Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Η καταστροφή έγινε πλέον ένα μακάβριο «έθιμο». Αναλογιστήκαμε σε τι κατάσταση έχει περιέλθει η ταλαίπωρη πατρίδα μας; Με το που θα μπει το καλοκαίρι και ειδικά ο Ιούλιος, γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως κάποιοι θα αρχίσουν να κατακαίνε την Ελλάδα με μεθοδικότητα. Πλέον δεν τίθεται θέμα για το «αν», αλλά μονάχα για το «πότε».
Πότε θα μυρίσουμε καπνό, πότε θα ακούσουμε σειρήνες, πότε θα ακούσουμε το πρώτο ελικόπτερο να πετά πάνω από τα κεφάλια μας, πότε θα μαζέψουμε το σακ βουαγιάζ μας μέσα στην αγωνία, πότε θα μας έρθει μήνυμα από το 112 να εκκενώσουμε, πότε θα αρχίσουμε να φυγαδεύουμε ζώα από την πύρινη κόλαση, πότε θα ακούσουμε τον ανατριχιαστικό ήχο της φωτιάς που καταπίνει αχόρταγα κάθε βλάστηση, πότε θα αρχίσουμε να καταβρέχουμε το σπίτι μας με ένα πενιχρό λάστιχο ποτίσματος, πότε θα δούμε τη γειτονιά μας να τυλίγεται στις φλόγες.
Όχι γιατί «φωτιές είχαμε, έχουμε και θα έχουμε» όπως είπε σε ένα ρεσιτάλ αναισθησίας ο πρωθυπουργός, άλλα γιατί η κρατική εγκατάλειψη υπήρχε χθες, υπάρχει σήμερα και θα συνεχίσει να υπάρχει αύριο αν ο λαός δεν αφυπνιστεί μπροστά σε αυτό το κρατικό έγκλημα. Η κυβέρνηση κρύβει την εγκληματική αδιαφορία της κάτω από το «χαλί» της κλιματικής κρίσης. Η χώρα καίγεται και αυτοί έχουν τον χαβά τους να διαφημίζουν το αφήγημα που τους παρέδωσαν τα αφεντικά τους.
Ο «θεός» της κλιματικής κρίσης
Οι πρωτόγονοι λαοί απέδιδαν τις φυσικές καταστροφές στην οργή των «θεών». Ο νέος εκδικητικός «θεός» λέγεται «κλιματική αλλαγή» και οι κοινωνίες επιστρέφουν σε μια πρωτόγονη, μοιρολατρική κατάσταση όπου το κράτος αποποιείται την ανθρώπινη τεχνογνωσία, χάριν ενός θεοποιημένου αφηγήματος. Αυτός ο «θεός» θα εξευμενιστεί με θυσίες ανθρώπινων ζωών και ζώων, με κατεστραμμένες περιουσίες, με απέραντα νεκροταφεία δέντρων, με δάση από ανεμογεννήτριες, με διατροφική «νηστεία», με περιορισμούς ελευθεριών και ληστρικούς «πράσινους» φόρους.
Όμως η κλιματική κρίση δεν ανάβει φωτιές. Δεν φυτεύει γκαζάκια μέσα στα δάση. Δεν αφήνει ανοχύρωτη τη χώρα στην αντιπυρική περίοδο. Δεν λιγοστεύει τους πυροσβέστες. Δεν αχρηστεύει πυροσβεστικά οχήματα. Δεν απαρχαιώνει τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης, ούτε αφήνει τον στόλο τους λειψό. Δεν αφήνει ακαθάριστα χόρτα και κλαδιά στους Δήμους. Δεν δικαιολογεί τους οικοπεδοφάγους, τους πράκτορες και τους «Νέρωνες» που καίνε την χώρα για να φυτέψουν τις «επενδύσεις» τους πάνω στα αποκαΐδια.
Φτάνει πια με αυτόν τον βιασμό της νοημοσύνης μας. Το έγκλημα συντελείται μπροστά στα μάτια μας κάθε χρόνο. Μια ολόκληρη χώρα γίνεται κατά τόπους ένα καιόμενο φρενοκομείο. Ένα πολεμικό μέτωπο εν καιρώ ειρήνης. Αλλόφρονες οι πολίτες, πασχίζουν να συνειδητοποιήσουν αυτό που τους συμβαίνει. Η πυροσβεστική, η Πολιτική Προστασία, η Αστυνομία, ο Στρατός, όλα τα όργανα του κράτους περιορίζονται στο να κάνουν διαχείριση της καταστροφής, αφού η Πολιτεία αρνείται να εξασφαλίσει την αποτροπή της.
Ολόκληρες περιοχές του χάρτη μπαίνουν στο διάβα ενός πύρινου ποταμού, και σε ένα παράλληλο σύμπαν έχουμε έναν μπασκετμπολίστα υπουργό Πολιτικής Προστασίας και έναν «happy traveler» πρωθυπουργό να μας κάνουν περιβαλλοντικό κήρυγμα από τα κλιματιζόμενα γραφεία τους.
Ο κρατικός μηχανισμός καταρρέει και αντικαθίσταται από ένα ξερό μήνυμα στο κινητό: «φύγετε για να σωθείτε και μην μας πείτε πως δεν σας προειδοποιήσαμε». Οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες, οι χιονιάδες και οι σεισμοί έχουν γίνει μια νέα μορφή εξουσίας στη χώρα, και κάποιοι φαίνεται να το επιδιώκουν και να το απολαμβάνουν.
Χάνονται περιουσίες και κάποιοι το επιδιώκουν
Τα φυσικά φαινόμενα μπορούν να επιτύχουν σε λίγα λεπτά, την ίδια καταστροφή που κάνουν τα funds και οι Τράπεζες. Μπορούν να αφήσουν άστεγο και πτωχευμένο έναν πολίτη, και να τον εξαρτήσουν σε μια αποζημίωση κοροϊδίας και ένα πενιχρό επίδομα για να ζήσει. Μπορούν να αναγκάσουν τον τρομαγμένο κόσμο να στραφεί στο ενοίκιο και στην αστυφιλία, επειδή κάποιοι φροντίζουν να μετατρέψουν το φυσικό περιβάλλον σε παγίδα καταστροφής και θανάτου, για να μείνει στα χέρια των πάσης φύσεως εργολάβων. Κάθε πυρκαγιά και ένας «πλειστηριασμός». Κάθε πλημμύρα και μία «έξωση». Κάθε ιδιοκτήτης ακινήτου τραβάει και έναν «λαχνό» με κάθε φυσικό φαινόμενο που τον επισκέπτεται.
Αυτή είναι η κατάσταση. Τα μελτέμια δεν θεριεύουν τις φωτιές, όσο τις θεριεύει ο αέρας του 41%. Αυτήν την πολιτική κρατικής ανυπαρξίας επιβραβεύσαμε και αυτή θα συνεχίσει να εφαρμόζεται. Μέχρι να μείνει γη και σποδός. Χώμα και στάχτη όπου πιάνει το μάτι, με λίγες νησίδες πρασίνου που θα τις παρακολουθεί ο Μεγάλος Αδερφός και θα χρειάζεται άδεια για να τις επισκεφθεί ο ασυλοποιημένος πολίτης. Αυτά βρίσκονται στα σχέδια της Νέας Τάξης.
Καμμένο τοπίο εντός και εκτός
Μην ξεγελιέστε νομίζοντας πως αυτές οι σκηνές αποκάλυψης δεν έχουν και πνευματικό υπόβαθρο. Λαός που εγκαταλείπει τον Θεό σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο, στη φωτιά θα ριφθεί από μόνος του, ως άρρωστο κλήμα. Και η αρρώστια ξεκινά από το κεφάλι, την ηγεσία που επιλέγουμε. Δείτε τις μοναχές στη Μονή Γοργοεπηκόου στη Μάνδρα που έψαλλαν ύμνους στην Παναγία, βλέποντας τον πύρινο όλεθρο να ανεβαίνει την πλαγιά.
Πολλοί νεοέλληνες έσπευσαν στο διαδίκτυο να τις χλευάσουν και να μιλήσουν για… «Ιράν». Τέτοιος ηλίθιος και άξεστος λαός έχουμε γίνει σε ένα μεγάλο μέρος, δυστυχώς. Τέτοια εγκατάλειψη Θεού αξίζουμε για την απιστία μας και την κακεντρέχειά μας.
Ο άνθρωπος καθρεφτίζει στο περιβάλλον του, ό,τι έχει μέσα του. Όπου ερημώνουν οι ψυχές, ερημώνει και η πλάση ολόγυρα. Καμένη γη αφήνεις μέσα σου, καμένη γη θα βρεις και έξω σου. Μεταφορικά και στην κυριολεξία. Ποιος είπε ότι η μετάνοια δεν είναι (και) πολιτική πράξη; Πως θα απαλλαγούμε από την καταστροφή αν μόνο αυτή περισσεύει από την καρδιά του κράτους και της κοινωνίας; Κάθε καλοκαίρι αναρωτιόμαστε ποιος θα μας σώσει από τις πυρκαγιές, αλλά ακόμα να αναρωτηθούμε ποιος θα μας σώσει από τον εαυτό μας και τις επιλογές που κάνουμε σε πολιτικό και προσωπικό επίπεδο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου