Αν θέλουμε να κατανοήσουμε πλήρως - και επομένως να αντιταχθούμε αποτελεσματικά - στους παγκόσμιους εγκληματοκράτες, πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με όρους «πολιτικής» όπως είναι σήμερα γνωστή.
Δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου τα ζητήματα της πολιτικής ιδεολογίας και των αξιών, της «αριστεράς» ή της «δεξιάς», του «κόκκινου» ή του «μπλε», του «καπιταλισμού» ή του «κομμουνισμού».
Ναι, αυτά είναι χρήσιμα μέσα στις στρατηγικές «διαίρει και βασίλευε», αλλά δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το πολιτικό περιεχόμενο.
Αυτό συμβαίνει επειδή είναι, πολύ απλά, εγκληματίες, των οποίων μοναδικός στόχος είναι να επεκτείνουν και να προστατεύσουν τον δικό τους παράνομα αποκτημένο πλούτο και εξουσία.
Ήταν εξίσου ευτυχείς να βγάλουν χρήματα στην ΕΣΣΔ και τη ναζιστική Γερμανία, όπως είναι σήμερα στις ψεύτικες δυτικές «δημοκρατίες» ή στις ανατολικές ολιγαρχίες, είτε χαρακτηρίζονται σήμερα «κομμουνιστικές» είτε όχι.
Το μόνο πράγμα που έχει σημασία γι' αυτούς είναι ότι το εκάστοτε καθεστώς διευκολύνει τις Business as Usual (Ανεμπόδιστες Δουλειές) για τις αχρείες δραστηριότητές τους.
Βασικά, αυτό ισοδυναμεί με:
A. Μια συνεχή ροή ευκαιριών για την παραγωγή χρήματος υπό το πρόσχημα της «προόδου», της «ανάπτυξης», της «καινοτομίας», της «οικονομικής ανάπτυξης» ή του «εκσυγχρονισμού». Δανείζουν τα χρήματα στις κυβερνήσεις για δήθεν κρίσιμες «υποδομές», κερδίζουν τις συμβάσεις, εκμεταλλεύονται την εργασία, προμηθεύουν τις πρώτες ύλες, κατασκευάζουν τα μηχανήματα, πωλούν το προϊόν, θησαυρίζουν. Αν αυτό το τρένο της σπατάλης επιβραδυνθεί ποτέ λίγο, το μόνο που χρειάζεται είναι ένας βολικός πόλεμος, μια «πανδημία» ή μια άλλη «κρίση» για να το επαναφέρει σε πλήρη ταχύτητα.
B. Ένα μέσο επιβολής της κυριαρχίας τους στον πληθυσμό. Αυτό ιστορικά σημαίνει το κράτος, το οποίο, μέσω της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, αναγκάζει τους ανθρώπους να πληρώνουν για τους μηχανισμούς με τους οποίους καταπιέζονται. Η αστυνομία, τα κυβερνητικά όργανα και οι στρατιωτικές/κατασκοπευτικές δυνάμεις είναι όλα εκεί για να προστατεύουν την εγκληματοκρατική κυριαρχία και την εκβίαση από επικίνδυνες εκρήξεις της πραγματικής δημοκρατίας. Καθώς η θεσμική εξουσία είναι παγκοσμίως συγκεντρωμένη, διεθνείς οργανισμοί όπως η ΕΕ, ο ΠΟΥ και ο ΟΗΕ παίζουν επίσης αυτόν τον ρόλο επιβολής.
C. Εξασφαλίζοντας τη δική τους αορατότητα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για την εγκληματοκρατία, διότι γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι είναι μια μικροσκοπική μειοψηφία - μερικές χιλιάδες βασικοί παίκτες έναντι ενός παγκόσμιου πληθυσμού άνω των 8 δισεκατομμυρίων. Αν μεγάλος αριθμός ανθρώπων καταλάβαινε ότι η εγκληματοκρατία υπάρχει και τι σκαρώνει, η προκύπτουσα εξέγερση δεν θα μπορούσε να συγκρατηθεί, ακόμη και με τους πόρους που διαθέτει η εγκληματοκρατία. Μια ιδιαίτερη ανησυχία θα ήταν ότι τα άτομα που εργάζονται σήμερα εν αγνοία τους για την εγκληματοκρατία θα μπορούσαν να αλλάξουν στρατόπεδο αν καταλάβαιναν το πραγματικό διακύβευμα. Έτσι, οι εγκληματοκράτες ενθαρρύνουν περιορισμένες και παραπλανητικές εκδοχές της ιστορίας, ελέγχουν αυστηρά την παραγωγή των μέσων ενημέρωσης και χρησιμοποιούν συστηματικά τον όρο «θεωρητικός συνωμοσίας» για να δυσφημίσουν οποιονδήποτε δείχνει προς την κατεύθυνσή τους, υπονοώντας βλακεία και οριακή παραφροσύνη με, για πρόσθετο αποτέλεσμα, συκοφαντίες όπως «εξτρεμιστής», «αντιδραστικός», «ακροδεξιός», «φασίστας», «τρομοκράτης», «εγκληματίας μίσους» και «αντισημίτης».
Υπό αυτό το πρίσμα, μπορούμε να δούμε, βγαίνοντας από την ομίχλη της «πολιτικής» σύγχυσης, τη μόνη διαχωριστική γραμμή που έχει πραγματικά σημασία.
Η αντίσταση στην εγκληματοκρατία πρέπει να περιλαμβάνει:
A. Αντίσταση στην «αναπτυξιακή» κομπίνα που παράγει χρήμα.
B. Αντίσταση στους θεσμούς που επιβάλλουν τον κεντρικό έλεγχό της.
C. Έκθεση της ύπαρξης και των δραστηριοτήτων της εγκληματοκρατίας σε ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο παγκόσμιο κοινό.
Οποιαδήποτε «αντίσταση» που δεν βασίζεται σε αυτά τα θεμέλια δεν μπορεί να πετύχει τίποτα.
Δικτυογραφία:
An ABC for opposing the criminocracy - Paul Cudenec
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου