Χωριστές είναι οι ”μηχανές” μνήμης και χρόνου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ποιος αμφιβάλλει; Μόνο που, όταν σμίγουν αυτές στο πεδίο της κριτικής για την εξέταση των επιδόσεων της εξωτερικής πολιτικής μας, σκοντάφτουν σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα λαθών.
Λαθών που πολλαπλασιάζουν τους εθνικούς κινδύνους για τη χώρα μας δεδομένης της ρευστής γεωπολιτικής περιόδου που διανύουμε σε όλα τα ανοιχτά ή μισάνοιχτα μέτωπα και της ταχύτητας με την οποία ”καταπίνουμε” τις επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας και τις αλλεπάλληλες ”προσβολές” της Αλβανίας και όχι μόνο, αν συνυπολογίσουμε τις προκλήσεις της Βόρειας Μακεδονίας.
Σε κάθε μια απ’ τις περιπτώσεις αυτές, δυστυχώς, είτε τρέχουμε ασθμαίνοντας πίσω απ’ τις εξελίξεις – αντί να πρωτοστατούμε – είτε κρούουμε πρύμνα αναδίπλωσης της στρατηγικής (όπου το έλλειμμα είναι οφθαλμοφανές στο ζήτημα προβολής ισχύος) και της πολιτικής συμπεριφοράς μας.
Συμπεριφοράς η οποία επιτρέπει στους γείτονες να ”διασκεδάζουν” με τα μπρος πίσω των κόκκινων γραμμών και των προσδοκιών μας… Έτσι, τροχοδρομώντας στις ράγες του χρόνου, η μνήμη μάς φέρνει στον νου ότι προ έτους και βάλε (Ιούλιος/Αύγουστος ’23) είχαν γίνει κουβάρι οι ελληνοαλβανικές σχέσεις απ’ την εμμονή του Αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα να κρατάει παράνομα φυλακισμένο τον εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρρας Φρ. Μπελέρη βάσει κατηγορίας που κατέπεσε δικαστικά.
Εμμονή στην οποία απαντήσαμε επίσημα με επιστολή-καταγγελία στην Ε.Ε, δείχνοντας την αποφασιστικότητά μας (σε κυβερνητικό επίπεδο) να προβάλλουμε veto στην ένταξη της Αλβανίας. Λίγους μήνες μετά μάλιστα (Δεκέμβριος ’23) – με αφορμή την εκδίκαση στα Τίρανα της υπόθεσης Μπελέρη και τις κορώνες του Ράμα για μη συμβιβασμό στο θέμα αυτό (με τις πλάτες του Γερμανού Καγκελάριου Σολτς, ο οποίος του έδωσε αέρα… τιμητή των ευρωπαϊκών αρχών δηλώνοντας τη στήριξή του στην Αλβανία) – ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εξέπεμψε το στίγμα της Ελλάδας στο ζήτημα αυτό.
Και το στίγμα-μήνυμα της ελληνικής στάσης ήταν η μη συναίνεσή μας στην ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας όσο δεν αναγνωριζόταν το αποτέλεσμα των εκλογών στη Χειμάρρα και δεν διασφαλιζόταν δίκαιη δίκη για τον μαχητικό Βορειοηπειρώτη και εκλεγμένο δήμαρχό της στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου του 2023.
Η συνέχεια απέδειξε, βέβαια, ότι οι δικοί μας λεονταρισμοί ήταν έπεα πτερόεντα που σήκωσαν άδικα σκόνη, γιατί διαλύθηκαν στον τοίχο της σταθερότητας και της αμετακίνητης βούλησης Ράμα. Βούλησης για ακύρωση της εκλογής Μπελέρη και αντικατάστασή του τελικά (14 μήνες μετά) από τον ελληνικής καταγωγής (με γενέθλιο τόπο τη Δρόπολη) πρώην περιφερειάρχη Αυλώνα Βαγγέλη Τάβο.
Τον Τάβο που είχε τη στήριξη του πρωθυπουργού της Αλβανίας και αρχηγού του Σοσιαλιστικού Κόμματος (του οποίου υπήρξε βουλευτής) ύστερα απ’ τις επαναληπτικές δημοτικές εκλογές στη Χειμάρρα (Αύγουστος 2024) και με τον Μπελέρη εκλεγμένο ήδη Ευρωβουλευτή από τον Ιούνιο με το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Ήταν μια δίκαιη εκλογή η τελευταία για τον Βορειοηπειρώτη υπερασπιστή των δικαιωμάτων της Ελληνικής Μειονότητας Αλβανίας, όμως το σημάδι από το ”χαστούκι” του Ράμα στον Έλληνα πρωθυπουργό δεν έσβησε με την εκλογή του στο Ευρωκοινοβούλιο, καθώς παρέμεινε ένα μήνα ακόμα στη φυλακή μέχρι να αποφυλακιστεί έχοντας εκτίσει τα 2/3 της ποινής του (16 μήνες από τα δύο χρόνια κάθειρξης, που του είχε επιβάλει το αλβανικό δικαστήριο).
Έτσι οι μπαμπεσιές του Ράμα και η διαπλοκή δικαιοσύνης-εκτελεστικής εξουσίας στην Αλβανία χωνεύτηκαν πάραυτα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έστω κι αν ταπείνωσαν ένα ιστορικό κράτος-μέλος της ΕΕ. Ένα κράτος-μέλος όπως η Ελλάδα, που απαξιώνεται κατ’ επανάληψη ως προς τα εθνικά δίκαιά της (όπως αυτά, εν προκειμένω, της υπεράσπισης της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας Βορείου Ηπείρου) από την Ενωμένη Ευρώπη, προς χάριν εξυπηρέτησης (κυρίως στο Μεταναστευτικό) ισχυρών μελών της (βλ. Γερμανία-Ιταλία) από την Αλβανία.
Η ελληνική κυβέρνηση, βέβαια – η οποία έμαθε, δυστυχώς, να καταπίνει με ”ψυχραιμία” καντάρια προσβολών στην εξωτερική πολιτική μας – έκανε ήδη άλλη μια ”αθόρυβη” κυβίστηση (με την κάλυψη του φιλοκυβερνητικού Τύπου) στο θέμα του veto με το οποίο απειλούσε προ έτους να μπει εμπόδιο στην ένταξη της Αλβανίας.
Έτσι άνοιξε πάλι η γραμμή επικοινωνίας με τα Τίρανα, παρά το στραπάτσο που δεχτήκαμε στο θέμα Μπελέρη. Οι εταίροι μας, προφανώς, αντί να πιέσουν την Αλβανία να υποχωρήσει σ’ αυτό αποφυλακίζοντας τον αδίκως διωκόμενο εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρρας για να μπορέσει να ασκήσει τα καθήκοντά του, πίεσαν εμάς ξέροντας πως είμαστε πιο επιρεπείς στις υποχωρήσεις.
Σ’ αυτήν την ιλαροτραγωδία μπήκε οριστικό τέλος τις μέρες αυτές, γιατί – με το ”πράσινο φως” της Ελλάδας – ξεκίνησαν ήδη στο Λουξεμβούργο (15/10/’24) οι προγραμματισμένες συνομιλίες για τις ενταξιακές διαδικασίες της Αλβανίας, με παρόντα (στη Διακυβερνητική Διάσκεψη ΕΕ – Αλβανίας) τον Γιώργο Γεραπετρίτη.
Τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών ο οποίος – ως… επαγγελματίας ”κατευναστής” – όχι μόνο καλοχωνεύει με ευκολία το ”ξύλο” που τρώμε, αλλά κάνει τα πικρά-γλυκά, όπως έκανε εν προκειμένω δηλώνοντας πως ”Η Ελλάδα τήρησε εποικοδομητική στάση στην ενταξιακή πορεία, παρά την κρίση των τελευταίων 18 μηνών”.
Κρίση που κατέληξε σε βάρος της απονομής του δικαίου με θύματα στοχοποίησης τους Βορειοηπειρώτες (στο πρόσωπο του Φρέντη Μπελέρη) και την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας, η οποία εθίστηκε πλέον στις κυβιστήσεις και το έχουν καταλάβει Τούρκοι, Αλβανοί και Σκοπιανοί.
Ωστόσο είμαστε αναγκασμένοι να καταπιούμε τα παιχνίδια που παίζουν οι εκ δυσμών γείτονές μας απ’ τη στιγμή που η Ελληνική Μειονότητα Βορείου Ηπείρου ταυτίζεται στην πλειοψηφία της με αυτό που είπε πρόσφατα σε δήλωσή του ο Μπελέρης (”Η θέση της Αλβανίας πρέπει να είναι στην Ευρώπη”), με πρόδηλη την ελπίδα να γίνει πραγματικότητα η παλιά ευχή του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτη Σχοινά για ”σεβασμό του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην Αλβανία, βασικό στοιχείο κάθε ευνομούμενης πολιτείας”.
Κάτι για το οποίο δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι θα τηρηθεί, ακόμα κι αν γίνει πραγματικότητα η ένταξη της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξέροντας πως το πνεύμα ανθελληνισμού της αλβανικής ηγεσίας (όπως και των άλλων γειτόνων στα βόρεια και ανατολικά σύνορά μας) αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για να γίνει πραγματικότητα το όνειρο του Μπελέρη για αποκατάσταση των αδικιών και την πλήρη απόδοση των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών με οδοδείκτη το σεβασμό στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, το κράτος Δικαίου και τη Δημοκρατία.
Μια ”άκρως θεραπευτική διαδικασία για τη χώρα” όλα αυτά, απ’ τη στιγμή που θα συνυπογράψει (με τα άλλα κράτη-μέλη) – στην πρώτη κιόλας δέσμη κεφαλαίων – για ”τα δικαιώματα της ελληνικής εθνικής μειονότητας και κυρίως τα περιουσιακά της δικαιώματα”, τα οποία εκμεταλλεύεται χρόνια τώρα η εκάστοτε (μεταχοτζική) αλβανική ηγεσία με κλιμάκωση τα πολλά χρόνια διακυβέρνησης Ράμα.
Ωστόσο, με δεδομένη την πανουργία και τον ανθελληνισμό του Ράμα, ας κρατάμε μικρό καλάθι για το ευοίωνο ενδεχόμενο ότι τα κέρδη της υποψήφιας για ένταξη στην Ε.Ε Αλβανίας θα έχουν υποχρεωτικά ”πλουσιόδωρο” αντίκτυπο στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, γιατί διαφορετικά η Ελλάδα θα καταφύγει στη χρήση του veto.
Αυτό το τελευταίο επικαλέστηκε, άλλωστε – παραπλανητικά, κατ’ εμέ) ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς, όταν μίλησε για την Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής στα Παραπολιτικά 90.1, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Ελλάδα – σε κάθε αφορμή μη τήρησης των απαιτούμενων για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου αλβανικών υποχρεώσεων – θα είναι… έτοιμη να προβάλλει ”ένα από τα 70 veto εκ των 35 κεφαλαίων ανταπόκρισης των ευρωπαϊκών απαιτούμενων για την είσοδο Αλβανίας και Βόρειας Μακεδονίας στην Ε.Ε”.
Αν και για την τελευταία θα αργήσει να γίνει αυτό, αφού η ενταξιακή πορεία της Βόρειας Μακεδονίας βρίσκεται σε ”πάγο” λόγω του veto της Βουλγαρίας (που μας βάζει τα γυαλιά στην υπεράσπιση των εθνικών δικαίων της από τα Σκόπια), η οποία έθεσε ως προϋπόθεση – για να πει το ”ναι” στην είσοδο της Βόρειας Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση – την τροποποίηση του Συντάγματός τους, ώστε να συμπεριληφθεί σε αυτό η βουλγαρική μειονότητα της χώρας τους, την ώρα που η Ελλάδα αρνείται να αναγνωρίσει την πολυπληθή δική της.
Τη δική της που απαρνήθηκε προκλητικά ως ΥΠΕΞ ο Νίκος Κοτζιάς υιοθετώντας επιπόλαια το ’18 την άποψη του ΥΠΕΞ των Σκοπίων Νικολά Ντιμιτρόφ ότι ”δεν υπάρχει Ελληνική Μειονότητα, παρά μόνο 400 ελληνικής καταγωγής” (με βάση, δήθεν, απογραφή του ’94, που τους έβγαζε 368), απόγονοι των 28.000 πολιτικών προσφύγων του ”αριστερού” Παιδομαζώματος του Εμφυλίου (σ.σ: ούτε με γενοκτονία να είχαν συρρικνωθεί σ’ αυτόν τον βαθμό), τη στιγμή που ο Πρόεδρος των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόροφ (1917–2012) – είχε παραδεχτεί, σε συνέντευξή του στην Τσεχική Εφημερίδα “Cesky Denik” (5 Ιουνίου 1993), ότι οι Έλληνες των Σκοπίων αριθμούσαν 100.000.
Τη στιγμή που η δραστήρια πρώην Ελληνίδα ΥΠΕΞ Βιργινία Τσουδερού – ερωτηθείσα για την ύπαρξη Ελληνικής Μειονότητας στον Ραδιοφωνικό Σταθμό “Metropolis 95.5” της Θεσσαλονίκης – είχε πει ότι “στο Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών έχουμε καταγεγραμμένους όλους τους Έλληνες των Σκοπίων”, ενώ το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ στην ετήσια Έκθεσή του για Ανθρώπινα Δικαιώματα το 1993 (δημοσίευση 31-1-1994) καταγράφει ρητά στις “Εθνικές Μειονότητες” των Σκοπίων και τους Έλληνες και η στατιστική εκτίμηση του περιοδικού “PULS” το 1991 (με βάση το 11% των ερωτηθέντων) αριθμούσε τους Έλληνες των Σκοπίων από 240.000 έως 300.000 Έλληνες βλαχόφωνους και Σαρακατσάνους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου