Αθήνα, 5 Ιανουαρίου 2019
Εισαγωγή
Η επιστημονική έρευνα της ιστορικής εξέλιξης της ανθρωπότητας καταδεικνύει ότι αυτή λειτουργεί στα πλαίσια της σύγκρουσης των αντιθέτων και ενίοτε σύνθεσης, που δημιουργεί πάλι νέα σύγκρουση, με τον γνωστό νόμο της θέσης – αντίθεσης-σύνθεσης.
Αυτή η σύγκρουση, που έχει όλες τις μορφές, αν περιοριστούμε αφαιρετικά στην περιοχή μας που εκτείνεται από την Βαλτική μέσω Βαλκανίων έως την Μέση Ανατολή, θα διαπιστώσουμε ότι υπήρχε ανέκαθεν ως η σύγκρουση Ανατολής –Δύσης, που έχει την μορφή του Παλιού και Νέου Ανατολικού Ζητήματος και του αναφυόμενου Τρίτου Ανατολικού Ζητήματος, που αποτελεί την νέα εκδοχή αυτής της σύγκρουσης Ανατολής – Δύσης ή πιο απλά Αμερικής –Ρωσίας και των εκατέρωθεν συμμάχων στην σημερινή εποχή.
Τα νέα δεδομένα έχουν να κάνουν με την προσπάθεια των ΗΠΑ, με βραχίονα το ΝΑΤΟ και όχι μόνο, να προωθήσει τον αποκλεισμό της Ρωσίας έως τα δικά της σύνορα, αποκόβοντας την τελευταία από οποιοδήποτε στήριγμα ή συμμαχία, που είχε στο παρελθόν και έχει ακόμη στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στην Μέση Ανατολή. Φαίνεται ότι έτσι λειτουργεί το διεθνές σύστημα, μέσα στο οποίο εντάσσεται και η Ελλάδα.
Η σύγκρουση στα Βαλκάνια
Αν θέλουμε να κάνουμε συγκεκριμένη την σύγκρουση αυτή στα Βαλκάνια θα διαπιστώσουμε ότι η Δύση, κατάφερε να αφαιρέσει από την επιρροή της Ρωσίας όλες τις χώρες της Βαλκανικής, που πριν ήταν κάτω από την επιρροή της. Προ πάντων την πρώην Γιουγκοσλαβία, την και οποία διέλυσε και η οποία ομολογουμένως ήταν η πιο φιλορωσική δύναμη στα Βαλκάνια. Στην γεωπολιτική και γεωστρατηγική διελκυστίνδα, θα πρέπει να εξετάσουμε την θέση των Σκοπίων, της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Η περίπτωση της Τουρκίας είναι λίγο έως πολύ διαφανής. Μόνιμες διεκδικήσεις της είναι Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, στα πλαίσια της φιλοδοξίας της να ανασυστήσει την παλιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, με πρώτο στόχο την κατάργηση της συνθήκης της Λωζάννης. Για τις άλλες γειτονικές χώρες τα πράγματα είναι περίπλοκα και σύνθετα, ώστε η ερμηνεία τους να παραμένει ανεξιχνίαστη σε μεγάλο βαθμό.
Για όσους μετέχουν στα κοινά, είτε αυτά είναι εθνικά θέματα, είτε κοινωνικά, που ούτως ή άλλως είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τα εθνικά, θα πρέπει να πρέπει να ειπωθεί ότι πρέπει να τους διακρίνει η διορατικότητα και να έχουν την ικανότητα να προβλέπουν τις επερχόμενες εξελίξεις, τόσο στο διεθνές γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον, όσο και στο στενό που αφορά τα Βαλκάνια και της σχέση μας με τους γείτονες, ώστε να είναι σε θέση να προγραμματίζουν την στρατηγική τους.
Η Ελλάδα
Είναι πέρα από κάθε συζήτηση η διαπίστωση ότι τόσο οι «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας» στην Δύση, όσο και οι περιστασιακοί αντίπαλοί μας στην Ανατολή, δεν ήθελαν ποτέ η Ελλάδα να γίνει μεγάλη δύναμη στην κρίσιμη και με μεγάλη στρατηγική σημασία θέση στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Συγκεκριμένα ούτε η Αγγλία, ούτε η Ρωσία ήθελαν μια μεγάλη Ελλάδα. Υπάρχουν συγκεκριμένες δηλώσεις εκατέρωθεν περί αυτού.
Σήμερα θέλουν οι δυτικοί «σύμμαχοι μας» με προεξάρχουσα την Αμερική και την Γερμανία στο ευρωπαϊκό χώρο, όχι μόνο να μην επιτρέψουν η Ελλάδα να γίνει μεγάλη δύναμη, αλλά αντιθέτως να συρρικνωθεί και αποδιοργανωθεί εδαφικά και πληθυσμιακά, ώστε ποτέ να μην είναι σε θέση να προσεγγίσει την Ρωσία. Στο σημείο αυτό είναι πολύ ενδεικτική η δήλωση του γνωστού Τζορτζ Σόρος, ο οποίος είχε δηλώσει, εκφράζοντας και απηχώντας βασικά την θέση της Αμερικής και όχι μόνο ότι «Η Κύπρος και η Ελλάδα είναι ο Δούρειος Ίππος της Ρωσίας στην Ευρώπη»(1). Οπότε ο πολυποίκιλος ασφυκτικός έλεγχος της Ελλάδας από την Δύση, κυρίως γεωστρατηγικά από την Αμερική και οικονομικά από την Γερμανία, και δευτερευόντως από τις άλλες χώρες της Δύσης, είναι δεδομένος και προωθείται συστηματικά. Αυτό το σχέδιο προωθείται μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης για ευνόητους λόγους, που ο καθένας είναι σε θέση να καταλάβει. Η Ελλάδα δηλαδή, ως ανάχωμα μαζί με την Τουρκία ενάντια στην τότε Σοβιετική Ένωση, έπρεπε να παραμένει ισχυρή απέναντι στους γείτονές μας. Αυτή η σχέση έχει τώρα αναστραφεί, γιατί όλα τα βαλκανικά κράτη, αποτελούν λίγο έως πολύ προτεκτοράτα της Αμερικής και του ΝΑΤΟ κατ’ επέκταση.
Για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου επιλέγουν και αναδεικνύουν στην κυβερνήσεις απόλυτα ελεγχόμενες από την Αμερική, μετά την μεταβίβαση του ελέγχου της Ελλάδας από τους Άγγλους στους Αμερικανούς. Ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που διακατέχεται από τον πολυπολιτισμικό, παγκοσμιοποιημένο διεθνισμό της Νέας Τάξης, συγκεκριμένα του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, προκειμένου να νέμεται την εξουσία και τα προνόμιά της, που συνιστά τον αποκλειστικό της στόχο, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα απόλυτα εξαρτημένης κυβέρνησης από τους δυτικούς «συμμάχους» και κυρίως Αμερικανούς και Γερμανούς. Ούτε η λεγόμενη δεξιά δεν είχε και δεν έχει τέτοια εξάρτηση από την Δύση, παρ’ όλο που όμνυε σ’ αυτήν. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, που όσο κι αν την αμφισβητεί κανείς και θέλει να την απεύχεται δεν αλλάζει. Εξ ου και η ενδοτική στάση της στα εθνικά και κοινωνικά θέματα που γνωρίζουμε, με προεξάρχουσα περίπτωση την καταστροφική συμφωνία των Πρεσπών και τον εγκλωβισμό (αλυσόδεμά μας) στα μνημόνια για εκατόν χρόνια.
Τα Σκόπια, μήλον της έριδας ανάμεσα στην Αλβανία και την Βουλγαρία
Ποιο είναι το πρόβλημα με τα Σκόπια; Γιατί επιμένουν οι Αλβανοί των Σκοπίων τόσο σθεναρά και ανυποχώρητα για την δημιουργία ενός κράτους στα βόρεια σύνορά μας που, που θέλει να ιδιοποιηθεί το όνομα, την ιστορία και την γλώσσα της Μακεδονίας, ως ξεχωριστής κρατικής οντότητας; Τι επιδιώκουν άραγε οι Βούλγαροι με την άρνησή τους να μην αποδεχτούν την «μακεδονική γλώσσα» των Σκοπίων; Τι σημαίνουν όλα αυτά που αποτελούν ένα αξεδιάλυτο πρόβλημα, που δημιουργεί τεράστια σύγχυση, όσον αφορά τις προθέσεις και τους σκοπούς εκατέρωθεν; Υπάρχει ερμηνεία των φαινομένων ή παραμένει αυτή ανεξιχνίαστη;
Είναι δεδομένο ότι η αναγνώριση από την ελληνική κυβέρνηση του γειτονικού κράτους ονόματος, εθνότητας και γλώσσας μακεδονικής οδηγεί κατ’ ευθείαν στην Μακεδονία του Αιγαίου με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη. Αυτό είναι ηλίου φαεινότερον. Κανείς δεν πρέπει και δεν μπορεί να αμφιβάλει ότι αυτός είναι ο τελικός στόχος της γειτονικής χώρας. Όμως γιατί ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Ζάεφ που είναι αλβανικής καταγωγής, που αντιπροσωπεύουν στην χώρα αυτή το 35% περίπου είναι τόσο φανατικός να ονομαστούν τα Σκόπια Μακεδονία και να έχουν την αποκλειστική χρήση ως μακεδονικό έθνος και γλώσσα, είναι ένα ζήτημα που χρήζει ερμηνείας. Στην παραδοξότητα αυτή που είναι δύσκολο να κατανοηθεί και ερμηνευτεί, θα θέλαμε να δώσουμε μια ερμηνεία.
Αλβανία και Βουλγαρία και η εκατέρωθεν στρατηγική τους στο θέμα των Σκοπίων
Είναι γεγονός ότι «οι φίλοι και σύμμαχοί μας» στην περιοχή των Βαλκανίων δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα, ως φιλορωσική, για τους γνωστούς λόγους, αλλά δεν εμπιστεύονται επιπλέον κανένα σλαβικό λαό, ο οποίος συγγενεύει φυλετικά με τους Ρώσους ως Σλάβους. Οπότε στα επόμενα χρόνια θα αναδείξουν την Αλβανία σε κυρίαρχη δύναμη στα Βαλκάνια, που μαζί με την Τουρκία θα ελέγχουν την περιοχή των Βαλκανίων. Είναι γεγονός ότι μετά από δύο ή τρεις δεκαετίες οι Αλβανοί των Σκοπίων θα είναι η πλειοψηφία του πληθυσμού και θα καθορίζουν την πολιτική της. Στην φάση εκείνη θα διεκδικήσουν οι ίδιοι την Μακεδονία του Αιγαίου, που ήδη αρχίζουν να διεκδικούν με το επιχείρημα ότι η Ολυμπίας, μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν καταγωγής ιλλυρικής.
Με την προοπτική που αναπτύσσεται για την ένωση Αλβανίας με το Κόσοβο, η κύρια πίεση θα αρχίσει να ασκείται προς την Ελλάδα. Πέρα από τις διεκδικήσεις του για την «Τσαμουριά» που φτάνει μέχρι την Άρτα και την Κέρκυρά, θα επιδιώξουν οι Αλβανοί να εξοντώσουν τον ελληνικό πληθυσμό της Βορείου Ηπείρου, όπως έκαναν οι Τούρκοι με τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, καθοδηγούμενοι προς τον σκοπό αυτό από τους Τούρκους. Με τον τρόπο αυτό οι «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας» που υποστηρίζουν τον μεγαλοϊδεατισμό της Αλβανίας, θα πετύχουν την ανάδειξη αυτής της χώρας, όπως τονίσαμε, σε μεγάλη δύναμη, που θα εξασφαλίζει τον έλεγχο υπέρ της Δύσης των Βαλκανίων.
Ασφαλώς και η Βουλγαρία δεν θα μείνει απαθής σ’ αυτές τις διεκδικήσεις, αλλά θα προβάλει κι αυτή στο απώτερο μέλλον, όταν δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες, να διεκδικήσει κι αυτή, τουλάχιστον ένα μέρος των Σκοπίων, αν δεν καταφέρουν να διεκδικήσουν κι αυτοί ολόκληρη την Μακεδονία του Αιγαίου. Την συμφωνία του Αγίου Στεφάνου δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να ξεχάσουν οι Βούλγαροι.
Αυτά για όσους μπορούν να προβλέψουν το μέλλον, αναλύοντας τα δεδομένα θα συμβούν, εφόσον οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αναπτύξουν στρατηγική αναχαίτισης αυτών των σχεδίων. Η περίπτωση της συμφωνίας των Πρεσπών δεν μας κάνει αισιόδοξους. Αντιθέτως αυξάνει με την ηττοπαθή και υποχωρητική της στάση στις αρπακτικές επεκτατικές επιδιώξεις των γειτόνων μας τις ορέξεις τους και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για την καταστροφή της χώρας μας.
Μόνο μία πατριωτική κυβέρνηση είναι σε θέση να ανατρέψει αυτήν την καταστροφική πορεία. Τα κόμματα εξουσίας, Συριζα και Νέα Δημοκρατία, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε μια δια παντός, είναι εξαρτημένα από τα ξένα συμφέροντα και δεν πρόκειται να ανακόψουν αυτήν την πορεία, γιατί απ’ αυτήν την εξάρτηση ζουν και αναπνέουν.
Παραπομπή
1. Βλ. Συνέντευξη του Τζορτζ Σόρος στον Παπαχελά, διευθυντή της Καθημερινής, 17.11.2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου