Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος
Το πνεύμα του νομοσχεδίου για τους «γάμους» των ομοφυλοφίλων αλλά και της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που το επέβαλε στην κοινωνία, στηρίζεται σε δύο κατσικοπόδαρα με αιχμηρές οπλές. Το κατσικοπόδαρο νο 1 είναι η βεβήλωση του μυστηρίου του γάμου. Το κατσικοπόδαρο νο 2 είναι η επαναφορά της δουλείας από το παράθυρο.
Ο νόμος στο άρθρο 11 που τιτλοφορείται «Γονεϊκή σχέση που έχει δημιουργηθεί στο εξωτερικό» σού λέει με λίγα λόγια ότι, αν σκοπεύεις να πας στο εξωτερικό να νοικιάσεις μήτρα ξένης (μαζί με την ξένη, ασφαλώς) για να σου ξεφουρνίσει παιδί, το οποίο θα πληρωθεί αδρά για να σ’ το πουλήσει, σπεύσε! Εχεις πλέον την κάλυψη του νόμου. Αγοράζεις το παιδί και, μόλις περάσει τα σύνορα, αναγνωρίζεται ότι είναι δικό σου, όπως δικά σου είναι το αυτόματο ποτιστικό στον κήπο, το μπρελόκ με τα κλειδιά του εξοχικού, η τοστιέρα που ψώνισες πρόσφατα και τα ρούχα που αγόρασες στο Μιλάνο.
Ακολουθούν τα σχετικά αποσπάσματα από το άρθρο 11:
«1. Σχέση γονέα ή γονέων και τέκνου που έχει καταχωριστεί σε δημόσια έγγραφα ή δικαστική απόφαση τρίτης χώρας αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως του φύλου τού ενός ή των δύο γονέων και της πρόβλεψης ή μη του τρόπου δημιουργίας της ως άνω σχέσης στο εσωτερικό Δίκαιο. Αν η γονεϊκή σχέση του πρώτου εδαφίου βασίζεται σε δικαστική απόφαση, η απόφαση αναγνωρίζεται κατ’ εφαρμογή των διατάξεων για την αναγνώριση δικαστικών αποφάσεων. Δημόσια Αρχή, δικαστήριο ή τρίτος δεν δύναται να αντιταχθεί στην αναγνώριση της ανωτέρω γονεϊκής σχέσης που έχει δημιουργηθεί στο εξωτερικό ή στις συνέπειες από την αναγνώριση αυτή για λόγους που ανάγονται στο φύλο του ενός ή των δύο γονέων και στην πρόβλεψη ή μη του τρόπου δημιουργίας της σχέσης στο εσωτερικό Δίκαιο. […]
2. Ειδικά στην περίπτωση υιοθεσίας από συζύγους του ίδιου φύλου ή υιοθεσίας του παιδιού του ενός συζύγου από τον άλλον σύζυγο του ίδιου φύλου, που έχει τελεστεί στο εξωτερικό κατά το Δίκαιο του τόπου τέλεσής της, η υιοθεσία αναγνωρίζεται σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις».
Επανερχόμεθα, δηλαδή, στην εποχή της αγοραπωλησίας ανθρώπων. Η δημοκρατία ήταν μία παρένθεση, σαν τις μανάδες που νοικιάζουν τις μήτρες τους…
2 σχόλια:
ΕΣΕΙΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΥΟΘΕΤΗΣΕΤΕ ΑΦΟΥ ΤΑ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ .... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΤΗΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΝΑ ΝΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΤΕ. ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΠΑΤΟΥΣΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΥΠΟΔΗΜΑΤΩΝ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΤΕ ...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ .... ΚΑΙ ΕΞΑΓΕΤΕ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ .... ΤΟ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ ΕΡΡΕΕ ΣΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΓΡΑΦΕ .... ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΜΗΤΡΙΚΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΜΑΝΑΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΘΕΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ... ΠΛΗΝ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ... ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΣΩΛΗΝΑ ΟΠΟΤΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΣΤΡΑΒΟΠΑΤΗΜΑΤΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ .....
Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Προς την μητέρα μου (1873)
Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.
Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽ ἀφρισμένη,
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.
Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽ ἀράξω
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.
Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽ ἀγναντέψω.
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.
Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει.
Κι ἐκείνη μ᾽ ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη:
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.
Μ.Ρ. ΜΗΤΕΡΑ
Γεώργιος Βιζυηνός: Η μητέρα
Πώς να πειράξω τη μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;
Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω
ό,τι ορίζει κι απαιτεί,
αφού στη γη δεν έχω άλλο
κανένα φίλο σαν αυτή;
Αυτή στα στήθη τα γλυκά της
με είχε βρέφος απαλό,
με κάθιζε στα γόνατά της
και μ' έμαθε να ομιλώ.
Αυτή με τρέφει και με ντύνει
όλο το χρόνο που γυρνά,
και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,
σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.
Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω
φιλά να γειάνει την πληγή.
Αυτή, τι πρέπει να αφήσω
και τι να κάμω μ'΄οδηγεί.
Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;
Αλήθεια διερωτώμαι ποιος ποιητής θα γράψει έστω ένα ποίημα για τον γονέα Α και γονέα Β. Μόνο το μοναδικό μεγαλείο μιας πραγματικής μάνας μπορεί να αποτυπωθεί στην ποίηση και λογοτεχνία ....
Β.Π.
Δημοσίευση σχολίου