Ανέκαθεν στην Ελλάδα είχαμε και έχουμε ένα ξεκάθαρο πρόβλημα στην οπτική μας όσον αφορά τα διαδραματιζόμενα στον κόσμο γύρω μας. Από τον μικρόκοσμο μας μέχρι και την ευρύτερη πλανητική κατάσταση, θέλαμε πάντα να έχουμε την εικόνα πώς ο πιο αδύναμος με ένα μαγικό τρόπο στο τέλος θα επικρατήσει.
Από το άθλημα που μας αρέσει μέχρι και σε καταστάσεις πολεμικών συγκρούσεων, είναι ένα εθνικό αίσθημα που μας έχει εμφυτευθεί πώς ο αδύναμος έχει διάφορους τρόπους να καταβάλει τον ισχυρό. Είναι κάτι που μας έχει κρατήσει μέχρι και σήμερα, ως έθνος στον σημερινό χάρτη. Δεν είναι φυσικά μόνο δικό μας γνώρισμα. Είναι γνώρισμα και άλλων χωρών όπως το Ισραήλ με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της Βίβλου με τον Δαβίδ και τον Γολιάθ. Όμως σε αντίθεση με εμάς οι ίδιοι το χρησιμοποίησαν για να περάσουν στην αντίπερα όχθη... να γίνουν αυτοί ο Γολιάθ. Διότι για κάθε 1 Δαβίδ που κερδίζει έναν ισχυρό, εκατομμύρια άλλοι θα πεθάνουν.
Γιατί τόσο μεγάλος πρόλογος;.. διότι σαν χαρακτηριστικό της φυλής μας, η κάθε προσπάθεια για απόκτηση ισχύς έχει δαιμονοποιηθεί αντί να γίνει πρότυπο. Η ισχύς σε οικονομικό, σε κοινωνικό , σε πολιτικό ακόμα και σε στρατιωτικό επίπεδο (το πιο βίαιο) έχει θεωρηθεί ως δείγμα αλαζονείας και εγωισμού. Ακόμα και ως δείγμα επιθετικότητας.
Είναι όμως έτσι;
Σε αντίθεση λοιπόν με ότι πιστεύει ο μέσος Έλληνας σήμερα, η Ελλάδα σε όσες νίκες για παράδειγμα έχει καταφέρει ήταν καθαρά βάση ισχύος. Από τα αρχαία χρόνια και την ικανότητα χρήσης χαλκού και άλλων υλικών ανώτερα από τους άλλους.. μέχρι και τον 20ο αιώνα όπου η προετοιμασία σε αμυντικά και εξοπλισμό έδωσε νίκες σε Ελλάδα που βασίστηκαν πάλι σε ισορροπίες ισχύος.
Σήμερα λοιπόν ο μέσος Έλληνας θεωρεί πώς κάθε είδους ισχύ, ναι μεν είναι προφανές πως είναι ποθητή αλλά για κάποιον λόγο νιώθει ένοχος και άσχημα αν την έχει ή κινείται προς αυτήν. Αντίστοιχα το ίδιο συμβαίνει και όταν βλέπει την χώρα του. Θεωρεί πώς πρέπει να είναι ισχυρή και να έχει το πάνω χέρι αλλά χωρίς να επιβάλλεται σε άλλους και να μην δημιουργήσει μια νοοτροπία και κουλτούρα που θα βασιστεί σε αυτό μην θέλοντας να χαρακτηριστεί η χώρα ως "επιθετική" (δόγμα εξωτερικής πολιτικής)
Όμως ο κόσμος δεν λειτουργεί έτσι. Όπως ανέφερα και πριν , για κάθε Δαβίδ που κέρδισε , εκατομμύρια άλλοι έχασαν πριν και μετά από αυτόν. Η εστίαση μόνο σε αυτόν είναι ωραία για αφήγηση αλλά δεν είναι ρεαλισμός. Στον κόσμο του ανθρώπου που ζούμε , τον πρώτο ρόλο πάντα παίζει ο ισχυρότερος και όχι ο αδύναμος (όσο και αν έχει την συμπάθεια όλων).
Σε αναγωγή τώρα των όσων βιώνει ο μέσος Έλληνας αλλά και το πώς βρίσκεται η χώρα στον πλανήτη, η ουσία είναι μία. Βρισκόμαστε σε ελάχιστη βαθμίδα ισχύος σε κάθε επίπεδο. Σε πολιτισμό, σε διπλωματία, σε οικονομικό ... ακόμα και στην αποτρεπτική ισχύ της ωμής βίας. Παράλληλα ο μέσος Έλληνας επίσης δεν διαθέτει καμία ισχύ. Ούτε παιδεία διαθέτει, ούτε ικανότητα παραγωγής, ούτε ικανότητα επιβολής έχει με επιχειρήματα (διπλωματία/λογική).
Παράλληλα εστιάζουμε σε κάποια παρελθόντα πλεονεκτήματα που πλέον δεν υφίστανται και σίγουρα δεν είναι αντικείμενο ισχύος ( γεωπολιτική ικανότητα, οικονομία των Βαλκανίων, παράγοντας σταθερότητας) απέναντι στους ισχυρότερους από εμάς ενώ παράλληλα απαιτούμε ( ;;; ) σεβασμό από αυτούς, γιατί ... είμαστε ΕΜΕΙΣ...
Τα παραπάνω τα γράφω στο σύνολο, γιατί όλοι έχουμε μια παράδοξη εικόνα πώς η Ελλάδα έχει μια ιδιαίτερη εικόνα και αξία για τους ισχυρούς εκτός συνόρων κάτι φυσικά που δεν ισχύει εδώ και δεκαετίες. Έχουν σαφέστατα σεβασμό και προσοχή για τα πεπραγμένα των ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ... αλλά όχι γενικά των Ελλήνων. Αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις δείχνουν την απαξίωση τους για τους απόγονους που διακατέχονται από ραγιαδισμό που απαιτούν σεβασμό αλλά δεν έχουν την ισχύ να επιβάλλουν πουθενά.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τις πράξεις της σημερινής κυβέρνησης το πρώτο 6μηνο του 2015 δεν υπάρχει. Θα αλλάξουν οι ισχυροί της Ευρώπης γιατί το θέλουμε εμείς, ήταν η φράση τους ... σήμερα φυσικά γνωρίζουμε την κατάληξη. Άλλο ένα παράδειγμα είναι αυτό που ζήσαμε πρόσφατα στον πλανήτη με την εξέλιξη της κατάστασης στην Κριμαία που αρκετοί φώναζαν και απαιτούσαν διάφορα, μέχρι που μπήκε η "ωμή ισχύς" στο τραπέζι και τα δεδομένα οριστικοποιήθηκαν προς την πλευρά του πιο δυνατού , που ήταν η Ρωσία στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Η κατακλείδα όλων αυτών είναι πώς στην δική μου σκέψη τουλάχιστον όσο δεν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς το πάνω χέρι σε σχέσεις ατόμου ή και κρατών , προσδιορίζεται από την πραγματική δυναμική ισχύος και την ισορροπία τους , τόσο ευκολότερα μπορεί να πέσουμε σε ψευδαισθήσεις για τις ικανότητες μας και τι μας περιμένει. Ο κανόνας της ισχύος είναι αυτός που καθορίζει τον κόσμο μας σήμερα. Real politik --- και όσο εμείς το δαιμονοποιούμε, τόσο πιο ανίσχυροι και πιο ευάλωτοι θα γινόμαστε.
Αλέξανδρος Νίκλαν
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου