Σε μία πρόσφατη δήλωσή του με αφορμή το μήνυμα των συλλυπητηρίων για το τραγικό δυστύχημα των δύο πιλότων, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, κατέληξε ότι «συνεχίζουμε τον πόλεμο με τις καταστροφικές δυνάμεις της φύσης»1.
Την ευθύνη, λοιπόν, για την απώλεια των δύο Ελλήνων μαχητών και μαρτύρων φέρεται ότι την έχουν οι «καταστροφικές δυνάμεις της φύσεως». Επομένως, η φύση, την οποία οι δύο αείμνηστοι αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων αγωνίζονταν με αυταπάρνηση να σώσουν, μη φειδόμενοι της ίδιας τους της ζωής, είναι μία φύση παρανοϊκή που στρέφεται κατά του ίδιου του εαυτού της!
Τότε, όμως, θα μπορούσε να τεθεί το εύλογο ερώτημα: ποιος ο λόγος να αγωνιστεί και να θυσιαστεί κανείς για μία τέτοια φύση; Για μία φύση, δηλαδή, η οποία έχει ολότελα διαστραφεί, ώστε όχι μόνον να μην είναι επωφελής για τον άνθρωπο αλλά, πολύ περισσότερο, να είναι καταστροφική απέναντι τόσο στον άνθρωπο όσο και στον εαυτό της (ωσάν ο άνθρωπος και η φύση να είναι, δήθεν, δύο διακριτά μεγέθη).
Ο πρωθυπουργός, δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, υπαινίσσεται ότι υφίσταται ένα εχθρικό μέτωπο με αντίπαλες παρατάξεις, αφενός, τον άνθρωπο και, αφετέρου, τις δυνάμεις της φύσεως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η φύση αναγορεύεται σε εχθρό του ανθρώπου, εναντίον του οποίου αυτός οφείλει να πολεμήσει για την επιβίωσή του! Η φύση, έτσι, δεν νοείται ως αλληλένδετη με την ανθρώπινη ζωή και παρουσία αλλά ως κάτι το ξεχωριστό και απειλητικό για τον άνθρωπο.
Πόσο, όμως, διαπνεόμενη από την εγωιστική και, άρα, σατανική συνείδηση2 είναι, αλήθεια, αυτή η αντίληψη, η οποία απαρνείται την «θεανθρώπινη αίσθηση» και την «επίγνωση της καθολικής ενότητας –της «πανενότητας»– των όντων και της κτίσεως», σύμφωνα και με τις διδαχές του Αγίου Ιουστίνου του Πόποβιτς3;
Μα δεν αντιλαμβάνεται ο πρωθυπουργός –και η (αποκρυφιστική) ελίτ την οποία (αφανώς) υπηρετεί– ότι με τέτοιες δηλώσεις προδίδονται, καθότι αυτή η ενοχοποίηση της φύσεως εξυπηρετεί εν τέλει την «νομιμοποίηση» της περαιτέρω απαξιώσεως και καταστροφής της, στην οποία επιδίδεται ολοένα και πιο φανερά πλέον αυτή η ελίτ διά της συγχρόνου επιστήμης και της πρακτικής της εφαρμογής; Διότι, πράγματι, η σύγχρονη επιστήμη δεν θεωρεί την φύση και τους φυσικούς τρόπους ως συμμάχους αλλά ως αντιπάλους προς τους οποίους κατευθύνει τα χτυπήματά της4.
Οι παραδοχές αυτές, όμως, αποκαλύπτουν και το αποκρυφιστικό υπόβαθρο της σύγχρονης επιστήμης και της πολιτικής. Και τούτο για τον λόγο ότι στους κόλπους του αποκρυφισμού διατυπώνεται επίσης η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος στη συνήθη «φυσική» του μορφή δεν είναι παρά ένα σκουλήκι, ο δε Θεός των Χριστιανών φύλακας για τα σκουλήκια5!
Υπό την έποψη αυτήν φαίνεται να εξηγείται και το δόγμα περί κυριάρχου φυλής που υιοθετούν οι Εβραίοι Ταλμουδιστές-Σιωνιστές (με γνώμονα στην πραγματικότητα την θρησκεία και όχι την φυλή)6, θεωρώντας συνάμα όλους τους μη Εβραίους (και κατ’ ακρίβειαν μη μεμυημένους εις την Εβραϊκήν Ταλμουδικήν θρησκείαν) ζώα (κτήνη) υπό ανθρωπίνην μορφήν7. Υπό ένα ανάλογο πρίσμα φαίνεται να εξηγείται και ο απώτερος στόχος του Σιωνισμού για την υποδούλωση και εξαφάνιση του ίδιου του (φυσικού) ανθρώπου8, λόγω του ότι αυτός δεν θεωρείται –υποτίθεται– αληθινά άνθρωπος (όπως οι μεμυημένοι Εβραίοι, οι οποίοι μάλιστα χαρακτηρίζονται ως «υπεράνθρωποι»9).
Αντίθετα, συνεπώς, με τους μη μεμυημένους, οι μεμυημένοι στην απόκρυφη γνώση (τόσο του Ιουδαϊσμού-Σιωνισμού όσο και του ευρύτερου Αποκρυφισμού) θεωρείται ότι συνιστούν ανθρώπους με εξαιρετικές ικανότητες και ανώτερη διανοητική κατάσταση έναντι αυτής των συνηθισμένων ανθρώπων, που, γι’ αυτόν τον λόγο, δικαιολογούνται να φυλάσσουν μυστική την επιστημονική γνώση που μόνοι αυτοί κατέχουν και είναι σε θέση να διαχειριστούν επιτυχώς10. Πρόκειται δε για ανθρώπους που, κατά κοινή αντίληψη, ασχολούνται αποκλειστικώς με την έκσταση και τα υπερφυσικά φαινόμενα11. Αντιλήψεις, φυσικά, όπως οι ανωτέρω θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως δέλεαρ και για τον προσηλυτισμό (και κατ’ ουσίαν παγίδευση) στις οργανώσεις και πολλών μη μεμυημένων.
Οι αντιλήψεις αυτές, εντούτοις, δεν εδράζονται στην αυτόνομη κατοχή και χρήση κάποιας ανώτερης δυνάμεως και γνώσεως, όπως παραπλανητικώς υποστηρίζεται12, και όπως προωθείται και από την σύγχρονη επιστήμη13, εξυπηρετώντας, καθώς φαίνεται, τον ίδιο τον Αποκρυφισμό, όταν απευθύνεται σε μη μεμυημένους14.
Απεναντίας, οι θέσεις και ενασχολήσεις των αποκρυφιστών εμπνέονται, κατά ρητή ομολογία των ιδίων, από την πίστη σε κάποιον άλλον Θεό, ο οποίος ευνοήτως παρουσιάζεται ως καλός σε αντίθεση με τον κακό Θεό των Χριστιανών15 (δυϊσμός16). Οι ίδιοι, δηλαδή, οι αποκρυφιστές πιστεύουν στην ύπαρξη δύο θεών, αλλά λατρεύουν τον δικό τους θεό, που είναι ο Θεός17, και αυτός δεν είναι άλλος από τον Όφι18, τον Διάβολο/Σατανά, Βάαλ, ή, αλλιώς, Εωσφόρο19. Αυτός είναι ο καλός Θεός!
Μετά τα προηγούμενα, θα πρέπει ασφαλώς να αναρωτηθούμε: Είναι η φύση τελικώς που καταστρέφει τον εαυτό της και απειλεί και τον άνθρωπο ή κάποιες άλλες δυνάμεις («όφεις, γεννήματα εχιδνών»20;) που, μη έχοντας σώας τα φρένας, χειραγωγούν και καταστρέφουν ηθελημένα την δημιουργία του Θεού21 και, επιπλέον, διαστρέφουν την πραγματικότητα παρουσιάζοντας ως εχθρό αυτήν την ίδια την φύση; Μία φύση η οποία δεν φτάνει που καίγεται και καταστρέφεται, αλλά επιβαρύνεται και με την εις αυτήν επίρριψη του βάρους της ακεραίου ευθύνης από τους σύγχρονους πολιτικούς και επιστήμονες για τα δεινά που υφίσταται!
Εάν, περαιτέρω, στα δεδομένα αυτά προστεθεί και η επιχειρούμενη αλλοίωση και αποδόμηση και αυτής της ανθρωπίνης φύσεως, μέσω τροποποιήσεως του ανθρωπίνου γονιδιώματος, συγχωνεύσεως της οργανικής φύσεως του ανθρώπου με την τεχνολογία (cyborg) και τελικής αντικαταστάσεως αυτής από την ανόργανη τεχνητή νοημοσύνη22, τότε δεν δυσκολεύεται να εννοήσει κανείς ότι οι σύγχρονες μεθοδευμένες εξελίξεις «ή απειλούν τον Θεό με εξαφάνιση ή Τον προκαλούν για υπερβατική παρέμβαση»23, προς ανατροπή των δαιμονικών σχεδίων της Νέας Τάξεως Πραγμάτων, τα οποία εξυπηρετεί ακριβώς αυτή η ενοχοποίηση της Φύσεως24.
Ίσως είναι πραγματικά η εποχή που θα βιώσουμε έναν νέο «κατακλυσμό» με σκοπό την κάθαρση αλλά και σωτηρία του διεφθαρμένου ανθρωπίνου γένους λόγω επιμειξίας με τα «τέκνα του σκότους»25.
Παραπομπές
2 Πρβλ. Αγίου Ιουστίνου του Τσέλιε [Πόποβιτς], Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, Έκδ. Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2020, 27∙ Φ. Σέρραρντ, Θάνατος και Ανάσταση της ιερής κοσμολογίας, μτφ.: Π. Σουλτάνης, εκδ. Εν πλω, 2008, 22.
3 Στο ανωτέρω έργο του Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, Έκδ. Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2020, 25
4 Έτσι Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικολάου, Από την Έκρηξη της Φυσικής στις Εκπλήξεις της Βιοηθικής, εις: Α. Νικολαΐδης (πρόλ. και επιμ.), Ο Κόσμος στην Επιστήμη και τη Θρησκεία: διάλογος ανάμεσα στη σύγχρονη Επιστήμη και την Ορθόδοξη Παράδοση, εκδ. Αφοί Κυριακίδη Α.Ε., 2018, 200. Πρβλ. του ιδίου, Εισαγωγή εις: Γονίδιο Θεϊκής Προέλευσης: Άνθρωπος ανταλλακτικό ή αντικείμενο έρευνας και πειραματισμού;, Πρακτικά Θεολογικής Επιστημονικής Ημερίδας, Μέθεξις Σύλλογος Θεολόγων, Αθήνα 2021, 14-15.
5 Βλ. L. Pauwels/J. Bergier, The Morning of the Magicians: Secret Societies, Conspiracies, and Vanished Civilizations, εκδ. Destiny Books, 2009, 191. Να σημειωθεί ότι και στον (Ορθόδοξο) Χριστιανισμό η φύση του ανθρώπου θεωρείται ασθενής, επειδή θεωρείται ότι τελεί στη μεταπτωτικά αμαρτωλή κατάσταση. Τούτο όμως δεν έπεται την περιφρόνηση της ανθρώπινης φύσεως, όπως συμβαίνει στον χώρο του Αποκρυφισμού (και του Σιωνισμού), αλλά, αντιθέτως, αντιμετωπίζεται αυτή με κατανόηση, σεβασμό και τιμή, διότι θεωρείται ότι –ακόμη και έτσι– συνιστά «εικόνα Θεού» με προορισμό την θέωση κατά χάριν.
6 Βλ. Dr D. C. Yermak, Κρυπτοκρατία, 1977, 64, 66-67.
7 Βλ. Dr D.C. Yermak, Σιωνισμός… Θανάσιμος Απειλή κατά της Ανθρωπότητος…, εκδ. Μαίανδρος, 1996, 55-56
8 Βλ. Dr D.C. Yermak (1996), 6, 152-153∙ Dr D.C. Yermak (1977), 158∙ Θεοδωρήτου Ιερομονάχου Αγιορείτου, Ορθοδοξία Πολεμουμένη: Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την αίρεσιν του Οικουμενισμού, τον Σιωνισμόν και την εσχατολογίαν, Αθήναι 2007, 131-132.
9 Βλ. Dr D.C. Yermak (1996), 10, με αναφορά στην αρχαία διδασκαλία των Φαρισαίων, προδρόμων των σημερινών Ιουδαίων ραββίνων Ταλμουδιστών – Σιωνιστών. Η διδαχή αυτή συνιστά κάτι ανάλογο με την χριστιανική διδασκαλία περί θεωμένου ανθρώπου, υπό μία, καθώς φαίνεται, διαστρεβλωμένη και ανεστραμμένη αντίληψη.
10 Βλ. L. Pauwels/J. Bergier (2009), 28, με αναφορά στους Ροδοσταύρους, που, όμως, συνδέονται και με τις λοιπές αποκρυφιστικές οργανώσεις. Για τις ανάλογες απόψεις των Σιωνιστών-Ταλμουδιστών ήδη από την αρχαιότητα, καθώς και των σημερινών Μασώνων, βλ. Dr D.C. Yermak (1996), 10.
11 Βλ. L. Pauwels/J. Bergier (2009), 37.
12 Βλ. L. Pauwels/J. Bergier (2009), 31-32. Πρβλ. κριτικά Σ. Τσιτσίγκο, Θρησκεία & Επιστήμη: Συμβολή στην Επιστημολογική Διαλεκτική Ακτίστου και Κτιστού, Εκδ. Tremendum, 2010, 27.
13 Πρβλ. π.χ. τις απόψεις που διατυπώνονται στη σύγχρονη επιστήμη της ψυχολογίας, ότι το μόνο που χρειάζεται ο άνθρωπος είναι η δική του σοφία. Βλ. ενδεικτικώς Ρ. Κάρλσον, Μην το σκέφτεσαι… Ζήσε! Αποκαλύπτοντας την ευτυχία για πάντα με τη βοήθεια της κοινής λογικής, μτφ.: Ν. Γ. Παπαδάκης, Εκδ. Καστανιώτη, 1999, 70 επ. (73).
14 Πρβλ. Σ. Τσιτσίγκο (2010), 27-28.
15 Βλ. B. Pranaitis, Το Ξεσκέπασμα του Ταλμούδ, μτφ.: Μ. Πανταλέων, Εκδ. Στερέωμα, 1992, 37 επ., 57 επ., 71-72, 162-164∙ Η. Δ. Καλλιώρα, Η Πενταρχία του Σκότους, Εκδ. Αγαθός Λόγος, 2021, 92-93∙ του ιδίου, Σιωνισμός και ο προ των πυλών Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος: Στα άδυτα των Ιλλουμινάτι και της Νέας Τάξης Πραγμάτων, Εκδ. Αγαθός Λόγος, 20192, 311-312∙ Ν. Ι. Σταυριανίδη, Θεοσοφία – «Νέα Εποχή»: Αντίχριστη Ιδεολογία Παγκόσμιου Ναζισμού, Αθήνα 1997, 40-41, 61 επ.
16 Βλ. B. Pranaitis (1992), 208. Συναφώς π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, Αποκρυφισμός – Γκουρουϊσμός – «Νέα Εποχή», Αθήναι 1997, 210-211, 325∙ Η. Δ. Καλλιώρας (2021), 92. Πρβλ. Σ. Τσιτσίγκο (2010), 28. Σημειωτέον ότι ο δυϊσμός απαντάται ήδη από την αρχαιότητα στους Εβραίους αλλά και στον κινεζικό πολιτισμό. Βλ. σε προσεχή μελέτη της γράφουσας.
17 Βλ. Η. Δ. Καλλιώρα (2019), 310.
18 Βλ. π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο (1997), 212, 215∙ Ν. Ι. Σταυριανίδη (1997), 36, 44, 60.
19 Βλ. Η. Δ. Καλλιώρα (2019), 308-312∙ Αρχιμ. Χαρ. Βασιλόπουλο, Η Εβραιομασωνία ξεσκεπάζεται, Εκδ. “Ορθόδοξου Τύπου”, 2014, 37-39.
20 Βλ. Μτθ. κγ’ 33.
21 Πρβλ. την ιδιαιτέρως κατατοπιστική ανάλυση του Κ. Βαθιώτη, Cui bono? De omnibus dubitandum! Από την «μισητή τρόικα» και τον «αόρατο εχθρό» στον «καύσωνα-εμπρηστή» και τον «χαζοχαρούμενο βασιλιά του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου», 24-07-2023
24 Ιουλ
∙ του ιδίου, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, 2021, 184 επ., ο οποίος, μεταξύ άλλων, αναφέρεται και στη δυνατότητα τροποποιήσεως των καιρικών και κλιματολογικών συνθηκών. Υπ’ αυτήν την έννοια είναι σαφές ότι οι «καταστροφικές δυνάμεις της φύσεως» χειραγωγούνται…
22 Βλ. συναφώς Y. N. Harari, Homo Deus: Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος, μτφ.: Μ. Λαλιώτης, Εκδ. Αλεξάνδρεια, 2017, 51-53.
23 Βλ. Νικολάου Χατζηνικολάου, Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Ελεύθεροι από το Γονιδίωμα: Προσεγγίσεις Ορθόδοξης Βιοηθικής, Κέντρο Βιοϊατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας, Αθήνα 2002, 23
24 Βλ. Κ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, 2023, 239 επ.
25 Βλ. Αρχιμ. Ι. Γιαννακόπουλο, Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο’, Τόμος Πρώτος: Η Γένεσις, Εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 19693, 78. Πρβλ. Βλ. π. Αθανασίου Μυτιληναίου, Η δαιμονική μέθοδος της συνυπάρξεως του διαλόγου, της διεισδύσεως και της ανατροπής:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου