Από την μελέτη των Ορφικών παρουσιάζεται μια διαφορετική ιστορία από αυτήν που έχουν διδάξει ως τώρα στα σχολεία. Από ανθρωπολογικές διαπιστώσεις, αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν στην Ελλάδα, στην Μεσοποταμία, στην Νότιο Ρωσία, στην Δυτική Ευρώπη, την Αμερική και αλλού παρουσιάζεται μια διαφορετική εικόνα για τους Πελασγούς. Επαληθεύονται οι γραμμένοι χιλιάδες χρόνια πριν από πολιτισμένο λαό που δεν ήταν άλλοι από του Πελασγούς. Αλλά ας δούμε μια σύντομη ανάλυση:
Ο Θουκυδίδης γράφει: ότι «Έλληνες και Πελασγοί αποτελούν το ίδιο Έθνος». Αυτό το μέγα Έθνος οι Πελασγοί, ήταν ξαπλωμένο με κέντρο το Αιγαίο, τις ένθεν και ένθεν ακτές του και την Κρήτη, στον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής, στην Μικρά Ασία, στην Ανατ. Μεσόγειο και στην Κύπρο, ως την Ιταλία και τη Νοτιανατολική Ευρώπη, δηλαδή όπου ήκμασε αργότερα ο Ελληνισμός.
Κατά τον Στράβωνα «Γεωγραφικά Α’ Τόμος σελ.294-296 και 331» οι Πελασγοί ήταν «αρχαίο φύλο κατά την Ελλάδαν πάσαν επιπολάσαν» ήταν διασκορπισμένοι ευρίσκοντο και μάλιστα κατά τοις Αιολεύσι της κατά Θετταλίαν… και της Κρήτης έποικοι γεγόνασι ως φησίν Ομηρος …και Πελασγικόν Αργος η Θετταλία λέγεται… πολλοί δε και τα Ηπειρωτικά έθνη πελασγικά ειρήκασι (έλεγον)… τον δε Δία τον Δωδωναίον αυτός ο ποιητής (ο Όμηρος) ονομάζει Πελασγικόν.
«Ζευ άνα Δωδωναίε Πελασγικέ» ….και την Λέσβον Πελασγίαν ειρήκασι….και την Πελοπόννησον Πελασγίαν φησί Εφορος κληθήναι(λέγει ο ιστορικός Εφορος ότι ονόμαζον ). Αντικλείδης δε πρώτος φησίν αυτοί τα περί την Λήμνον και Ιμβρον οικήσαι και δη τούτο τινάς και μετά Τυρρηνού του Αβυος εις την Ιταλίαν συνάραι (μετέβησαν) και οι την Ατθίδα συγγράψαντες ιστορούσι περί των Πελασγών ως και Αθήνησι γενομένων» (ότι και στην Αθήνα είχαν εγκατασταθεί Πελασγοί)
Ο γεωγράφος Στράβων γνωρίζει άριστα ιστορία και γεωγραφία και όλους τους αρχαίους συγγραφείς όπως τον Ομηρον, Εφορον, Αντικλείδην, Ατθιδογράφους κλπ και επομένως είναι ο πλέον αξιόπιστος. Αυτούς όλους δεν έπρεπε να αγνοεί ο Ηρόδοτος, ο οποίος τροφοδότησε όπως απεδείχθη παλιές και νεώτερες ανθελληνικές θεωρίες. Οι Πελασγοί αναπτύχθηκαν κυρίως στην Αρκαδίαν μια ορεινή και απομονωμένη εκείνη την εποχή από όπου μετέπειτα μετέβησαν από την Αρκαδία στην Τυρρηνίαν (Ιταλίαν) οι οποίοι κατόπιν επιστρέφοντες στην Ελλάδα λέγονταν «Τυρρηνοί» και από την Ελλάδα μέσω, Λέσβου, Ιμβρου, και Κρήτης εισέδυσαν στην Εγγύς Ανατολή και νοτίως μέχρι των βορείων ακτών της Αφρικής. Λόγω του πλάνητος βίου τους ο Αριστοφάνης τους απεκάλεσε «Πελαργούς». Ο Διονύσιος Αλικαρνασεύς στην «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία» βιβλίον Α όπου γράφει ότι οι μεταναστεύσαντες εις την Ιταλίαν Αρκάδες Πελασγοί ονομάζοντο Οίνωτρες Πευκέσται κλπ
Οι κινητικοί και «ταξιδιάρηδες» Πελασγοί που ξεχύθηκαν από τον Ελληνικό χώρο προς ανατολάς, δυσμάς, νότο και βορρά καθώς και οι Κρήτες, οι οποίοι διαπεραιώθηκαν στην έναντι Μικρά Ασία ονομάστηκαν στις νέες πατρίδες που εγκαταστάθηκαν Ετεοκρήτες και Χετταίοι ή Μιτάνοι και στα διάφορα κράτη που βρέθηκαν έγιναν φορείς πολιτισμού, εκπολίτισαν τους γηγενείς λαούς, δημιούργησαν οργανωμένα κράτη και κατά πάσαν πιθανότητα αυτοί εφεύραν και την γραφή.
Ο Αισχύλος στις «Ικέτιδες» παρουσιάζει τον γηραιόν βασιλέα του Άργους Πελασγόν στον οποίον είχε καταφύγει ο Δαναός με τις 50 θυγατέρες του, ορίζοντα το Πελασγικόν κράτος από την Πελοπόννησο μέχρι την Μακεδονία και την Ήπειρο. Συνεπώς, οι Πελασγοί ανέκαθεν κατοικούσαν στην Ελλάδα. Αυτοί ήταν οι μόνιμοι κάτοικοι της και αυτοί είχαν πάντα τον πόθο της μετανάστευσης σε άλλες χώρες, η οποία συνεχίζεται σε όλες τις ιστορικές εποχές ως σήμερα.
Τα δύο ιστορικά Έγκληματα δεν πρέπει να μείνουν στις καλένδες
Και βρέθηκαν σήμερα ανιστόρητοι με χαλαρή εθνική συνείδηση και μειωμένη αγάπη προς την πατρίδα μας που παρέδωσαν το ιερό όνομα, τη γλώσσα και την εθνότητα του αρχαιότερου και ιερότερου μέρους του Έθνους μας της Μακεδονίας στο σλαβικό κρατίδιο των Σκοπίων. Η ίδια ιστορική και εθνική προδοσία γίνεται και σε βάρος της Βορείου Ηπείρου η οποία αποτελεί μαζί με την Νότια Ήπειρο και την Θεσσαλία τις κοιτίδες του Ελληνικού Έθνους. Το Βορειοηπειρωτικό πρόβλημα δεν πρέπει να παραμένει εσαεί στις καλένδες. Όμως προτεραιότητα έχει η απελευθέρωση της Βόρειας Κύπρου από τον Αττίλα.
Οι Ετεοκρητικές επιγραφές και η Πελασγική επιγραφή της Λήμνου γραμμένη στην Ελληνοπελασγική γλώσσα είναι όμοια με την σημερινή Αλβανική που είναι συγγενέστατη προς την Χετταικήν. Πελασγικές γλώσσες ήταν και η Λυδική, Καρική και η Ετρουσκική. κλπ Συνεπώς ο Μινωικός Πολιτισμός της Κρήτης καθώς και ο Χετταικός της Μικράς Ασίας, των Μιτάνοι των Ελαμιτών κλπ ήταν Πελασγικός (Βλέπε «Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος» « της Ανατολής» «Χετταίοι, Μιτάνοι)
Αστήρικτοι ισχυρισμοί ότι δεν είμαστε απόγονοι Πελασγικών φύλων και αυτόχθονες και ότι είμαστε λαός « επυλίδες», που καταγόμαστε από κάποιο ανύπαρκτο λαό που ήλθε από το …πουθενά και μετέφερε τον ανύπαρκτο πολιτισμό του και την γλώσσα του είναι μυθεύματα και αστήρικτες ψευτοθεωρίες που εξανεμίστηκαν με τον χρόνο.
Απόδειξη η συνέχιση των ανθρωποκεντρικών Πολιτισμών.
Η καλύτερη απόδειξη της συνέχειας των Ελλήνων από τους προϊστορικούς χρόνους ως σήμερα είναι η ανθρωποκεντρική θεώρηση και των επτά (7) Πολιτισμών που δημιούργησαν (Προκατακλυσμιαίος, Μινωνικός, Μυκηναικός, Κλασικός, Αλεξανδρινός, Βυζαντινός και της Ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως) με εξαίρεση τον Βυζαντινό όλοι οι άλλοι είχαν σαν επίκεντρο τον «άνθρωπο» και την «ελευθερία» του. Ο Βυζαντινός Πολιτισμός στον οποίον ο Ελληνισμός εμβολιάστηκε από τον Ιουδαιοχριστιανισμό πήρε ελαφρά στροφή και έγινε από ανθρωποκεντρικός «θεοκρατικός», χωρίς όμως να αποβάλει απόλυτα την ανθρωποκεντρική του βάση.
Η Αλλαγή ονομάτων δημιούργησε σύγχυση
Αν οι Πελασγοί ήταν κατακτητές τότε οι γηγενείς δεν θα διατηρούσαν τα ήθη, έθιμα, θεούς, γλώσσα των κατακτητών. Όμως η διατήρηση όλων αυτών των στοιχείων αποδεικνύει περίτρανα ότι οι Πελασγοί ήταν αυτό που ονομάζομε «Πρωτοέλληνες» και όχι «Προέλληνες», δηλαδή ένας διαφορετικός λαός που αντικαταστάθηκε από έναν άλλον που ήρθε από το Βορρά και ονομάστηκε από τους ψευδολόγους «Ινδοευρωπαϊκός». Η αλήθεια είναι ότι έγινε κάθοδος των ορεσιβίων λαών της βόρειας Ελλάδος στα παράλια και μπήκαν στην διαδικασία του πολιτισμού ονομασθέντες Αχαιοί, Αιολείς, Ίωνες, Δωριείς κ.α. Ουδείς υπαινιγμός στα αρχαία κείμενα περί της εισβολής ή εισαγωγής ξένων λαών κατά τους αρχαίους χρόνους, με εξαίρεση την Περσική εισβολή.
Γηγενής λοιπόν της Μεσογείου με επίκεντρο το Αιγαίον και την Κρήτη είναι κυρίως οι Έλληνας και ο Ελληνικός Πολιτισμός
Ο Θουκυδίδης γράφει: «Οι κάτοικοι της Ελλάδος την εποχήν εκείνην μετεκινούντο και εγκαθίσταντο εις διαφόρους περιοχάς, γεγονός το οποίον τους εμπόδιζε να ησυχάσουν και να αυξάνονται, διότι ο μακρύς χρόνος που απαιτήθηκε για την εκστρατεία της Τροίας πολλές ανωμαλίες και στάσεις προκάλεσε στις πόλεις. Οι δε σημερινοί Βοιωτοί εξήντα έτη μετά την άλωση της Τροίας εκτοπισθέντες υπό των Θεσσαλών από την σημερινή Βοιωτίαν η οποία εκκαλείτο πρότερον «Καδηίς». Οι Δωριείς ογδόντα χρόνια μετά τον Τρωικό Πόλεμο κατέλαβαν την Πελοπόννησον μετά των Ηρακλειδών. Μόλις δε μετά την πάροδο πολλών ετών ησύχασε η Ελλάς από τους εμφύλιους πολέμους έστειλαν αποικίες οι μεν Αθηναίοι στην Ιωνία και σε πολλά νησιά, οι δε Πελοποννήσιοι το περισσότερον μέρος της Ιταλίας και Σικελίας, καθώς και μερικά άλλα μέρη της λοιπής Ελλάδας. Όλα δε αυτά έγιναν μετά τον Τρωικό Πόλεμο» Εκείνο που αποδεικνύει την ενότητα και συνέχεια του Ελληνισμού και αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα είναι:
«το Ομαιμον, Ομόθρησκον, Ομόγλωσσον και Ομόδοξον» όλων των Ελλήνων εντός της Ελλάδας και αυτών στις αποικίες
Σύμφωνα με όλους τους αρχαίους συγγραφείς και τις παραδόσεις οι Αρκάδες, οι οποίοι συγχέονται ως προς την καταγωγήν και την εγκατάσταση σε διάφορες περιοχές του Μεσογειακού χώρου με τους Πελασγούς.
Προσέλληνες οι Πελασγοί.
Ο ποιητής Αίσιος του 7ου π.Χ αιώνος γράφει: «Αντίθεον δε Πελασγικόν εν υψικόρμασιν ορέσσι γαία ανέδωκεν, ίνα θνητόν γένος είη» Δηλαδή στις υψηλές δασώδεις κορυφές των ορέων η μαύρη γη γέννησε το ισόθεον Πελασγικόν φύλο για να γίνει θνητόν γένος (Παυσανίας «Αρκαδικά» 1, 5) Σήμερα θα λέγαμε ότι οι Αρκάδες είναι γέννημα και θρέμμα της Αρκαδίας δηλαδή γηγενείς , αυτόχθονες χωρίς καμίαν αμφιβολίαν. Ομοίως για να φανεί η πανάρχαια ύπαρξη των Πελασγών αυτοί εκκαλούντο και «Προσέλληνες» σαν υπάρχοντες προ της Σελήνης.
Ο βασιλιάς της Αρκαδίας Λυκάων ήταν Πελασγός
Ο γιός του Πελασγού του βασιλιά των Πελασγών ήταν ο Λυκάων ο πρώτος βασλιάς των Αρκάδων. Τον Λυκάωνα διεδέχθη ο γιός του Νύκτιμος ως βασιλιάς των Πελασγών. Σύμφωνα με την παράδοση στο όρος Λύκαιον της Αρκαδίας ανετράφη ο Ζευς από τις Νύμφες Θεισόα, Νέδα και Αγνώ. Στο Λύκαιον της Αρκαδίας υπάρχει μια περιοχή που λέγεται «Κρητέα» και οι Αρκάδες την θεωρούν ως τόπο γέννησης του Δία. Ετσι διεκδικούν την καταγωγή του Διός. Λόγω του Κατακλυσμού πολλοί κάτοικοι των παραλίων κατέφυγαν στην Αρκαδία για να γλυτώσουν και δεν είναι τυχαίον ότι από τα προϊστορικά χρόνια οι Αρκάδες μετανάστευαν και δημιούργησαν αποικίες στη Μεσόγειο και στον Εύξεινο Πόντο.
Και η Κρήτη είχε εποικισθεί από Αρκάδες Πελασγούς. Πρέπει δε να σημειώσουμε ότι η παραγνώριση των ξένων «επιστημόνων» να δεχθούν τις ιστορικές και προϊστορικές μαρτυρίες των αρχαίων Ελλήνων ιστορικών και τις και παραδόσεις, χωρίς να γίνουν εις βάθος προϊστορικές ανασκαφές είναι ύποπτη και κακόβουλη. Έτσι παραγνώρισαν την ανακάλυψη του «Αρχανθρώπου» των Πετραλώνων(δύο σκελετούς 800.000 ετών) από τον ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό στο Σπήλαιο Πετραλώνων στη Χαλκιδική.
Συμπέρασμα. Εξ όλων αυτών των αδιάσειστων στοιχείων των Αρχαίων Ελληνικών πηγών και των Ορφικών Ύμνων αποδεικνύεται ότι οι Πελασγοί Αρκάδες και οι πανάρχαιοι Αρχαιοέλληνες ήταν αυτόχθονες, γηγενείς και όχι επυλίδες. Η «αχίλλειος πτέρνα» του Ελληνισμού είναι η Διχόνοια και αυτή με το μάθημα της Ομήρου Ιλιάδος στα σχολεία μπορούμε να την αποβάλλουμε δια της διδαχής. Αν ο απανταχού της γης Ελληνισμός είναι ΕΝΩΜΕΝΟΣ ουδεμία δύναμη μπορεί να τον νικήσει. Είναι κρίμα ένα πανάρχαιο και ένδοξο Έθνος που έχει εκπολιτίσει την ανθρωπότητα, ακόμη να μη μπορεί να βρει τον βηματισμό του για να προβάλει τις δίκαιες θέσεις του.
(7/8/23)
Αμφικτύων
* Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου