Για τρίτη (τουλάχιστον) φορά μόνο μέσα στο καλοκαίρι η Αθηνά μοιάζει να κατατροπώνει τον Αρη, με χτυπήματα που μοιάζουν πολύ με τζούντο. Αφήνεις τον άλλο να πέσει χάμω από τη δύναμη της ίδιας του της ορμής!
Αλλά βέβαια, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ακόμα για το τελικό αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης γιγάντων στο εσωτερικό του παγκόσμιου, του εβραϊκού και του αμερικανικού κατεστημένου, καθώς ταλαντεύονται διαρκώς μεταξύ Ειρήνης και Πολέμου. Πάρα πολλά θα εξαρτηθούν και από το αποτέλεσμα της σημερινής εκλογής στο Ισραήλ.
Αν ο Νετανιάχου χάσει τις εκλογές, θα σημάνει πιθανώς μια νίκη αποφασιστικής σημασίας της «ομάδας Σόρος-Κοχ» («παγκοσμιοποιητές) επί των «νεοσυντηρητικών – ακροδεξιών – εθνικιστών» στους κόλπους του παγκόσμιου κατεστημένου και επομένως μια μεγαλύτερη πιθανότητα αποφυγής των δραματικών σχεδίων που θα μπορούσαν να μεταβάλουν όλη τη Μέση Ανατολή σε Κόλαση του Δάντη και να οδηγήσουν σε χρήση πυρηνικών όπλων, για πρώτη φορά μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Αν κερδίσει, τότε, αργά ή γρήγορα, τα σύννεφα του (και πυρηνικού) πολέμου πιθανότατα θα ξαναμαζευτούν.
Το χρονικό των αποτυχιών
Στα τέλη Ιουνίου, ο Τραμπ διέταξε επίθεση κατά τριών πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, μετά την κατάρριψη αμερικανικού drone. Ο αντίπαλος όμως, το «στρατόπεδο της Αθηνάς», τρόπον τινά, ήταν έτοιμο, παρενέβη και η επίθεση ματαιώθηκε δέκα μόνο λεπτά πριν εκτοξευθούν οι πύραυλοι και ενώ τα μαχητικά πετούσαν προς τις θέσεις βολής. Η Αμερική δεν έκανε τον πόλεμο που ήθελαν να κάνει για λογαριασμό τους Νετανιάχου και Νεοσυντηρητικοί (επαναλαμβάνοντας το προηγούμενο της εισβολής στο Ιράκ, της καταστροφής της Λιβύης και περισσότερων των δέκα άλλων επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική).
Εμενε ένας άλλος δρόμος. Να χτυπήσει το Ισραήλ το Ιράν και στην πορεία να εμπλακεί και η Αμερική. Κι εδώ όμως, δασκαλεμένοι από τόσα χρόνια στις μεθόδους του «πραξικοπήματος» και των συνωμοσιών, οι αντίπαλοι περίμεναν τον Νετανιάχου με τα δικά του όπλα. Στις 4 Σεπτεμβρίου η (φιλοϊσραηλινή) Νιού Γιορκ Τάιμς έβαλε τις φωνές. Ισραηλινοί αξιωματούχοι, έγραψε, ετοιμάζονται να χτυπήσουν το Ιράν. Προφανώς προσδοκώντας ότι ο Τραμπ θα τους καλύψει και θα μπει τελικά στον πόλεμο. Και δεν υπήρχε καλύτερη εγγύηση για αυτό από την παρουσία του υπερ-εξτρεμιστή Μπόλτον, πιστού όσο δεν παίρνει στον Νετανιάχου, στη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ολόκληρο το ένθετο της εφημερίδας ήταν αφιερωμένο στη «μυστική ιστορία της προσπάθειας να χτυπηθεί το Ιράν». Διαβάζεται και σαν θρίλερ και περιγράφει όλες (ή πάντως αρκετές) από τις υπερδεκαετείς συνωμοτικές προσπάθειες Νετανιάχου – Νεοσυντηρητικών να χτυπήσει η Αμερική το Ισραήλ, αλλά και να ανατραπεί η πολιτική Ομπάμα.
Για δεκαετίες το παγκόσμιο φιλελεύθερο κατεστημένο μας πιπιλίζει το κεφάλι ότι δεν υπάρχουν και δεν γίνονται συνωμοσίες. Τώρα που τα χρειάστηκε, τις αποκαλυψε το ίδιο με τον εγκυρότερο δυνατό και εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο.
Ο Νετανιάχου δεν φαινόταν να πιστεύει ότι μπορούν και άλλοι να κάνουν συνωμοσίες. Ανακοίνωσε την προσάρτηση όλων των υπολοίπων εδαφών που απέμειναν από την Παλαιστίνη αν κερδίσει τις εκλογές (κάτι στο οποίο τον υποστήριξε δημόσια ο Μπόλτον) και εξήγησε ότι η προσωπική του σχέση με τον Τραμπ δημιουργούσε μια τέτοια «ιστορική ευκαιρία για το Ισραήλ» που «δεν είχε παρουσιαστεί ξανά μετά τον πόλεμο των ‘Εξη Ημερών και δεν θα ξαναπαρουσιαστεί για πενήντα χρόνια».
Μόνο που το «γυαλί» είχε ήδη ραγίσει, χωρίς ο Νετανιάχου να τόχει κατά τα φαινόμενα συνειδητοποιήσει. Απολύοντας τον Μπόλτον, ο Ντόναλντ Τραμπ έστειλε ένα σαφέστατο μήνυμα στον Μπέντζαμιν «Μη κουνηθείς»!
Το Ισραήλ δεν χτύπησε το Ιράν, όπως φοβόντουσαν οι Νιου Γιορκ Τάιμς. Και, προς το παρόν τουλάχιστον, η Αμερική δεν έχει χτυπήσει το Ιράν ούτε και μετά την επίθεση στα σαουδαραβικά διυλιστήρια, όποιος κι αν τη σχεδίασε πραγματικά.
Οι «κακοτυχίες» δεν σταμάτησαν εδώ. Μετά την αποτυχία να γίνει ο «μεγάλος» προεκλογικός πόλεμος με το Ιράν, οι ισραηλινοί στρατηγοί και ο Γενικός Εισαγγελέας αρνήθηκαν στον Νετανιάχου και το δικαίωμα να κάνει και τον «μικρό» προεκλογικό πόλεμο που ετοίμαζε στη Γάζα, σχεδιάζοντας μάλιστα, σύμφωνα με τη Χααρέτζ, να αναβάλει και τις εκλογές με τον τρόπο αυτό.
Ο Καλιγούλας και το άλογό του
Μπορεί να συζητιέται πολύ ο ρόλος των Ρώσων στην εκλογή του Τραμπ, το αρχιτεκτόνημα όμως της «μητέρας όλων των συνωμοσιών» πρέπει να θεωρείται πιθανότερο ότι έφερνε τη σφραγίδα μάλλον του Ισραηλινού Πρωθυπουργού και των πανίσχυρων δυνάμεων που εκπροσωπεί. Στην αρχαία Ρώμη, η εμφάνιση αυτοκρατόρων όπως ο Ηλιογάβαλος, ο Νέρων, ο Καλιγούλας αντανακλούσε τις εποχές μεγάλης παρακμής. Ο Καλιγούλας ήθελε μάλιστα να στέψει το άλογό του Ανθύπατο. Δεν το κατάφερε, φαίνεται όμως ότι έγινε δυνατό στις ΗΠΑ!
Ως Πρόεδρος ο Τραμπ ακολούθησε εντελώς πιστά την πολιτική Νετανιάχου και στο θέμα της Συρίας (προθάλαμος για την επίθεση στο Ιράν), την οποία βομβάρδισε δύο φορές, αλλά και της Βόρειας Κορέας, αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ και ικανοποίησε όλες τις απαιτήσεις των Ισραηλινών, απαιτήσει που αρνήθηκε να ικανοποιήσουν όλοι οι Αμερικανοί πριν από τον ίδιο. Σύντομα οι νεοσυντηρητικοί ήλεγξαν όλα τα κρίσιμα πόστα, το Συμβούλιο Ασφαλείας, τη διεύθυνση της CIA, το Υπουργείο Εξωτερικών. Η αντίσταση στα σχέδιά τους και στο ισραηλινό λόμπυ περιορίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στο Υπουργείο ‘Αμυνας και τους αρχηγούς των Επιτελείων, τους αυθεντικότερους εκπροσώπους του βαθέος κράτους. (Το ίδιο συνέβη και στο ίδιο το Ισραήλ, όπου η σοβαρότερη αντίσταση στα πολεμοχαρή σχέδια του Πρωθυπουργού προήλθε από τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων και της MOSSAD. Στρατηγός άλλωστε είναι και ο Γκαντζ, αντίπαλος του Νετανιάχου στις εκλογές).
Δεν θα μάθουμε ίσως ποτέ τι ακριβώς έγινε, ποια ήταν η δύναμη δηλαδή και με ποιόν τρόπο που επηρέασε τελικά τον Τραμπ, πείθοντάς τον ότι έπρεπε επιτέλους να πατήσει φρένο στις ασταμάτητες απαιτήσεις του Μπι Μπι, προτού καταστραφεί κι ο ίδιος. Τα τελευταία τουίτ πάντως του αμερικανού προέδρου, στις 22 Αυγούστου, μοιάζουν ως έκφραση παραπόνου γιατί δεν του αναγνωρίστηκε ο ρόλος του Μεσσία από τους Αμερικανοεβραίους που ψηφίζουν Δημοκρατικούς. (Το γεγονός ότι διοικεί ακόμα την υπερδύναμη ένας τέτοιος άνθρωπος και ότι δεν τον γελοιοποιούν τα ΜΜΕ όλου του πλανήτη είναι μια ένδειξη βαθύτατης και άκρως απειλητικής κρίσης και παρακμής της ανθρωπότητας) (τα τουίτ Τραμπ εδώόπου παρουσιάζει ευατόν ως Βασιλέα του Ισραήλ εδώ)
Το άλογο στύλωσε ξαφνικά τα πόδια. Αν μπορούσε να το καμαντάρει ο Νετανιάχου, βρέθηκαν φαίνεται και άλλοι που μπορούσαν να το κάνουν. Δύσκολο τελικά να βάλεις έναν ιδιοκτήτη καζίνο να παίξει ρόλο Ναπολέοντα ή Χίτλερ! ‘Άλλο το ορίτζιναλ και άλλο φέικ.
Αν για τον Νετανιάχου ο μεγάλος πόλεμος θα ήταν η ολοκλήρωση του έργου του, για τον Τραμπ θα ήταν το λιγότερο ένας τρόπος να χάσει τις εκλογές, αν όχι να καθαιρεθεί πριν από αυτές. Και φυσικά δεν ξέρουμε τι άλλο κρύβεται κάτω από την ορατή κορφή του παγόβουνου. Τα επιχειρήματα μπορεί να μην ήταν μόνο γενικής πολιτικής.
Εμφύλιος στην Αυτοκρατορία
O Νετανιάχου είναι ένας από τους τελευταίους «Μεγάλους Ιδεολόγους» που ασκούν πολιτική εξουσία στον κόσμο μας. Σκληρός σιωνιστής, έχει τη ψυχολογία Μεγαλέξανδρου. Παρά τους κινδύνους θέλει να ολοκληρώσει το έργο του, όπως το αντιλαμβάνεται, τη δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ, κυρίαρχου στη Μέση Ανατολή και με βαρύνοντα ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις.
Με αυτές τις ιδέες δεν θα μπορούσε όμως να ηγηθεί του παγκόσμιου κόμματος των Νεοσυντηρητικών. Η Μέση Ανατολή όμως είναι το φράκταλ του κόσμου μας. Το λογικοφανές επιχείρημα πίσω από τη στρατηγική του είναι «αν δεν χτυπήσουμε τώρα το Ιράν, πότε θα το χτυπήσουμε»; Χωρίς πόλεμο, το μέλλον της Μέσης Ανατολής διαγράφεται από την συνάντηση στην Τουρκία με τους Πούτιν, Ερντογάν και Ρουχανί να αποφασίζουν για το μέλλον της Συρίας. Μα αυτό είναι μια ήττα πολύ σοβαρότερη από αυτή στο Βιετνάμ. Το ίδιο επιχείρημα άλλωστε μπορεί να διατυπωθεί και για τη Ρωσία και για την Κίνα. Αν δεν τις χτυπήσουμε τώρα, πότε θα τις χτυπήσουμε; Οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή των τελευταίων είκοσι χρόνων δεν ήταν μόνο απόπειρα κατάκτησης και ελέγχου της περιοχής, ήταν απόπειρα άσκησης αυτοκρατορικής εξουσίας με αποδέκτες όλο τον κόσμο.
Παγκοσμιοποιητές» και «νεοσυντηρητικοί» απεχθάνονται εξίσου την ανεξαρτησία οντοτήτων όπως είναι το Ιράν, η Ρωσία και, πολύ περισσότερο, η Κίνα. Συμφωνούν ως προς την στρατηγική επιδίωξη της κυριαρχίας του Χρήματος σε όλο τον πλανήτη. Εκεί που διαφωνούν είναι στα μέσα και στις ιδεολογίες. Για τους μεν είναι η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η διάλυση των εθνών, των λαών και των κρατών μέσα σε ένα πολευεθνικό πολποτ, η παγκόσμια διακυβέρνηση δια των «αγορών» και της δημοκρατίας. Για τους δε ο «πόλεμος των πολιτισμών», η σύγκρουση των εθνών, το διαίρει και βασίλευε, η διακυβέρνηση δια του Χάους.
Μόνο που καθώς η αλγεβρική εξίσωση άρχισε να γίνεται αριθμητική, ένα μεγάλο μέρος του αμερικανικού, εβραϊκού και παγκόσμιου κατεστημένου τρόμαξε βλέποντας τι θα ακολουθούσε. ‘Ενας πόλεμος με το Ιράν θα καταστρέψει όλη την περιοχή, θα κάνει την εισβολή στο Ιράκ να μοιάζει με παιδικό πάρτυ, θα θέσει σε κίνδυνο αν όχι την ύπαρξη, το οποιοδήποτε παγκόσμιο πολιτικό κεφάλαιο του Ισραήλ και θα το μετατρέψει σε «κράτος παρία» αν χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά του όπλα. Η Ρωσία και η Κίνα, ακόμα κι αν το θέλουν, δύσκολα θα μπορέσουν να μείνουν ουδέτερες στη σύγκρουση. Τις παγκόσμιες οικονομικές και οικολογικές συνέπειες ενός τέτοιου πολέμου δεν χρειάζεται να τις συζητήσουμε. (Αλλά και η Αμερική, συγκατατιθέμενη, θα παραδώσει πια ολοκληρωτικά το κράτος της στο Ισραήλ).
Αυτοί ο κίνδυνοι συσπείρωσαν μια ευρύτατη γκάμα δυνάμεων στο αμερικανικό και εβραϊκό κατεστημένο, στις αμερικανικές και ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις και μυστικές υπηρεσίες, σε σημαντικούς οικονομικούς κύκλους, αλλά επίσης και στην Ευρώπη και την Ιαπωνία.
Αν δεν ανατραπεί εκ νέου η κατάσταση και αν το εκκρεμές δεν ξαναπάει προς τον πόλεμο, τότε μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να είναι και άνοιγμα προς ένα πολυπολικό κόσμο, στάδιο στην πορεία προς μια νέα, δημοκρατικότερη διεθνή τάξη, που έχει απελπιστικά ανάγκη η ανθρωπότητα για την ίδια της την επιβίωση του τρέχοντος αιώνος, που μοιάζει να άρχισε ως αιώνας των καταστροφών, πολεμικών, οικονομικών και οικολογικών. Αν δεν πάμε εκεί, είναι ήδη προφανές ότι τελειώνει η Ιστορία του ανθρώπου.
Αλλά η αντικειμενική δυνατότητα και η αντικειμενική ανάγκη δεν οδηγούν σε αποτέλεσμα αν δεν υπάρξει και έμβολο να κινηθεί από τον ατμό. Αν δηλαδή δεν εμφανισθούν πολιτικά, κοινωνικά, κρατικά υποκείμενα, σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο που να παλέψουν συνειδητά για τέτοια επιδίωξη. Είμαστε ακόμα μακριά.
konstantakopoulos
το είδαμε ΕΔΩ
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου