Κάθε Ιούλιος ξυπνά μάλλον αρνητικές σκέψεις για τους νεοέλληνες, αφού έχει στιγματιστεί ως ο μήνας με τα «θερμότερα» μεταπολεμικά πολιτικά γεγονότα!
Πρόσφατα σε μια ακόμα κοινοβουλευτική «παράσταση», απ’ αυτές
που μόνο στο «ναό» της δημοκρατίας δίνονται, οι αιρετοί εκπρόσωποι του λαού
επιδόθηκαν σε «μετρήσεις» δημοκρατίας και «αντιστασιακών» περγαμηνών, την ίδια
ώρα που το ΔΝΤ ομολογούσε πως «κατά λάθος» διέλυσε τη χώρα μας!
Ποτέ δεν κατάλαβα το «αντιστασιακόμετρο», με το οποίο η μεταπολίτευση θέλησε να προσθέσει «αντιστασιακές» δάφνες στο πολιτικό προσωπικό, όταν αυτό «αυτοεξορίστηκε» -ωραία λέξη για τους αφελείς- στις πρωτεύουσες-μητροπόλεις της Δύσης και εκ του ασφαλούς οργάνωνε την επάνοδό του σε πρώτη ευκαιρία, όπως και έγινε.
Θα αναρωτηθεί κάποιος «ανυποψίαστος»: τόσο σημαντικά είναι όλα αυτά, ώστε την ώρα που η χώρα –δηλαδή οι πολίτες της και όχι οι πολιτικοί της- υφίσταται πλιάτσικο, να ασχολούμαστε πόσο «αντιστασιακός» ήταν ο δείνα ή ο τάδε;
Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς τη σύγχρονη πολιτική ιστορία ξέρουν πως μετά τον πόλεμο η εξουσία στη χώρα ασκήθηκε από ορισμένους εκπροσώπους της αστικής τάξης, οι οποίοι ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν τις οδηγίες των Άγγλων αρχικά και των Αμερικανών στη συνέχεια. Η «επταετία» ήταν απλά μια περίοδος «ανάπαυσης» αυτών των εκπροσώπων της αστικής τάξης, αφού τη «βρωμοδουλειά» στο συγκεκριμένο διάστημα την έκαναν οι χουνταίοι, διεκπεραιώνοντας και αυτοί την αποστολή των «αφεντικών» τους.
Η αποκατάσταση της «αστικής δημοκρατίας» το 1974 ξαναβρήκε στην ηγεσία της χώρας εκείνους που ήταν και πριν, αν και έκαναν ένα «διάλειμμα» στο Παρίσι ή τη Ρώμη επτά χρόνια, χτίζοντας αυτό το διάστημα δημόσιες σχέσεις και γέφυρες που θα τις χρειαστούν προσεχώς.
Το «ποιοι» και κυρίως «πόσοι» αντιστάθηκαν στη χούντα είναι γνωστό και καταγραμμένο. Άλλωστε, κρίνοντας εκ των υστέρων και τους «αντιστασιακούς» μέντορες –βλέπε Πολυτεχνείο- δεν αποτελούν και το καλύτερο δείγμα πολιτικής και ηθικής συνέπειας, ώστε να θεωρούν ανεξόφλητη αυτή την «επιταγή» τους.
Το πρόβλημα κυρίες και κύριοι εκπρόσωποί μας είναι άλλο: «έχετε κάποια επαφή με την πραγματικότητα και τις συνθήκες που διαμορφώνονται σε μια χώρα που οδηγείται σε δημογραφική γενοκτονία ή εξακολουθείτε να αρέσκεστε σε λεκτικές πομφόλυγες που απευθύνονται μόνο σε πολίτες-«κυνηγούς πόκεμον»;
Σκασίλα μας μεγάλη, αν «αντισταθήκατε» στο Παρίσι ή στη Ρώμη –σίγουρα πάντως δεν σας άλλαξαν πάνες τα ΕΑΤ-ΕΣΑ- κοιτάξτε το μακέλεμα μιας ολόκληρης γενιάς, γιατί δεν ξέρω, αν ιστορικά καταγραφείτε ως «αντιστασιακοί», όμως σίγουρα θα καταγραφείτε ως το «μοιραίο» προσωπικό που διαχειρίστηκε την κρίση με τρόπο που να διαλύσει ότι απέμεινε απ’ τη μεταπολίτευση. Εκτός κι αν νομίζετε πως έχουμε κάποια διαστροφή ν’ ακούμε τις «ανακοινώσεις-τύπου» των Αριστερο-Δεξιών εκπροσώπων να λένε τα συνηθισμένα «ευφυολογήματα» περί ποιος κατάστρεψε περισσότερο ή λιγότερο τη χώρα.
Ποτέ δεν κατάλαβα το «αντιστασιακόμετρο», με το οποίο η μεταπολίτευση θέλησε να προσθέσει «αντιστασιακές» δάφνες στο πολιτικό προσωπικό, όταν αυτό «αυτοεξορίστηκε» -ωραία λέξη για τους αφελείς- στις πρωτεύουσες-μητροπόλεις της Δύσης και εκ του ασφαλούς οργάνωνε την επάνοδό του σε πρώτη ευκαιρία, όπως και έγινε.
Θα αναρωτηθεί κάποιος «ανυποψίαστος»: τόσο σημαντικά είναι όλα αυτά, ώστε την ώρα που η χώρα –δηλαδή οι πολίτες της και όχι οι πολιτικοί της- υφίσταται πλιάτσικο, να ασχολούμαστε πόσο «αντιστασιακός» ήταν ο δείνα ή ο τάδε;
Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς τη σύγχρονη πολιτική ιστορία ξέρουν πως μετά τον πόλεμο η εξουσία στη χώρα ασκήθηκε από ορισμένους εκπροσώπους της αστικής τάξης, οι οποίοι ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν τις οδηγίες των Άγγλων αρχικά και των Αμερικανών στη συνέχεια. Η «επταετία» ήταν απλά μια περίοδος «ανάπαυσης» αυτών των εκπροσώπων της αστικής τάξης, αφού τη «βρωμοδουλειά» στο συγκεκριμένο διάστημα την έκαναν οι χουνταίοι, διεκπεραιώνοντας και αυτοί την αποστολή των «αφεντικών» τους.
Η αποκατάσταση της «αστικής δημοκρατίας» το 1974 ξαναβρήκε στην ηγεσία της χώρας εκείνους που ήταν και πριν, αν και έκαναν ένα «διάλειμμα» στο Παρίσι ή τη Ρώμη επτά χρόνια, χτίζοντας αυτό το διάστημα δημόσιες σχέσεις και γέφυρες που θα τις χρειαστούν προσεχώς.
Το «ποιοι» και κυρίως «πόσοι» αντιστάθηκαν στη χούντα είναι γνωστό και καταγραμμένο. Άλλωστε, κρίνοντας εκ των υστέρων και τους «αντιστασιακούς» μέντορες –βλέπε Πολυτεχνείο- δεν αποτελούν και το καλύτερο δείγμα πολιτικής και ηθικής συνέπειας, ώστε να θεωρούν ανεξόφλητη αυτή την «επιταγή» τους.
Το πρόβλημα κυρίες και κύριοι εκπρόσωποί μας είναι άλλο: «έχετε κάποια επαφή με την πραγματικότητα και τις συνθήκες που διαμορφώνονται σε μια χώρα που οδηγείται σε δημογραφική γενοκτονία ή εξακολουθείτε να αρέσκεστε σε λεκτικές πομφόλυγες που απευθύνονται μόνο σε πολίτες-«κυνηγούς πόκεμον»;
Σκασίλα μας μεγάλη, αν «αντισταθήκατε» στο Παρίσι ή στη Ρώμη –σίγουρα πάντως δεν σας άλλαξαν πάνες τα ΕΑΤ-ΕΣΑ- κοιτάξτε το μακέλεμα μιας ολόκληρης γενιάς, γιατί δεν ξέρω, αν ιστορικά καταγραφείτε ως «αντιστασιακοί», όμως σίγουρα θα καταγραφείτε ως το «μοιραίο» προσωπικό που διαχειρίστηκε την κρίση με τρόπο που να διαλύσει ότι απέμεινε απ’ τη μεταπολίτευση. Εκτός κι αν νομίζετε πως έχουμε κάποια διαστροφή ν’ ακούμε τις «ανακοινώσεις-τύπου» των Αριστερο-Δεξιών εκπροσώπων να λένε τα συνηθισμένα «ευφυολογήματα» περί ποιος κατάστρεψε περισσότερο ή λιγότερο τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου