Γράφουν οι Κωνσταντίνος Τερζής
και Νεκτάριος Δαπέργολας
Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η διμερής συμφωνία μεταξύ του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, υπήρξε ένα πλήθος ερωτημάτων σχετιζόμενων τόσο με την επιλογή του χρόνου όσο και με την χρησιμότητα αλλά και την σκοπιμότητα της συγκεκριμένης συμφωνίας, για την οποία όπως διαφάνηκε τις αμέσως επόμενες ημέρες, γνώριζε η κυβέρνηση και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι μητροπολίτες και κληρικοί (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων).
Όσο για την εμφανιζόμενη «σύγκρουση» μεταξύ κυβέρνησης και Ιεράς Συνόδου (βλ. Κλήρος), μέχρι στιγμής ικανοποιεί στον απόλυτο βαθμό τις απαιτήσεις και τις στοχεύσεις των κυβερνώντων, οι οποίοι με τη βοήθεια των διαφόρων πρόθυμων συμμάχων της (Τύπος και διαδίκτυο) εμφανίζει τους ιερείς ως δημόσιους υπαλλήλους που ενοχλήθηκαν από μια συμφωνία η οποία θίγει τα… οικονομικά τους συμφέροντα. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μια συμφωνία, αλλά για μια μάχη που μόλις έχει αρχίσει. Και η οποία καμία σχέση δεν έχει με τους μισθούς των ιερέων της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας…
Αρχικά θα πρέπει να τονιστεί πως η συγκεκριμένη συμφωνία καλύπτει σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό τις ιδεολογικές κατευθύνσεις και τις πολιτικές ανάγκες της καταρρέουσας δημοσκοπικά κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Ταυτόχρονα, μέσω αυτής της συμφωνίας των δύο ανδρών η κυβέρνηση μπορεί να εμφανίσει στους δανειστές την άμεση μείωση των δημοσίων υπαλλήλων (κατά 10.000), απολύει κληρικούς (σύμφωνα με την αριστερή πολιτική «κουλτούρα» η χρησιμότητα του «παπαδαριού» κινείται μεταξύ του «κηφήνα» και του «απαράδεκτου εξόδου») ενώ την ίδια στιγμή κλείνει πονηρά το μάτι στο κομματικό της ακροατήριο υποσχόμενη 10.000 προσλήψεις «δικών της παιδιών».
Και μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας με συγκεκριμένες ιδεοληπτικές αγκυλώσεις να αντιμετωπίζει ως «περιττούς» τους κληρικούς, και η πολιτική του αυτή επιλογή - ενέργεια να δείχνει πως η «αριστερά» αντιμετωπίζει ως εργαζόμενο (που έχει δικαιώματα αλλά και βιοτικές ανάγκες) μόνο εκείνον τον εργαζόμενο που ψηφίζει «αριστερά», όμως δεν ισχύει και δεν θα έπρεπε επ’ ουδενί να ισχύει το ίδιο για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος δέχθηκε να μοιραστεί με τη σημερινή κυβέρνηση την εναπομείνασα εκκλησιαστική περιουσία μέσω ενός οργανισμού διαχείρισής της, παραγνωρίζοντας τον κίνδυνο μεταφοράς της στο ΤΑΙΠΕΔ, ενώ επιπλέον, δέχθηκε την μεταφορά του σώματος των κληρικών της χώρας σε έναν ανεξάρτητο οργανισμό με την κυβερνητική υπόσχεση «εξασφάλισης» της μισθοδοσίας τους μέσω σχετικών κονδυλίων που θα καταθέτει η κυβέρνηση στον λογαριασμό του συγκεκριμένου ανεξάρτητου οργανισμού, χωρίς να αναρωτηθεί για το τι θα συμβεί εάν η κυβέρνηση δηλώσει αδυναμία ικανοποίησης της υποχρέωσής της προς έναν ανεξάρτητο οργανισμό ή εάν οι δανειστές αρνηθούν (πολύ φυσιολογική εξέλιξη) τη μεταφορά κρατικού χρήματος για την μισθοδοσία υπαλλήλων ενός ανεξάρτητου ιδιωτικού οργανισμού…
Η ερώτηση που αυτομάτως τίθεται στους κ.κ. Τσίπρα και Ιερώνυμο, για την περίπτωση που η κυβέρνηση δεν μπορεί ή της απαγορευτεί να καλύψει τους μισθούς του κλήρου (ιερέων και αρχιερέων) της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, είναι σαφής: Πώς θα πληρωθούν οι 10.000 ιερείς και πώς θα ζήσουν τις οικογένειές τους;
Η αναμενόμενη απάντηση, από τον κ. Τσίπρα (εάν θα είναι πρωθυπουργός στην επόμενη κυβέρνηση), θα είναι ιδιαίτερα κυνική, αλλά κινούμενη μέσα στα πλαίσια της «πολιτικής ορθότητας» και της κρατικής θρησκευτικής ουδετερότητας (που προσπαθεί να επιβάλει η σημερινή κυβέρνηση). Ο κ. Τσίπρας (ξεχνώντας την υφαρπαγή ενός πάρα πολύ μεγάλου μέρους της εκκλησιαστικής περιουσίας από το Ελληνικό Κράτος) θα ζητήσει από τους Έλληνες χριστιανούς (που πηγαίνουν στην Εκκλησία) να πληρώσουν τους μισθούς των κληρικών, αλλά και (λειτουργώντας μέσα στα… πλαίσια ισονομίας και ισοπολιτείας που ορίζει το Σύνταγμα της χώρας) να καλύψουν τις λειτουργικές ανάγκες των ιερών ναών…, όπως κάνουν οι Καθολικοί, οι Προτεστάντες, οι Ιεχωβάδες και οι… μουσουλμάνοι (που όμως δεν έχουν παραχωρήσει, αλλά και δεν τόλμησε ποτέ το κράτος να «οικειοποιηθεί» μέρος έστω της περιουσίας τους)!
Η αναμενόμενη απάντηση του εξαπατηθέντα (;) αρχιεπισκόπου κ.κ. Ιερώνυμου θα είναι είτε η κατάθεση παραίτησής του είτε η προτροπή του για «αγάπη στους δύσκολους καιρούς που περνά η χώρα, στους οποίους η Εκκλησία πρέπει να συνεισφέρει αλλά και να επιζήσει από την αγάπη των πιστών χριστιανών»…
Με απλά λόγια, λοιπόν, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν μπορεί επ’ ουδενί να εξασφαλίσει τη μισθοδοσία του Ελληνορθόδοξου Κλήρου (ως εκ θέσεως οφείλει) μέσω αυτής της προσωπικής του συμφωνίας με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Πνευματικά, μάλιστα, βρίσκεται ήδη σε πολύ δύσκολη θέση, και ίσως θα έπρεπε να έχει ήδη καταθέσει την παραίτησή του, αφού κατόρθωσε να συμπράξει σε συζητήσεις γύρω από την Εκκλησία, την ποιότητα και ορθότητα του Λόγου της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, να δώσει λαβή για σειρά επιθέσεων από τους γνωστούς – αγνώστους διώκτες του ελληνορθόδοξου χριστιανισμού και να σκανδαλίσει τους Έλληνες πιστούς…
Ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα, όμως, δεν είναι μόνο αυτός. Δεν αφορά μόνο τις ψήφους και τη δημιουργία μιας απλής ρωγμής στην Ελληνική Ορθοδοξία. Ο Αλέξης Τσίπρας, γνωρίζοντας πως έχει ανάγκη να συσπειρώσει στον απόλυτο βαθμό τους ψηφοφόρους του (της βλαχομπαρόκ αριστεράς με τις δεξιές τσέπες που πρεσβεύει), ως γνήσιος εθνομηδενιστής και με τη συνέργεια του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, δημιουργεί και στήνει μια πολιτική παγίδα στους αντιπάλους του με ταυτόχρονη (υπερ)συγκέντρωση ψήφων από τον χώρο των μουσουλμάνων της Θράκης και όχι μόνον, αφού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσοι θα είναι μουσουλμάνοι μεταξύ των νέων ψηφοφόρων των επόμενων βουλευτικών εκλογών.
Συγκεκριμένα, ο Αλέξης Τσίπρας, αναζητώντας «χρήσιμους ηλίθιους» αφήνει ένα κενό στην «διαχείριση» του θέματος των μουφτήδων της Θράκης, οι οποίοι θα συνεχίσουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, εκτός εάν υπάρξει κάποια πολιτική ή άλλη διαμαρτυρία που θα «εξαναγκάσει» την κυβέρνηση σε διορθωτικά μέτρα για όλες τις θρησκευτικές ομάδες που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, δίνοντας το δικαίωμα να δημιουργήσουν ανεξάρτητους οργανισμούς, με ιδιωτικά καταστατικά λειτουργίας, βάσει των οποίων θα αποφασίζουν για τα διοικητικά τους συμβούλια, τα όργανα τους εκπροσώπους κ.λ.π. Και στην περίπτωση των μουφτήδων της Θράκης, θα έχουμε τον - με εσωτερικές του οργανισμού - διαδικασίες ορισμό ιδιωτικών υπαλλήλων ως «δικαστικών οργάνων» (βλ. σαρία), ή τον ορισμό ιδιωτικών υπαλλήλων ως θρησκευτικών λειτουργών (ακριβώς όπως θα συμβαίνει και στον οργανισμό για την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία).
Και πως θα ορίζονται οι μουφτήδες;
Από το Δ.Σ. του οργανισμού, τα μέλη του οποίου θα εκλέγονται από ποιους και με ποια κριτήρια ή προσόντα;
Μήπως οι Μουφτήδες θα εκλέγονται με εσωτερικές εκλογές στον ανεξάρτητο μουσουλμανικό (ακόμη και με τουρκική ονομασία…) οργανισμό;
Ή, μήπως, στο πνεύμα της εσωτερικής ηρεμίας μεταξύ των μελών του οργανισμού (βλ. μουσουλμάνους της Θράκης ή και όλης της Ελλάδας), αλλά και για να υπάρχει διασφάλιση θεολογικών προσόντων – ικανοτήτων, οι μουφτήδες θα ορίζονται από τον Αρχιμουφτή της Τουρκίας, που εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη, εκεί όπου βρίσκεται και η έδρα του Πατριαρχείου, εκεί όπου σύμφωνα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ανήκουν οι «νέες χώρες»;
Το «δώρο» του Αλέξη Τσίπρα προς τον σουλτάνο Ερντογάν είναι πολύ μεγάλο, αφού θέτει μια σειρά από νέα ζητήματα, άμεσα σχετιζόμενα με τις εγγυήσεις λειτουργίας του «ανεξάρτητου» μουσουλμανικού οργανισμού. Εγγυήσεις τόσο για την καταστατική του λειτουργία, όσο και για την ποιότητα των θρησκευτικών υποχρεώσεων των Ελλήνων μουσουλμάνων, αλλά και την ποιότητα των περαιτέρω ελευθεριών που θα παρέχει (ή θα «παραβιάζει»;) η ελληνική κυβέρνηση. Με τον ανεξάρτητο μουσουλμανικό οργανισμό να ζητά από τον Ερντογάν να λειτουργήσει ως εγγυητής του Ισλάμ στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς την συνέχεια… ιδιαίτερα αν διαβάσει προσεκτικά την Ιστορία της Κύπρου μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι στόχοι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, τόσο σε πρώτο χρόνο (ψηφοθηρική συσπείρωση και ουσιαστικό «άνοιγμα» προς τον χώρο της αριστεράς και κεντροαριστεράς, αλλά και από τον χώρο του Ισλάμ) είναι κάτι περισσότερο από εμφανείς.
Οι στόχοι του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, τόσο σε πρώτο χρόνο να εξυπηρετήσει πολιτικά το πνευματικό του τέκνο (τον…νέο Σαούλ, όπως τον χαρακτήρισε) Αλέξη Τσίπρα, όσο και σε δεύτερο χρόνο να εγκαθιδρύσει μια νέα Ελληνορθόδοξη Εκκλησία (μακριά από τον παραδοσιακό Ελληνορθόδοξο Χριστιανισμό που κανέναν δεν έβλαψε ποτέ), είναι επίσης εμφανείς, αν και ο σκανδαλισμός που δημιουργεί μπορεί να του εξασφαλίσει κάποιο σπήλαιο στο οποίο καλό θα ήταν να πορευτεί, ζητώντας συγχώρεση για τα όσα η έλλειψη της πνευματικότητάς του επέφερε και επιφέρει σε βάρος των Ελλήνων πιστών χριστιανών…
Σε καμία περίπτωση, όμως δεν πρέπει να παραλειφθεί ο ουσιαστικός στόχος του Αλέξη Τσίπρα που είναι να τρωθεί το ήθος και να μειωθεί η ισχύς του ελληνορθόδοξου κλήρου. Ήθος και ισχύς που αποδείχθηκαν οι διαχρονικοί πυλώνες του Ελληνικού Έθνους. Πυλώνες που διατήρησαν αξίες και αδούλωτους ανθρώπους και κρατούσαν ζεστή τη φωτιά της ελευθερίας. Φωτιά, η οποία δυνάμωσε αδούλωτες ψυχές ανθρώπων που προσφέρθηκαν να παραδώσουν τις περιουσίες και τις ζωές τους, για να μπορέσουν να γεννηθούν ξανά ελεύθεροι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο, σε αυτή την μικρή μα και τόσο σπουδαία χώρα.
Αυτή την Εκκλησία τρέμει ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνδαιτημόνες του στην εξουσία. Την Εκκλησία που μέσα από κρυφά σχολειά, μέσα από την αγάπη και την εκ Θεού δύναμη, ενώνει και δημιουργεί αδιαπέραστα ανθρώπινα και πνευματικά τείχη. Οι απλοί κληρικοί, το «παπαδαριό» όπως συνηθίζουν να τους λένε οι ενίοτε και κατ’ επάγγελμα αριστεροί, είναι εκείνοι που έχουν τη δύναμη να αναστρέψουν και να ανατρέψουν τη νέα τάξη πραγμάτων των εθνομηδενιστών.
Γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο Αλέξης Τσίπρας και το διευθυντήριο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, πως εάν δεν εμφανίσει τους ιερείς ως «υπαλλήλους που ενδιαφέρονται μόνο για τον μισθό τους και όχι για τη χώρα», τότε πολύ σύντομα αυτοί οι κληρικοί (όχι της ομάδας Ιερώνυμου την οποία ελέγχει η σημερινή κυβέρνηση) θα περάσουν σιωπηλά το μήνυμα της αρχής του τέλους των άθεων και πολέμιων του Χριστιανισμού μπαχαλάκηδων, ρίχνοντας στην οριστική απαξία και το ιστορικό ανάθεμα εκείνους που κινήθηκαν με περίσσιο θράσος και που, χωρίς καν να κρύβονται, επιτέθηκαν κατά του Ελληνορθόδοξου Χριστιανισμού, συμμετέχοντας αρχικά σε μια επίθεση που ξεκίνησε κατά της Γιουγκοσλαβίας και σήμερα έχει κατορθώσει να βουλιάξει στο αίμα όλες σχεδόν εκείνες τις χώρες που οι κάτοικοί τους ασπάζονται τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.
Ας μην κοροϊδευόμαστε από τα «εμφανιζόμενα» και ας μην παρασυρόμαστε από τους επιτήδειους που θέλουν πάντα να μας αποπροσανατολίζουν. Η μεγάλη επίθεση του Αλέξη Τσίπρα είναι συντονισμένη, καλοσχεδιασμένη, πολύ καλά υποστηριζόμενη από συγκεκριμένα «κέντρα» και είναι προς την Ελληνική Ορθοδοξία. Αφού αυτή θεωρεί (και δικαίως) ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ, πως είναι η μόνη ικανή να συγκεντρώσει, να οργανώσει και να αναδείξει εκείνους και εκείνον που θα συνθλίψει αυτό το «πράγμα» που κάποιοι επιμένουν να αποκαλούν «Κυβέρνηση των Ελλήνων»…
Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου