Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, γίνεται, μέρα με τη μέρα, πιο αισθητή, τόσο μέσα από το βάθεμα της καταστροφικής κρίσης του καπιταλισμού και τις γενοκτονίες που ανενόχλητος διαπράττει, όσο και μέσα από την κραυγαλέα αφωνία της παγκόσμιας κοινότητας, της ανθρωπότητας, των κοινωνιών και των θεσμών. Αυτή η αποχαύνωση τείνει να υποκαταστήσει τα οράματα και τους κοινωνικούς αγώνες με τα εικονικά θεάματα που σκηνοθετούνται στα διάφορα τηλεοπτικά Κολοσσαία που παθητικοποιούν τα αφιονισμένα πλήθη, χάρη της λεγόμενης ‘κοινωνικής ειρήνης’, η οποία εξασφαλίζει την ασυδοσία του κεφαλαίου. Και για να μην γίνεται αυτό αντιληπτό έχει αναχθεί σε επιστήμη η ακατάσχετη πολιτική φλυαρία από τους λογής-λογής κοπής και απόχρωσης πολιτικάντηδες, η οποία συχνά εξελίσσεται σε ναρκωτικό συνειδήσεων.
Τα τελευταία χρόνια η κρίση των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο οξύνεται, βαθαίνει και διευρύνεται σε βαθμό που η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού τις σπρώχνει στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο, γεγονός που εκφράζεται με ακροδεξιές μέχρι και φασίζουσες επιλογές, αλλά και με την μαζική, ενίοτε μάλιστα και στην πλειοψηφική αποχή από τις πολιτικές διαδικασίες. Αποχή, προφανώς λόγω απογοήτευσης, γιατί όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό πως δεν μπορούν πια να περιμένουν τίποτα από την ‘αστική δημοκρατία’ που πνέει τα λοίσθια , επειδή έχει εγκαταλειφθεί από το ηγεμονικό κεφάλαιο που ετοιμάζει, με τους δεκάδες παράλληλους πολέμους, τον μετασχηματισμό της τυπικής τοπικής και εθνικής δημοκρατίας σε ουσιαστικό ολοκληρωτισμό της μορφής της ‘παγκόσμιας διακυβέρνησης’. Μοχλοί αυτών των σχεδίων δεν είναι οι πολιτικοί κομπάρσοι, οι υπάλληλοι του κεφαλαίου, αλλά τα ίδια τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα που οραματίζονται την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, αλλά και των αντίστοιχων της Ανατολής, επί της ανθρωπότητας, γεγονός που επιτείνει την κρίση σε βαθμό τήξης όλων των θεμελιακών κοινωνικών θεσμών, προϋπόθεση για την πολτοποίηση των επιμέρους κοινωνιών και την επιβολή της Νέας Ολοκληρωτικής Τάξης Πραγμάτων.
Ο ελεγχόμενος πολιτικός λόγος περιφέρεται στην επιφάνεια, όπως όλα τα σκύβαλα, δίνοντας την εντύπωση πως το κακό εκπορεύεται από το εποικοδόμημα, από τις ιδεολογίες, τα κόμματα, τους κομματάρχες, τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία με συνέπειά τις κοκορομαχίες, ως πασαρέλα στρατολόγησης από τον θιασάρχη και αποτέλεσμα, θεατές και ακροατήριο να ικανοποιούνται με την αλλαγή/εναλλαγή των σκηνικών, των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων, να αρκούνται στα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην επιφάνεια και να μην αισθάνονται την ανάγκη να δουν τι κρύβεται από κάτω και ποια η σχέση της επιφάνειας με τον βυθό της καθημερινότητας, ο οποίος στη διάσταση του χρόνου διαμορφώνει την ανθρώπινη και κοινωνική πραγματικότητα. Αυτή η επιφανειακή και ρηχή στάση και συμπεριφορά απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα οδήγησε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, οι αρχιτέκτονες της οποίας δεν αρκούνται πια στην εκμετάλλευση ‘ανθρώπου από άνθρωπο’ και απεργάζονται μέσω της ‘μεγάλης επανεκκίνησης του καπιταλισμού’ ήδη τρόπους και μέσα δραστικής πληθυσμιακής αποψίλωσης του πλανήτη από τους ‘άχρηστους ανθρώπους’, αλλά και το χτίσιμο του μετανθρώπου, μέσω της απόπειρας άμεσου ελέγχου της λειτουργίας του ανθρώπινου Νου, στον βαθμό και στο μέτρο που ακόμα αρνείται να υποταχθεί.
Βρισκόμαστε ως άνθρωποι, ως κοινωνίες και ως ανθρωπότητα μπροστά στο κρισιμότερο σταυροδρόμι της ιστορίας μας και η επιβίωσή μας εξαρτάται από το πότε και πως θα ξυπνήσουμε από τον λήθαργο του ‘μαγικού καπιταλισμού’. Ο καπιταλισμός, όπως και κάθε σύστημα που στηρίζεται πάνω στην κοινωνική ανισότητα δεν είναι μόνο ιδεολογία, ταξικοί και τοξικοί θεσμοί, κόμματα και κομματάρχες, αστικά κοινοβούλια, δοτές κυβερνήσεις και ψευτοδημοκρατίες, αλλά ένα ολόκληρο οικοδόμημα, το οποίο, όπως κάθε οικοδόμημα, αποτελείται από την σκεπή, δηλαδή, το εποικοδόμημα, το οικοδόμημα και τα θεμέλιά του. Γι’ αυτό, αν θέλουμε να βρούμε την ρίζα του κακού, πρέπει να πάψουμε να περιοριζόμαστε στην θέαση της επιφάνειας και να κάνουμε μια βουτιά στα θεμέλια, στις ρίζες του κακού, που καταλήγουν σε άγονους ανταγωνισμούς, σε αχρείαστες κοινωνικές/ταξικές συγκρούσεις και σε απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους για την επικράτηση του ενός επιχειρηματία επί των άλλων, της μιας ιμπεριαλιστικής χώρας επί των άλλων, της τάχα πολιτισμένης Δύσης επί της υποτίθεται απολίτιστης Ανατολής.
Όταν, βουτώντας στα θεμέλια του καπιταλισμού, διαπιστώσουμε πως εκείνο που χωρίζει τους ανθρώπους δεν είναι, όπως ισχυρίζονται οι εξωνημένοι θεωρητικοί και ιδεολόγοι του συστήματος, η φυσική διαφορετικότητα των ανθρώπων, αλλά η σχέση της κοινωνίας ως ενιαίο Όλον, ως το σύνολο των κοινωνικών Εγώ, με τα μέσα παραγωγής, τότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να κατανοήσουμε πως ο θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής αποτελεί την αιτία όλων των περιπετειών της ανθρωπότητας. Και συνακόλουθα δεν θα χρειαστεί ιδιαίτερη σοφία για να κατανοήσουμε πως με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής συντελείται η επανασύνδεση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας, καταργείται κάθε μορφής ανταγωνισμός, σπατάλη, καταστροφή και πόλεμος, απληστία και κάθε νοσηρότητα των αντικοινωνικών Εγώ. Οπότε η ενιαία, επανασυγκολλημένη κοινωνία/ανθρωπότητα, αυτοθεσμιζόμενη και αυτοδιευθυνόμενη, ως ένα ενιαίο Εμείς, στην μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα θα μπορέσει να πραγματοποιήσει το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού για την θεμελίωση του πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας και του αταξικού οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.
Ο καπιταλισμός, που γνωρίζει πως ο ουμανιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας/ανθρωπότητας είναι σήμερα, χάρη στις σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες, όχι μόνο αναγκαίος αλλά και εφικτός, φτάνει η κοινωνία να απελευθερώσει τις επιστήμες και την τεχνολογία από το κεφάλαιο, κάνει ότι μπορεί για να αποπροσανατολίσει τις δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού με σκοπό και στόχο να αποτρέψει αυτήν την εξέλιξη. Γι’ αυτό παρεμβαίνει μεθοδικά στο εποικοδόμημα διαλύοντας και αναδιατάσσοντας κάθε τόσο το πολιτικό και κομματικό τοπίο προωθώντας συστηματικά στην επιφάνεια, στο εποικοδόμημα, βολικούς υποτακτικούς, έτοιμους να πειθαρχήσουν στις επιλογές του κάθε επίδοξου ηγεμόνα σε Ανατολή και Δύση, με αποτέλεσμα την υποταγή μέχρι και την καταστροφή κάθε ανυπότακτου που συνειδητά αρνείται να γίνει προδότης των αρχών του, του εαυτού του και της πατρίδας του.
Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς του ηγεμονικού κεφαλαίου είναι η προϊούσα απομάκρυνση του υπαλληλικού πολιτικού προσωπικού του, ακόμα και από την στοιχειώδη αστική ηθική και αξιοπρέπεια. Έτσι οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες φτάνουν στο σημείο να διαγκωνίζονται χυδαία, ξεκατινιαζόμενοι δημόσια για μια θέση πολιτικού διαχειριστή, διαμεσολαβητή μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας, είτε ως κρατικοί αξιωματούχοι, είτε ως αρχηγοί κομμάτων, είτε ως βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί με μόνο προσόν την παραπλάνηση των κοινωνιών και την μετατροπή τους σε νομιμοποιητές της εξουσίας των θυτών τους, σε βάρος των ίδιων των συμφερόντων τους. Για όλα αυτά το σύστημα στήνει εκτροφεία εθελόδουλων πάσης χρήσης και παντός σκοπού, τους οποίους διατάσσει, αναδιατάσσει, φυτεύει ή ξεριζώνει ανάλογα με τις συνθήκες και τις προτεραιότητές του ακαδημαϊκούς ιδεολόγους, ως αρχηγούς κομμάτων, ως συμβούλους κ.λπ., κ.λπ.
Υφαρπάζοντας το κεφάλαιο, την πολιτική από τους Πολίτες και την Πολιτεία για να την κάνει υπόθεση ‘διαμεσολαβητών πολιτικάντηδων’ την ευτελίζει σε κούφιους θεσμούς και σε φτηνά θεάματα, του τύπου Debate’s, όπου δοτοί πρωταγωνιστές φλυαρούν ακατάσχετα για ανούσια θέματα, προκειμένου να αποτρέψουν την προσοχή των θεατών και του ακροατηρίου από την ουσία της πολιτικής, που δεν είναι άλλη από την αναζήτηση της αιτίας κάθε θετικού ή αρνητικού κοινωνικού φαινομένου, όπως η κοινωνική ισότητα, η ευημερία, η πραγματική δημοκρατία, η συνεργασία, το περιβάλλον, ο πολιτισμός, η ειρήνη κ.λπ., αλλά και η κοινωνική ανισότητα, η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, η καταστροφή του περιβάλλοντος, ο πόλεμος κ.λπ. και να την στρέψουν προς ανούσια πράγματα που συσκοτίζουν την αιτία της κακοδαιμονίας της κοινωνίας.
Ιστορικά η Ευρώπη και παρά τα αποικιοκρατικά και ιμπεριαλιστικά της εγκλήματα έβρισκε πάντα πρώτη τον δρόμο για το πέρασμα στο επόμενο σκαλί της ιστορίας, γεγονός που αποτελούσε πρόοδο σε σχέση με την στασιμότητα των άλλων περιοχών του πλανήτη. Δυστυχώς όμως, στον 21ο αιώνα, την κρίσιμη ιστορική στιγμή που η ανθρωπότητα μπορεί να κάνει το επόμενο βήμα προς την πρόοδο για την υπέρβαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η Ευρώπη απουσιάζει από αυτό το προσκλητήριο της ιστορίας, γιατί επέλεξε να ανταλλάξει την ανεξαρτησία της, τόσο απέναντι στην Ανατολή, όσο και απέναντι στην Δύση, με την υποταγή της στα ηγεμονικά σχέδια του αμερικανισμού για λογαριασμό, υποτίθεται της Δύσης. Όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που ο αμερικανισμός βρίσκεται σε παρακμή και η Δύση χάνει ένα-ένα τα πρωτεία από την ανερχόμενη Ανατολή, γεγονός που αναγκάζει τον αμερικανισμό να συμπαρασύρει ολόκληρη την Δύση σε μια πολεμική/πυρηνική περιπέτεια υψηλού ρίσκου στα ενεργά εμπόλεμα πεδία της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής, οι νεοφασίζουσες ηγεσίες των οποίων αποδέχτηκαν τον ρόλο της αιχμής του δόρατος ενάντια στην Ρωσία, με απώτερο στόχο την Κίνα και τελικά ολόκληρη την Ανατολή με κεντρικό στόχο την Ευρασία, την παγκόσμια ενεργειακή τράπεζα των επίδικων ορυκτών καυσίμων που αποφέρουν κέρδη προκαλώντας τεράστια ζημιά στην ανθρωπότητα και στον πλανήτη Γη .
Αυτή η επιλογή της Ευρώπης να συστρατευθεί με τον δυτικό επίδοξο ηγεμόνα, δηλαδή με τον αμερικανισμό, την έχει αποδυναμώσει σε όλα τα επίπεδα, γεγονός που οδηγεί βήμα-βήμα την Ευρωπαϊκή Ένωση σε διάλυση, με επιστροφή στον 19ο και 20ο αιώνα για την επανάληψη της ιστορίας, αλλά αυτή την φορά όχι ως φάρσα, αλλά ως οριστική τραγωδία. Αυτό το πισωγύρισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα καταστρέψει μόνο τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα που περίμενε και περιμένει να λειτουργήσει η ευρωπαϊκή ουδετερότητα ως αντιηγεμονική, αντικαπιταλιστική και φιλειρηνική δύναμη που θα ματαίωνε τα σχέδια των αντίπαλων επίδοξων ηγεμόνων. Έτσι η ανθρωπότητα, με απούσα την Ευρώπη από τον ιστορικό της ρόλο, σέρνεται σε έναν πόλεμο με συνέπεια ο επόμενος, αν υπάρξει επόμενος, να γίνει με ρόπαλα, όπως πρόβλεψε ο Albert Einstein.
Όμως η αλήθεια των αιώνων και η Λογική των κοινωνικών αγώνων δείχνουν με αισιοδοξία προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δείχνουν προς την κατεύθυνση του διαχρονικού οράματος των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού που σταδιακά μορφοποιείται ως διαχρονική στρατηγική της κοινωνικής ισότητας και του αταξικού ουμανιστικού πολιτισμού, το φωτεινό μονοπάτι της ιστορίας, που έστω την τελευταία στιγμή θα ματαιώσει τα σχέδια των αρχιτεκτόνων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μια βουτιά στην ρίζα του κακού, στα θεσμικά θεμέλια του συστήματος της δουλείας και της καταστροφής, φτάνει για να εντοπιστεί η αιτία ολόκληρης της κακοδαιμονίας μας που δεν είναι άλλη από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, για να αλλάξουμε όλοι στάση αγώνα και ζωής και συνεπώς να καταλήξουμε στην απόφαση να καταργήσουμε ότι μας αλλοτριώνει, μας καταργεί και απειλεί να μας καταστρέψει, καταστρέφοντας την γήινη βιόσφαιρα, την μήτρα και δημιουργό κάθε μορφής ζωής. Αυτό ακριβώς είναι το έργο των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, των σύγχρονων πολυδιάστατων ανθρώπων, homo humanisticus universalis, που σταδιακά παύουν να είναι homo economicus individualis, άβουλα κοπάδια φλύαρων πολιτικάντηδων, αγυρτών και χυδαίων τσοπαναραίων.
Η ολοκληρωμένη ουμανιστική επανάσταση στη βάση της επανασύνδεσης της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας και στην μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας και του Αταξικού Ουμανιστικού Πολιτισμού, μπορεί να δικαιώσει όλες τις προηγούμενες ανολοκλήρωτες επαναστάσεις, για να δρασκελίσει η ανθρωπότητα από την προϊστορία της καταστροφής στην πραγματική ιστορία της κοινωνικής ισότητας, της δημιουργίας, της ήπιας προόδου, της καθολικής ευημερίας και της παγκόσμιας ειρήνης. Και επειδή αυτή η υπόθεση αναφέρεται στις ρίζες του κακού και είναι ζωτικής σημασίας για την ανθρωπότητα, δεν μπορούμε να την αφήσουμε στα χέρια επαγγελματιών πολιτικάντηδων που χορεύουν στο εποικοδόμημα στους ρυθμούς των ηγεμόνων. Γι’ αυτό είναι καιρός να ασχοληθούμε Εμείς ως δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, ως άτομα και ως κοινωνικές οντότητες, κάνοντας βουτιά στις ρίζες του κακού, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε το οικοδόμημα, αλλάζοντας τις ρίζες του, την φιλοσοφία, τις αρχές και το μέτρο στην λογική πως ‘μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος’ και όχι τα κέρδη των λίγων, που συνδέονται με την βίαιη αλλοτρίωση των ανθρώπων, την καταστροφή των κοινωνιών και της γήινης βιόσφαιρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου