Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Ο πληθυσμός στην Ελλάδα έχει αρχίσει να μειώνεται σε απόλυτα νούμερα από το 2010. Πλέον οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις. Ενώ το 2010 καταγράφηκαν 114.766 γεννήσεις έναντι 109.084 θανάτων δέκα χρόνια αργότερα καταγράφηκαν 84.717 γεννήσεις έναντι 131.084 θανάτων. Στη χώρα μας ο ρυθμός αναπαραγωγής είναι ο χαμηλότερος στην Ευρώπη και ένας από τους χαμηλότερους παγκοσμίως. Ενώ το όριο σταθερότητας αναπαραγωγής είναι 2,1 παιδιά ανά γυναίκα, στην Ελλάδα είναι 1,3.
Αυτά είναι τα λόγια του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς και επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας της επικείμενης μελέτης για το θέμα «της υγιούς και ενεργούς γήρανσης στην Ελλάδα», Μιλτιάδη Νεκτάριου στη διάρκεια εκδήλωσης για το δημογραφικό, την υπογεννητικότητα και τη γήρανση του πληθυσμού που διοργάνωσε ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της 87ης ΔΕΘ.
Δέκα χρόνια σκληρών μνημονίων, δύο χρόνια πανδημικού απολυταρχισμού, ενάμισος χρόνος διεθνούς αναταραχής λόγω της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, και δεκαετίες καλλιέργειας της κουλτούρας του ατομικισμού στην ελληνική κοινωνία, μας έφεραν σήμερα στο σημείο να έχουμε τον ταχύτερο δημογραφικό θάνατο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δύο γονείς γερνάνε και πορεύονται προς τη δύση της ζωής τους, αφήνοντας πίσω τους 1,3 παιδιά ως μέσο όρο. Να το πούμε τελείως ωμά για να συνειδητοποιήσουμε το δράμα της πατρίδας μας; Για κάθε κλάμα νεογέννητου στο μαιευτήριο, αντιστοιχούν 2 ταφόπλακες στο κοιμητήριο.
Τα στοιχεία μιας μελλοθάνατης πατρίδας
Για το 2021, η ΕΛΣΤΑΤ κατέγραψε 85.346 γεννήσεις και 143.919 θανάτους. Η φυσική μεταβολή του πληθυσμού μόνο γι’ αυτό το έτος ήταν 58.573 λιγότεροι άνθρωποι. Δηλαδή με αυτό το αρνητικό ισοζύγιο χάνουμε κάθε χρόνο μία πόλη με μέγεθος αντίστοιχο της Ξάνθης, της Καλαμάτας, του Αγρινίου, της Αλεξανδρούπολης ή των Χανίων. Κάθε πρωτοχρονιά που παρακολουθούμε τα πυροτεχνήματα στον ουρανό και ευχόμαστε… «καλή χρονιά», ο «γέρος χρόνος» φεύγοντας, έχει πάρει μαζί του τον πληθυσμό μιας ολόκληρης πόλης, κλειδώνοντας την στο χρονοντούλαπο της ελληνικής ιστορίας.
Αν προσθέσουμε δε και το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος των γεννήσεων προέρχεται από αλλοδαπούς, καταλαβαίνει κανείς ότι τα νούμερα για την μείωση του γηγενούς πληθυσμού είναι ακόμα πιο εφιαλτικά. Να προσθέσουμε ακόμη ότι οι Έλληνες που μετανάστευσαν στο εξωτερικό από το 2010 έως σήμερα είναι γύρω στους 500.000, με ότι συνεπάγεται αυτό για τη μείωση του απόλυτου αριθμού γεννήσεων στην Ελλάδα. Τα σημάδια του δημογραφικού μας θανάτου είναι πρόδηλα, χρόνο με τον χρόνο πλέον. Η επαρχία ερημώνει και το υπουργείο Παιδείας ανακοινώνει κάθε χρόνο σπαρακτικές λίστες με δεκάδες νηπιαγωγεία και δημοτικά που βάζουν λουκέτο, ειδικά σε εθνικά ευαίσθητες περιοχές όπως η Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος και τα ακριτικά νησιά μας. Και έχουμε πει ότι όπου κλείνει ένα σχολείο, μπαίνει ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο του έθνους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και πάλι, οι θρησκευτικοί γάμοι το 2010 ήταν 30.327 στο σύνολό τους. Έντεκα χρόνια μετά, το 2021, οι θρησκευτικοί γάμοι που έγιναν στην Ελλάδα ήταν 18.487. Μιλάμε για μείωση περίπου 40%! Ασφαλώς πρέπει να συνυπολογιστεί ότι το 2021 ήταν μια χρονιά ειδικών συνθηκών λόγω της πανδημίας, άλλα και πάλι δεν παύει να φαίνεται μια δραματική μείωση των θρησκευτικών γάμων, αφού και το 2019 (δηλαδή πριν το ξεκίνημα της πανδημίας) ο αριθμός τους ήταν 23.278.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι ενώ μικρή μείωση παρουσιάζουν και οι πολιτικοί γάμοι (22.272 το 2021, έναντι 26.011 το 2010), στον αντίποδα τα σύμφωνα συμβίωσης παρουσιάζουν μια πολύ θεαματική αύξηση! Από τα 2.611 σύμφωνα συμβίωσης που συνήφθησαν συνολικά το 2015 όταν και ψηφίστηκε ο σχετικός νόμος, το 2021 έφτασαν τα 11.550, ενώ η αυξητική τάση τους δεν επηρεάστηκε καθόλου στα χρόνια της πανδημίας! Μέσα σε μόλις έξι χρόνια, υπερτετραπλασιάστηκε ο αριθμός τους!
Γιατί ο ελληνικός λαός «αγκαλιάζει» τόσο ένθερμα τα σύμφωνα συμβίωσης και εγκαταλείπει το ιερό μυστήριο του γάμου; Μα γιατί το σύμφωνο συμβίωσης εναρμονίζεται απόλυτα με την κουλτούρα του «παρτακισμού» που έχει εγκολπωθεί η κοινωνία μας. Να πάρω ότι περισσότερο μπορώ από τον σύντροφό μου, με τις λιγότερες – δυνατόν – θυσίες, με τη λιγότερη «έκθεση» του εαυτού μου, με τις λιγότερες δεσμεύσεις, την περισσότερη ελευθερία και τις περισσότερες «εξόδους διαφυγής».
Τι μας δείχνουν τα παραπάνω στοιχεία λοιπόν; Ότι η οικονομική κρίση, η εγκατάλειψη του θεσμού της οικογένειας από το κράτος και το εγωκεντρικό μοντέλο ζωής που υιοθέτησε ο Έλληνας, είναι οι κύριοι παράγοντες που δημιουργούν την τέλεια δημογραφική «καταιγίδα» που σαρώνει την πατρίδα μας.
Μια ζωή χωρίς Θεό και χωρίς νόημα
Ο παράγοντας που δρα πιο αρνητικά από τους άλλους, είναι αναμφισβήτητα ο ατομοκεντρισμός. Συνηγορεί υπέρ αυτού, το γεγονός ότι υπήρξαν εποχές που στην Ελλάδα επικρατούσε πολύ περισσότερη ανασφάλεια, πολύ περισσότερη φτώχεια, πολύ πιο ανίσχυρο κράτος, κι όμως οι αριθμοί των γεννήσεων ήταν θεαματικοί. Για παράδειγμα το 1940 εν μέσω πολέμου, η Ελλάδα είχε 179.500 γεννήσεις, έναντι 93.830 θανάτων, δηλαδή αύξηση πληθυσμού κατά 85.670 ανθρώπους. Οκτώ δεκαετίες μετά, έχοντας ασυγκρίτως καλύτερη ποιότητα ζωής και μεγάλη αύξηση του προσδόκιμου ζωής, φτάσαμε να έχουμε σχεδόν 60.000 μείωση πληθυσμού ανά έτος.
Γιατί; Διότι από λαός συλλογικής συνείδησης, μετατραπήκαμε σε λαό από οχυρωμένες μονάδες. Το κάθε άτομο γίνεται το κέντρο του κόσμου, ενώ ο τροχός της ανθρώπινης ύπαρξης είναι έτσι κατασκευασμένος ώστε να γυρίζει μόνο όταν έχει τον Θεό στο κέντρο του. Τη θέση της πραγμάτωσης της αποστολής του ανθρώπου σε σχέση με τον Θεό, με τους συνανθρώπους του και την πατρίδα του, την αντικατέστησε η ηδονοκρατία. Με την αναζήτηση σαρκικής ηδονής να γίνεται εν πολλοίς το μοναδικό νόημα στη ζωή. Το αποτέλεσμα; Μια κενή ζωή που πορεύεται από την κούνια έως τον τάφο προσπαθώντας μάταια να γεμίσει ένα απύθμενο εσωτερικό κενό.
Στα αμείλικτα ερωτήματα «από πού ήρθα, ποιος είμαι, τι ήρθα να κάνω σε αυτή τη ζωή, τι θα γίνω μετά τον θάνατο;», η απάντηση είναι το «ναρκωτικό» της κατανάλωσης των παθών που καταλαγιάζει στιγμιαία την οδύνη της υπαρξιακής κενότητας. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις έχουν γίνει αποκρουστικές για τον άνθρωπο που προτιμά πλέον να μην αναγνωρίζει καμία οντολογική διάσταση στον εαυτό του, άλλα να απαρνείται ακόμα και τη πολιτική του διάσταση ως κοινωνικό ον που καλείται – υποτίθεται – να προσφέρει κάτι θετικό στο κοινωνικό σύνολο.
Και τι πιο θετικό υπάρχει από το να προσφέρεις την ίδια τη ζωή με τη γέννηση ενός παιδιού (ασφαλώς δεν είναι μόνο αυτό); Όμως η φιλαυτία, η έλλειψη αγάπης και η έλλειψη πίστης στραγγαλίζουν την ίδια τη βιολογική μας συνέχεια. Χωρίς την πίστη στον Θεό, ξεθωριάζει κάθε νόημα για να ανταποκριθεί ο άνθρωπος στα κελεύσματα της ζωής. Και αν ανταποκρίνεται, εν πολλοίς το κάνει μηχανικά ή για λόγους αυταρέσκειας και υπερηφάνειας. Δηλαδή τα παιδιά γίνονται προέκταση του εγωισμού μας.
Η πρόνοια και η προσφορά του Θεού στο δώρο της ζωής εξορίζεται ως ανεπιθύμητη από την κοινωνία μας, και οι γεννήσεις μπαίνουν σε ένα πλαίσιο βιομηχανοποίησης. Το «εργοστάσιο» της απληστίας των ανθρώπων, παράγει ζωές με το «σταγονόμετρο», ίσα – ίσα για να ικανοποιείται η ματαιοδοξία τους. Καταχραστήκαμε το δώρο της ζωής που απλόχερα μας έδινε ο Θεός και το κάναμε σπάνιο έκθεμα στη βιτρίνα μιας κοινωνίας που πεθαίνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου