Φάνηκε εξ αρχής ότι είναι μια συμφέρουσα διεθνής συμφωνία (”διπλωματικό κατόρθωμα” τη χαρακτήρισαν κάποιοι), που αποδείχθηκε στη συνέχεια θεμέλιος λίθος για τη διευθέτηση διακρατικών διαφορών σχετικά με τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα, γιατί θεσπίζει νομικό πλαίσιο για όλες τις θαλάσσιες δραστηριότητες των χωρών που την υπέγραψαν (UNCLOS).
Γι’ αυτό και επικύρωσαν τη Σύμβαση μέχρι σήμερα 168 χώρες (η τελευταία το 2016) δίνοντας στην Ελλάδα τη δυνατότητα να κάνει δικαιωματικά ό,τι και οι άλλες. Να επεκτείνει, δηλαδή, τα χωρικά ύδατα του Αιγαίου (ΕΧΥ) στα 12 νμ. Κάτι που αναβάλλαμε να κάνουμε διακυβερνητικά από το 1982 μέχρι το 1995 υποκύπτοντας στις προφορικές απειλές των Τούρκων οι οποίες μετουσιώθηκαν τελικά σε γραπτές την τελευταία χρονιά δια του ”Casus belli” της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.
Της ”αιτίας πολέμου”, δηλαδή, σύμφωνα με το τουρκικό σύνταγμα, αν τολμήσουμε να επεκτείνουμε σε 12 τα 6 ναυτικά μίλια από την ακτή, όπως ορίζουν την αιγιαλίτιδα ζώνη μας ο αναγκαστικός νόμος Ν. 230/1936 και ο μεταγενέστερος Ν.Δ. 187/1973 του δικού μας συντάγματος, με εύρος του εθνικού εναέριου χώρου μας τα 10 μίλια.
Αυτή η παρελκυστική (με την έννοια της μόνιμης αναβλητικότητας) και ηττοπαθής (λόγω αμυντικής και διπλωματικής ανασφάλειας) πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων της περιόδου εκείνης διατηρήθηκε και κλιμακώθηκε τα επόμενα χρόνια ως σήμερα στο θέμα διεκδίκησης του δικαιώματος επέκτασης της Αιγιαλίτιδας Ζώνης μας στο Αιγαίο.
Από το 1996, μάλιστα — με αφορμή την εθνική τραγωδία στα Ίμια — απέκτησε χαρακτηριστικά δουλοπρέπειας κολλώντας την ετικέτα ”κατευναστική” στην Εξωτερική πολιτική μας. Πολιτική που αφήνει ανεκμετάλλευτο το εθνικό μας δικαίωμα για επέκταση των ΕΧΥ, προκειμένου να μην προκαλέσουμε πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία…
Να μην προκαλέσουμε πολεμική εμπλοκή, γιατί — αν το κάνουμε εφαρμόζοντας τα 12 νμ στο Αιγαίο — θα το μετατρέψουμε αυτόματα σε ”ελληνική λίμνη”. Έτσι θα εκτοπίσουμε οριστικά την Τουρκία απ’ αυτό, καθώς θα έχουμε αποκτήσει το 70% της ιδιοκτησίας του ματαιώνοντας τα αναθεωρητικά και επεκτατικά σχέδια της ”Γαλάζιας Πατρίδας” σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου…
Σχέδια υπονομευτικά για τον Ελληνισμό όσο δεν τα ακυρώνει ο γείτονας εξ Ανατολών δια της κατάργησης του ”Casus belli” σε βάρος μας, αφού η ”Διακήρυξη της Αθηνών (7/12/’23) δεν τον εμποδίζει σε τίποτα να τα πραγματοποιήσει.
Σχεδόν αποδεικνύεται ”ψευδεπίγραφη”, δεδομένου ότι η Τουρκία τηρεί μεν τις υποχρεώσεις της στο σκέλος των στρατιωτικών παραβιάσεων του FIR Αθηνών για πτήσεις και υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά μας, αλλά άλλες υπόγειες ή φανερές κινήσεις της πάνε κόντρα στα συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου.
Συμφέροντα που, και μετά τη ”Διακήρυξη των Αθηνών, Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας”, εξακολουθούν να υπονομεύονται από τον Τούρκο αναθεωρητή και έχουν να κάνουν με:
1. Το θέμα της κυριαρχίας στο Αιγαίο
2. Το θέμα της διεκδίκησης ελληνικών νησιών (βλ. ”καζάν-καζάν” προσεγγίσεις Ερντογάν-Μητσοτάκη με στόχο του πρώτου τη ”συνεκμετάλλευση”-διχοτόμηση του Αιγαίου)
3. Το θέμα της παραβίασης των ΕΧΥ από τουρκικά αλιευτικά, σε βαθμό περιορισμού των Ελλήνων αλιέων από τα 6 νμ νόμιμης αλιείας που δικαιούνται σε ελληνικά ύδατα στο 1,5 (βλ. περίπτωση Σάμου, Αγαθονησίου κλπ
4. Το θέμα της Θράκης (την οποία συνεχίζει να αποκαλεί ”τουρκική” ο Τ. Ερντογάν, προς ενίσχυση του αιτήματος της Τουρκίας για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας σε Θράκη-Δωδεκάνησα).
Αλλά και εσχάτως το θέμα εφαρμογής του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, το οποίο — με βάση τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης (3/10/’22) — εκκολάπτει… τουρκικές έρευνες υδρογονανθράκων στα Ελληνικά Χωρικά Ύδατα πέριξ της Κρήτης, ενώ επέτρεψε ήδη στην Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Λιβύης να στείλει ρηματική διακοίνωση στον Γ.Γ του ΟΗΕ μεταφέροντας την απόφαση της κυβέρνησης της Τρίπολης για θέσπιση συνορεύουσας ζώνης.
Συνορεύουσας ζώνης προς όφελος της Τουρκίας, φυσικά, αφού θα μπορεί αυτή να κάνει γεωτρήσεις στην Κρήτη με σημαία Λιβύης. Κάτι που προκάλεσε ήδη την απάντηση της Αθήνας η οποία έστειλε (βάσει οδηγιών του ΥΠΕΞ Γ. Γεραπετρίτη) επιστολή στον Γκουτέρες (δια του πρέσβη μας στα ΗΕ Ευάγγελου Σέκερη) με κυρίαρχο μήνυμα: ”τα όρια της διεκδικούμενης από τη Λιβύη συνορεύουσας ζώνης δεν συνάδουν με το διεθνές δίκαιο”..
Αφήνω στο τέλος, καταληκτικά, το μείζον εθνικό θέμα της Κύπρου που πλήττει καίρια επί μισό αιώνα τον Ελληνισμό λόγω ατιμωρησίας της Τουρκίας μετά την εισβολή της στην Κύπρο το ’74. Εδώ, όχι μόνο δεν έχουμε ίχνος προόδου στο Κυπριακό, αλλά επιτρέψαμε με την κατευναστική πολιτική που μας επιβάλλουν οι Μεγάλοι μας ”σύμμαχοι” τη θρασεία Τουρκία να κάνει άλματα επιθετικότητας.
Επιτρέψαμε στον Αττίλα της κυπριακής τραγωδίας μνα ξετυλίγει ανενόχλητος επί μακρόν το καλά οργανωμένο σχέδιό του με στόχο την εξασφάλιση στρατηγικού πλεονεκτήματος σε περίπτωση σύρραξης της ”ΤΔΒΚ” (την αναγνώριση της οποίας ζήτησε ήδη το τουρκικό ΥΠΕΞ από τον ΟΗΕ) με το ελεύθερο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Έτσι, μετά την ενεργοποίηση των τουρκικών σχεδίων για αναβάθμιση της αεροπορικής βάσης στο Λευκόνοικο (όπου οι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν ήδη μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα Bayraktar TB2 UAV), ακολούθησε η δρομολόγηση κατασκευής σταθμού παρακολούθησης πλοίων στο Ακρωτήρι του Αποστόλου Ανδρέα και την περιοχή Τέμπλος, ναυτικής βάσης στο κατεχόμενο Μπογάζι και βάσης -ραντάρ στην κατεχόμενη Καρπασία (με στόχο να μετατραπεί σε σταθμό παρακολούθησης διέλευσης πλοίων).
΄Όπερ σημαίνει ότι οι Τούρκοι εξακολουθούν τις κινήσεις επεκτατισμού σε βάρος του Ελληνισμού τον οποίο εκπροσωπεί στην Ανατολική Μεσόγειο η Κύπρος. Κινήσεις που είναι συνέχεια εκείνων του παρελθόντος (2019-’22), στη Δένεια, τη Λουρουτζίνα και τα Στροβίλια, οι οποίες οδήγησαν τον περασμένο Αύγουστο στα γεγονότα της Πύλας και του Αγίου Δομετίου με στόχο τη διαμόρφωση τετελεσμένων: εδαφική επέκταση των Κατεχομένων με παραβίαση της ”ουδέτερης ζώνης”, δηλαδή.
Κινήσεις προωθητικές των Τούρκων στην ”νεκρή ζώνη” είχαμε από τον πρώτο μήνα του νέου χρόνου, στις οποίες ανέλπιστα απάντησε η ελληνοκυπριακή πλευρά με ανακοίνωση μονομερών ΜΟΕ υπέρ των Τουρκοκυπρίων απ’ την πλευρά του Προέδρου Χριστοδουλίδη (για να φανεί, προφανώς, το καλοπροαίρετο των Ελληνοκυπρίων και η ισότιμη αντιμετώπιση του κυπριακού λαού).
Μονομερών Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που δείχνουν (για πολλούς) ενοχή από ελληνοκυπριακής πλευράς, αν και αυτή είναι το αδικαίωτο θύμα στην τραγωδία της εισβολής στην Μεγαλόνησο το ’74.
Κατ’ άλλους, όμως, πρόκειται για ”ειδική στρατηγική” του Κυπρίου Προέδρου προς προσέλκυση Τουρκοκυπρίων στις ελληνοκυπριακές θέσεις για τα… μάτια της Μαρίας Άνχελα Χόλγκουιν Κουεγιάρ, ειδικής απεσταλμένης του Αντόνιο Γκουτέρες (ΓΓ του ΟΗΕ) η οποία επισκέφθηκε πρότινος το νησί.
Κι αυτό την ώρα που ”σημαδεύουν” τον Νίκο Χριστοδουλίδη και απειλούν κυριολεκτικά την ελεύθερη Κύπρο κάποιοι άλλοι με ορμητήρια ζωτικούς χώρους της κατεχόμενης. Κι αυτοί οι ”άλλοι” είναι οι Τούρκοι πυροβολητές του στρατού κατοχής, που βρίσκονται μόνιμα σε διάταξη μάχης, έτοιμοι να χτυπήσουν τους υπερασπιστές της ελεύθερης Κυπριακής Δημοκρατίας, αν και δεν έχουν δεχθεί καμία ανάλογη πρόκληση εκ μέρους της Εθνικής Φρουράς Κύπρου.
Το κακό για τον Ελληνισμό, στην περίπτωση του Κυπριακού, είναι ότι η Κύπρος μοιάζει να μην έχει απέναντί της μόνο τον κύριο ένοχο της εθνικής τραγωδίας της, αλλά και κρυφές ή φανερές ”βακτηρίες” των τουρκικού στρατού κατοχής.
Μία εξ αυτών είναι η ”βακτηρία” την οποία παρέχει στους κατοχικούς ο ”φαινομενικά” ανιστόρητος εκπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο Κόλιν Στιούαρτ. Λέω ”φαινομενικά” γιατί δεν πιστεύω ότι για λόγους άγνοιας εξισώνει επαναληπτικά τους παραβάτες κατοχικούς της ”νεκρής ζώνης” με τους ένοπλους φρουρούς των συνόρων της κουτσουρεμένης Κυπριακής Δημοκρατίας οι οποίοι έχουν το δικαίωμα αυτοάμυνας και υπεράσπισης της πατρίδας τους σε περίπτωση πρόκλησης απ’ την άλλη πλευρά.
Δεν πιστεύω ότι ο Κόλιν Στιούαρτ αγνοεί τον κλιμακούμενο εποικισμό των Κατεχομένων από Τούρκους κυρίως (που απαιτούν, μάλιστα, το διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας), ενώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι κύρια στόχευση της Τουρκίας — δια του εποικισμού στο 37% του νησιού — είναι η δημογραφική αλλοίωση της Κύπρου.
Δημογραφική αλλοίωση του κυπριακού πληθυσμού την οποία θα χρησιμοποιήσει η Τουρκία σαν επιπλέον επιχείρημα στην τελική διαπραγμάτευση του Κυπριακού, όπου αναμένεται να προβάλλει δυσανάλογα μεγάλες απαιτήσεις σε επίπεδο εδαφικό και συνταγματικό, σε περίπτωση προώθησης ενός νέου τύπου Σχεδίου Ανάν ή και αυτής ακόμα της ελληνικής και κυπριακής πρότασης.
Της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, δηλαδή, με πολιτική ισότητα (βλ. κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας), απ’ τη στιγμή που στη βάση της (όπως εξηγήσαμε παλαιότερα) η ΔΔΟ είναι το ίδιο επιζήμια με τη διχοτόμηση και θα οδηγήσει τελικά σε αυτήν και στην τουρκοποίηση της Κύπρου.
Τέλος, για να έρθουμε στα τελευταία δεδομένα, είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ανέχεται την επιθετικότητα των κατοχικών αρχών και τη διάθεσή τους να εκβιάσουν τετελεσμένα στην ”Πράσινη Γραμμή” (”Προωθητικές κινήσεις” ονόμασε ο Γκουτέρες οι προκλήσεις των τουρκικών στρατευμάτων εκεί) δια της ανεμπόδιστης δημιουργίας νέων τουρκικών φυλακίων και οχυρωματικών έργων στον χώρο ευθύνης της Buffer Zone (”νεκρής ζώνης”).
Και μην αμφισβητήσει κανείς όλα αυτά από την άλλη πλευρά του Αιγαίου παίρνοντας θάρρος απ’ την ανοχή των Μεγάλων και την ποντιοπιλατική έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ, ο οποίος εξέφρασε απλά τις ανησυχίες του για τις παραβιάσεις της ”νεκρής ζώνης” από τους Τούρκους στην Πύλα και τον Άγιο Δομέτιο το περασμένο καλοκαίρι καλώντας τις δύο πλευρές να λύσουν τη… διένεξη.
Αυτήν τη φορά, ευτυχώς, υπάρχουν αδιάψευστα ντοκουμέντα από δορυφορικές φωτογραφίες και χάρτες (”Η Σημερινή”, 28/1/’24), τα οποία πιστοποιούν ότι η Τουρκία της ”Φιλίας και Καλής Γειτονίας” σχεδιάζει ανεμπόδιστη αναθεωρητικά θάβοντας για τα καλά στο σεντούκι της λήθης τα 12 νμ στο Αιγαίο και το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της κυπριακής τραγωδίας…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου