Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Η οικονομική ανάπτυξη ωθείται από δύο βασικές δυνάμεις: (α) από το μέγεθος του εργατικού δυναμικού μιας χώρας και (β) από την παραγωγικότητά της. Όσον αφορά το πρώτο, το εργατικό δυναμικό της Ελλάδας συρρικνώνεται – ενώ αιμορραγεί ακατάπαυστα από τους 500.000 νέους που εγκατέλειψαν τη χώρα κόστους εκπαίδευσης 100 δις €, από τα 140 δις € καταθέσεις που διέφυγαν στην κεντρική Ευρώπη επιδοτώντας την μαζί με τους νέους, από τα δάνεια που παρέχουν οι ελληνικές τράπεζες σε ξένες εταιρείες για να εξαγοράσουν τις ελληνικές σε εξευτελιστικές τιμές, καθώς επίσης από τους συνταξιούχους που εγκαθίστανται στη φθηνότερη Βουλγαρία, καταναλώνοντας τις συντάξεις που τους παρέχει το κράτος μας εκεί, εις βάρος του ΑΕΠ μας.
Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε τα μεταναστευτικά εμβάσματα από τους ξένους εργαζομένους στη χώρα μας (περί το 20% του εργατικού δυναμικού), τα οποία δεν εξισορροπούνται από αυτά των Ελλήνων μεταναστών επειδή έχουν χάσει πλέον την εμπιστοσύνη τους στη χώρα, καθώς επίσης τα περίπου 6 δις € των τόκων του χρέους που εκρέουν ετήσια, θα κατανοήσουμε το πραγματικό μέγεθος της αιμορραγίας – η οποία εάν δεν σταματήσει οδηγεί νομοτελειακά στο θάνατο.
Σε σχέση με το δεύτερο, η παραγωγικότητα της Ελλάδας ευρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, αφού δεν διενεργούνται επενδύσεις – ενώ μειώνεται συνεχώς ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου εξοπλισμού, γεγονός που σημαίνει πως ελάχιστα πλέον ακίνητα, μηχανήματα κλπ. ανανεώνονται ή επιδιορθώνονται, με καταστροφικές συνέπειες που θα βιώσουμε στο εγγύς μέλλον. Ως εκ τούτου, η ανάπτυξη παραμένει όνειρο θερινής νύχτας, ενώ όσο η Ελλάδα δεν αναπτύσσεται και δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το σπιράλ του θανάτου, όλα τα προβλήματα της θα επιδεινώνονται – από το ασφαλιστικό έως το θηριώδες κόκκινο ιδιωτικό χρέος και τις χρεοκοπημένες τράπεζες.
Ορισμένοι τώρα αναφέρουν πως η Ελλάδα, η οποία δήθεν βγήκε από τα μνημόνια, που της αφαιρέθηκαν καλύτερα οι πατερίτσες των δανειακών συμβάσεων, θα χρειαστεί ένα τέταρτο μνημόνιο – εννοώντας προφανώς μία τέταρτη δανειακή σύμβαση, αφού μνημόνια έχουν εξασφαλιστεί έως το 2060 μέσω των υποχρεωτικών πρωτογενών πλεονασμάτων (υπενθυμίζουμε πως μνημόνια είναι ο αυτόματος κόφτης που έχει θεσμοθετηθεί, οι καταναγκαστικές εκποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, οι πλειστηριασμοί της ιδιωτικής κοκ.).
Εν τούτοις, με δεδομένη την αποτυχία (για τους Έλληνες) των τριών προηγουμένων μνημονίων, επί πλέον στο γεγονός ότι, η οικονομία μας ευρίσκεται σε τρισχειρότερη θέση συγκριτικά με το 2010, ενώ έχουν υποθηκευθεί τα πάντα με το PSI, παράλληλα με το κλείσιμο όλων των οδών διαφυγής, καμία ευρωπαϊκή χώρα, (ούτε φυσικά το ΔΝΤ) δεν θα είναι πρόθυμη να δανείσει την Ελλάδα – οπότε είναι ανοιχτό το θέμα της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, της καταναγκαστικής εξόδου από το ευρώ, καθώς επίσης του κουρέματος των καταθέσεων για τη διάσωση των τραπεζών.
Σαν να μην έφταναν δε όλα αυτά, εξελίσσεται μία πολιτική αστάθεια στη χώρα, τόσο όσον αφορά τις επόμενες εκλογές, όσο και τις προεδρικές του 2020 – με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των χρηματαγορών, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι είναι σε θέση να την ανακτήσει μία χώρα που θεωρείται ως η πλέον χρεοκοπημένη στην παγκόσμια ιστορία, έχοντας υποστεί έναν ανελέητο οικονομικό βομβαρδισμό επί οκτώ συνεχή χρόνια.
Όσοι πάντως υποτιμούν τον πρωθυπουργό, χωρίς να αξιολογούν σωστά τα «επιτεύγματα» του, όπως είναι η ενοχοποίηση του Γιάννη για την αποτυχημένη διαπραγμάτευση, η «αναίμακτη» αντιστροφή του δημοψηφίσματος, οι δεύτερες εκλογές του 2015 με τις οποίες υφάρπαξε το ΣΥΡΙΖΑ διώχνοντας σχεδόν 40 βουλευτές κοκ., κάνουν μεγάλο λάθος – γεγονός που σημαίνει πως η ΝΔ κακώς επαναπαύεται στη διαφορά που της δίνουν οι δημοσκοπήσεις, ενώ είναι ουτοπία η πεποίθηση των Πολιτών πως οι ίδιοι επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους, όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα συνεχίζει να τρέφεται από τις σάρκες της, κρίνοντας από τα πρωτογενή πλεονάσματα χωρίς ανάπτυξη και από το ότι το κόστος των τελευταίων ετών έχει ήδη υπερβεί το 1 τρις € – ενώ όλα όσα θα προσφέρει η κυβέρνηση για να κερδίσει τις εκλογές, από την ενδεχόμενη μη μείωση των συντάξεων έως τα αναδρομικά των ένστολων, θα πληρωθούν από άλλες κοινωνικές ομάδες. Από αυτές δηλαδή που δεν έχουν την ίδια εκλογική ισχύ, ως μη συνεκτικές – όπως είναι δυστυχώς οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που παρά το ότι δημιουργούν το 80% σχεδόν των θέσεων εργασίας, κυριολεκτικά ληστεύονται τα τελευταία χρόνια, ενώ χρεοκοπούν η μία πίσω από την άλλη εκμηδενίζοντας τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.
Παράλληλα τα σκάνδαλα και οι απάτες, όπως αυτή της Folli Follie, της ΔΕΗ που απαξιώνεται σκόπιμα για να ξεπουληθεί ή του αντιπροέδρου της Jumbo, συνεχίζονται, αμαυρώνοντας την εικόνα της χώρας – πρόσφατα με την ενδεχόμενη απάτη και την πτώχευση της «Aegean Petroleum» στις Η.Π.Α., όπου κατηγορήθηκε ο ιδρυτής της κ. Δ. Μελισσανίδης πως υπεξαίρεσε το ποσόν των 300 εκ. $ (πηγή).
Σε κάθε περίπτωση, κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προτροπή εύρεσης ρεαλιστικών λύσεων με την κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων που θα εξασφάλιζαν την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση (όταν στο παρελθόν έχουν καεί δεκάδες, με πιο πρόσφατη την ίδρυση μίας «κακής τράπεζας» για την επίλυση των κόκκινων δανείων και την εξυγίανση των τραπεζών), είναι μάλλον εκτός τόπου και χρόνου – εκτός εάν δεν έχει συνειδητοποιήσει κανείς τι ακριβώς έχει συμβεί στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως έχουμε γράψει, ο λογαριασμός δεν βγαίνει πλέον, αφού έχουν πέσει ήδη οι τίτλοι τέλους – όπως στο παράδειγμα των συντάξεων, όπου η σχέση εργαζομένων και συνταξιούχων είναι 1,4:1, ενώ ορισμένοι αναφέρουν πως θα έπρεπε να είναι 4:1! Πώς είναι δυνατόν όμως να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, το οποίο θα προϋπέθετε (α) είτε τον τριπλασιασμό των εργαζομένων, όταν δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας και οι υπάρχοντες εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα, (β) είτε το θάνατο άνω των 1,5 εκ. συνταξιούχων; Δεν είναι εντελώς ανόητο να αναφέρεται ως λύση κάτι τέτοιο;
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε πως εάν περιμένει κανείς ότι, η χώρα θα σωθεί από μία επόμενη κυβέρνηση-υποχείριο, η οποία ισχυρίζεται ότι μπορεί να διασώσει την Ελλάδα όταν δεν μπορεί να σώσει ούτε το χρεοκοπημένο κόμμα της, πως το ίδιο πείραμα, με τα ίδια σάπια υλικά και με το ίδιο βρώμικο σύστημα θα έχει διαφορετικό αποτέλεσμα, απλά και μόνο με την αλλαγή του «μίγματος πολιτικής», όπως συνέβαινε όλο το προηγούμενο διάστημα μετά την επιβολή των μνημονίων, τότε απλά αυταπατάται – αφού φαίνεται πλέον ολοκάθαρα πως δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον, υπό τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Το μόνο που θα συμβεί θα είναι η πλήρης απώλεια των περιουσιακών στοιχείων τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του – τα οποία θα δημευθούν ουσιαστικά, αφού θα εξαγορασθούν σε εξευτελιστικές τιμές. Όταν ολοκληρωθεί πάντως η ληστεία, η Ελλάδα θα επανέλθει μεν σε πορεία ανάπτυξης, χωρίς όμως καμία ωφέλεια για τους «ιθαγενείς», οι οποίοι θα μετατραπούν σε σκλάβους χρέους των δανειστών τους στο διηνεκές.
Θα «μεταλλαχτούν» δηλαδή σε εξαθλιωμένους, φθηνούς εργάτες μίας κατεχόμενης χώρας, η οποία θα ευημερεί μεν, αλλά όχι για τους ίδιους – με εξαιρέσεις φυσικά, ανάλογες με αυτές που παρατηρήθηκαν στην εποχή της τουρκοκρατίας, όπου ορισμένοι κατάφερναν να επιβιώνουν, ακόμη και να πλουτίζουν, με διάφορα τεχνάσματα. Ακόμη χειρότερα, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα αρκετοί δυστυχείς θα εύχονται να πάρουν τα πάντα οι ξένοι, για να τελειώσουν τα μαρτύρια τους – ενοχοποιώντας τον εαυτό τους και τους συμπολίτες τους για τα δεινά τους.
Analyst
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου