Την προηγούμενη εβδομάδα κατάφερα μαζί με δυο σειρές μου και τις συζύγους μας, να εκπληρώσουμε το τάμα μας και να επισκεφθούμε την Σύμη, όπου υπηρετήσαμε τους 25 μήνες από την 28μηνη θητεία μας.
Συνταξιούχοι πλέον, μαζευτήκαμε από Τρίπολη, Λάρισα, Θεσ/νικη, αντιπροσωπευτικό δείγμα εξηντάρηδων από Μακεδονία, Θεσσαλία, Πελοπόννησο, διαφορετικοί από τα εικοσάχρονα φανταράκια τότε, στην νοοτροπία, τις συνήθειες, την ντοπιολαλιά.
Τι μας ένωσε; Η συνειδητή αποδοχή, η υποστήριξη, η συμπαράσταση της μεγάλης μερίδας των ακριτών του νησιού σε μας που σταλθήκαμε εκεί για να τους υπερασπισθούμε ενόπλως αν χρειαζόταν.
Αυτό το τελευταίο τώρα το συνειδητοποιήσαμε πλήρως, όχι τότε.
Αλλαγές στο νησί, έγιναν έργα, δρόμοι, λιμάνι, φάρδυνε η προκυμαία, αποδεκτή η συγκοινωνία, βάλανε αφαλατωτή νερού και ύδρευση στα σπίτια, γέμισε αυτοκίνητα, χάθηκαν τα γαϊδουράκια, έμεινε μερικώς η προφορά, χάνεται όμως η διάλεκτος τα Συμιακά, πρόοδος βλέπεις.
Μαζί χάθηκε η απλότητα της συμπεριφοράς, παλιά επαγγέλματα, η σχετική αυτάρκεια του νησιού σε βασικά είδη, αφού οι νησιώτες προσαρμοσμένοι στο άνυδρο περιβάλλον μέχρι σιτάρι έσπερναν κάποτε...
Έμειναν τα υπέροχα σπίτια, πολλαπλάσια των κατοίκων, που τώρα νοικιάζονται ή πουλιούνται μαζικά σε ξένους, αφού δεν ισχύουν οι περιορισμοί πώλησης λόγω παραμεθορίου όπως τότε.
Εξέλιξη, βάλανε wifi, όλα καλά, όμως θλίψη προκαλούν τα χαλατά (άδεια σπίτια ρημαγμένα) που χάσκουν εγκαταλειμμένα στην πτώση τους σε ερείπια, υπέροχα δείγματα λαϊκής ντόπιας αρχιτεκτονικής με ρίζες χιλιετιών.
Γέμισε το νησί πλαστικές τέντες, κιτς επιγραφές, ξεζούμισμα εκμετάλλευσης της κληρονομιάς από τους νέους διαχειριστές κληρονόμους που οικονομάν πολλά από τον τουρισμό, από όπου πλέον όλα εξαρτώνται.
Ξένοι εργάτες παντού,μέχρι και κινέζικο μαγαζί στη Σύμη. Γεμάτο το καράβι από και προς τον Πειραιά με ξένους εργάτες που ριζώνουν παντού και γεννοβολάν, αφού τους πληρώνουμε μεροκάματα για να γίνεται η δουλειά μας. Ταΐζουμε ξένους και στέλνουμε τα παιδιά μας να φάνε στα ξένα.
Έτσι έγινε παντού, σε όλα τα νησιά, στα χωριά στην ηπειρωτική Ελλάδα, στις πόλεις,στην αγροτική παραγωγή, στην βιομηχανία, στο εμπόριο, ΑΛΩΣΙΣ και κυρίως στα μυαλά μας, αλλοτριωθήκαμε όλοι αλλάξαμε συνήθειες και γούστα.
Ξένοι στον τόπο μας ήδη, από ξένους μπακάληδες και αλυσίδες ψωνίζουμε, τρόφιμα, έπιπλα, ρούχα, τα πάντα.
Ξένοι δουλεύουν για μας εδώ και 20-25 χρόνια, τώρα που και αυτοί έχουν απαιτήσεις αμοιβών όπως οι γηγενείς, έχουμε εφεδρείες χιλιάδων νεοφερμένων που θα ρίξουν τις τιμές στα μεροκάματα προς όφελός όσων τους πληρώνουν, οι εντόπιοι να φύγουν, να πάνε αλλού για άλλες αμοιβές.
Το μοναστήρι να είναι καλά, κι από καλογήρους έχει ο Θεός, λέει η παροιμία. Όμως πόσα άδεια μοναστήρια είδα στη Σύμη και σ'όλη την Ελλάδα, μόνο τα εργοστάσια άδεια και αυτά, τα ξεπερνούν, άσε τα μαγαζιά και τις βιοτεχνίες μιλιούνια τα λουκέτα.
Άρα παύει να ισχύει η παροιμία, ίσως επανέλθει τροποποιημένη σε τέμενος, τζαμί ή τεκέ.
Παραδεχόμαστε με την δράση μας ο καθένας στον τόπο και στο πόστο του, ότι εμείς ήμαστε πιο έξυπνοι, από τους γονείς και τους παππούδες μας, που ήταν κορόιδα και σχιζόταν στην δουλειά για να τα καταφέρουν μόνοι τους, η τραβιόταν στις ξενιτιές στέλνοντας το κομπόδεμα στην οικογένεια.
Εμείς οι ξύπνιοι τα ξεπεράσαμε αυτά και είμαστε άνετοι. Πήραμε άλλους και μας κάνουν την δουλειά, ή αγοράζουμε έτοιμα από έξω, δεν παράγουμε, για αυτό μπήκαμε στην ΕΕ, τα σύνορά μας και δικά της, όπως λέει ο Παυλόπουλος.
Αν, λέω αν, κοπούν όλα αυτά και δεν εισάγουμε χέρια, προϊόντα και τουρισμό, τι κάνουμε; πώς την βγάζουμε καθαρή όντας άσχετοι και καλομαθημένοι;
Ένα πράγμα δεν κατάλαβα σε αυτό το ταξείδι, εμείς τότε φιλούσαμε τα σύνορα από Έβρο μέχρι Σύμη και παρακάτω ως το Καστελόριζο, και δεν έμπαινε κουνούπι στα νησιά, φυλούσαμε τους συμπατριώτες μας, τα σπίτια, τις περιουσίες, τις ζωές τους. Σήμερα τι φυλάει ο στρατός και μπουκάρουν μιλιούνια και βιάζουν και δέρνουν.
Καθαρίζαμε καλιόπες, φασίνες, αγγαρεία αλλά πλέναμε τα δικά μας αφοδεύματα, όχι εισαγόμενα.
Γιατί να πληρώνουμε σε άμυνα και εξοπλισμούς, δεν βάζουμε και εδώ άλλους να κάνουν την δουλειά για μας, εκ του ασφαλούς να μην φάμε καμιά σφαίρα αν γίνει καμιά στραβή, όπως κάνουμε ήδη στις φράουλες, στις ελιές, στα σπανάκια, στα κοπάδια, στα γιαπιά, στα μαγαζιά, στα καΐκια και παντού, γιατί; Δεν συμφέρει.
Υπάρχει και λίζινγκ από εργάτες, στρατιώτες μέχρι αεροπλάνα και φρεγάτες.
Δεν κατάλαβα τι φυλάνε σήμερα με τα όπλα οι στρατιώτες, ίσως γνωρίζει η στρατιωτική ηγεσία και ο Κος Υπουργός.
Ίσως καταλαβαίνουν αυτά τα παιδάκια που κάνουν καταλήψεις σήμερα στα σχολεία, τραγουδάνε απαγορευμένα εμβατήρια, από αυτούς τους υπουργούς που εμείς οι έξυπνοι ψηφίζουμε τόσα χρόνια.
Κορόιδα οι 18αρηδες που θα πάνε φαντάροι αύριο,να φυλάξουν τι;
άσε που τους λένε φασίστες οι ίδιοι ρουφιάνοι πάντοτε.
Εμάς τους ξύπνιους της γενιάς του πολυτεχνείου;
Να κάνουν φασίνες, να πλένουν καλιόπες ζεστές στα χοτ σπότ;
Απορώ τι περισσότερο καταλαβαίνουν αυτοί οι πιτσιρικάδες και όχι εμείς οι ξύπνιοι οι μεγαλύτεροι.
Καλά την βολέψαμε μέχρι τώρα, ελισσόμενοι ή έρποντες, αν κόβουν και λίγο από συντάξεις δεν πειράζει θα το συνηθίσουμε και αυτό, εξ άλλου λίγος χρόνος μας έμεινε, το ξέρει η ηγεσία μας, όμως οι πιτσιρικάδες ξέρουν ότι έχουν το μέλλον δικό τους
και το διεκδικούν με τσαμπουκά, όσοι από αυτούς μπορούν και αηδιάζουν με αυτά που τους σερβίρουν, οι γονείς, οι καθηγητές και το κράτος.
http://oimos-athina.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου