Η γειτονιά μας εκεί κοντά στο εργοστάσιο της Υφανέτ*, εκεί που περνούσε το ρέμα, εκεί που η γειτονιά μας με τα χαμηλά σπίτια έμοιαζε χωριουδάκι κι ας ήταν κοντά στο κέντρο, εκεί που τα περισσότερα σπίτια είχαν κοτέτσια για τα φρέσκα αβγά, μερικά είχαν και κουνέλια.
Εκεί που ο μπακάλης ήταν ο κυρ. Ανέστης με την σέσουλα, με τις οκάδες, με τα όσπρια στα τσουβάλια, με την μορταδέλα, το σαλάμι, το τυρί, την ρέγκα, τις παστές σαρδέλες και βέβαια το τεφτέρι του κυρ.Ανέστη, εκεί παρά δίπλα που ήταν το ψιλικατζίδικο της κ.Λόλας που στα παιδικά μας μάτια φάνταζε μαγικό και που είχε από μπίλιες, σοκολάτες, καραμέλες, τα στρατιωτάκια, μέχρι και τετράδια ιχνογραφίας και όχι μόνο!
Εκεί που ήταν η υπέροχη ταβέρνα του Θωμά με τα πιο υπέροχα σουτζουκάκια του κόσμου και με τα βαρέλια με το κρασί, εκεί που τα καλοκαίρια κάτω από τα δένδρα οι γονείς μας μαζευόταν για να κοινωνήσουν τις χαρές της καθημερινότητας και της ζωής τους πάντα με παρέες αγαπητές!
Εκεί παρά δίπλα η ποτοποιία του Τζαρίδη με τα βαρέλια που μας έστελναν να γεμίσουμε τις νταμιτζάνες με κρασί η να πάρουμε πάγο για την παγωνιέρα η μπουζιέρα το σημερινό δηλ.ψυγείο.
Εκεί που καθημερινά περνούσε ο κυρ. Μιχάλης με το κάρο και το τρελό του άλογο για να μοιράσει το γάλα και τον πάγο που τον έκοβε με το πριόνι ανάλογα με το μέγεθος της μπουζιέρας.
Εκεί ήταν το ρέμα της Υφανέτ που ήταν χώρος εξερεύνησης, εκεί κάναμε σπηλιές, εκεί με σχοινιά πηδούσαμε από δένδρο σε δένδρο σαν τον Ταρζάν, εκεί κυνηγούσαμε πουλιά με τις σφενδόνες, εκεί φιλούσαμε δειλά-δειλά τα κοριτσάκια της γειτονιάς.
Εκεί ήταν η άγια αλάνα που μας μεγάλωσε, εκεί ματώναμε τα γόνατά μας, εκεί κλωτσούσαμε την μπάλα, εκεί παίζαμε, μπίλιες, μακριά γαϊδούρα, κρυφτό, κυνηγητό, κλέφτες και αστυνόμους. τζαμί, εκεί τα κορίτσια πηδούσαν σχοινάκι, εκεί ανάβαμε τις φωτιές του Αι Γιάννη, εκεί ακούγαμε τις φωνές της μάνας μας να μαζευτούμε στο σπίτι γιατί βράδιασε....
Αυτά γινόταν τότε στην δεκαετία του 50 και του 60 και τα γειτονάκια ήταν ο Κώστας, ο Τάκης, ο Άγγελος (Λάκης), ο Αργύρης (Ρούλης), ο Λευτέρης, ο Κωστάκης, ο Χρήστος και η αφεντιά μου.
Ύδρας, Ξενοφώντος, Ελικώνος, Περδίκα, Αιγάλεω ο δρόμοι που ήταν τα σπίτια μας, εκεί ήταν που ακούγαμε τις φωνές των μανάδων μας της Δέφης, της Μαρίκας, της Ελευθερίας, της μάνας μου της Ρούλας.
Εκεί πηδούσαν σχοινάκι και έπαιζαν κοριτσίστικα παιγνίδια η Βάντα, η Σοφούλα, η Άννα, η Τασούλα, η Γλύκα, η Μαιρούλα, η Χρυσούλα, η Στελλίτσα!
Εχθές λοιπόν όπως γίνεται σε διαστήματα συναντηθήκαμε οι οκτώ εκείνης της εποχής, μεγάλοι στην ηλικία αλλά όπως διαπίστωσα την ίδια διάθεση, την ίδια "χαζομάρα" την παιδική είχαμε ακόμα, παιδιά του τότε με εγγόνια πλέον μεγαλύτερα από την τότε ηλικία μας κι ο ένας αποκαλούσε τον άλλο με το χαϊδευτικό του, ο Λάκης, ο Ρούλης, ο Κωστάκης, ο Τάκης, ο Χαρούλης, εχθές θυμηθήκαμε τον πετροπόλεμο με την άλλη γειτονιά, τα ποδοσφαιρικά παιγνίδια, τα πρώτα φιλάκια στο μάγουλο με τα κοριτσάκια με την κορδέλα στα μαλλιά, το μόνο που άλλαξε είναι ότι κάποια στιγμή μιλήσαμε για το τι χάπια παίρνει ο καθένας μας χαχαχαχα άλλοι καιροί άλλα ήθη που λένε....
Η ώρα πέρασε δίχως να το καταλάβουμε, ήταν μια μαγική όαση στην τρέλα της καθημερινότητας, ήταν μια απόδραση από τα σκουπίδια που βλέπουμε και που μας ταΐζουν κι όταν φύγαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας εγώ είχα την γεύση της φέτας του φρέσκου ψωμιού με το λάδι και την ρίγανη, του χτυπημένου αβγού με την ζάχαρη, του σπιτικού φαγητού της μάνας μου, τον ζουμερό χωρίς φάρμακα γιαρμά, της ντομάτας και τις μυρωδιές από τα φρέσκα ροξάκια, και τα κορνέ από το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής ο Άσσος!
Η συνάντηση μας τέλειωσε αλλά η καρδιά μας χτυπά συνέχεια στην παλιά μας γειτονιά, στα σπίτια μας με την σόμπα με τα ξύλα, στην αλάνα μας, στις θύμησές μας!
Καλή συνέχεια σε όλους που αισθάνονται γειτονόπουλα μιας γειτονιάς και μιας αλάνας που θα υπάρχει στις καρδιές μας!
θεία Ευτέρπη
* Είναι στην Τούμπα Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου