Είναι πράγματι λυπηρό να ομολογεί ένας άνθρωπος την πνευματική του ήττα, την ήττα της πίστης του. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος υπήρξε ιερέας του Υψίστου. Δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την “ταυτότητά” του, όπως λέει ο πρώην ιερέας και νυν life coach Ανδρέας Κονάνος, δε μπόρεσε να βρει τρόπο από μικρό παιδί να ξεπεράσει τον ύφαλο, κι αυτός τελικά τον βούλιαξε, τον κατάπιε.
Μας θυμίζει άλλον ιερέα, γνωστό πνευματικό της Θεσσαλονίκης σε μεγάλο Ναό, που όχι μόνο πέταξε τα ράσα, χώρισε, ξαναπαντρεύτηκε κλπ, κλπ, αλλά και αποκήρυξε την χριστιανική του πίστη, δηλώνοντας άθεος και ομολογώντας δαιμονικά: “Δεν έφταιγα εγώ ούτε τα πνευματικά παιδιά μου που δε βρήκαμε τον Θεό, εμείς όλα σωστά τα κάναμε, κάναμε υπακοή, απλά δεν υπάρχει Θεός”.
Κι ο Κονάνος κάπως έτσι ομολογεί δαιμονικά ότι δεν υπάρχει τρόπος να απαλλαγεί κανείς από την ταυτότητα του ομοφυλόφιλου, πρέπει να το αποδεχτεί, και προκαλεί όλους εμάς να του βρούμε τον τρόπο, την αγωγή, τα πνευματικά γυμνάσματα που θα τον έκαναν να αλλάξει, γιατί δεν υπάρχουν… Η ψυχανάλυση, όπως δηλώνει, δεν τον βοήθησε, δεν έχει καν αυτή την κατεύθυνση και έτσι έφτασε να δηλώνει πως “δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα (αγωγή ή θεραπεία), η σύγχρονη ιατρική και ψυχανάλυση δεν το θεωρεί καν πρόβλημα ή αρρώστια”.
Παρακάτω μας ενημερώνει πως διάφοροι ιερείς αλλά και άγιοι ακόμη του είπαν “να είναι ό,τι είναι και να μην το πει πουθενά” ή “να είναι ό,τι είναι, αλλά να μην κάνει πράξη και σχέση”. Και αυτός τώρα δηλώνει έτοιμος να απεμπλακεί ακόμη και από αυτά και να ζήσει την ταυτότητά του σε σχέση με έναν άλλον άνθρωπο, για να μην μαραζώσει. “Κι εσύ να μην μαραζώσεις, ζήσ’ το”, λέει, κλείνοντας το μάτι στον ακροατή. “Έχουν υπάρξει πολύ αξιόλογοι άνθρωποι ομοφυλόφιλοι όλων των ειδικοτήτων, μη φοβάσαι”.
Κι αν έχουν υπάρξει ομοφυλόφιλοι όλων των ειδικοτήτων, Άγιοι ομοφυλόφιλοι υπήρξαν, αγαπητέ; Σαφώς και υπήρξαν Άγιοι όλων των παθών και όλων των δυσκολιών, αλλά αυτοί δεν έκαναν σημαία τους την δήθεν ταυτότητά τους, αλλά την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Τον έρωτα προς το πρόσωπο του Χριστού και το κυνήγι της χάριτος έκαναν ταυτότητα τους και είναι τους, και έτσι όλα τα άλλα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα, αγιάστηκαν και ανακαινίστηκαν.
Είναι δείγμα της εκκλησιαστικής και πνευματικής κατάστασης της οικουμενιστικής και εκκοσμικευμένης εκκλησίας μας τα ναυάγια αυτά. Δε μας ενδιαφέρει ποιος είσαι και τι είσαι, τι κουβαλάς. Σήκωσε τον σταυρό σου και ακολούθα τον Κύριο της δόξης, μέσα στα μυστήρια, στην χάρη και στο δέος, μέσα στο θαύμα. Ταπεινά.
Κι αν είσαι αδύναμος και δεν μπορείς, γιατί επέλεξες άραγε να ζεις στον κόσμο και έγινες και ιερομόναχος; Γιατί δεν έζησες την γλυκιά ζωή σε ένα μοναστήρι; Κι εκεί όλα αλλοιώθηκαν; Βρέθηκε γέροντας τεχνίτης να σε διορθώσει, να σου κόψει το αμαρτωλό θέλημα και να σε ωθήσει να ζήσεις ζωή όντως πνευματική, την ζωή στο άυλο; Εδώ κοσμικοί τα καταφέρνουν! Ναι! Τα καταφέρνουν, αγωνίζονται με το πάθος, με την ροπή, με την ταυτότητα, είναι ευπειθείς στον Κύριο, κάνουν χριστιανικές οικογένειες ή ζουν μονάχοι τους εν παρθενία, αλλά αγωνίζονται! Δια βίου! Σε τρομάζει αυτό; Και οι πρώην χρήστες ναρκωτικών ουσιών, πρώην αλκοολικοί αυτό κάνουν! Μια ζωή αγωνίζονται, δεν κάνουν το πάθος ταυτότητα!
Δύσκολο, σταυρικό να κόψεις τα πάθη, θέλει βία και πόνο, αλλά έρχεται η χάρις και αναπληροί τα ελλείποντα. Άλλος έχει την ομοφυλοφιλία, άλλος την αθεΐα που τον πολεμά, άλλος το πορνικό. Υπάρχει τρόπος και είναι κρίμα που δεν τον έμαθες πενήντα χρόνια τώρα. Χάθηκε η τέχνη αυτή από τον κόσμο; Χάθηκε η τέχνη της ευαγγελικής ζωής; Πόση ευθύνη τεράστια έχει η εκμοντερνοποίηση, η εκκοσμίκευση, ο οικουμενισμός;
Γιατί η Ορθοδοξία, αυτή την τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών, κατέχει την τέχνη της απαλλαγής από τα πάθη και την βίωση της Θείας Χάριτος. Βρίσκουμε την τέχνη αυτή στα ασκητικά συγγράμματα, στην “Έκφραση μοναχικής εμπειρίας” του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή, πλάι βέβαια σε απλανείς έμπειρους γεροντάδες, που μπορούν να μας καθοδηγήσουν.
Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να μην χαθεί αυτή η πίστη, αυτή η παράδοση-τέχνη και αυτή η γνώση και να μάθουμε να κάνουμε εμείς υπακοή σε αυτήν την παράδοση. Να μην συμβουλεύουμε εμείς πάντα τους άλλους, αλλά να γίνουμε εμείς υποτακτικοί χωρίς θέλημα.
Ένας υποτακτικός ποτέ δε θα πει “μα έχω αυτή την ταυτότητα”!
Έζησες, πάτερ μου, αληθινή πνευματική, ασκητική ζωή και δεν είδες αποτέλεσμα; Πάλεψες εσύ αισθητά με τα πάθη σου και αντιμετώπισες αισθητά τον εχθρό και δεν είδες καμιά αλλοίωση; Ο παππούς Ιωσήφ οχτώ έτη πάλεψε κατά πρόσωπο με τον δαίμονα της πορνείας, χωρίς να υποστείλει τη σημαία και νίκησε αισθητώς το πάθος και τον δαίμονα που το υποκινούσε. Πώς το έκανε αυτό;
Πρώτον με την πίστη, γιατί πείστηκε στο ευαγγέλιο και τους λόγους των πατέρων του ότι αυτό είναι ένα πάθος που πρέπει να πολεμήσει και να αντιμετωπίσει και όχι μια ταυτότητα που πρέπει να αποδεχθεί. Εσύ σε ποιούς λόγους πίστεψες, γλυκύτατε (πρώην) πάτερ;
Δεύτερον, οι λόγοι αυτοί κίνησαν την αγωνιστική μετάνοια, την αντίσταση. Η Ορθοδοξία δεν είναι λόγια, είναι έργα. Δεν είμαστε, βέβαια, όλοι άγιοι Ιωσήφ να μπορούμε μόνοι μας να κάνουμε τέτοιον ανυποχώρητο αγώνα, αλλά έχουμε γεροντάδες που θα μας συμπαρασταθούν μέχρι τέλους κι όχι μέχρι θέρους στον ανυποχώρητο αγώνα. Μέχρι νίκης! Στην παλαίστρα της πνευματικής ζωής με άλλους ομοιοπαθείς παλεύει κανείς, για να νικήσει και όχι σε καναπέδες ψυχαναλυτών…
Αρχιμανδρίτες, όπως ο κ.Κονάνος και ιερείς όπως ο προαναφερθείς κληρικός (έστω πρώην), απώλεσαν την ιδιότητα του υποτακτικού στην πίστη και σπρώχνουν και άλλους στην αρρωστημένη, συνεχή, εμμονική ενασχόληση με τον εαυτό, ενώ η ζωή της χάριτος είναι εκεί και μας περιμένει χωρίς ταυτότητες και αριθμούς. Η αυτογνωσία βοηθά στην μετάνοια και στην ταπείνωση και όχι στην εξέγερση της αυτοδιάθεσης και αυτοσυνειδησίας που οδηγεί σε αυτό που λένε αυτοβελτίωση. Είναι δύο διαφορετικές σχολές αυτές, η σχολή της μετανοίας και η σχολή της αυτοβελτίωσης και οι μπερδεμένοι τις μπερδεύουν. Αυτό κάνει η πλάνη και η αίρεση.
Δυστυχώς αυτό το πνεύμα, αυτό το εγωιστικό ψυχαναλυτικό φρόνημα καλλιεργείται στην εποχή μας και για τους νέους μας. Αξία είναι η γνώση του εαυτού και όχι η γνώση του Θεού στις μέρες μας. Αυτό σε συνδυασμό με την στρεβλή πίστη και παράδοση απομακρύνουν τους ανθρώπους από την θεογνωσία και την ζωή του πνεύματος, δυστυχώς. Βολεύει φυσικά αυτή η κατάσταση το σύστημα, γιατί άνθρωποι ζαλισμένοι και μπερδεμένοι δεν μπορούν να αντισταθούν ή να ομολογήσουν στην δύσκολη εποχή που ζούμε.
Δοκιμάσατε, πατέρες μου, (έστω και πρώην) την ασκητική ζωή της εκκλησίας μας και δεν τα καταφέρατε και βγαίνετε δημόσια και συκοφαντείτε την πίστη και παίρνετε ψυχές στο λαιμό σας; Αυτή είναι η αλητεία σας και όχι το πάθος που σας πολεμά. Τα πάθη αυτά είναι δώρα που θα οδηγούσαν τον φιλότιμο ταπεινό άνθρωπο που αγαπά τον Κύριο σε διαρκή πνευματικό αγώνα και ανείπωτες πνευματικές αναβάσεις και ηδονές. Αντίθετα, την αμαρτία κανείς στην Ορθοδοξία δεν πρέπει να την κάνει παντιέρα, γιατί εκτός από την ψυχή του κολάζει και άλλες ψυχές.
Απαντά ο γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής:
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΕΚΑΤΗ ΟΓΔΟΗ, σελ. 124 (και σε όλο το έργο Εκφράσις Μοναχικής Εμπειρίας)
“Τώρα λοιπόν, ὅπου ἀπὸ νέος ἀκμάζων τῇ ἡλικίᾳ ἐγήρασα ὡς νὰ ἤμην ἑκατοντούτης ἀπὸ τὰ βάσανα τῶν πολλῶν ἀλλοιώσεων· πρῶτον διὰ τῶν ἔργων τῶν χειρῶν μου, ὡς εἶδες ἀπὸ αὐτὸ ποὺ σοῦ ἔστειλα, πορίζω τὸν ἄρτον μου ἐν ἰδρῶτι. Ἔρχονται ἀπὸ διαφόρους Μονὰς ἢ Σκήτας τοῦ Ὄρους καί, θείᾳ χάριτι, λέγομεν τὰ χορηγούμενα παρὰ τοῦ Κυρίου.
᾿Εργάζομαι νοερῶς καὶ πληρῶ ἀνελλιπῶς τὰ μοναχικά μου καθήκοντα. Καὶ τὰς νύκτας ἐπ᾽ ἀρκετόν, ἀφοῦ ὁ νοῦς κουρασθῇ εἰς τὴν εὐχήν, γράφω οὐκ ὀλίγας ἐπιστολάς, ὅπου πολλαχῶς οἱ Χριστιανοὶ μοῦ ζητοῦσιν ὠφέλειαν. Καὶ κατόπιν ὅλων ὧν ἤκουσας πίπτω εἰς ἀπόγνωσιν ὅτι δὲν πράττω τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μου· ῾Αρά γε λέγων καὶ κλαίων: Ποῖος γινώσκει ἂν αὐτὸ ποὺ κάμνω εἶναι ἀρεστὸν εἰς τὸν Κύριόν μου ἢ μήτοι πλανῶμαι, καὶ ἄλλους κηρύττων αὐτὸς ἀδόκιμος μένω; ῎Αδηλον γὰρ εἰς ἐμὲ τὸ θεῖον τοῦ Κυρίου μου θέλημα. Τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Παντοκράτορος· ἢ τίς ὑποστήσεται ἐναντίον Αὐτοῦ, ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσῃ;
Σὺ λοιπὸν τέκνον μου, διὰ μίαν παρακοὴν ἔρριψες ὅλα τὰ ὅπλα; Διὰ τὸν λόγον ἑνὸς δαίμονος παραιτεῖσαι τῆς μάχης; Καὶ ποῦ εἶδες ἐσὺ τὸν χειμῶνα; Ποῦ χιονοθύελλες; Ποῦ τάγματα καὶ συντάγματα δαιμόνων νὰ σὲ φοβερίζουν; Ενὸς δαίμονος ἀπειλὴν ἐπτοήθης; ᾿Αλλὰ μὴν πιστεύσῃς ποτὲ εἰς αὐτὰ ὅπου λέγει. Διότι εἶναι ἀνέκαθεν ψεύστης· καὶ δὲν ἔχει οὐδεμίαν ἰσχὺν καθ᾿ ἡμῶν, εἰ μὴ μόνον ἐὰν εὑρεθῶμεν εἰς ὑπερήφανον ἀγνωσίαν. Αὐτοὶ μόνον ἀπειλοῦν καὶ φοβερίζουν ἡμᾶς, ὄχι ὅμως ὅτι ἰσχύουν. Διότι, ἂν εἰς τοὺς χοίρους δὲν εἶχαν τὴν ἐξουσίαν νὰ πᾶνε, πῶς θὰ πειράξουν ἡμᾶς χωρὶς τὴν ἄδειαν τοῦ Κυρίου; Λοιπὸν μάθε νὰ ἔχῃς φρόνημα ταπεινὸν καὶ μὴ φοβῆσαι ποσῶς λόγους δαιμονισμένου ἀνθρώπου. Ἔχομεν σαφῆ μαρτυρίαν τοῦ Κυρίου μας· ὅπου ἅπαξ λαλήσας ὁ δαίμων, εἰπὼν “οἴδαμεν τὶς εἶ”, καίτοι εἰπὼν τὴν ἀληθειαν, ὁ Κύριος τὸν ἐφίμωσε· δίδων παράδειγμα εἰς ἡμᾶς νὰ μὴ ἀκούωμεν λόγους δαιμονισμένων – ὅσον καὶ ἂν φαίνωνται αὐτοὶ ὅτι ἀληθεύουν. Διότι διὰ στόματος τοῦ ἀνθρώπου λαλεῖ ὁ δαίμων. καί, τώρα θὰ εἰπῇ τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ᾿ ὕστερα πάλιν τὸ ψεῦδος· ἐπειδὴ ἀπ᾿ ἀρχῆς εἶναι ψεύστης καὶ δὲν στέκει ποτὲ στὴν ἀλήθειαν. Καὶ, ἂν ἀφεθῇ ὁ ἄνθρωπος νὰ πιστεύῃ αὐτά, συντόμως θὰ γίνῃ χλεύη καὶ ἐμπαιγμὸς τῶν δαιμόνων. Σύνελθε λοιπὸν καὶ ἀπόβαλε τοὺς λόγους αὐτοὺς ἀπὸ τοῦ νοός σου. ῾Ο ταπεινός, μυρίας φορὰς καὶ ἂν πέσῃ, πάλιν ἐγείρεται καὶ νίκη ἡ πτῶσις λογίζεται. Ο δὲ ὑπερήφανος, εὐθὺς μὲ τὴν πτῶσιν εἰς τὸ ἁμάρτημα, πίπτει καὶ στὴν ἀπόγνωσιν· καὶ σκληρύνων δὲν θέλει πλέον νὰ ἐγερθῇ. ῾Η ἀπόγνωσις εἶναι θανάσιμος ἁμαρτία· καὶ χαίρει ἐν αὐτῇ ὑπὲρ ἅπαντα ὁ διάβολος. Διαλύεται δὲ εὐθὺς μὲ τὴν ἐξαγόρευσιν. Καὶ λοιπόν, τέκνον μου, βιάζου εἰς πᾶν ἀγαθόν. Καὶ ἂν συνεργοῦντες εἰς τὸ καλόν, πίπτωμεν κάτω πολλάκις, ὅμως νὰ μὴ μένωμεν ἐν τῷ πτώματι· ἀλλὰ ἀνιστάμενοι νὰ ζητοῦμεν συγχώρησιν παρὰ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν. ᾿Εκεῖνος δέ, ἐφ᾿ ὅσον εἶπεν εἰς τὸν μαθητὴν Του νὰ συγχωρῇ τῷ πταίοντι ἑβδομηκοντάκις ἑπτὰ τὴν ἡμέραν, πῶς ὁ ἴδιος νομοθέτης δὲν θὰ συγχωρήσῃ ἡμᾶς; Οθεν μὴ φοβοῦ. ᾿Αλλ᾿ ὁσάκις πίπτεις ἔγειραι καὶ ζήτει διὰ τῶν Ἱερέων συγχώρησιν. Καὶ Αὐτὸς ὡς Ὑπεράγαθος δὲν σοῦ κρατεῖ κακίαν, δὲν συντηρεῖ θυμόν· “καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν”.
“Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι”, λέγει ο Κύριος και αυτό είναι μια τέχνη. Όσοι απεκδύονται αυτόν τον αγώνα μπορούν να οδηγήσουν και άλλους σε σωτηρία, Αμήν!
Καλή μετάνοια σε όλους μας!
Σοφία Μακεδονοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου