Η συναλλακτική συμπεριφορά και η διπλωματική ευλυγισία που εδράζεται στις win win σχέσεις του Ταγίπ Ερντογάν με τις ΗΠΑ έδρεψαν δάφνες και πάλι επιβεβαιώνοντας πως στην παγκόσμια πολιτική επιβραβεύονται το θράσος, η κουτοπονηριά, οι εκβιασμοί και η αδικία…
Ο διακαής πόθος της Άγκυρας τείνει να πραγματοποιηθεί (αναβάθμιση 79 παλαιών και πώληση 40 νέων F-16 -Viper των ΗΠΑ στην Τουρκία), πράγμα που επιτρέπει στον Ερντογάν να επιστρέψει στη χώρα του ως (γεωπολιτικός) νικητής, αφού — στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας — ”χτύπησε γροθιά στο τραπέζι και γονάτισε την Ευρώπη”, όπως περιγράφουν τα τουρκικά Μέσα την επικαιρότητα πανηγυρίζοντας.
Οι ”φωνές” της Νικόλ Μαλλιωτάκη, του Μπομπ Μενέντεζ, του Μίχαελ Μακκόλ και του Φρανκ Παλόνε (στο twitter) για υπό όρους αμερικανική ανταπόκριση των ΗΠΑ στο εξοπλιστικό αίτημα της Τουρκίας, διασφάλιση του στρατιωτικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας απέναντί της και μη συμβιβασμό στις αξίες για τα μάτια του αφερέγγυου Ερντογάν αντηχούν στα αυτιά μας παρηγορητικές, αλλά δεν αρκούν για να μη μας κρατούν σε επιχειρησιακή ετοιμότητα.
Να μη μας κρατούν σε εγρήγορση όσο ποτέ άλλοτε, ειδικά μετά τις αλληλοδιαδοχικές τελευταίες επιτυχίες της Τουρκίας (”Τουρκικά” τα στενά του Βοσπόρου [στάχτη στα μάτια η αμερικανική πρόταση για διπλή ονομασία τους] και απάλειψη του ονόματος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους χάρτες του ΝΑΤΟ).
Επιτυχίες που τις προσπερνάμε αβρόχοις ποσί στην Ελλάδα κυβερνητικά βάζοντας τα οικεία μας Μέσα να μας αποκοιμίζουν λέγοντας ότι ο Ερντογάν έφυγε από το Βίλνιους με υποσχετικές και όχι κάτι χειροπιαστό • ότι εμείς θα πάρουμε πολύ νωρίτερα από τους Τούρκους τα δικά μας αμερικανικά μαχητικά (F35) και γαλλικά εξοπλιστικά (Rafale & φρεγάτες Belh@rra), για να καταλήξουμε στο moto παρηγοριάς ”κάθε δρόμος της Τουρκίας προς τη Δύση περνά αναγκαστικά από την Ελλάδα και την Κύπρο”…
Ένα moto που φέρνει δάκρυα στα μάτια των ενσυνείδητων Ελλήνων. Δάκρυα οργής και απελπισίας που δεν τα συγκρατεί η απόφαση των ΥΠΕΞ της ΕΕ στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες ότι θα συμβάλουν ενεργά στην ταχεία επανέναρξη των συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού ούτε η επιχείρηση των Ευρωπαίων ηγετών να συνδέσουν το Κυπριακό με τα κρίσιμα ευρωπαϊκά ζητήματα που ζητούν λύση.
Κοντεύει μισός αιώνας από την τουρκική εισβολή στην πολύπαθη Κύπρο (20 Ιουλίου 1974) και αναμασάμε ακόμα (Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι) το χιλιοειπωμένο ”γιατί πιαστήκαμε στον ύπνο ανεξήγητα και αδικαιολόγητα”. Αντί να πούμε ευθαρσώς στον εαυτό μας, κοιτάζοντας στον ”καθρέφτη” της αυτογνωσίας, ότι αποτύχαμε διπλωματικά επί 49 χρόνια να επανενώσουμε την κατεχόμενη με την ελεύθερη Κύπρο.
Ότι τελείωσαν τα ψέματα και τα παραμύθια. Παραμύθια που μας αράδιαζαν και μας αραδιάζουν οι ”πατριώτες-λομπίστες” του κυπριακού και ελληνικού (αθηναϊκού) κατεστημένου της ”Σχολής των Ανανιστών”, οι οποίοι — ως εθνικά ευνουχισμένοι — τηρούσαν και τηρούν κατευναστική σιγήν ιχθύος έναντι του θηρίου εξ Ανατολών, χωρίς να τολμούν να το αποστομώσουν.
Να το αποστομώσουν ”χθες”, όταν με απύθμενο θράσος αποκάλεσε ”κράτος-πειρατή” την Κύπρο (Ερντογάν, Οκτώβριος 2020), ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και να αποστομώσουν ”σήμερα” τους μόνιμους συνηγόρους υπεράσπισής του (πρέσβης Βρετανίας στη Λευκωσία, Irfan Siddiqi) που χαρακτηρίζουν νόμιμη την εισβολή του ”Αττίλα” το ’74, για να καθησυχάσουν τους 100 περίπου Βρετανούς νεο-αποίκους, καταπατητές των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα Κατεχόμενα.
Χωρίς να τολμούν να πουν στους συνέλληνες ότι ”φτάσαμε στο μη περαιτέρω στο Κυπριακό” και το μόνο που μας μένει να κάνουμε Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι είναι ένας παλαϊκός, πατριωτικός ξεσηκωμός που θα μοιάζει με επανάσταση και θα διεγείρει την Οικουμένη.
Ότι οι γονυκλισίες των πολιτικών Ελλάδας και Κύπρου στον Τούρκο και τους ”προστάτες” του πρέπει να σταματήσουν εδώ, γιατί εκλαμβάνονται ως προδοσία την οποία διεκπεραιώνουν αριστεροδεξιοί ”Κουίσλινγκ” πολιτικοί, όσο συνεχίζουν να ρίχνουν νερό στον μύλο του νεο-Οθωμανού επιβήτορα του 37% της Κύπρου.
Κύπρος και Ελλάδα, ιστορικά και εθνικά, είναι δεμένες σε κοινή μοίρα με τον ομφάλιο λώρο του Ελληνισμού. Οπότε, εν ώρα κινδύνου, δεν μπορεί καμιά να πει το ”κείται μακράν” για την άλλη. Πολύ περισσότερο όταν η μάνα πατρίδα έχει στους ώμους της μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την τύχη της ομογάλακτης ”Μικρής Ελλάδας” της Ανατολικής Μεσογείου από το 1959 (Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου) μέχρι το 1974.
Και δεν λογαριάζουμε σ’ αυτά, την υποχρέωση της Ελλάδας απέναντι στην Κύπρο ως εγγυήτριας δύναμης, γιατί τότε θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι οι έχοντες και κατέχοντες εξουσία Έλληνες πολιτικοί δεν ανταποκρίνονται διαχρονικά στα προβλεπόμενα της Συνθήκης Εγγυήσεως του 1960, με βάση τα οποία εξασφαλίστηκαν η διατήρηση της ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της ασφάλειας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους προς την Κύπρο οι εκάστοτε ηγεσίες μας, γιατί έρχονται σε αντίθεση οι υποχρεώσεις αυτές με τα ξένα συμφέροντα που αφήνουν μονίμως ατιμώρητη την Τουρκία και αδικημένη την Κύπρο.
Ατιμώρητη, αυθαιρετούσα και παρανομούσα, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μην έχει κατορθώσει ούτε μία φορά να ανταποκριθεί στο ύψιστο χρέος της. Αυτό της εγγυήτριας δύναμης της Κύπρου, πολύ περισσότερο να τολμήσει να ενεργοποιήσει το ΔΕΑΧ υπό τον φόβο του casus belli.
Ναι, δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί η Ελλάδα στον ρόλο της εγγυήτριας δύναμης της Κύπρου, γιατί δεν αποσόβησε διπλωματικά και επιχειρησιακά την εδραίωση και μεγέθυνση του στρατού κατοχής της άλλης… ”εγγυήτριας δύναμης” (της Τουρκίας), η οποία δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα την Κυπριακή Δημοκρατία.
Δεν αποσόβησε διπλωματικά την εγκατάσταση παράνομων βάσεων του κατακτητή στα Κατεχόμενα, την παράνομη πώληση εδαφών του στους ξένους (Βρετανούς, Γερμανούς και Αμερικανούς) και τον εποικισμό του από Τούρκους νεο-αποίκους, οι οποίοι πολλαπλασιάστηκαν στην κατεχόμενη Κύπρο μετά τον σεισμό των 7,8 ρίχτερ στην Ανατολική Τουρκία.
Επιπλέον, με το να μην έχουμε εκφράσει τη διαφωνία μας στη Σύνοδο Κορυφής της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στο Βίλνιους για την υιοθέτηση της διπλής ονομασίας (πρόταση ΗΠΑ) για τα ”Στενά” (η οποία εμπεριέχει την μετονομασία τους σε ”Τουρκικά”, πέραν εκείνης του Μοντρέ [1936] περί ”Στενών των Δαρδανελλίων” ή ”του Βοσπόρου”) συμφωνήσαμε ουσιαστικά με την απόφαση του ΝΑΤΟ για μετατροπή της Κύπρου από χώρα (”Κυπριακή Δημοκρατία”) σε χώρο με συντεταγμένες…
Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, απ’ το ιστορικό και ηρωικό λεχθέν (ως παρακαταθήκη) από τον πατριώτη Πρόεδρο της Κύπρου Τάσσο Παπαδόπουλο: ”Παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα!!!”.
Οποία ντροπή για τις ελληνικές και κυπριακές ηγεσίες που απέδειξαν στην πράξη πως ξέχασαν το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της κυπριακής τραγωδίας του ’74, αφού επέτρεψαν να συντελεστεί ασκαρδαμυκτί η μετατροπή μιας ανεξάρτητης χώρας-μέλους της Ε.Ε με ιστορία ελληνικότητας 3.000 χρόνων (Κύπρος) σε χώρο γεωγραφικών συντεταγμένων λίαν διευκολυντικών για τη σχεδιαζόμενη τουρκική διχοτόμηση της ανύπαρκτης πλέον στους Χάρτες του ΝΑΤΟ Μεγαλονήσου…!!!
Λίαν διευκολυντικών (ακόμα κι αν δεν φτάσουμε στη διχοτόμηση), για να περάσει το ελληνικό+κυπριακό σχέδιο επίλυσης της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (βρετανοτουρκικό σχέδιο του ’56) με πολιτική ισότητα, τη υποδείξει ΟΗΕ και με αρωγούς-υποβολείς τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.
Σχέδιο που στην πράξη θα αποδειχθεί το ίδιο εθνικά επιζήμιο με το ”Σχέδιο Ανάν” για την Κύπρο, πολύ περισσότερο όταν έχουν προστεθεί νέα αρνητικά δεδομένα σε βάρος της φερεγγυότητάς της, που κάνουν τους Τούρκους να τρίβουν τα χέρια τους:
Αρνητικά δεδομένα όπως η διαφθορά, η ανικανότητα χάραξης εθνικής στρατηγικής, η αδυναμία συγκρότησης αρραγούς εθνικού μετώπου των πολιτικών στο εσωτερικό της Κύπρου και διασφάλισης της ενεργοποίησης του Δόγματος Ενιαίου Χώρου από την έμφοβη και απρόθυμη να τη βοηθήσει Ελλάδα.
Την Ελλάδα που διακατέχεται μόνιμα από το σύνδρομο του casus belli (με διακύβευμα Θράκη-Αιγαίο) και γι’ αυτό αποφεύγει να εξοργίσει τον εξ Ανατολών επιβουλέα των εδαφών της προτάσσοντας στις ελληνοτουρκικές διαφορές το Κυπριακό.
Έτσι εξηγούνται τα πολλά χαμόγελα στη συνάντηση Ερντογάν-Μητσοτάκη στο Βίλνιους και το γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν έκανε την παραμικρή αναφορά στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ για την απαράδεκτη μετατροπή της Κύπρου από χώρας σε χώρο με συντεταγμένες στους χάρτες της Συμμαχίας.
Τα δυσμενή αυτά δεδομένα (τα οποία δεν συναντούν αντιστάσεις στην Κύπρο λόγω αβουλίας και ηττοπάθειας του Προέδρου Χριστοδουλίδη) εξηγούν γιατί δεν λέει να ενεργοποιηθεί το ΔΕΑΧ (δίχτυ αμυντικής προστασίας πάνω απ’ τον απειλούμενο άξονα Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος), δόγμα που είχε εντάξει το 1993 στην ελληνική εθνική στρατηγική ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να τη διασφαλίσει οριστικά την Κύπρο από τον τουρκικό κίνδυνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου