Ο σύγχρονος άνθρωπος της επανάστασης της υψηλής τεχνολογίας, των πολλαπλών ανέσεων και δυνατοτήτων, γίνεται ξαφνικά σήμερα έρμαιο και βορά στις ορέξεις ενός μικροσκοπικού ιού, που με δυσκολία μπορεί να ανιχνευθεί σε χιλιοστή μικροσκοποική μεγέθυνση. Έγκλειστος, αναγκαστικά, στον δικό του μικρόκοσμο, ο μέχρι πρόσφατα εφησυχασμένος στην ευδαιμονιστική του αυτάρκειά άνθρωπος του 21ου αιώνα, δεν έχει πια το στοιχειώδες δικαίωμα του «κοινωνείν» (της άμεσης και εξ επαφής ανθρώπινης επικοινωνίας) και επινοεί την επικοινωνία των μπαλκονιών, ως διέξοδο στις ατέλειωτες, πληκτικές ώρες του εγκλεισμού και της αναγκαστικής απομώνωσης.
Την ίδια ώρα, μεγαλόσχημοι ηγέτες, σαν ποντίκια πιασμένα στη φάκα τους, συνειδητοποιώντας (;) τη μικρότητα της εφήμερης ύπαρξής τους, με ναπολεόντεια ύφη, εξαγγέλλουν μέτρα, απαγορεύσεις, εγκλεισμούς, περιορισμούς-σωτήριους, εξ ανάγκης, που αποτελούν, όμως, για τον άνθρωπο του 21ου αιώνα πρωτόγνωρα βιώματα και εμπειρίες, που αδυνατεί να κατανοήσει, να ερμηνεύσει και να αποδεχθεί. Στο Οργουελιανής έμπνευσης σενάριο και σκηνικό που βιώνουμε, καθώς ο καινούργιος, αόρατος, αδίσταχτος και «αιμοσταγής» ιός απλώθει τις θανατερές φτερούγες του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, οι άνθρωποι δεν έχουν πια ονόματα, γίνονται νούμερα, αριθμοί, που απλά ανακοινώνονται και γίνονται αντικείμενο στατιστικής επεξαργασίας, έρευνας και καταγραφής...
Καθώς, μαζικά και αβοήθητοι, όσοι δεν τα «κατάφεραν», ξεψυχούν ( βλ. Ιταλία, Ισπανία και αλλαχού), τοποθετούνται βιαστικά και με τις «δέουσες προφυλάξεις» σε ξύλινα κιβώτια (σεντούκια τα λέμε εμείς) και μεταφέρονται με στρατιωτικά καμιόνια στα σύγχρονα κρεματόρια του θανάτου, όπου αποτεφρώνονται, γιατί πια έχουν παραγεμίσει τα κοιμητήρια, ενώ προέχουν πια και τα θέματα προστασίας, ασφάλειας αποτροπής και αποτελεσματικής εξάλειψης του θανατηφόρου ιού. Πρώτη ανακοίνωση στις ειδήσεις που καθημερινά και εναγώνια αναμένουμε, ο αριθμός των κρουσμάτων και ο αριθμός των θανάτων.
Μέχρι τώρα ακούαμε για μαζικούς θανάτους στη μακρινή Κϊνα, κι ύστερα στο κοντινό μας Ιράν και στη συνέχεια στο ευρωπαϊκό μας σπίτι: την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία,τις ΗΠΑ κτλ. Όμως, δεν είναι πια αυτοί οι αριθμοί κάτι μακρινό και απρόσιτο. Χάνουμε ανθρώπους και στον δικό μας τον τόπο. Πεθαίνουν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ανελέητα κτυπημένοι από τον θανατηφόρο ιό, και δεν ανακοινώνονται καν τα ονόματά τους, λες κι είναι στίγμα και μίασμα ο θάνατος εξαιτίας του κορωνοϊου. Κηδεύονται και θάβονται με συνοπτικές διαδικασίες, με αυστηρά προκαθορισμένα «πρωτόκολλα», σε στενό οικογενειακό κύκλο, σε έρημες, άδειες εκκλησίες, χωρίς φίλους και συγγενείς, χωρίς επικήδειους και άλλα «ηχηρά παρόμοια», αχρείαστα, καθώς φαίνεται πια και ανώφελα στις δοσμένες συνθήκες...
Είναι τρομακτικό πράγματι αυτό που βιώνουμε σήμερα, καθώς κρεμόμαστε κάθε ώρα και κάθε στιγμή από τα χείλη των δημοσιογράφων στους τηλεοπτικούς δείκτες, αλλά και των ειδικών, λοιμοξιολόγων, επιδημιολόγων και λοιπών επιστημόνων, που παρεισέφρησαν αίφνης στην καθημερινότητά μας, προσδοκώντας μια θετική αισιόδοξη δήλωση ή είδηση για το αύριο, που είναι άγνωστο και αβέβαιο, και καταντάει, καθώς λέει και ο ποιητής, «σαν αύριο να μη μοιάζει»... Μόνη ελπίδα, μόνη ασιόδοξη προσδοκία το γνωστό μας και τόσο δικό μας μήνυμα και σύνθημα: «Και αυτό θα περάσει» ...Μένουμε σπίτι λοιπόν, αξιοποιούμε όσο γίνεται πιο δημιουργικά τον άφθονο χρόνο που διαθέτουμε, προσέχουμε, προσευχόμαστε-έχοντας επίγνωση της μικρότητας και της ανθρώπινης αδυναμίας μας, και αισιοδοξούμε... Δεν έχουμε άλλη επιλογή!
Υποκείμενα νοσήματα...
‘Οταν το 1974 βιώσαμε την τραγωδία της μεγάλης προδοσίας και της συνακόλουθης Τουρκικής Εισβολής, μπήκαν ξαφνικά στο λεξιλόγιό μας καινούργιες λέξεις, που σημάδεψαν την καθημερινότητά μας και μας κατατρύχουν ίσαμε σήμερα: Αττίλας, προσφυγιά, αγνοούμενοι, αιχμάλωτοι, εγκλωβισμένοι, οδοφράγματα, κατοχή κτλ. Στη νέα- οικουμενική αυτή τη φορά, ανθρώπινη τραγωδία που βιώνουμε εδώ και τέσσερις μήνες, έχουμε καινούργιες ορολογίες, ιατρικές και άλλες, που δυσκολευόμαστε ενίοτε να τις κατανοήσουμε, να τις ερμηνεύσουμε ή ακόμα και να τις αποδεχτούμε. Λοιμωξιολόγοι και επιδημιολόγοι μονοπωλούν τις τηλεοπτικές μας οθόνες και τα ραδιοφωνικά κύματα, για να μας ενημερώσουν για τη νέα πανδημία του COVIC 19, για τα νέα επιβεβαιωμένα κρούσματα ή περιστατικά, που εντοπίζονται μέσα από διαγνωστική μοριακή εξέταση ή «ιχνηλατούνται» στην κοινότητα.
Κι ακόμα, καθημερινά, στην ίδια πάντα ώρα, μας ενημερώνουν και για τις νέες ανθρώπινες απώλειες, που οφείλονται οι πλείστες-όπως τονίζουν εμφαντικά, σε «υποκείμενα νοσήματα» και αφορούν συνήθως άτομα άνω των 60 και 70 ετών...Έ χουν παρεισφρήσει ακόμα στο λεξιλόγιό μας λέξεις όπως: κοινωνική αποστασιοποίηση (social distancy), αλυσίδα διασποράς, υποχρεωτική αυτοαπομόνωση, καραντίνα, διασωλήνωση, αναπνευστήρες, μάσκες Νοσοκομεία Αναφοράς, αντιδραστήρια, χλωροκίνη, επιδημιολογικές έρευνες κτλ. Εσχάτως, μάλιστα, στον τόπο μας πήγαμε ακόμα ένα βήμα ~μπροστά~, αφού, όπως μας ενημέρωσαν οι «ειδικοί» επιστήμονες, έχουμε τώρα και την αξιοποίηση του νέου εξειδικευμένου λογισμικού «Ίρις», για να γίνεται ακριβέστερη ιατροδιαγνωστική αναφορά στα αίτια του θανάτου όσων προσβάλλονται από τον κορωνοϊό και δεν τα «καταφέρνουν».
Έτσι λοιπόν πληροφορηθήκαμε ότι οι τέσσερις από τους 15 συνανθρώπους μας που προσβλήθηκαν από κορωνοϊό και έχασαν τη μάχη για τη ζωή, πέθαναν από «υποκείμενα νοσήματα» και ήταν, όπως μας τόνισαν εμφαντικά -και με νόημα, «άνω των 70 ετών» (μπας, δηλαδή και «λαθέψουμε» και αποδώσουμε όλους τους θανάτους στον αδηφάγο κορωνιαίο)!. Κι εμείς,οι αφελείς πολίτες, που δεν είμαστε επαϊοντες και ειδήμοντες, διερωτόμαστε: Προς τι άραγε αυτή η σπουδή να διαχωρίσουμε τους αποθανόντες σε δύο κατηγορίες, αφού όλοι είχαν προσβληθεί από τον θανατηφόρο ιό; Γιατί, δηλαδή, να μην υποθέσουμε ότι οι τέσσερις συνάνθρωποί μας που ήταν άνω των 70 ετών και προσβλήθκαν από τον ιό, μπορεί μεν να είχαν «υποκείμενα νοσήματα», που επιδεινώθηκαν λόγω κορωνοϊού, αλλά, σίγουρα, αν δεν προσβάλλονταν, θα ζούσαν ίσως ακόμα μερικά χρόνια, με την αναγκαία ιατρο-φαρμακευτική περίθαλψη και αγωγή, για να χαρούν ακόμα λίγο τα παιδια και τα εγγόνια τους , ώσπου να φτάσει η ευλογημένη ώρα να φύγουν, πλήρεις ημερών, με φυσιολογικό και αξιοπρεπή θάνατο;
Αν πάλι υποθέσουμε ότι τα ηλικιωμένα αυτά άτομα που χάσαμε βρίσκονταν κατά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο σε μη αναστρέψιμη κατάσταση, πώς άραγε προσβλήθηκαν από τον ιό; Μήπως αυτό έγινε στα νοσοκομεία όπου μεταφέρθηκαν, ως αποτέλεσμα της, κατά τεκμήριο,απρονοησίας που μας χαρακτηρίζει αλλά και των εμφανών αδυναμιών του ιατρικού μας συστήματος; Αυτά είναι αμείλικτα ερωτήματα που θα πρέπει, όταν περάσει αυτό το μεγάλο κακό, να διερευνηθούν το ίδιο επιστημονικά και μεθοδευμένα, αλλά με τα λογισμικά της αλήθειας και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του δικαιώματος της ζωής! Δεν έχει θέση σ’αυτήν την τραγική κατάσταση της θανατηφόρας πανδημίας κανένας ηλικιακός ή άλλης μορφής ρατσιμός!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
*Ο Κώστας Κατσώνης γεννήθηκε στην Αραδίππου της επαρχίας Λάρνακας το 1949. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα παιδαγωγικά (M.Ed., Trinity College USA) και είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στη λογοτεχνία για παιδιά και νέους, του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Εργογραφία
- Ελάτε να γνωρίσουμε την Κύπρο, (για τα ελληνικά παροικιακά σχολεία), Έκδοση Υπουργείου Παιδείας Κύπρου, Λευκωσία 1992.
- Μιλήματα κι αντιμιλήματα (ποιητική συλλογή), Λάρνακα 1993.
- Μορφές της Κυπριακής Παιδικής Λογοτεχνίας, Τόμος Β’, Λευκωσία 1996 (συλλογική έκδοση, με Γ. Κιτρομηλίδη, Μ. Μιχαηλίδου και Φλ. Τιμοθέου)
- Η Μελίνα της Κερύνειας (διηγήματα για μεγάλα παιδιά και νέους), Εκδόσεις Κ. Επιφανίου, Λευκωσία 2002/2003.
- Η Κύπρος στους δρόμους της Ιστορίας (ιστορική μελέτη), Λάρνακα 2002/2003/2007
- Νεότερες εξελίξεις στη λογοτεχνία της Κύπρου για παιδιά και νέους, εκδόσεις Πάργα, Αθήνα 2003
- Πρόσωπα και θέματα της κυπριακής παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας, Εκδόσεις Πάργα, Αθήνα 2003
- Γράμμα από τον ουρανό (διηγήματα), Εκδόσεις Πάργα, Λευκωσία 2006
- Το παιδαγωγικό στοιχείο στο σύγχρονο κυπριακό διήγημα για παιδιά και νέους (διδακτορική διατριβή), έκδοση Πολιτιστικών Υπηρεσιών Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού (σειρά διδακτορικών διατριβών, αρ. 9), Λευκωσία 2008
- Λογοτεχνία και ειρηνική συνύπαρξη (Ανθολογία διηγήματος για παιδιά), Πάργα, Λευκωσία 2012
- Εκπαίδευση για τον 21ο αιώνα (δοκίμια), Πάργα, Λευκωσία 2013
- Ανδρέας Μαππούρας-Οι ποιητάρικες φυλλάδες, Έκδοση Ιδρύματος «Ανδρέας Μαππούρας», Λάρνακα 2015 (επιμέλεια και σχολιασμός).
- Η πνευματική δημιουργία στη Λάρνακα - λόγιοι, συγγραφείς, λογοτέχνες, μελετητές-100 Λογοτέχνες της Λάρνακας, (τόμος 1ος ), Λάρνακα 2018 (συλλογική έκδοση, με Γ.Κιτρομηλίδη και Γλ.Γεωργιάδη).
- Αραδίππου, η Αυλή της Δεσποτείας-Από την αρχαιότητα ως τη σύγχρονη εποχή. Ο τόπος, η ιστορία, οι άνθρωποι (συλλογική έκδοση, με Ν. Διάκο, Γ. Ευθυμίου, Αργ. Οικονόμου, Δ.Σκουρουμούνη και Κυρ. Τηλεμάχου), Έκδοση Δήμου Αραδίππου, Λάρνακα 2018.
- Ζωγραφία Λαλέουσα (ποιητικά άπαντα) του Αντρέα Κουρτέλλα, Εκδοση Συνδέσμου Αποφοίτων Παιδαγωγικής Ακαδημίας Κύπρου 1971, Λάρνακα 2018 (επιμέλεια-σχολιασμός)
- Το Δημητρίειον Πολιτιστικόν Κέντρον Λάρνακος 1973-1983-ένα πρότυπο πολιτιστικό κέντρο στην πόλη του Ζήνωνα (μελέτη), Έκδοση Ιδρύματος Φοίβου Σταυρίδη, Λάρνακα 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου