ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

Επίκαιρα για σήμερα, που ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ κινδυνεύει να αλωθεί, τα παραδείγματα των ένδοξων προγόνων μας…
ΑΦΥΠΝΙΣΘΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάς

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΑ΄ΔΡΑΓΑΣΗΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ.. ΕΠΕΣΕ ΗΡΩΪΚΑ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ…..

*Το υπερόπλο των Βυζαντινών (Υγρό πυρ.), που ούτε μια φορά δε χρησιμοποιήθηκε κατά την Άλωση λόγω έλλειψης πρώτων υλών. Εφευρέτης ο Έλληνας Καλλίνικος.

Μπομπάρδα. Το μεγαλύτερο κανόνι της εποχής των Μωαμεθανών που χρησιμοποιήθηκε κατά την ΑΛΩΣΗ.

Δυνάμεις αμυνομένων Βυζαντινών 7000 άνδρες, 25 πλοία, (Αρκετά παροπλισμένα). Κανόνια άχρηστα λόγω έλλειψης πυρομαχικών.

Δυνάμεις Τούρκων Μωαμεθανών 250000 άνδρες. Κανόνια πέραν των 150. Πλοία 200.

Απώλειες Βυζαντινών …και έπεσαν όλοι ηρωϊκά μαχόμενοι…
Μωαμεθανοί 35000 νεκροί.

ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΜΩΑΜΕΘΑΝΟΙ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΠΛΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΕΙΑ ΤΟΥΣ, ΟΙ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΕΣ ΝΙΚΕΣ 

ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΩΝ ΔΟΛΙΩΝ ΜΑΣ ΣΥΜΜΑΧΩΝ, ΟΜΩΣ ΑΣ ΛΑΒΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΥΠ ΟΨΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΠΡΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟ ΔΕΡΥΓΝΥ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΜΥΛΩΝ, ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΕΠΕΣΗΜΑΝΕ ΟΤΙ ΑΔΥΝΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΑΣ….
Του είπε ο ένδοξος Στρατηγός:
Είναι αδύνατες οι θέσεις μας και εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός μας που μας προστατεύει και θα δείξωμεν την τύχη μας σ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες και ας είμαστε ολίγοι στο πλήθος του Μπραϊμη. 

Και οι 6000 στρατιώτες και 700 ιππείς Μωαμεθανοί στην μάχη των Μύλων στις 13 Ιουνίου 1825 κατατροπώθηκαν από μια νηπιακή φούχτα ΕΛΛΗΝΩΝ, όπως και στις μετέπειτα νικηφόρες μάχες, αλλά και αργότερα σε όλους τους πολέμους, πλην όταν προδοθήκαμε από τους δόλιους συμμάχους κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, όταν ο Ελληνικός στρατός βρισκόταν προ των πυλών της Άγκυρας….

Και την 9η Ιουλίου 1821, όταν οι Βάρβαροι Mωαμεθανοί, κατέσφαζαν τους Έλληνες Κυπρίους…. Ο σφαγιασθείς Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός είπε και ελάλησε στον δήμιο Μωαμεθανό …Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΦΥΛΗ ΣΥΝΟΤΖΙΑΙΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΝ ΕΒΡΕΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΙΞΙΛΕΙΨΕΙ… Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝΝΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ … ΣΦΑΞΕ ΜΑΣ ΟΥΛΛΟΥΣ ΤΖΙΑΙ ΑΣ ΓΕΝΕΙ ΤΟ ΓΑΙΜΑ ΜΑΣ ΑΥΛΑΤΖΙΗ… ΑΜΜΑ ΞΕΡΕ ΠΩΣ ΙΛΑΝΤΡΟΝ ΟΝΤΑΣ ΚΟΠΕΙ ΚΑΒΑΤΖΙΗ ΤΡΙΓΥΡΩ ΤΟΥ ΠΕΤΑΣΟΥΝΤΑΙ ΣΙΗΛΙΑΕΣ ΠΑΡΑΠΟΥΛΙΑ…ΤΟ ΝΙΝ ΑΝΤΑΝ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΤΗΝ ΓΗ, ΤΡΩΕΙ ΤΗΝ ΓΗ ΘΑΡΚΕΤΑΙ, ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΤΖΙΕΙΝΟΝ ΤΡΩΕΤΑΙ ΤΖΙΑΙ ΤΕΖΙΕΝΟΝ ΚΑΤΑΛΙΕΤΑΙ…. 
(Εθνικού ποιητή της Κύπρου Βασίλη Μιχαηλίδη)

 

Η Βασιλεύουσα όπως αναπαραστάθηκε σήμερα και όπως ήταν επί εποχής Βυζαντίου, από Τούρκους αρχαιολόγους με βάση ιστορικές περιγραφές και αρχαιολογικά ευρήματα κτιρίων. Οδύνη κατέχει ακόμη και τους Τούρκους αρχαιολόγους, όταν αναλογίζονται πως αυτό το μεγαλείο του Ελληνικού Πολιτισμού, αρχιτεκτονικής, φιλοσοφίας οι Σταυροφόροι και αργότερα η Οθωμανική Αυτοκρατορία, το ισοπέδωσαν αφού το λεηλάτησαν, για να σβήσουν τα πολιτιστικά και θρησκευτικά ανεπανάληπτα έργα του Ελληνισμού!

Χιλιάδες άλλοι θησαυροί αρχαίοι Ελληνικοί και Βυζαντινοί, θρησκευτικοί φυλάσσονται στα ερμητικά κλειστά θησαυροφυλάκια τους. Εκτιμάται ότι η αξία των θησαυρών σήμερα είναι ανεκτίμητη και υπολογίζεται σε αρκετά δις ευρώ ή σε τόνους αρχαίων χρυσών και ασημένιων ταλάντων. Αρκετά από τα αρχαία ελληνικά χρυσά και ασημένια τάλαντα είναι μέρος των εκθεμάτων… και άλλα μύρια, είναι καλά φυλαγμένα. Ίσως αρκετά από αυτά να έχουν μετατραπεί σε πλάκες και να έχουν ρευστοποιηθεί…. όπως και άλλα αρχαία Ελληνικά και Βυζαντινά λάφυρα και κειμήλια…(;)

Ο «Δικέφαλος» του Γεώργιου Δροσίνη. Απόσπασμα.

Στην πόρτα της Αγιά Σοφιάς, που σφάλισεν
ενός αγγέλου χέρι,
διπλοσφαγμένος έπεσ’ ο Δικέφαλος,
απ΄ τα ΄άπιστο μαχαίρι
Ξάφνου μια μέρα βρόντης΄ο αντίλαλος:
«Ως πότε, παλληκάρια!»
Και μύριοι Αϊτοί δικέφαλοι φτερούγισαν
Από σπαθιών θηκάρια.
…………

Ο τελευταίος Έλληνας. (Κωνσταντίνος Παλαιολόγος). 
Του Οδυσσέα Ελύτη. Απόσπασμα.
Αρχή.
Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός, μπροστά στη Πύλη κι΄ άπαρτος μες την λύπη του…
Μακριά του κόσμου, που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρδος Παραδείσου.
Και σκληρός πιο κι απ΄την πέτρα...

Στο τέλος:
Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα, σωρός τα κτίσματα
μικρά μεγάλα, θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μες τον αέρα!
Πάντοτε μια λέξη μες τα δόντια του άσπαστη κειτάμενος….
Αυτός ο τελευταίος Έλληνας!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καβάφης: 

Ο τελευταίος χρόνος είν΄ αυτός. Ο τελευταίος των Γραικών αυτοκρατόρων είν΄ αυτός. Κι΄ αλοίμονον τι θλιβερά που ομιλούν πλησίον του. Εν τη απογνώσει του, εν τη οδύνη ο Κυρ *Θεόφιλος Παλαιολόγος λέγει « Θελω θανείν μάλλον ή ζήσει». Α Κυρ Θεόφιλε Παλαιολόγο, πόσον καϋμό του γένους μας , και πόση εξάντληση ( πόσην απηύδησην από αδικίες και κατατρεγμό..) οι τραγικές σου πέντε λέξεις περιείχαν…..Πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα βαγγέλια, πήραν την πόλη, πήραν και Σαλονίκην….

*Ο Θεόφιλος Παλαιολόγος ήταν ξάδελφος του Κωνσταντίνου Παλαιολογου. Ήταν λόγιος, φιλόσοφος και μαθηματικός. Στην Άλωση ήταν διοικητής επίλεκτης στρατιωτικής μονάδας, η οποία επέφερε τρομερές απώλειες στους Βαρβάρους.. Έπεσαν όλοι ηρωικά μαχόμενοι μαζί με τον Διοικητή τους Θεόφιλο, επί των τειχών της Πόλης, δίπλα στον Αυτοκράτορα τη 29η Μαίου 1453… 14.30 μ.μ. 

Θρήνος της Κωνσταντινούπολης – Λαογραφικό απόσπασμα, που ο τρόπος γραφής του, σε οδηγεί σε Κύπριο, Ροδίτη, Πόντιο, Κρητικό, Δωδεκανήσιο λαογράφο, …λακτοπατήτε, …αναμελήτε, ένα απίθανο ποιητικό μουσικό λεξιλόγιο. Εκδόσεις W. Wagner, Medieval Greek Texts, London 1870, page 147 – 149.

Εκείνη, η μέρα η σκοτεινή, αστραποκαϊμένη,/ της τρίτης της ασβολερής, της μαυρογελασμένης,/ της Θεοκαρβουνόκαυστης, μπουμπαρδοχαλασμένης,/ έχασε μάνα το παιδί και το παιδί την μάναν,/ και των κυρούδων τα παιδιά υπάν ασβολωμένα,/ δεμένα από τον σφόνδυλα όλα αλυσοδεμμένα,/ δεμένα από τον τράχηλο και το ουαί φωνάζουν,/ με την τρομάρα την πολλήν, με θρηνισμό καρδίας… (Απόσπασμα) …
Σε μαγνητίζει….

Να πάτε όλοι κατ΄ εχθρών,/ κατά των Μουσουλμάνων,/ και δεύτε εις εκδίκησην, τρέχετε μη σταθήτε,/ τον Μαχουμέτη σφάξετε μηδέν αναμελείτε,/ την πίστη των την σκυλική να την λακτοπατήτε..

Ω! Κωνσταντίνε Δράγαζη, κακή τύχη οπού είχες,/ και τι να λέγω, ουκ ημπορώ, και τι να γράφω ουκ οίδα,/ σκοτίζει μου τον λογισμό ο χαλασμός της Πόλης…

Ρίγος συγκίνησης σε διαπερνά, ανατριχάς, καυτά δάκρυα τρέχουν…, πυρακτωμένη η ψυχή, σπίθες απλώνει γύρω της, φωτιές γενιούνται, λαμπάδες άσβεστες με ιερό φώς ανάβουν, φωτίζοντας και καθαγιάζοντας του Ελληνισμού θυσίες…

Δεν νομίζω ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι περισσότερο Έλληνες από τους Βυζαντινούς. Steven Runciman, Βρετανός Βυζαντινολόγος

«Απασών γλωσσών το ελληνικόν υπέρκειται γένος.» 
Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις, 1221-1258. Βυζαντινός Αυτοκράτορας.

Και ήταν οι καιροί που η πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε,/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε,/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη./ Και ο ξολοθρεμός ο μακελλάρης/ Ρούσοι, Νορμανδοί, Βουλγαροι, Καταλανοί,/ κι ο χριστιανομάχος ο Σαρακηνός,/ κι ο Ουγγαρέζος ο τεράστιος καβαλάρης,/ πιο απαλά μπροστά του δείχνονταν,/ καθεμιά φυλή, κάθε σεισμός./ Και καρτέραγε τον *Τούρκο να την πάρει…. 
Κωστής Παλαμάς – Δωδεκάλογος του Γύφτου.

Εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί... 
Πλήθων Γεμιστός, Έλληνας Βυζαντινός φιλόσοφος. 1360 – 1452

Από το 1400 οι Τούρκοι είχαν βλέψεις, για την Πόλη, αλλά τους αποδιοργάνωσε και αποδυνάμωσε ο Μογγόλος Ταμερλάνος, όταν τους κατανίκησε το 1402 στην Άγκυρα.

Ο Ρόδιος λαϊκός ποιητής Εμμανουήλ Γιωργιλάς, ο οποίος ικέτευε την Δυτική Εκκλησία να βοηθήσει, όταν αλώθηκε η Πόλη έγραψε:

«Η Πόλις ήτον το σπαθί, / η Πόλις το κοντάρι.
Η Πόλις ήτον το κλειδί / της Ρωμανίας όλης
Κ΄ εκλείδωνε κ΄ εσφάλιζεν / όλην την Ρωμανίαν
Κ΄ όλον το Αρχιπέλαγος / εσφικτοκλείδωνέν το».

Πάρθεν η Ρωμανία. Λαογραφικό.
Έναν πουλίν, καλό πουλίν έβγαιν΄ από την Πόλη…, 
εκόνεψεν, βουτεμένον, αναγνώθει, κλαίγνε, δερνοκοπιέται, δερνοπισκάσι, ανακάλημα, εχάσασι, απαντοχήν, αναρωτά, απαραμύθητος, απ΄ τ΄ανάθεμα, αστραποχάλαζιν, αστραποκαμένη, γομάριν, δολωμένα..

Ανακάλημα Κωνσταντινουπόλεως. Εκδ. Ε. Κριαράς.
Καράβιν πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;/ Έρκομαι απ΄ τ΄ ανάθεμα/ και εκ το βαρύν το σκότος,/ απ΄την αστραποχάλαζιν, απ΄την ανεμοζάλη,/ από την Πόλη έρκομαι την αστραποκαμένην…

Ο τελευταίος Παλαιολόγος. Του Γιώργου Βιζυηνού.( Απόσπασμα )
Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά τον Βασιλέα/ ή μήπως και σου φάνηκε σαν όνειρο να πόυμε,/ σαν παραμύθι τάχα;/ Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν και σένα νέα…

Μαρμαρωμένε Βασιλιά. Του Κώστα Καρυωτάκη.
Και ρίχτηκε με τ΄άτι του μες των εχθρών τα πλήθια,/ το πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα/ και το σπαθί του τη θανή./ Στα χάλκινα του στήθια,/ εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα…

Της Αγιάς Σοφιάς. Λαογραφικό.
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει/ η γης, σημαίνουν τα επουράνια,/ σημαίνει η Αγιά Σοφιά,/ το μέγα μοναστήρι,/ με τετρακόσια σήμαντρα κι΄εξήντα δυο καμπάνες,/ κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος./ Ψάλλει ζερβά ο Βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης,/ κι απ΄ την πολλή την ψαλμουδκιά εσείονταν οι κολώνες…

Μαρμαρωμένος Βασιλιάς.
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά/ που λένε τα γραμμένα,/ το ΄να σκοτώθηκε, τ΄ άλλο λαβώθηκε/ δεν γύρισε κανένα… (Μελοποιήθηκε και το ερμήνευσε η Χαρούλα Αλεξίου.

Ο *Κώστας Κρυστάλλης με ένα ποίημα του επίκαιρο ανεπανάληπτο, δημοτικό, επικό τραγούδι κλέφτικο γράφει:

«Πότε θαρθή μιαν άνοιξι, θαρθή ένα καλοκαίρι, που λουλουδιάζουν τα κλαριά, που λυόνουνε τα χιόνια, για να ζωθούμε τ΄άρματα και τα χρυσά τσαπράζια, να βγούμε κλέφτες, βρε παιδιά, κλέφτες στα κορφοβούνια. Μεσ’ στην ψηλότερη κορφή να στήσουμε λημέρι, ναχουμε τάστρα τ’ ουρανού, τ’ αποβραδύς κουβέντα, κ’ εμάς το γλυκοχάραμα να πρωτοχαιρετίζη, εμάς ο ήλιος την αυγή σαν κρούη να πρωτοβλέπη. Να μας ζηλεύουν οι αετοί, να μας ξυπνούν τ’ αηδόνια, και μεσ’ τα γάργαρα νερά και μεσ’ στες κρύες βρύσες νεράιδες να μας νίβουνε, φιλιά να μας χορταίνουν. Αράδ’ αράδα τάρματα στα πεύκα θα κρεμάμε, και θε να σταίνουμε χορό. Και κάθε μας τραγούδι θάναι βροντή από σύγνεφο, φωτιά απ΄ αστροπελέκι. Θα μας τρομάζουν τα θηριά, θα προσκυνούν οι κάμποι. Πότε θαρθή μιαν άνοιξι, θαρθή ένα καλοκαίρι, να βγούμε κλέφτες, βρε παιδιά, κλέφτες στο κορφοβούνια;»

*Ο Κώστας Κρυστάλλης, γεννήθηκε στο Συράκο της Ηπείρου το 1868 όταν η Ήπειρος ήταν, υπό την κατοχή των Τούρκων. Έφυγε πρόωρα στα 26 του χρόνια, από πνευμονία λόγω βαρυχειμωνιάς και αποκλεισμού βοήθειας, από τους Οθωμανούς, αλλά πρόλαβε και άφησε πίσω του ένα ανεπανάληπτο επικό και λυρικό δημοτικό πολύτομο έργο, Αριστούργημα ποίησης, ηθογραφίας, λογου επικού προς τιμή του καθαρόαιμου βουνίσιου λαού της ηρωικής Ηπείρου. (Αποσπασματικές Πληροφορίες, από αφιέρωμα ISKRA – Αγροτικά.) 

Τονίζω ότι η Ελληνική γλώσσα, η ποίηση, τα συγγράμματα των αρχαίων αλλά και μερικών σύγχρονων Ελλήνων λαογράφων ποιητών, συγγραφέων, είναι πραγματικά μυστηριακά και κρύβουν φιλοσοφία και έννοιες, που μέχρι σήμερα μόνο μερικώς αποκρυπτογραφήθηκαν ή ερμηνεύθηκαν, από τα οποία πρέπει να αντλούμε δύναμη και θάρρος….

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ – WWW.LEDRASTORY.COM

Share