Το ότι η ιστορία επαναλαμβανόμενη μετατρέπεται σε κακόγουστη φάρσα το γνωρίζαμε και το γνωρίζουμε, δυστυχώς, αφού το βιώσαμε ουκ ολίγες φορές στις ακραίες του προεκτάσεις στη συλλογική μας ζωή με επίκεντρο τα εθνικά θέματα.
Όταν όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται σε βάρος μας με ανάμειξη της Γερμανίας, που ”έπαιξε” – ως γνωστόν – φιλοτουρκικά στο Μικρασιατικό Μέτωπο ( χρηματοδότηση των Νεότουρκων του Κεμάλ Ατατούρκ από την Deutsche Bank, που κατέληξε να χρησιμοποιηθεί απ’ τους Τούρκους για τη γενοκτονία τους), στους Βαλκανικούς και τους Παγκόσμιους Πολέμους – τότε δε μιλάμε πλέον για φάρσα, αλλά για δόλια και διαχρονική υπόσκαψη των εθνικών συμφερόντων μας, στο πλαίσιο της οποίας είμαστε υποχρεωμένοι να συμπεριλάβουμε και την τιμωρητική στάση της απέναντι στην Ελλάδα κατά την οκταετία των μνημονίων.
Απ’ τις αρχές του προηγούμενου αιώνα και εντεύθεν η Γερμανία κρατούσε τις επιθετικές διαθέσεις της για τους άλλους αφήνοντας αλώβητη την Τουρκία. Και το έκανε αυτό βάσει σχεδίου, γιατί την ήθελε ακέραιη ώστε να μπορεί να τη μετασχηματίσει – κατά τους γεωπολιτικούς της σχεδιασμούς – σε πολύφερνη αποικία, που έχει το ένα πόδι στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση.
Η φιλοκεμαλική Γερμανία της Μικρασιατικής Εκστρατείας, η φιλότουρκη των Βαλκανικών Πολέμων, η Γερμανία του Κάιζερ που στήριξε την Τουρκία μετά την έξοδό της στον Α’ Παγκόσμιο και η ναζιστική Γερμανία που υπέγραψε ”σύμφωνο φιλίας” με τον Ισμέτ Ινονού, για να κρατήσει ”ουδέτερη” στάση η χώρα του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λίγο διαφέρουν απ’ τη σημερινή Γερμανία της Μέρκελ.
Τη Γερμανία που ”απειλούσε” ως χθες τον κύριο αποδέκτη των εξαγωγικών όπλων της, την Τουρκία – απ’ την έδρα της ΕΕ, φυσικά, η οποία υφίσταται εκβιασμό διαρκείας εκ μέρους της δια του μεταναστευτικού – με λήψη τιμωρητικών μέτρων λόγω των πολεμικών της επιχειρήσεων κατά των Κούρδων στην ΒΑ Συρία (Οκτώβριος 2019) και των παράνομων τουρκικών γεωτρήσεων της στην ΑΟΖ της Κύπρου (Ιανουάριος-Απρίλιος 2020).
Λίγο διαφέρουν απ’ τη σημερινή Γερμανία με την κάθε άλλο παρά φιλελληνική συμπεριφορά σε ζητήματα εθνικής οντότητας και επιβίωσης των Ελλήνων, αφού – αν και ”σύμμαχός” μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ – κινείται υπονομευτικά σε βάρος των συμφερόντων μας πότε με αφορμή το Σκοπιανό, πότε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και ποιος ξέρει τι άλλο…
Γιατί δεν ήταν μόνο ο πρωταγωνιστικός ρόλος της που μεταφράστηκε σε ασφυκτική πίεση προκειμένου να υπογράψουμε την εθνικά ασύμφορη για μας ”συμφωνία των Πρεσπών” (12/06/’18).
Δεν ήταν μόνο ότι έτεινε ευήκοα ώτα στην αλυτρωτική φιλοσκοπιανή προπαγάνδα μέσω του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού της Deutsche Welle που είχε δημοσιεύσει εν μέσω πανδημίας χάρτη της ”Σύγχρονης Μακεδονίας”ο οποίος περιελάμβανε την ελληνική Μακεδονία, ένα κομμάτι της Βουλγαρίας (”Μακεδονία του Πιρίν”), και δυο άλλα της Αλβανίας και της Σερβίας, που συνορεύουν με την ”Μακεδονία του Βαρδάρη” (τα Σκόπια).
Δεν είναι μόνο ότι γίνεται όργιο παραπληροφόρησης στην Γερμανία (όπου έχει εκκολαφθεί η δημιουργία του ψευτομακεδονισμού) από φιλοσκοπιανά παρακλάδια του χρηματοδοτούμενου απ’ τον Σόρος ”Ουράνιου Τόξου” τα οποία διαδίδουν ότι υπάρχουν σκλαβωμένες περιοχές των Σκοπίων απ’ τα γειτονικά κράτη και ”μακεδονική μειονότητα” στην Ελλάδα η οποία πρέπει να αναγνωριστεί.
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι τον περασμένο μόλις μήνα η Deutsche Welle – στην ηλεκτρονική της έκδοση – είχε παρουσιάσει μια σειρά οπτικοακουστικών ρεπορτάζ απ’ την Μακεδονία (με αποδέκτες τα Σκόπια και την Αλβανία) σε γλώσσα σλαβική (”makedonski”) και αλβανική, τα οποία επιβεβαίωναν τον τίτλο του άρθρου μου εκείνης της περιόδου (”Τα Κλειδι-ά στον ΔΟΜ δίνουν αφορμές για γερμανικά φιλοσκοπιανά παιχνίδια’‘).
Για την ιστορία να θυμίσω ότι το θέμα αφορούσε την παράδοση από το κράτος μας (με πρωτόκολλο παράδοσης-παραλαβής σαν ένα είδος Επιστασίας σε ανελεύθερη Ελλάδα) της ευθύνης ελέγχου του Κλειστού Κέντρου Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών Αν. Μακεδονίας ( στο Κλειδί Σιντικής του νομού Σερρών) στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, πράγμα που έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από φιλοσκοπιανά Κέντρα μέσα και έξω απ’ τα σύνορά μας.
Για να επανέλθω όμως στην προκλητικά φιλοτουρκική στάση των Γερμανών σήμερα, τελευταίο παράδειγμα της οποίας ήταν το σκίτσο για τον κορονοϊό στην ιστοσελίδα του γερμανικού υπουργείου Υγείας όπου παρουσιαζόταν η Ελλάδα σαν κοριτσάκι που κρατά απ’ το χέρι την ”μαμά” Τουρκία, επαναφέρω στην μνήμη σας τη στάση της στο λιβυκό θέμα.
Ήταν μια απ’ τα ίδια, προκλητικά φιλοτουρκική και εμφανώς διαφοροποιημένη από εκείνην άλλων δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης που ζητούσαν από την Τουρκία να μη στείλει στρατιώτες στη Λιβύη και να μην εμπλακεί στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των δυνάμεων του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ και εκείνων του πρωθυπουργού Φαγέζ αλ Σάρατζ, στο πλευρό του οποίου είχε σταθεί εξαρχής ο Τούρκος Πρόεδρος.
Ήταν η πολλοστή φορά που η γερμανική πολιτική έδειξε την αυτονομία της μέσα στην ΕΕ. Μια αυτονομία η οποία πηγάζει κατά βάση απ’ την αυτοπεποίθησή της, ίδια και απαράλλαχτη με αυτήν του ναζιστικού παρελθόντος της και την άλλη που εκδηλώνεται σε επίπεδο ποδοσφαίρου. Σε σημείο να κάνει τον διεθνή ποδοσφαιριστή της Αγγλίας Γκάρι Λίνεκερ να αναπτύξει τη ”θεωρία” του για τον αέρα επιβολής της σημερινής Γερμανίας:
– Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι…, μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.
Ωστόσο η Εξωτερική πολιτική της Γερμανίας μόνο απλό παιχνίδι δεν είναι, αφού εδράζεται σε δυο κυρίως αιτούμενα: 1. στο οικονομικό συμφέρον (πέρα απ’ τις εξαγωγές των γερμανικών όπλων στην Τουρκία, 80.000 γερμανοτουρκικές επιχειρήσεις λειτουργούν στη Γερμανία με ετήσιο τζίρο 52 δισ. ευρώ) και 2. στο γεωπολιτικό, που είναι διαχρονικό και κρατά αδιάλειπτα απ’ την εποχή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας (και της Οθωμανικής, αντίστοιχα, στα τέλη του 19ου αιώνα) μέχρι σήμερα.
Έτσι εξηγείται ο… έρωτας του Ερντογάν με την Μέρκελ, που δεν έχει να κάνει με… καθρεφτάκια και πράσινα άλογα, αλλά είναι θέμα πολιτικοστρατιωτικής αλληλεξάρτησης, με δεδομένο ότι η τουρκική μειονότητα της Γερμανίας (που αριθμεί τρία εκατομμύρια μέλη) αποτελεί ισχυρότατο λόμπι και είναι μεγάλο ”όπλο” στα χέρια του Ερντογάν, γιατί – μέσω αυτής – ασκεί εκλογική επιρροή προς όφελος των τουρκικών συμφερόντων.
Έτσι εξηγούνται πολλά και πρώτα απ’ όλα το αμφιλεγόμενο μεταναστευτικό”ντηλ” Ερντογάν-Μέρκελ που έκλεισε τον Μάρτιο του 2016 διακρατικά. Έτσι εξηγείται και ο τρόπος που η Γερμανία αντέδρασε χλιαρά στην απόφαση του Ταγίπ Ερντογάν να στείλει τον μεταναστευτικό του ”στρατό” στον Έβρο τον περασμένο Μάρτιο, για να παραβιάσει βίαια τα σύνορά μας.
Έτσι εξηγείται, τέλος, γιατί κράτησε φιλοτουρκική στάση στο λιβυκό η Άνγκελα Μέρκελ. Είναι φανερό ότι με όχημα την ΕΕ, η Γερμανία έβαλε στόχο να μπει – μέσω Τουρκίας – στα… οικόπεδα της Λιβύης για να ανταγωνιστεί τη Γαλλία η οποία προσπαθεί να γίνει ‟η ευρωπαϊκή δύναμη της Μεσογείου” (πράγμα που έκανε εμφανές με την επιβλητική παρουσία των πλοίων της στην ΑΟΖ της Κύπρου, για να την προστατέψει απ’ τις τουρκικές αυθαιρεσίες).
Επομένως ας μην περιμένουμε στροφή της κυρίαρχης χώρας της ΕΕ υπέρ μας σε περίπτωση θερμού επεισοδίου με την Τουρκία. Ας μην ελπίζουμε σε ”ειρηνικές πρωτοβουλίες” της στην Ανατολική Μεσόγειο για υπεράσπιση των συμφερόντων της Κύπρου.
Στα ”μάτια” της Γερμανίας η Τουρκία θα είναι πάντα ο διαχρονικός γεωπολιτικός έρωτας και στα ”μάτια” της Τουρκίας η Γερμανία ο ιδεώδης προορισμός των εξαγωγών της (17,4 δισ. δολάρια το 2017). Οι σχέσεις τους, παρά τα σκαμπανεβάσματα, δεν θα αλλάξουν γιατί τις έχει σφυρηλατήσει ο χρόνος και η ιστορία.
Κι αυτό είναι ένας ακόμα λόγος για να μην ξεχνάμε τον γερμανικό δάκτυλο πίσω από ανθελληνικές πρακτικές και να μην περιμένουμε επί ματαίω τη συμβολή της ”φίλης” και ”συμμάχου” μας Γερμανίας στην απενεργοποίηση της τουρκικής νάρκης στα νερά του Αιγαίου, τον Έβρο και το Κυπριακό. Ένας ακόμα λόγος για να κοιτάξουμε πώς θα σταθούμε στα πόδια μας, με μακροπρόθεσμο στόχο την οικονομική και εξοπλιστική μας αυτάρκεια.
Το χρωστάμε στον εαυτό μας. Το χρωστάμε στις γενιές που θα έρθουν. Το χρωστάμε (σαν χρέος τιμής ανεκπλήρωτο) στο αίμα και τον ιδρώτα των αποδεκατισμένων γενιών των μνημονίων, οι οποίες βίωσαν στο πετσί τους το γερμανικό ”Nein” της ”Bild” και την εμπρηστική προπαγάνδα της σε βάρος των ”άπληστων Ελλήνων”, που – παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα του ανθελληνικού φύλλου της 26ης Φεβρουαρίου 2015 της εφημερίδας – έφτασαν να τρώνε απ’ τα σκουπίδια…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου