα ξανακτίσει το χαλασμένο σπίτι;» (Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος, «Μέσα από το Παράθυρο της Φυλακής. Μηνύματα στον λαό», Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 27).
Η κρατική εξουσία μισεί θανάσιμα την αποκάλυψη της αλήθειας και κάνει τα πάντα για να την κρατήσει στο σκοτάδι, και ως εκ τούτου κάθε ελεύθερη και αδέσμευτη φωνή που ξεσκεπάζει τις ραδιουργίες, τις πλεκτάνες, τα ψεύδη και τις αυθαιρεσίες της συγκεντρώνει μοιραία τους απαξιωτικούς και περιφρονητικούς χαρακτηρισμούς των εκπροσώπων του φαύλου πολιτικού συστήματος. Αν ζούσε σήμερα ο Παπουλάκος, δεν θα γλύτωνε από τα δηλητηριώδη βέλη της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη, που θα τον στόλιζε με τα κοσμητικά επίθετα του ψεκασμένου, του συνωμοσιολόγου, του ακροδεξιού και του αμόρφωτου, ενώ στην εποχή του ο ταπεινός καλόγερος της Πελοποννήσου ήταν ο «ρασοφόρος αγύρτης» και ο «πλέον επικίνδυνος οχλαγωγός, εις βάρος του οποίου πρέπει να ληφθούν τα ενδεδειγμένα μέτρα».
Συνεπώς, βλέπουμε ότι, όσα χρόνια και αν περάσουν, το πρόσωπο της ανάλγητης και διεφθαρμένης εξουσίας παραμένει πάντοτε το ίδιο, σκοτεινό και αποκρουστικό, αφού μεταχειρίζεται αιώνες τώρα την προσφιλή της μέθοδο για την εξουδετέρωση των αντιπάλων της, δηλαδή την απαξίωση, την κοινωνική και επαγγελματική περιθωριοποίηση, και τέλος την απειλή λήψης ποινικών και διοικητικών μέτρων εναντίον τους.
Ο άσημος και ταπεινός Γέροντας Παπουλάκος είχε κατανοήσει από πολύ νωρίς ότι το πολιτικό σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα είναι άθλιο, διεφθαρμένο και ξενόδουλο, ενώ οι εκπρόσωποί του αποτελούν αξιοθρήνητες μαριονέτες, που υλοποιούν πειθήνια τις αποφάσεις των εγχώριων και ξένων κύκλων εξουσίας, ζημιώνοντας τα συμφέροντα του ελληνικού Έθνους και Λαού. Ο αγαθός καλόγερος προσπαθούσε να αφυπνίσει τον πιστό λαό να μην στηρίζει τις ελπίδες του στην κρατική εξουσία, νουθετώντας τους ακροατές του με τα ακόλουθα λόγια:
«Ο Θεός δεν αφήνει τους πιστούς Του, και από εκεί που δεν προσμένετε και την ώρα που δεν καρτερείτε, θα σας φανερωθούν οι Άγγελοι της σωτηρίας. Δείξτε όση παληκαριά δείξανε οι πατεράδες σας στον Τούρκο, γιατί οι Λουθηροκαλβίνοι και η κριματισμένη Αγγλία και τα όργανά τους, που κρατούν στην πατρίδα μας τα κλειδιά της εξουσίας είναι πιο άπιστοι κι απ’ τον Ιμπραήμ και απ’ τον Αλή Πασά. (Από το βιβλίο «Παπουλάκος, ο Άγιος της Πελοποννήσου», ό.π, σελ. 45-46).
Ο ΑΝΑΠΟΔΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
Η επίσημη ανακήρυξη του οσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου ως Αγίου από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξακολουθεί να εκπλήσσει μόνο όσους επιμένουν να αγνοούν τα «έξυπνα» τερτίπια των Νεοταξιτών, με τα οποία επιχειρούν να εδραιώσουν το παγκόσμιο κράτος του Ψηφιακού Ολοκληρωτισμού και της Πανθρησκείας.
Αισθανόμαστε την υποχρέωση να ανάψουμε ένα «μικρό κεράκι», φωτίζοντας έστω και για λίγο, το νεοταξίτικο σκοτάδι της θρησκευτικής παραπλάνησης και χειραγώγησης, τονίζοντας ότι η αγιοκατάταξη του Παπουλάκου πρέπει να καθοραθεί υπό το πρίσμα –όχι ασφαλώς της έμπονης αγωνίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου να αναδείξει τις οσιακές μορφές του Ορθόδοξου Κόσμου– αλλά του εφιαλτικού ανάποδου κόσμου, που δυστυχώς έχει επικρατήσει και στον καθ’ ημάς εκκλησιαστικό χώρο.
Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως προχώρησε στην αναγνώριση της αγιότητας του Οσιωτάτου Μοναχού Χριστοφόρου, με σκοπό να οικειοποιηθεί την πίστη, τις αξίες και τα ιδανικά του Παπουλάκου, ολόκληρη η ζωή του οποίου απέπνεε το άρωμα μιας αγωνιζόμενης και αδούλωτης Ορθοδοξίας, παραπλανώντας το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας ότι και η Πρωτόθρονη Εκκλησία παραμένει άγρυπνος θεματοφύλακας των Ιερών και των Οσίων του Γένους, ενώ στην πραγματικότητα επιτίθεται ανελέητα στην πατροπαράδοτη θρησκευτική πίστη, επιχειρώντας να διαλύσει την Ορθοδοξία, μέσω της κονιορτοποίησης των εκκλησιαστικών κανόνων, των οικουμενιστικών διαλόγων της συμφοράς, της ακραίας εκκοσμίκευσης και των προκλητικών συμπροσευχών και συλλείτουργων με κατεγνωσμένους αιρετικούς και σχισματικούς.
Το Φανάρι, αντί να συμβαδίζει με την ορθόδοξη παράδοση, καταγγέλλοντας με παρρησία και με στεντόρεια φωνή τα διαχρονικά εγκλήματα των ισχυρών της Γης εις βάρος των δύσμοιρων λαών της ανθρωπότητας, υποτάσσεται δουλικά στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας και μετασχηματίζεται σε πρόθυμη και υπάκουη θεραπαινίδα της υπερεθνικής ολιγαρχικής ελίτ, ενώ την ίδια στιγμή κατατάσσει στο αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας τον φλογερό καλόγερο της Πελοποννήσου, ο οποίος δεν δίσταζε να εναντιώνεται στους ισχυρούς της εποχής του («έρχομαι να σας μιλήσω για τον Σταυρωμένο Χριστό, κι ας το μάθουν μια για πάντα οι δυνατοί και οι άθεοι πως η ψυχή μου δεν κιοτεύει στις φοβέρες τους», από το βιβλίο «Παπουλάκος, ο Άγιος της Πελοποννήσου», ό.π, σελ. 57), ελέγχοντας με δριμύτητα και δημοσίως τις παράνομες, αυθαίρετες και αντικανονικές ενέργειες των εκπροσώπων της πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας.
Διαβάζοντας κανείς την διδαχή του Παπουλάκου «περί των αθέων γραμμάτων», κατανοεί ότι κατά την διάρκεια της λυτρωτικής εθνεγερσίας ο Ελληνικός λαός έζησε μια ευλογημένη περίοδο γνήσιας έκφρασης Ελεύθερου Ρωμαίικου φρονήματος, δεδομένου ότι κατόρθωσε με αιματηρούς αγώνες να κατακτήσει την εθνική του αυτοδιάθεση, αλλά εν συνεχεία, εγκαταλείποντας τους διαχρονικούς θησαυρούς της ελληνορθόδοξης παιδείας του, απώλεσε την ελευθερία του πνεύματος, και θαμπωμένος από τις σοφιστείες της ευρωπαϊκής διανόησης υπέκυψε στην πνευματική δουλεία της αλλοτριωμένης και ερειπωμένης Δύσης.
Η πιο πάνω διδαχή του οσίου Παπουλάκου συγκλονίζει με την επικαιρότητά της, καθώς αποτυπώνει με μοναδική ενάργεια την σημερινή κακοδαιμονία του Ελληνικού Έθνους. Αυτή οφείλεται στο γεγονός, ότι το σύγχρονο σχολείο δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης και ικανότητας των μαθητών, και πολύ περισσότερο δεν καλλιεργεί την αγάπη για το Έθνος και την Ορθοδοξία, με αποτέλεσμα να «παράγει» μαζικά ανθρώπους εξειδικευμένης επιστημονικής κατάρτισης, κατόχους μιας φορμαλιστικής και αποστειρωμένης γνώσης, χωρίς κανένα εθνικό και θρησκευτικό υπόβαθρο, που εκπαιδεύονται να «προσκυνούν» με δουλοπρέπεια την θεοποιημένη επιστήμη τους και να αντιμετωπίζουν με υπεροψία και χλευασμό κάθε αναφορά στο Έθνος και στην Εκκλησία.
ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ
Σήμερα βέβαια, έχουμε αφήσει πίσω μας την εποχή των «αθέων γραμμάτων» της πολιτισμικά, ηθικά διεφθαρμένης και υποδουλωμένης στην εωσφορική woke κουλτούρα παραπαίουσας Δύσης, καθώς έχουμε ήδη εισέλθει δυναμικά στην «Νέα Εποχή» του ψηφιακού μετασχηματισμού, που επιβάλλει στανικά την ακραία ψηφιοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, την απόκτηση ψηφιακών δεξιοτήτων και την εξοικείωση με την «ευφυή» αλγοριθμική σκέψη, με σκοπό την διαμόρφωση μιας μελλοντικής ομογενοποιημένης κοινωνίας, απόλυτα ελεγχόμενης και επιτηρούμενης από προηγμένα υπολογιστικά συστήματα Τεχνητής Νοημοσύνης και αποτελούμενης από υπάκουους, ρομποτοποιημένους και αριθμοποιημένους πολίτες.
Αν ζούσε σήμερα ο όσιος Χριστόφορος Παπουλάκος, θα μας προέτρεπε να απορρίψουμε τον προσωπικό αριθμό της ψηφιακής επιτήρησης και να επιμείνουμε στην χρήση του ονοματεπωνύμου και των συναφών προσωπικών στοιχείων (πατρώνυμο και μητρώνυμο), τα οποία κρίνονται ικανά και πρόσφορα μέσα για να διαφοροποιήσουν και να ταυτοποιήσουν με ακρίβεια και με ασφάλεια τον πολίτη μέσα στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Ο καλοκάγαθος Παπουλάκος θα μας παρότρυνε ενδεχομένως με τα ακόλουθα λόγια:
«Υπάρχουν δυο λογιών συστήματα ταυτοποίησης, αδέλφια μου, το βαπτιστικό μας όνομα και ο αριθμός. Με το πρώτο παραμένουμε παιδιά του Θεού, κρούοντας την θύρα του Παραδείσου, ενώ με το δεύτερο δενόμαστε με τις “αόρατες χειροπέδες” της ψηφιακής φυλακής».
Θα συμπλήρωνε δε την νουθεσία του με μια τελευταία φράση:
«γιατί πρέπει να το ξέρετε Χριστιανοί, πώς δεν γίνεται να κατοικήσουν στον ίδιο άνθρωπο η Χάρις του Αγίου Πνεύματος και η αριθμοποιημένη σοφία του σατανά».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε σε συμπτυγμένη μορφή στο φύλλο της εφημερίδας «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 6/10/2024, σελ. 59.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου