Αν φορούσε ράσο θα τον έκανες το δίχως άλλο για πολύχρονο και πολύπειρο ασκητή, μα το σουλούπι του και η εμφάνισή του κάθε άλλο, διάφορο ήτανε από την ματιά του. Κάτι μεταξύ χίπη, αναρχικού, ναρκωμανή, εξόριου κι’ αποδιωγμένου από την καλή και σώφρονα κοινωνία, με ένα χονδρό πορφυρό κομβοσχοίνι στον λαιμό και κότσο τα καστανά και μόλις ασπρίζοντα μαλλιά του. Τονε λέγανε Αλέξανδρο κατά πως μας είπε μετά όταν τον συναντήσαμε σε ένα μονοπάτι του Άθωνα, μονάχο προσκυνητή, να βαδίζει.
Μαζί του, από την είσοδο των εκδοτηρίων, εισήλθε κι’ ένας σαραντάρης μελιττόχρωμος Μοναχός, από ξένη χώρα, ασκητής των Καρουλίων ίσως, με ξεθωριασμένο αντερί και με χυτά ξανθά μαλλιά κάτω από το Αγιονορείτικο σκουφί του.
Μετά ακολούθησε ένας κοντούλης και ισχνός Ιαπωνέζος, σαν τσιλιμπίθρας με μία φουστανέλα σούπερ κοντή (μάλλον παραδοσιακή ενδυμασία) και μαύρες υψηλές κάλτσες που έντυναν το άσπρο και χλωμό δέρμα του, όλο ένα ανερμήνευτο κι’ απροσάρμοστο θέαμα που πρώτη φορά αντίκρυζα.(*)
Ύστερα ακολούθησε ένας νέος μαύρος αφρικανός με μία επίχρυση χοντρή αλυσίδα στον λαιμό και ένα κινητό στα χέρια και κατόπιν ένας συνοφρυωμένος και αμίλητος άνθρωπος με ένα γένι σαν του Δαλάϊ Λάμα …
Ο φίλος μου Ανδρέας τότε ανοίγει απορημένος και μετά δέους το στόμα του και ανοίγοντας τις παλάμες του αναφωνεί:
- Από πού βγήκαν όλοι αυτοί;
Μα αγκαλοδεσιά αξέχωρη η Παναγιά, γεμάτη αποδοχή που φιλεύει τους πάντες και μάλιστα τους περιθωριακούς, ξέμπαρκους και αποδιωγμένους του κόσμου τούτου για να λάβουν χαϊδεμα στον μητρικό της κόρφο εκεί στην κορφή της γης αυτής, στον Άθωνα.
Φεύγοντας από το Άγιον Όρος, ύστερα από λίγες ημέρες, κι’ ενώ περιμέναμε πάλι στο σταθμό των Λεωφορείων νυσταγμένοι από τις αγρυπνίες και καταπονημένοι από τα μονοπάτια καθώς καθόμασταν στις πλαστικές καρέκλες του ΚΤΕΛ, να’ τος και πάλι αυτός ο κυριούλης, ο Αλέξανδρος με το πορφυρό κομβοσχοίνι στον λαιμό.
- Πως τα πέρασες ευλογημένε; σ’ άρεσε στο Άγιον Όρος;
- Δεν υπάρχουν λόγια πάτερ για την ξεκούραση και ευλογία που πήρε η ψυχή μου.
- Και σε ποιά Μοναστήρια επήγες;
- Τώρα δεν θυμάμαι πώς τα λέγανε, μα είδα εκεί άγιους καλογήρους που όλη μέρα τρέχουν για την σωτηρία τους. Πήγα και σε τούτο το αυστηρό μοναστήρι μα δεν με δεχτήκανε επειδή τους κυνηγούνε λέει από την αστυνομία και κινδύνευε η ζωή μου.
Μετά το πήγα περπατητό σε ένα άλλο Μοναστήρι πιο πάνω μα ούτε εκεί με φιλοξένησαν διότι ήταν γεμάτοι.
Μα τί μ’ αυτό; Ήρθε ένας άνθρωπος που δεν ήξερε Ελληνικά, μου χάρισε ένα σλιπ μπανκ, είχα μαζί μου και ξηρούς καρπούς κι’ ένα μεγάλο μπουκάλι νερό και έτσι κοιμήθηκα κάτω από τα αστέρια. Πρώτη φορά γλυκάθηκε έτσι η ψυχή μου έξω από την κλειστή εξώθυρα του Μοναστηριού.
Δόξα την Παναγία και χιλιάδες οι δόξες της …και μακάρι να με αξιώσει και του χρόνου να ξαναπάω να την προσκυνήσω και να χωθώ στην αγκαλιά της!
Έκανε προς το μέρος μας μία σεμνή και αυτοδίδακτη υπόκλιση σαν των Μοναχών που ασπάζονται άγιο Εικόνισμα,πήρε το λερωμένο σακίδιό του και ανέβηκε μονάχος και σιωπών σε κάποια θέση του λεωφορείου για Αθήνα.
Τον ξανασυναντήσαμε πάλι, χθες απομεσάνυχτα, λίγο πιο πάνω από τα ΚΤΕΛ σε μία γωνία του Κηφισού να περιμένει υπομονετικός κι’ όρθιος, με χαμηλωμένο πάλι το βλέμμα από σεμνότη και στωϊκή γαλήνη χαιρετώντας μας με σεβασμό και λέγοντάς μας πως περιμένει την κόρη του για να τον πάρει ενώ εμείς πηγαίναμε με τις αποσκευές μας προς στο αυτοκίνητο που είχαμε παρκάρει λίγες μέρες πρίν.
Πιο πάνω δύο νέες ψηλές κι’ εμφανίσιμες κοπέλες αναμέναν να πουλήσουν το σώμα τους για να βγάλουν το νυχτοκάματο και πιο κάτω ο Αλέξανδρος αναμεταξύ πορνών και ημών των φαρισαίων να δοξάζει ακόμη την Παναγία που τον αξίωσε να φθάσει προσκυνητής στο Άγιον Όρος της, έξω από όρους κι’ όρια που κανοναρχεί ο «πολιτισμένος» κόσμος.
π.Διονύσιος Ταμπάκης
(*)Ευτυχώς, εδώσανε στον Ιάπωνα να φορέσει ένα μαύρο καλογερίστικο παντελόνι πριν επιβιβαστεί στο μοτόρι κι’ έτσι απεφεύχθη ο σκανδαλισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου