Μετάφραση: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης αναφέρθηκε πρόσφατα στην προέλευση του όρου «πολιτικά ορθό». Και είναι αποκαλυπτικά τα οσα αναφερει.
Στο τεύχος Νοεμβρίου του Claremont Review of Books, ο Αngelo M. Codevilla έγραψε ένα άρθρο που αναλύει σε βάθος την άνοδο του όρου “πολιτική ορθότητα” στην Αμερική. Η φράση “πολιτική ορθότητα” είναι πανταχού παρούσα στην Αμερική σήμερα. Παραπονιέμαι για την “πολιτική ορθότητα” που και που, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί την προέλευση της φράσης. Ο Codevilla, ωστόσο, προσφέρει μια συναρπαστική θεώρηση στο θέμα.
“Η έννοια της πολιτικής ορθότητας τέθηκε σε χρήση μεταξύ των κομμουνιστών στη δεκαετία του 1930 ως μια περίπου χιουμοριστική υπενθύμιση ότι το συμφέρον του Κόμματος πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια πραγματικότητα που κατατάσσεται πάνω από την ίδια την γενικότερη κοινωνική πραγματικότητα,” γράφει ο Codevililla, Ομότιμος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.
Η ημι-χιουμοριστική υπενθύμιση πήγαινε κάπως έτσι:
“Σύντροφε, η δήλωσή σου είναι εκ των πραγμάτων λανθασμένη.”
“Ναι, είναι. Αλλά είναι πολιτικά ορθή “.
Το ανέκδοτο ήταν μια ζωτικής σημασίας υπενθύμιση στην αυτοκρατορία του Στάλιν: Η απομάκρυνση σας από την επίσημη θέση του κόμματος θα μπορούσε να σημαίνει θάνατο. Το αν κάτι ήταν αλήθεια η όχι είχε μικρότερη σημασία από το αν προωθούσε ή όχι την “Ιδέα” (δηλαδή το συμφέρον του Κόμματος).
Πώς ισχύει αυτό για την Αμερική σήμερα; Ο Codevilla λέει ότι οι προοδευτικοί, όπως και οι μαρξιστές πριν από αυτούς, έχουν ένα απλό λόγο ύπαρξης: να διορθώσουν μια παρακμιακη κοινωνία.
“Η συνταγή είναι απλή: ο κόσμος δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι επειδή το βασικό, «δομικό » χαρακτηριστικό της κοινωνίας βρίσκεται σε” αταξία “…. Για τον Μαρξ και τους οπαδούς του αυτό το χαρακτηριστικό είναι η σύγκρουση για τα μέσα παραγωγής στη σημερινή κοινωνία …. Για τους Φροϋδιανούς είναι η κακή σεξουαλική προσαρμογή, για τους οπαδούς του Rousseau είναι ο κοινωνικός περιορισμός/αποκλεισμός, για τους θετικιστές είναι η ανεπαρκής εφαρμογή της επιστημονικής μεθόδου, για άλλους είναι καταπίεση της μιας φυλής από την άλλη.
Μόλις ο έλεγχος της κοινωνίας περάσει αποκλειστικά στα χέρια του “κατάλληλου” συνόλου προοδευτικών, οι αντιφάσεις κάθε αίρεσης πρέπει να εξαφανιστούν καθώς το βασικό δομικό πρόβλημα διορθώνεται.
Οι μέθοδοι των κομμουνιστών και των προοδευτικών διαφέρουν, αλλά ο στόχος είναι ένας και ο ίδιος: να επιτευχθεί η «πολιτιστική ηγεμονία», μια πολιτική φράση που διαδόθηκε από τον Antonio Gramsci (1891-1937), ένας Ιταλός μαρξιστής και πολιτικός που έγινε διάσημος στους προοδευτικούς κύκλους δεκαετίες μετά το θάνατό του.
Οι προοδευτικοί έμαθαν ότι η επίτευξη ηγεμονίας με ποινική τιμωρία είναι δύσκολη. Διανοούμενοι που επιδιώκαν να αναπλασουν την Αμερική – “η οποία γεννήθηκε μολυσμένη από τις αρχικές αμαρτίες του Δυτικού Πολιτισμού που ηταν ρατσισμός, σεξισμός, απληστία, γενοκτονία”, κ.λπ. – βρήκαν έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να επιτύχουν το στόχο τους, “την πολιτικη ορθότητα”.
Η πολιτική ορθότητα, που διαιωνίζεται από μια μικρή τάξη ανθρώπων εδραιωμένων στα πανεπιστήμια, τις γραφειοκρατίες και τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μεσω της κατάλληλης προπαγανδας, είναι το ιδανικό εργαλείο για την επίτευξη πολιτιστικής ηγεμονίας. Είναι “ισχυρή αποπλάνηση” αντί του βιασμού.
Επιτυγχάνει “σιωπηρή συνεργασία από εκατομμύρια που δαγκώνουν μετά τα χείλη τους.”
Ως πολιτική φιλοσοφία, η πολιτική ορθότητα μπορεί να φαίνεται άψυχη και άσκοπη. Αλλά ο Codevilla σημείωσε ότι ο στόχος του Λένιν και του Στάλιν δεν ήταν ένα κράτος χτισμένο πάνω σε μαρξιστικές αρχές αλλά ο έλεγχος του κόμματος. Οι δύο φιλοσοφίες είναι εξίσου κενές.
“Όπως και οι Ευρωπαίοι συγγενείς του, το μόνο που προσφέρει ο αμερικανικός προοδευτισμός είναι η υπακοή στην άρχουσα τάξη, που επιβάλλεται από την “πολιτική ορθότητα”….Ούτε υπάρχει κανένα τελικό όριο σε αυτό που θεωρείται πολιτικά ορθό, περισσότερο από οτι υπήρχε ποτέ στον κομμουνισμό. Εδώ και τώρα, όπως παντού και πάντα, έρχεται η πολιτική ορθότητα, για να δοξάσει το κόμμα και να ταπεινωσει τους υπόλοιπους”.
Δεν είναι ακριβώς ,κάτι που πρέπει κανείς να διαβασει επιπόλαια, το άρθρο του Codevilla, αντίθετα είναι κατι που πρέπει να διαβάσει οποιος ενδιαφέρεται σοβαρά για την κατανόηση της φύσης και της προέλευσης του όρου “πολιτική ορθότητα”. Βρήκα ενδιαφέρον το γεγονός ότι Codevilla έπισημανε κάτι παρόμοιο με αυτό που ο Δρ Jordan Peterson ειχε έπισημανει σε μια συνέντευξη του.
Είναι η ιδέα ότι η πολιτική ορθότητα είναι ένα κίνημα 1) θεμελιωδώς με πολιτικό χαρακτήρα και 2) βασίζεται στη δυσαρέσκεια μιας διχασμενης κοινωνιας.
Ο Πίτερσον είπε ότι αυτο δεν είνα τυχαίο. Βγαίνει κατευθείαν από το βιβλίο του Σαούλ Αλίνσκι.
«Οι άνθρωποι της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι πάντα με το μέρος της συμπόνιας και των «δικαιωμάτων των θυμάτων», έτσι όταν εναντιώνεσαι σε ό, τι κάνουν σε θεωρούν αμέσως ως ένα δράστη. Δεν υπάρχει μέρος που μπορείς να σταθείς χωρίς να δυσφημιστείς, και γι’ αυτό συνεχίζει η “η πολιτική ορθότητα” να σέρνεται προς τα εμπρός…” Στην ουσία δεν υπάρχει καθόλου συμπόνοια. Υπάρχει μονο δυσαρέσκεια.”
Είναι ένα απλό σημείο, αλλά πολύ σημαντικό. Σταμάτα και σκέψου το για λίγο.
Πόσο η πολιτική μας σήμερα εμπνέεται και καθοδηγείται από την δυσαρέσκεια;
Μετάφραση: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου