Η ευθύνη μας στέκεται στις πλατείες των πόλεων…

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής

Η Ελλάδα φυλλοροεί και από τα φαινόμενα γεγονότα όλα δείχνουν πως τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει το προδιαγεγραμμένο τέλος που με τόση επιμέλεια και απλόχερα της προσέφεραν «φίλοι», «εταίροι» και «σύμμαχοι». Είμαστε ίσως ο μοναδικός λαός, στη σύγχρονη ιστορία, που με τόση αφροσύνη αποδεχόμαστε την ισοπέδωση, τον εξανδραποδισμό και την ηθική, πνευματική και φυσική εξόντωσή μας.

Ενδεχομένως βρισκόμαστε σε μία ιστορική τεραστίων διαστάσεων γεωπολιτική και γεωστρατηγική αλλαγή που συμβαίνει με επίκεντρο την γειτονιά μας, αλλά εμείς ως λαός, στο μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, αδιαφορούμε! Απλά, αδιαφορούμε. Και δεν αδιαφορούμε μόνο από που ερχόμαστε ιστορικά, αλλά δεν δείχνουμε κανένα απολύτως ενδιαφέρον και στο που θα τοποθετηθούμε, είτε ως λαός είτε ως μεμονωμένοι άνθρωποι, την επαύριο των σημερινών κοσμογονικών αλλαγών.

Ποσώς ενδιαφέρει τον γράφοντα η «γιορτή της δημοκρατίας» των ολίγων, των ολίγιστων και των γραικύλων, που συναντήθηκαν για να εορτάσουν τις αποτυχίες τους εις βάρος ενός άλλοτε περήφανου λαού, αν και χαρακτηριστικό της εορτής τους αυτής ήταν ο «έλεγχος μεταλλικών αντικειμένων» κατά την είσοδο, γεγονός που μαρτυρά τον πανικό τους στην περίπτωση που κάποιος αποφασίσει να τους «επιστρέψει» όσα οι ίδιοι απλόχερα και μειδιάζοντας συνέργησαν, συναποφάσισαν και υπέγραψαν, για το παρόν κα το μέλλον, κατά αυτού του λαού, κατά αυτής της χώρας, κατά αυτού του έθνους…

Κι επειδή η φυσική μας κατάσταση είναι να κοιτάζουμε προς το μέλλον, βραχυπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο, μόνο ως απογοήτευση μπορεί να χαρακτηριστεί το καταγεγραμμένο γεγονός της συγκέντρωσης νέων ανθρώπων στις πλατείες της χώρας, προκειμένου να «πάρουν» ένα ακόμη pokemon!!!

Οχι, οι νέοι αυτοί άνθρωποι δεν βγήκαν στους δρόμους και στις πλατείες για να διαδηλώσουν και να απαιτήσουν να τους επιστραφούν άμεσα από τους εορτάζοντες στο προεδρικό μέγαρο. Όχι, δεν έψαχναν να βρουν τρόπο άσκησης πίεσης για να μπορούν να ονειρεύονται μία καλύτερη ζωή, για να μπορούν να κάνουν σχέδια, να χαμογελούν πραγματικά. Όχι, δεν συναντήθηκαν ούτε για να γνωριστούν, να συζητήσουν, να φλερτάρουν ή να ερωτευτούν…!

Αγόρια και κορίτσια, καθισμένοι ο ένας δίπλα στην άλλη, είχαν σκυμμένα κεφάλια και απορροφημένοι στα κινητά τους τηλέφωνα (smart phones) συμπεριφερόταν ως οι απόλυτα ηλίθιοι, αναζητώντας να αρπάξουν το πρώτο pokemon που θα εμφανιστεί! Δεν αναζητούσαν να δημιουργήσουν και να αρπάξουν την πρώτη ευκαιρία για μία καλύτερη ζωή, αλλά μέσα σε ένα εικονικό περιβάλλον, απομονωμένοι στους εαυτούς τους, έψαχναν εκείνον τον τρόπο που θα επισφράγιζε την ποιότητα σκέψης τους… και αυτό ακριβώς θα έπρεπε να προβληματίσει όλους τους άλλους, που υποτίθεται ότι σκέφτονται...

Και όμως, αυτά τα παιδιά είναι τα μεγάλα θύματα της δικής μας αδιαφορίας. Που δεν νοιαστήκαμε να τα μεγαλώνουμε συζητώντας μαζί τους, αλλά αρκούμασταν στο να τα «ξεφορτωνόμαστε» για να έχουμε τις δικές μας στιγμές χαλάρωσης. Αρνούμασταν τον ρόλο και τις ευθύνες μας και το παραγόμενο αποτέλεσμα είναι παιδιά που μεγαλώνουν σε έναν εικονικό κόσμο που τους προσφέρει περισσότερη ζεστασιά, επικοινωνία και επιλογές από τον δικό μας κόσμο, μεστό εγωκεντρισμού και αδιαφορίας για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, πέρα από τον «προσωπικό χώρο» μας…

Δυστυχώς, η εικόνα της πλατείας Συντάγματος και της κάθε πλατείας στην χώρα, είναι κάτι περισσότερο από απογοητευτική. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και μία εικόνα που κραυγάζει σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, όσους είναι ακόμη σε θέση να σκέφτονται, πως όλα μπορούν να αλλάξουν αν εμείς αποφασίσουμε να σώσουμε το αύριο αυτών των παιδιών.

Όλα μπορούν να επανέλθουν στην φυσιολογικότητα, αρκεί να αποφασίσουμε εμείς να επικοινωνήσουμε, πρώτα μεταξύ μας κι έπειτα με αυτά τα παιδιά που τα αντιμετωπίσαμε ως «βαρίδια» και τα εγκαταλείψαμε για να έχουμε τις δικές μας στιγμές…

Όλα μπορούν να γίνουν πολύ καλύτερα, αν κατανοήσουμε πως εμείς φύγαμε από την κανονικότητα και απομακρυνθήκαμε από τον φυσικό τρόπο σκέψης και λειτουργίας, όταν αποδεχθήκαμε ανίκανους να παρεμβάλλονται στην καθημερινότητά μας, να εισάγουν με κανόνες εξαναγκασμού την δική τους «πολιτική ορθότητα» στην καθημερινότητά μας και να ορίζουν με τον πλέον τραγικό και απάνθρωπο τρόπο τις ζωές μας.

Στην πραγματικότητα αυτά τα παιδιά στις πλατείες της χώρας δεν έψαχναν να βρούνε τα pokemon. Με τον δικό τους τρόπο έψαχναν να βρούνε εμάς. Με τη δική τους κραυγαλέα και αγωνιώδη σιωπή μας καλούσαν να παλέψουμε για να τους προσφέρουμε όλα όσα εμείς πρώτοι παραμερίσαμε.

Αυτοί οι νέοι και οι έφηβοι στάθηκαν στο κεντρικό σημείο κάθε πόλης για να μας τονίσουν την δική μας «φυγή» από την πραγματικότητα…

Αυτοί οι νέοι άνθρωποι είναι οι αγνοούμενοι μιάς μάχης που εμείς χάσαμε επειδή δεν δώσαμε ποτέ. Παραταγμένα σε σκαλάκια, φωτογραφίζονταν αδιάφορα στέλνοντάς μας ένα ηχηρό μήνυμα της αιχμαλωσίας τους από τον κόσμο που εμείς σιωπηλά επιτρέψαμε να βρεθούν.

Αυτοί οι νέοι άνθρωποι έκαναν ασυναίσθητα ένα πρώτο βήμα για την διάσωσή τους. Όλα τα επόμενα βήματα πρέπει να τα κάνουμε εμείς. Γιατί το μέλλον των νέων είναι δική μας, προσωπική και ομαδική ευθύνη… και βρίσκεται, περιμένοντάς μας, στις πλατείες όλης της χώρας.

πηγή 

Share