25 Σεπτεμβρίου 2024 | Kit Knightly | Διαβάστε το εδώ
Η Σύνοδος Κορυφής του Μέλλοντος των Ηνωμένων Εθνών έχει τελειώσει. Οι «μεγάλοι και καλοί» της παγκόσμιας ηγεσίας συγκεντρώθηκαν για τέσσερις ημέρες στη Νέα Υόρκη για αυτό που η ιστοσελίδα τους ονόμασε...
Μια μοναδική ευκαιρία σε μια γενιά, να επαναπροσδιορίσουμε το πολυμερές σύστημα και να οδηγήσουμε την ανθρωπότητα σε μια νέα πορεία
…..το οποίο ακούγεται απλά υπέροχο και καθόλου ανατριχιαστικό και υβριστικό.
Η τετραήμερη εκδήλωση χωρίστηκε σε δύο «ημέρες δράσης» και δύο ημέρες «Συνόδου Κορυφής».
Και τα δύο είναι απλώς διαφορετικά ονόματα για το «άνθρωποι με κοστούμια που κάθονται γύρω από μεγάλα τραπέζια και χρησιμοποιούν γραφειοκρατική ορολογία, ενώ ταυτόχρονα παίρνουν μεγάλες και σοβαρές φάτσες σημαντικού προσώπου».
Το αποτέλεσμα είναι η ψήφιση ενός εγγράφου που αποκαλούν «Σύμφωνο για το Μέλλον» – 81 σελίδες αυτοσαρκαστικής φλυαρίας, τόσο γεμάτες με ανούσια πολιτική γλώσσα που γίνεται σχεδόν ακατανόητη (αυτό που ο James Corbett αποκαλεί «Globalese» - παγκοσμιοποιητική γλώσσα).
Ακολουθεί μια παράγραφος που επιλέγεται τυχαία:
Ενίσχυση της συνεργασίας με τους ενδιαφερόμενους φορείς, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνίας των πολιτών, της ακαδημαϊκής κοινότητας, της επιστημονικής και τεχνολογικής κοινότητας και του ιδιωτικού τομέα, και ενθάρρυνση των διαγενεακών συμπράξεων, με την προώθηση μιας προσέγγισης του συνόλου της κοινωνίας, για την ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών και την ανάπτυξη καινοτόμων, μακροπρόθεσμων και εμπροσθοβαρών ιδεών, προκειμένου να διασφαλιστούν οι ανάγκες και τα συμφέροντα των μελλοντικών γενεών.
… Είναι όλα έτσι. Και τα διάβασα όλα. 81 σελίδες.
Είστε ευπρόσδεκτοι να πράξετε το ίδιο.
Όσον αφορά το πραγματικό περιεχόμενο, δεν υπάρχουν νέες ιδέες εδώ. Έχουμε ξαναδεί αυτή την λίστα με τα υποτιθέμενα «θέματα» των παγκοσμιοποιητών.
Κλιματική αλλαγή, συγκρούσεις, επισιτιστική ανασφάλεια, φτώχεια, παραπληροφόρηση, ρητορική μίσους. Τα συνήθη «προβλήματα» που συλλογικά διαμορφώνουν αυτό που το έγγραφο αναφέρει ως «πολύπλοκα παγκόσμια σοκ».
Αυτά τα «σοκ» – μας λέει το έγγραφο – μπορούν να αντιμετωπιστούν με μια σειρά από «λύσεις» που και πάλι δεν αποτελούν έκπληξη:
«σεβασμός του διεθνούς δικαίου»,
"ενισχυμένη συνεργασία",
«αυξημένος ρόλος για τον ΟΗΕ» και το τσιτάτο επιλογής μετά τον covid –
"διαλειτουργικότητα".
Όλα αυτά μπορούν να οριστούν σε γενικές γραμμές ως ο παλιός μας φίλος «παγκόσμια κυβέρνηση».
Όπως θα περίμενε κανείς, γίνεται πολύς λόγος για τα χρήματα και τη χρηματοδότηση (οι μαζικές μεταφορές δημόσιου χρήματος σε ιδιωτικά χέρια είναι ο τρόπος με τον οποίο κερδίζεις τις εταιρείες και hedge funds για τον αυταρχικό σκοπό σου, άλλωστε). Για παράδειγμα, η δράση 9(28)(στ) υπόσχεται...
… έναν νέο συλλογικό ποσοτικοποιημένο στόχο από ένα κατώτατο όριο 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων Ηνωμένων Πολιτειών ετησίως, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των αναπτυσσόμενων χωρών [για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής]·
100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Μπορείτε να αγοράσετε πολλή ΕπιστήμηTM με αυτό.
Η πιο απροκάλυπτα αυταρχική γλώσσα προορίζεται για τον έλεγχο του διαδικτύου (σχεδόν πάντα είναι), και οι Στόχοι 3 & 4 του «Παραρτήματος του Παγκόσμιου Ψηφιακού Συμφώνου» είναι δύο από τους λίγους που απαιτούν ελάχιστη έως καθόλου μετάφραση, δεσμευόμενοι:
Να προωθήσουν έναν χωρίς αποκλεισμούς, ανοικτό, ασφαλή και ασφαλές ψηφιακό χώρο που σέβεται, προστατεύει και προωθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα [και] Να προωθήσουν υπεύθυνες, δίκαιες και διαλειτουργικές προσεγγίσεις διακυβέρνησης δεδομένων.
Το παράρτημα συνεχίζει υπογραμμίζοντας τη σημασία της «Ακεραιότητας των πληροφοριών» [η υπογράμμιση δική μου]:
33. Η πρόσβαση σε συναφείς, αξιόπιστες και ακριβείς πληροφορίες και γνώσεις είναι απαραίτητη για έναν ανοικτό, ασφαλή και προστατευμένο ψηφιακό χώρο χωρίς αποκλεισμούς. Η Τεχνολογία μπορεί να διευκολύνει τη χειραγώγηση και την παρέμβαση σε πληροφορίες με τρόπους που είναι επιβλαβείς για τις κοινωνίες και τα άτομα και επηρεάζουν αρνητικά την απόλαυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών, καθώς και την επίτευξη των στόχων βιώσιμης ανάπτυξης.
34. Θα συνεργαστούμε για την προώθηση της ακεραιότητας των πληροφοριών, της ανοχής και του σεβασμού των πληροφοριών στον ψηφιακό χώρο, καθώς και για την προστασία της ακεραιότητας των δημοκρατικών διαδικασιών. Θα ενισχύσουμε τη διεθνή συνεργασία για την αντιμετώπιση της πρόκλησης της παραπληροφόρησης, της λανθασμένης πληροφόρησης και της ρητορικής μίσους.
Και χρεώνει στις εταιρείες ψηφιακής τεχνολογίας να παραδίδουν ιδιωτικές πληροφορίες σε κυβερνητικούς ερευνητές, ώστε να μπορούν να «αντιμετωπίσουν την παραπληροφόρηση»:
Καλούμε επειγόντως τις εταιρείες ψηφιακής τεχνολογίας και τις πλατφόρμες κοινωνικών μέσων να ενισχύσουν τη διαφάνεια και τη λογοδοσία των συστημάτων τους [και] να παρέχουν στους ερευνητές πρόσβαση σε δεδομένα [...] να δημιουργήσει μια βάση τεκμηρίωσης σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης της παραπληροφόρησης, της λανθασμένης πληροφόρησης και της ρητορικής μίσους, η οποία θα μπορεί να τροφοδοτήσει τις πολιτικές, τα πρότυπα και τις βέλτιστες πρακτικές της κυβέρνησης και του κλάδου...
Αυτό σημαίνει λογοκρισία και επιτήρηση. Σε περίπτωση που αυτό δεν ήταν σαφές.
Ω και αυτό;
Δεσμευόμαστε, έως το 2030: Να σχεδιάσουμε και να αναπτύξουμε προγράμματα σπουδών ψηφιακών μέσων και πληροφοριακής παιδείας, ώστε να διασφαλίσουμε ότι όλοι οι χρήστες διαθέτουν τις δεξιότητες και τις γνώσεις για την ασφαλή και κριτική αλληλεπίδραση με το περιεχόμενο και τους παρόχους πληροφοριών και να ενισχύσουμε την ανθεκτικότητα έναντι των επιβλαβών επιπτώσεων της παραπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης.
Αυτό σημαίνει πλύση εγκεφάλου.
Εξαιρετικά προβλέψιμο και πολύ δυσάρεστο, αλλά όπως είπα, τίποτα από αυτά δεν είναι νέο.
Οι νέες ιδέες δεν είναι ο ρόλος των συνόδων κορυφής και των συμφώνων, ο ρόλος τους είναι να ενισχύουν τις παλιές ιδέες. Οι σκληρές κωδικοποιημένες υποθέσεις πάνω στις οποίες λειτουργεί η πολιτική τάξη.
Να διαμορφώσουμε συναίνεση.
Και αυτό ακριβώς έκανε το Σύμφωνο του Μέλλοντος – το ίδιο το σύμφωνο ψηφίστηκε χωρίς ψηφοφορία. Γιατί ψηφίστηκε χωρίς ψηφοφορία; Επειδή πριν από δύο χρόνια συμφωνήθηκε εκ των προτέρων στο ψήφισμα A/RES/76/307 του ΟΗΕ...
ότι η Σύνοδος Κορυφής θα υιοθετήσει ένα συνοπτικό, προσανατολισμένο στη δράση τελικό έγγραφο με τίτλο «Ένα Σύμφωνο για το Μέλλον», το οποίο θα συμφωνηθεί εκ των προτέρων με συναίνεση μέσω διακυβερνητικών διαπραγματεύσεων.
Καθιστώντας τις αντιρρήσεις της τελευταίας στιγμής της Ρωσίας - υποστηριζόμενες από το Σουδάν, τη Συρία, το Ιράν, τη Λευκορωσία και τη Νικαράγουα - εντελώς άσκοπες, αν όχι εντελώς επιτελεστικές.
Ωστόσο, χρήζουν εξέτασης.
Στη δήλωσή του στον ΟΗΕ στις 22 Σεπτεμβρίου, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Sergey Vershinin ισχυρίστηκε:
Από την αρχή, εκείνοι που συντόνισαν τις εργασίες για το σχέδιο συμπεριέλαβαν σε αυτό μόνο ό, τι τους υπαγορεύτηκε κυρίως από τις δυτικές χώρες. Τα σημεία διαφωνίας συσσωρεύτηκαν και δεν επιλύθηκαν ποτέ. Κανένα από τα αιτήματά μας να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να τα συζητήσουμε δεν ικανοποιήθηκε. Αυτό δεν είναι αυτό που θεωρείται και ονομάζεται πολυμέρεια, για την οποία πολλοί αρέσκονται να μιλούν.
Με το χαρακτηριστικό εύγλωττο ύφος του, ο Sergei Lavrov παρατήρησε:
Το μέλλον των λαών μας δεν μπορεί να εφευρεθεί σε δοκιμαστικό σωλήνα με τη συμμετοχή της Γραμματείας του ΟΗΕ και των δυτικών ομάδων πίεσης. Είναι σημαντικό να διαμορφωθεί μια απόφαση για το θέμα αυτό υπό τις συνθήκες των διαπραγματεύσεων και να επιτευχθεί ισορροπία συμφερόντων».
Κάθε είδους διαφωνία σχετικά με το θέμα της πολυμέρειας – ειδικά σχετικά με: την κλιματική αλλαγή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – αντιπροσωπεύει μια αχαρακτήριστη ρήξη της τάσης της απόλυτης παγκόσμιας αρμονίας σε αυτά τα θέματα.
Αντιπροσωπεύει αυτό μια πραγματική διάσπαση στην παγκόσμια υποστήριξη για τη «Mεγάλη Eπανεκκίνηση»;
Λοιπόν, είναι δυνατό, και όλοι μπορούμε να το ελπίζουμε, αλλά ας μην το υπερβάλλουμε. Γνωρίζουμε ότι η Ρωσία υποστηρίζει σχεδόν κάθε πτυχή της Μεγάλης Επανεκκίνησης - την έννοια της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, την Ατζέντα 2030, τη λογοκρισία, τα CBDC, την ψηφιακή ταυτότητα και... Λοιπόν, όλα αυτά που μπορούν να ονομαστούν παγκοσμιοποιητική ατζέντα.
Οι αντιρρήσεις τους εδώ δεν φαίνεται να αντιπροσωπεύουν καμία αλλαγή σε αυτό. Δεν φαίνεται να αντιτίθενται σε καμία από αυτές τις συγκεκριμένες πολιτικές. Θέτουν ζητήματα διαβούλευσης και εθνικής κυριαρχίας, διαδικασίας και επιρροής, αντί να απορρίπτουν τους ιδρυτικούς μύθους του Συμφώνου.
Αυτά ισχύουν φυσικά. Ας μην τα υποβαθμίσουμε.
Αλλά ισοδυναμούν με απόρριψη των αξιών της παγκοσμιοποίησης;
Είναι αυτή η Ρωσία που λέει όχι στη Μεγάλη Επανεκκίνηση ή λέει ότι θέλει να εφαρμόσει το Great Reset με τους δικούς της όρους;
Θα αντιπροσώπευε το τελευταίο κάποιο είδος νίκης ή οφέλους για τον απλό ρωσικό λαό;
Είναι αυτό για ένα σημείο αρχής; Ή μήπως αγωνίζεται για μια θέση στην πολυπολική παγκόσμια τάξη; Σε αυτό το πλαίσιο, η σιωπή της Κίνας θα ήταν αξιοσημείωτη, έτσι δεν είναι.
Ή, πιο κυνικά, θα πρέπει αυτές οι αντιρρήσεις να διαβαστούν με τον ίδιο σκεπτικισμό όπως οι εξωφρενικές υποσχέσεις που δίνουν οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, οι οποίοι γνωρίζουν ότι δεν θα καταφέρουν ποτέ να πάρουν την εξουσία και επομένως δεν θα χρειαστεί ποτέ να σταθούν στο ύψος των λεγομένων τους;
Εξάλλου, οι Ρώσοι γνωρίζουν ότι οι αντιρρήσεις τους δεν έχουν μεγάλη πρακτική βαρύτητα, επειδή έχουν ήδη υπογράψει τη συμφωνία πριν από το γεγονός, καθιστώντας οποιεσδήποτε αντιρρήσεις καθαρά συμβολικές σε αυτό το σημείο. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως πράξη τρελής αφέλειας εκ μέρους της Ρωσίας. Άλλη μια αυτοκαταστροφική πράξη σε μια πρόσφατη ιστορία αυτοκαταστροφικών πράξεων.
Μια σημείωση για τη Ρωσία στο μέλλον θα πρέπει να είναι ότι το να συμφωνήσει να υποστηρίξει ένα έγγραφο που δεν έχει γραφτεί ακόμη, ανεξάρτητα από το τι λέει, ίσως δεν είναι και η πιο έξυπνη ιδέα.
Αλλά, όπως και να αναλύσετε αυτές τις αντιρρήσεις της τελευταίας στιγμής, είναι σκόνη στον άνεμο, επειδή το σύμφωνο είναι πλέον επίσημο.
Όλες οι χώρες στον κόσμο (ναι, ακόμη και αυτές που εξέφρασαν αντιρρήσεις) συμφωνούν πλέον επίσημα ότι η ρητορική μίσους και η παραπληροφόρηση είναι το πρόβλημα.
Κάθε χώρα στον κόσμο (ακόμη και αυτές που εξέφρασαν αντιρρήσεις) υποστηρίζει το τέλος της ιδιωτικής ζωής και την αυξημένη λογοκρισία ως λύση.
Κάθε χώρα στον κόσμο (όλες) συμφωνεί να δαπανά τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για την επιδίωξη «στόχων βιώσιμης ανάπτυξης» στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Και ακόμη και εκείνοι που αντιτάχθηκαν δεν διαφωνούσαν με αυτές τις πολιτικές. Πράγματι, έχουν υποστηρίξει αυτές τις πολιτικές πολλές φορές.
Για να είμαι απολύτως σαφής εδώ -
Δεν υπάρχει ούτε μία φωνή στην αίθουσα που να υπερασπίζεται πραγματικά την πραγματικότητα.
Μπορεί να μην έχουμε ακόμη μια επίσημη παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά έχουμε ήδη μια παγκοσμιοποίηση ιδεών, ακόμη και αν υπάρχει κάποια διαφωνία σχετικά με την εφαρμογή.
Έτσι διαμορφώνεται η παγκόσμια κυβέρνηση και πώς τελικά θα γεννηθεί – μέσα από μια υφέρπουσα συναίνεση φανταστικών προβλημάτων και άσκοπων και συχνά παράλογων «λύσεων» που εγκρίνονται αθόρυβα από κάθε έθνος του κόσμου.
Δικτυογραφία:
A Globalism of Ideas – Inside the UN’s “Pact for the Future” – OffGuardian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου