Του Πανίκου Παναγιώτου
Ο τουρκικός κατοχικός στρατός στη Συρία διαπράττει εγκλήματα πολέμου και συνεχίζει εκκαθαρίσεις «εναντίον των απίστων», καταδιώκοντας Κούρδους και Χριστιανούς.
Η Άγκυρα αγόρασε ρωσικούς πυραύλους και συμμετέχει σε στρατηγικές συνεργασίες με τη Μόσχα και την Τεχεράνη, σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων.
Σύμφωνα με εκθέσεις υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών χωρών, η Τουρκία έχει στηρίξει οικονομικά και στρατιωτικά το Ισλαμικό Κράτος, συνεχίζοντας να διευκολύνει το έργο τρομοκρατικών οργανώσεων.
Κι όμως, κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Τούρκο ομόλογό του στον Λευκό Οίκο, ο Αμερικανός ηγέτης ανέφερε ότι είναι «μεγάλος οπαδός» του Ερντογάν, τού απένειμε τα εύσημα και τον εξύμνησε σε προκλητικό βαθμό. Επιπλέον, κατάφερε να «εγκλωβίσει» κορυφαίους Ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές, οι οποίοι τις προηγούμενες μέρες είχαν ασκήσει σκληρή κριτική στον Τούρκο πρόεδρο για την εισβολή στη Συρία και για την προδοσία του Τραμπ σε βάρος των Κούρδων.
Η πρώτη «μεταστροφή» τους, μετά την κοινή συνάντηση που είχαν με Τραμπ και Ερντογάν, έγινε με την απόφαση του Λίντσεϊ Γκράχαμ να μην προχωρήσει στη Γερουσία η διαδικασία έγκρισης ψηφίσματος για την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει μέχρι σε ποιο βαθμό μπορεί να φτάσει ο θαυμασμός του Τραμπ για τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν.
Προσωπικά συμφέροντα;
Ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Τζον Μπόλτον, φέρεται να υποστήριξε ότι η σχέση του Τραμπ με τον Ερντογάν στηρίζεται σε «προσωπικά και οικονομικά συμφέροντα», κατηγορώντας την κόρη και τον γαμπρό του Αμερικανού ηγέτη, σύμφωνα με πηγές που επικαλέστηκε το τηλεοπτικό δίκτυο NBC.
Δεν είναι η πρώτη φορά που πρώην στενοί συνεργάτες του προέδρου Τραμπ τον κατηγορούν ότι λαμβάνει αποφάσεις σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας των ΗΠΑ με βάση τα επιχειρηματικά συμφέροντά του.
Έντονες είναι οι επικρίσεις που δέχεται και για τον τρόπο που αντιμετωπίζει την πολιτική της Μόσχας, καθώς και για την «περίεργη σχέση» του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Κατά διαστήματα, είδαν το φως της δημοσιότητας πληροφορίες και προβλήθηκαν ισχυρισμοί ότι ο Πούτιν «εκβιάζει» τον Τραμπ με στοιχεία που κατέχει για δήθεν όργια με ιερόδουλες σε σουίτα ξενοδοχείου στη Μόσχα, όπου παλαιότερα είχε διαμείνει και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα.
Πέρα από όλα αυτά και για τα όσα λέγονται περί «εξάρτησης» του Αμερικανού προέδρου από τον Ρώσο ομόλογό του, διαβάσαμε στο Hellas Journal ότι στην τουρκική ιστοσελίδα Ahval αναφέρθηκε ότι ο Ερντογάν είναι πολύ πιο προσεκτικός όσον αφορά τις σχέσεις του με τον Πούτιν απ’ ότι με τον Τράμπ, «καθώς η Ρωσία έχει περισσότερη ισχύ επί της Τουρκίας», όπως υποστήριξε ο αναλυτής Ömer Taşpınar, που αυτή την περίοδο συνεργάζεται με το Brookings Institution, στην Ουάσινγκτον.
«Σύμφωνα με όσα ακούω, ο Πούτιν διαθέτει πολλά αρχεία που θα μπορούσαν -αν το επιθυμούσε- να φέρουν σε δύσκολη θέση τον Ερντογάν, όπως για περιπτώσεις διαφθοράς, μέχρι το αληθινό πρόσωπο της 15ης Ιουλίου (σ.σ. περί στημένου πραξικοπήματος)» τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Taşpınar.
Η απουσία Νετανιάχου
Εκτός από τις σχέσεις αλληλοθαυμασμού μεταξύ αυτών των τριών ηγετών, που δίνουν τη δυνατότητα στον Ερντογάν να δρα ανεξέλεγκτα και εκβιαστικά, εντός και εκτός της χώρας του, τίθεται ένα άλλο βασικό ερώτημα που αγγίζει μια άλλη πτυχή των εξελίξεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και ειδικότερα της Ανατολικής Μεσογείου. Και το ερώτημα αφορά το ρόλο του Ισραήλ.
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει αποκαλέσει τον Ερντογάν «τύραννο», ενώ αρκετά ισραηλινά ΜΜΕ, στελέχη του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ και κορυφαίοι ακαδημαϊκοί εβραϊκής καταγωγής θεωρούν τον Τούρκο πρόεδρο έναν από τους «μεγαλύτερους εχθρούς» του εβραϊκού κράτους.
Και ενώ λοιπόν σε άλλες περιπτώσεις το Ισραήλ επηρεάζει καταλυτικά τις αμερικανικές αποφάσεις σε ζητήματα που σχετίζονται με την ασφάλεια του, για την επίσκεψη Ερντογάν στην Ουάσινγκτον και για τα όσα εγκωμιαστικά είπε ο Αμερικανός ηγέτης για τον Τούρκο ομόλογό του, που, ξεκάθαρα είναι «εκτός πλαισίου» της ιδιαίτερης συμμαχίας ΗΠΑ-Ισραήλ, φάνηκε ότι δεν είχε καμία «παρουσία» ή επίδραση ο Νετανιάχου και μάλιστα την στιγμή που δίπλα στον Τραμπ βρίσκεται ο εβραϊκής καταγωγής γαμπρός του, Τζάρεντ Κούσνερ, ο οποίος «φροντίζει για όλα».
- Μήπως όλο αυτό το σκηνικό παραπέμπει σε μια «άθλια πραγματικότητα» που ούτε καν στηρίζεται σε προσωπικά – επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά κυρίως σε υπαρκτά ή ανύπαρκτα στοιχεία, εκβιασμούς, συναλλαγές και σκάνδαλα (ερωτικά και οικονομικά) σε επίπεδο ανωτάτων ηγεσιών;
- Μήπως και ο Νετανιάχου είναι «αιχμάλωτος» υποκλοπών και κατασκόπων του Κρεμλίνου και δεν είναι τυχαία η ακυβερνησία στο Ισραήλ και οι κατηγορίες σε βάρος του;
Εάν η Μόσχα διαδραμάτισε ρόλο στην εκλογή του Τραμπ το 2016, με προοπτική να το επαναλάβει και στις προεδρικές εκλογές του 2020, εάν η Μόσχα είχε ρόλο στο δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε την ίδια πρακτική ενδεχομένως να εφαρμόζει για το Ισραήλ και τον Νετανιάχου.
Η επιθετικότητα της Τουρκίας
Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Ακόμα και στην περίπτωση, που, για τα προαναφερόμενα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, φαίνεται πλέον ότι δημιουργείται μια νέα κατάσταση πραγμάτων στη διεθνή σκηνή, όπου ισχυρά κράτη δεν καθορίζουν και δεν αλλάζουν τις πολιτικές τους με βάση τα συμφέροντά τους και τις δημοκρατικές επιλογές των λαών τους, αλλά ανάλογα με συμφέροντα, σκάνδαλα, χαρακτήρες και προσωπικά κίνητρα των ηγετών τους.
Κι αυτή η κατάσταση περικλείει πολύ σοβαρούς κινδύνους για τον Ελληνισμό, την Ελλάδα και την Κύπρο. Η επιθετικότητα της Τουρκίας, σε συνδυασμό με τον εναγκαλισμό του Ερντογάν με τον Τραμπ και τον Πούτιν, διαμορφώνει συνθήκες για απρόβλεπτες εξελίξεις σε διάφορα μέτωπα, στο πλαίσιο των επεκτατικών επιδιώξεων της Άγκυρας.
Τα όσα εξελίσσονται αυτό τον καιρό στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, στην κυπριακή ΑΟΖ, καθώς και στο Αιγαίο και τη Θράκη (με τις στρατιές των μεταναστών) δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις της Τουρκίας, η οποία στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή προσπαθεί να αξιοποιήσει την «πρωτοφανή ανοχή» που επιδεικνύουν απέναντί της η Ουάσινγκτον και η Μόσχα.
Μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο, για μια ακόμη φορά, η Λευκωσία οδηγείται σε τριμερείς και πενταμερείς συναντήσεις, χωρίς πυξίδα, χωρίς συγκροτημένη στρατηγική και έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να λυθεί το Κυπριακό ή να εκθέσει την τουρκική αδιαλλαξία.
Στο τέλος, αφού και πάλι δεν θα υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο, η Τουρκία θα έχει πετύχει ξανά ένα σημαντικό βήμα για την εδραίωση της διχοτόμησης και τον έλεγχο του νησιού.
Ως πότε όμως θα στεκόμαστε μοιραίοι και άβουλοι μπροστά σε διαδικασίες και αποφάσεις που φέρνουν όλο και πιο κοντά την τουρκοποίηση και την ισλαμοποίηση της Κύπρου και απειλούν την εθνική ακεραιότητα της Ελλάδας;
HellasJournal
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου