Στη Μέση Ανατολή εκτυλίσσεται ο πιο αληθινός πόλεμος. Μετά την τρομοκρατική επίθεση του Ισραήλ με τη χρήση οικιακών συσκευών, άρχισαν οι μαζικές επιθέσεις με ρουκέτες και οι βομβαρδισμοί χαλί στο Νότιο Λίβανο. Το Ισραήλ αποφάσισε ξεκάθαρα να μετατραπεί από θύμα σε δήμιο, μετά τη γενοκτονία του λαού της Γάζας, ξεκινώντας τη γενοκτονία του λαού του Λιβάνου. Αυτό σημαίνει αναπόφευκτα τη συμπερίληψη στον πόλεμο και άλλων σιιτικών χωρών και κινημάτων: της Συρίας, του Ιράκ, των Ζεϊντιτών της Υεμένης και, κυρίως, του Ιράν και – σε επόμενο στάδιο – των σουνιτικών κρατών. Το Ισραήλ χρειάζεται ξεκάθαρα έναν πόλεμο. Έναν πόλεμο μεγάλης κλίμακας, αδίστακτο, βάναυσο, βιβλικό, όπως φαίνεται. Αυτή η σύγκρουση δεν έχει καμία πιθανότητα να παραμείνει κάτι τοπικό. Η κλιμάκωση επίκειται, και δεν αποκλείεται η χρήση πυρηνικών όπλων, τα οποία διαθέτει το Ισραήλ, αλλά μπορεί να διαθέτει και το Ιράν. Φυσικά, εδώ μιλάμε μόνο για τακτικά πυρηνικά όπλα ή βρώμικες βόμβες, που στο πλαίσιο της ανθρωπότητας στο σύνολό της δεν είναι μοιραία, αλλά θα επηρεάσουν την τύχη της περιοχής με τον πιο καταστροφικό τρόπο.
Ο πόλεμος του Λιβάνου έχει διάφορες εξηγήσεις. Ας επικεντρωθούμε σε δύο.
Πρώτον: οι σκοποί του Ισραήλ και το εσχατολογικό πλαίσιο. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τους στόχους του εβραϊκού κράτους. Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να δει τον ακραίο ριζοσπαστισμό του Νετανιάχου ως αποτέλεσμα ψυχολογικού τραύματος μετά την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ και την ομηρία ομήρων. Ήταν μια πράξη τρομοκρατίας, αλλά το Ισραήλ δεν βρήκε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να απαντήσει στην τρομοκρατία με τρομοκρατία: σε μια μικρή τρομοκρατία – τρομοκρατία σε μεγάλο βαθμό, ολομέτωπη, ολοκαταστροφική, που δεν λυπάται κανέναν. Κανείς δεν δικαιολογεί τις ενέργειες της Χαμάς, αλλά η γενοκτονία είναι αυτό που συνέβη στη συνέχεια. Όλοι καταδίκασαν την τρομοκρατία της Χαμάς, ενώ όλοι καταδίκασαν τη γενοκτονία του Ισραήλ εναντίον του λαού της Γάζας, εκτός από τη συλλογική Δύση και τους δορυφόρους της. Διπλά μέτρα και σταθμά. Το ίδιο θα γίνει και με τον Λίβανο. Η Δύση καλύπτει το Ισραήλ, όπως ακριβώς έκανε και με τη ναζιστική χούντα του Ζελένσκι. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ελπίζουμε σε αλλαγή αυτής της στάσης (ειδικά από τη στιγμή που ο Τραμπ, αν και ξεκάθαρα σιχαίνεται τον Ζελένσκι, είναι ένθερμος υποστηρικτής του Ισραήλ).
Αλλά τι θέλει πραγματικά ο Νετανιάχου; Το ψυχικό άγχος σε καμία περίπτωση δεν ξεκαθαρίζει τους πραγματικούς στόχους αυτού του πολέμου, ο οποίος απλώς θερμαίνεται. Είναι γεγονός ότι η κατάσταση του Ισραήλ την παραμονή του πολέμου στη Γάζα ήταν γενικά σταθερή.
Η κύρια απειλή ήταν το δημογραφικό, καθώς η ισραηλινή κοινωνία είναι μόνο μια μικρή εθνοθρησκευτική νησίδα στην αραβική θάλασσα, η οποία παραμένει έτσι ακόμη και με ένα υψηλό ποσοστό γεννήσεων όχι μόνο μεταξύ των ορθόδοξων Εβραίων (Χαρεντίμ) αλλά και σε κοσμικές οικογένειες. Αυτό εξακολουθεί να είναι ασύγκριτα μικρό, αν στους Παλαιστίνιους των δύο αυτονομιών και του ίδιου του Ισραήλ προσθέσουμε τον πληθυσμό των γειτονικών αραβικών χωρών, οι οποίες σχετίζονται με τους Παλαιστίνιους τόσο εθνοτικά όσο και ομολογιακά. Σε μια τέτοια κατάσταση, καμία ενίσχυση της θέσης του Ισραήλ στην περιοχή, πόσο μάλλον ο εποικισμός παλαιστινιακής γης από ισραηλινούς εποίκους, ήταν απλώς αδύνατη. Διατηρώντας το status quo, το Ισραήλ ως κράτος των Εβραίων ήταν καταδικασμένο να εξαφανιστεί μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ακόμη και λόγω δημογραφίας.
Ακόμη πιο αδιανόητη ήταν η υλοποίηση του δεξιού σιωνιστικού σχεδίου του Μεγάλου Ισραήλ από τη θάλασσα ως τη θάλασσα. Απλώς δεν υπήρχε κανείς να εγκαταστήσει ή να αναπτύξει αυτά τα εδάφη, με μια πυκνή αραβική μάζα σε όλες τις πλευρές.
Και όμως, παρ’ όλα αυτά, ο Νετανιάχου ξεκίνησε στρατιωτική δράση στη Γάζα και την επέκτεινε στο Νότιο Λίβανο.
Στη Γάζα, έχουμε ήδη δει την ανακάλυψη του πραγματικού στόχου – τη φυσική γενοκτονία των Παλαιστινίων με παράλληλη μεταφορά εκτός Ισραήλ όσων επιβιώσουν. Όσο ανατριχιαστικό και αν ακούγεται, αυτό έχει νόημα για το Ισραήλ. Καθώς αδυνατεί να αλλάξει τη δική του δημογραφία αρκετά δραματικά, μένει να καταστρέψει τον πληθυσμό που εμποδίζει την υλοποίηση των εσχατολογικών σχεδίων με την ίδια του την ύπαρξη και τον εθνοθρησκευτικό του κώδικα. Αλλά αυτό θα ήταν απερίσκεπτο και ανέφικτο, αν δεν υπήρχε η προσδοκία ότι κάτι εξαιρετικό θα ακολουθούσε μια αποφασιστική τομή. Και αυτό το εξαιρετικό γεγονός δεν είναι ένας «μαύρος κύκνος», αλλά ένα κατανοητό γεγονός – ο ερχομός του Μόσιαχ. Σύμφωνα με τις εβραϊκές δοξασίες, πριν από τον ερχομό του Μοσίαχ (αν και, σύμφωνα με ορισμένες εκδοχές, μετά την άφιξή του, γεγονός που εξηγεί τα αντισιωνιστικά ρεύματα μεταξύ των ορθόδοξων Εβραίων), οι Εβραίοι πρέπει να επιστρέψουν μαζικά στη Γη της Επαγγελίας από τη διασπορά, να ανακηρύξουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα και στη συνέχεια να κατεδαφίσουν το τέμενος Αλ-Άκσα, το δεύτερο σημαντικότερο ιερό του Ισλάμ, και στη θέση του να χτίσουν τον Τρίτο Ναό. Τότε θα έρθει ο Μόσιαχ και όλα τα έθνη του κόσμου θα τον λατρεύουν, γιατί η εξουσία του θα είναι απόλυτη. Αυτή θα είναι η στιγμή που θα εγκαθιδρυθεί η παγκόσμια εβραϊκή αυτοκρατορία και οι Εβραίοι ως εκλεκτοί θα ποιμαίνουν τα έθνη με σιδερένια ράβδο.
Αυτό είναι περίπου το πρόγραμμα που υποστηρίζουν ανοιχτά οι θρησκευτικοί σιωνιστές στον στενό κύκλο του Νετανιάχου – Itamar Ben-Gvir, Bezalel Smotrich, και οι πνευματικοί τους ηγέτες Rav Kook, Meyer Kahane και ο σύγχρονος ραβίνος Dov Lior. Η γενοκτονία των Παλαιστινίων σε αυτό το μοντέλο είναι μια δευτερεύουσα παρενέργεια λόγω της θεμελιώδους φύσης του επερχόμενου γεγονότος. Σε αυτή την παράταξη βασίζεται ο Νετανιάχου. Η οικοδόμηση του Μεγάλου Ισραήλ και οι εσχατολογικοί πόλεμοι που τη συνοδεύουν έχουν νόημα ακριβώς στο πλαίσιο των συνθηκών του ερχομού του Μόσιαχ. Και δεν είναι τυχαίο ότι η Χαμάς έχει ονομάσει την τρομοκρατική της επιδρομή «Η ροή της Αλ Άκσα». Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι μεταξύ των Σιιτών είναι κοινό σε όλα τα εσχατολογικά χαντίθ ένα τέτοιο σενάριο για την κατεδάφιση του τζαμιού Αλ Άκσα και την έναρξη του τελικού πολέμου με τις δυνάμεις του Dajjal (Αντιχρίστου) στους Αγίους Τόπους.
Με άλλα λόγια, ο Αρμαγεδδών ξεσπά στη Μέση Ανατολή με την κυριολεκτική έννοια – ο πόλεμος των έσχατων καιρών. Έτσι το βλέπουν ο Νετανιάχου και η παρέα του, αλλά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αν και από διαφορετικό πόλο, το αντιλαμβάνονται και οι θρησκευόμενοι σιίτες. Φυσικά, οι κοσμικοί Ισραηλινοί, που δεν πιστεύουν σε τίποτα άλλο παρά σε σεκέλ και ατομική άνεση, σπεύδουν να διαδηλώσουν εναντίον της ίδιας τους της κυβέρνησης. Και οι κοσμικοί σιιτικοί κύκλοι -ιδιαίτερα οι επιχειρηματίες και οι νέοι- δεν γνωρίζουν κανένα εσχατολογικό χαντίθ. Αλλά η ιστορία οδηγείται τώρα όχι από αυτούς, όπως βλέπουμε, αλλά από ανθρώπους με αυξημένη επίγνωση του τέλους του κόσμου και των γεγονότων που το συνοδεύουν.
Η δεύτερη εξήγηση του πολέμου στη Μέση Ανατολή είναι γεωπολιτική. Η εποχή μας περνάει κάτω από τη σημαία του κύριου διλήμματος: ο μονοπολικός κόσμος, δηλαδή η αποκλειστική ηγεμονία της Δύσης, δεν θέλει να τελειώσει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αμυνθεί, ενώ ο πολυπολικός κόσμος ξεσηκώνεται εναντίον του με ανανεωμένο σθένος, με κάθε πολιτισμό να επιμένει στην πλήρη κυριαρχία και άρα στην ανεξαρτησία από τη συλλογική Δύση, πράγμα που οδηγεί αναπόφευκτα σε αγώνα κατά της ηγεμονίας. Το πρώτο μέτωπο αυτού του πολέμου είναι η Ουκρανία, όπου το ναζιστικό καθεστώς στο Κίεβο, που εγκαθιδρύθηκε, εξοπλίστηκε και υποστηρίχθηκε από τη συλλογική Δύση, βρίσκεται σε πόλεμο με εμάς, την κυρίαρχη Ρωσία ως ορθόδοξο-ευρασιατικό πολιτισμό, έναν από τους σημαντικότερους πόλους του πολυπολικού κόσμου και τη ναυαρχίδα του αντιηγεμονικού αγώνα. Η Δύση βρίσκεται σε πόλεμο με ξένα χέρια, αλλά ετοιμάζεται να συμμετάσχει άμεσα στον πόλεμο με τη Ρωσία.
Στο πλαίσιο αυτό, η Μέση Ανατολή είναι ένα ακόμη θέατρο του ίδιου πολέμου του μονοπολικού κόσμου εναντίον του πολυπολικού κόσμου. Ενώ στα μάτια του Νετανιάχου και των εσχατολογικών σιωνιστών, το Ισραήλ και η μοίρα του εβραϊκού λαού, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Μοσχίαχ, βρίσκονται στο κέντρο του κόσμου, για τους παγκοσμιοποιητές της Δύσης, το ίδιο το Ισραήλ είναι μόνο ένα εργαλείο στον αγώνα για τη διατήρηση της πλανητικής ηγεμονίας της. Ο ισλαμικός κόσμος, ο οποίος απορρίπτει τις φιλελεύθερες αξίες, θεωρείται ανταγωνιστικός πολιτισμός. Η συλλογική Δύση παρασύρεται σταδιακά σε πόλεμο μαζί του.
Ταυτόχρονα, οι σιίτες αποτελούν την ιδεολογική πρωτοπορία του ισλαμικού πολιτισμού, οπότε η δύναμη της Δύσης πέφτει κυρίως πάνω τους. Μέσα από τα χέρια του Ισραήλ, η Δύση ελπίζει να χτυπήσει έναν άλλο – ισλαμικό – πόλο του πολυπολικού κόσμου. Για το σκοπό αυτό, η Ουάσιγκτον ενισχύει τώρα εσπευσμένα τη συμμαχία της με τους υποτελείς της μεταξύ των σουνιτικών χωρών, κυρίως με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Η Ουάσινγκτον δύσκολα πιστεύει στον Μωυσή (αν και ποιος ξέρει;), αλλά το άνοιγμα ενός μετώπου κατά του ισλαμικού πολιτισμού, χρησιμοποιώντας τον στρατευμένο σιωνισμό και τα σχέδια του Μεγάλου Ισραήλ, αποτελεί προφανή στόχο των παγκοσμιοποιητών.
Ακολουθεί η Ταϊβάν και η σύγκρουση με έναν άλλο πόλο του πολυπολικού κόσμου – την Κίνα. Και πάλι, η συλλογική Δύση θα στηριχτεί σε περιφερειακούς αντιπροσώπους – την ίδια την Ταϊβάν, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα – και θα προσπαθήσει να τραβήξει την Ινδία σε αυτόν τον συνασπισμό. Αν και η Ινδία είναι ένας άλλος πόλος πολυπολικότητας, και για να επισπεύσει την κίνηση του Νέου Δελχί προς την αντιδυτική αποαποικιοποίηση και την περαιτέρω κυριαρχία, η Δύση διευκόλυνε την πρόσφατη έγχρωμη επανάσταση κατά της φιλο-ινδικής κυβέρνησης του Μπαγκλαντές υπό την ηγεσία της Σεΐχ Χασίνα. Προφανώς, προετοιμάζονται και άλλα μέτωπα του ίδιου πολέμου – στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική, καθώς και σε διάφορες περιοχές του ισλαμικού κόσμου. Όλα αυτά θα κρίνουν τη μοίρα της επερχόμενης παγκόσμιας τάξης: αν η Δύση θα διατηρήσει την ηγεμονία της ή αν ο πολυπολικός κόσμος θα γίνει πραγματικότητα και η Δύση θα γίνει μόνο ένας από τους πολλούς πολιτισμούς με δικαίωμα ψήφου, αλλά στερημένος από το καθεστώς του ηγεμόνα και ακόμη και του ηγέτη.
Αλλά προς το παρόν βρισκόμαστε στο δεύτερο στάδιο – στο κατώφλι ενός μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Πριν υπολογίσουμε πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτό το δεύτερο μέτωπο της μεγάλης γεωπολιτικής αναδιαίρεσης του κόσμου, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε με σαφήνεια τους στόχους των παγκόσμιων συμμετεχόντων σε αυτή τη σύγκρουση, χωρίς να δημιουργούμε περιττές αυταπάτες σχετικά με τα ορθολογικά και μυστικιστικά-θρησκευτικά κίνητρα των κύριων δρώντων δυνάμεων.
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι ένας γεωπολιτικός ρεαλισμός που με ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση λαμβάνει υπόψη του όλους τους θεμελιώδεις παράγοντες της πολύ σύνθετης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε εμείς – και ολόκληρη η ανθρωπότητα -. Τα συναισθήματα πρέπει να παραμεριστούν υπέρ μιας ψυχρής αξιολόγησης των όσων συμβαίνουν, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των διαστάσεων που δεν είχαμε συνηθίσει να λαμβάνουμε υπόψη κατά τη διάρκεια των σοβιετικών και φιλελεύθερων καθεστώτων στη Ρωσία.
Στο παρελθόν, τα πάντα εξηγούνταν από την ιδεολογία, την οικονομία, την ενέργεια και τη μάχη για τους πόρους. Όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, αλλά σίγουρα δεν είναι το κύριο πράγμα. Οι εσχατολογικές, πολιτισμικές και πλανητικές-γεωπολιτικές εκτιμήσεις είναι πολύ πιο βαρύνουσες. Για πολύ καιρό μελετούσαμε την ύλη, παραμελώντας τον κόσμο των ιδεών. Και οι ιδέες είναι αυτές που κινούν τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου