Πρέπει ἀνοιχτά νά ὁμολογοῦμε τόν Χριστό. Αὐτό εἶναι μεγάλη ἀρετή. Πόσοι χριστιανοί ὑπάρχουν πού λένε: «Πιστεύω στόν Θεό», ἀλλά στήν πράξη δέν πιστεύουν! Πόσα χείλη μένουν βουβά, ὅταν χρειάζεται νά ὑπερασπιστοῦν μέσα στήν κοινωνία τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του! Ὁ ἐχθρός Διάβολος προσπαθεῖ τόσο πολύ γιά νά σβήσει τήν πίστη ἀπό τήν καρδιά καί νά φέρει στή λήθη τίς ἀλήθειες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γι’ αὐτό βλέπουμε ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἶναι μόνο κατ΄ὄνομα χριστιανοί ἀλλά στά ἔργα κανονικοί εἰδωλολάτρες.
Μήν ντρέπεσαι νά κάμεις ὀρθά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, διότι μέ τόν τρόπο αὐτό νικοῦμε τίς σκοτεινές δυνάμεις: «Οἱ τῷ Σταυρῷ τειχιζόμενοι, τῷ ἐχθρῷ ἀντιτασσόμεθα, μή δειλιῶντες τάς αὐτοῦ μεθοδείας καί ἐνέδρας…» (Ἀπόστιχα Αἴνων τοῦ πλ. Β΄ Τετάρτης πρωί). Ὄχι μόνο τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας νά προσκυνᾶς, ἀλλά καί τήν εἰκόνα τοῦ Σταυροῦ Του, ἐπειδή ὁ Σταυρός εἶναι σημεῖο νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Διαβόλου καί τοῦ στίφους τῶν ἐναντίων δυνάμεων, γι’ αὐτό αὐτές τρέμουν καί τρέπονται σέ φυγή, ὅταν βλέπουν τόν Σταυρό σχηματιζόμενο.
Κάποιοι ἀμαθεῖς κινοῦν τό χέρι τους μπροστά στά πρόσωπό τους, προσποιούμενοι, ὅτι κάνουν τό σταυρό τους, ἀλλά ματαίως κοπιάζουν, γιατί δὲν σχηματίζουν πάνω τους σωστό, ἀληθινό σταυρό. Μέ τέτοια κίνηση χαίρονται οἱ δαίμονες ἐνῷ ἐκείνους πού κάμουν ὀρθά τό σταυρό τους, πού ἑνώνουν κανονικά τά τρία δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ τους χεριοῦ καί βάζουν ἔτσι τό χέρι τους στό μέτωπο, στήν κοιλιά, στό δεξιό πλευρό καί μετά στό ἀριστερό, βλέποντας τους οἱ Ἄγγελοι νά σχηματίζουν τό ἀληθινό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἀγάλλονται. Καί τότε ὁ Ἄγγελος φύλακας χαίρεται καί μᾶς βοηθεῖ.
Λοιπόν ἄς ἀπορρίψουμε τήν ψεύτικη ντροπή, τόν ψεύτικο φόβο καί ἀνοιχτά καί μέ σοφία καί διάκριση ἄς ὁμολογοῦμε τόν Χριστό καί ἄς Τόν ἀκολουθοῦμε. Ἀπ΄αὐτό ξεχωρίζουν οἱ χριστιανοί ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, ἀπό τους αἱρετικούς, τούς ὀλιγόπιστους, ὅτι ἀνοιχτά, ἀλλά ἐν σοφίᾳ ὁμολογοῦν τόν Χριστό. Γιατί «ὅς γάρ ἐάν ἐπαισχυνθῇ μέ καί τούς ἐμούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καί ἁμαρτωλῶ καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῆ δόξη τοῦ πατρός αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων»(Μαρκ. 8,38).
Πρέπει νά τηροῦμε τίς νηστεῖες σωματικῶς καί πνευματικῶς σύμφωνα μέ τό ἐκκλησιαστικό Τυπικό τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τοῦ Δεκαπενταύγουστου καί τῶν Χριστουγέννων, καθώς ἐπίσης νά προσέχουμε τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή. Γιά τούς ἀσθενεῖς καί ἡλικιωμένους ἡ νηστεία εἶναι πιό περιορισμένη.
Πρέπει νά κάνουμε μέ ἀγάπη καλά ἔργα γιά τόν πλησίον μας καί νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό κακά ἔργα. Νά θεωροῦμε χαμένη ἐκείνη τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία δέν κάναμε κανένα καλό ἔργο γιά τόν πλησίον ἤ κάναμε κακό στόν πλησίον μας. Σέ καμμιά περίπτωση δέν πρέπει νά οἰκοδομοῦμε τήν εὐτυχία μας πάνω στήν δυστυχία τοῦ ἄλλου. Μέ τό καλό νά πληρώνουμε τό κακό πού μᾶς κάνουν.
Πρέπει νά προσευχόμαστε χωρίς μετεωρισμό, ὥστε μαζί μέ τά λόγια τῆς προσευχῆς καί τό νοῦ κατά τήν προσευχή νά συνδυάζεται καὶ ἡ αἴσθηση τῆς προσευχῆς. Κάποτε σέ μιά μακρά προσευχή μόνο μιά στιγμή συμβαίνει νά εἶναι εὐάρεστη στόν Θεό καί νά συνιστᾶ ἀληθινή προσευχή καί ἀληθινή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τό κυριώτερο στήν προσευχή εἶναι ἡ ἐγγύτητα τῆς καρδίας στόν Θεό, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τή γλυκύτητα τῆς θείας παρουσίας στήν ψυχή.
Ἡ ἡμέρα νά μήν ἀρχίζει χωρίς προσευχή καί νά μήν πηγαίνουμε γιά ὕπνο χωρίς προσευχή. Νά προσευχόμαστε καί ὅταν ἀναπαυόμαστε κατά τήν ἡμέρα. Κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας νά ὑποχρεώνουμε τόν ἑαυτό μας σέ ἀδιάλειπτη προσευχή: Νά κρατοῦμε στήν καρδιά καί τό νοῦ μας τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ ἤ τό «Θεοτόκε παρθένε». Κι ἀκόμη σταθερά καί παντοῦ νά στοχαζόμαστε τόν Θεό. Κι αὐτό λογίζεται ὡς προσευχή. Ἐάν δέ χάνουμε τήν προσευχή καί τό στοχασμό μας γιά τόν Θεό, τότε σέ μᾶς δέ θά εἶναι φοβεροί ὁποιοιδήποτε ἐχθροί, οὔτε μάγοι, οὔτε γόητες, διότι μαζί μας θά εἶναι ὁ Κύριος καί ἡ Παναγία Μητέρα Του.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου