Του Αλέξανδρου Γιατζίδη, διευθυντή σύνταξης,
Οκτώ
χρόνια οικονομικής κρίσης έχει επιφέρει πολλά δεινά στην χώρα. Έχει
αναπτύξει μια κοινωνία ανάλγητη και έχει δημιουργήσει, ωχαδελφιστές,
ανθρώπους που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που τους
παρουσιάζονται, ανθρώπους που αγόγγυστα δέχονται ότι τους σερβίρουν.
Ζούμε
σε μια κοινωνία όπου οι πολιτικοί της (όλοι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων)
είναι απαράδεκτοι αφού έχουν την τάση να βαπτίζουν το άσπρο μαύρο και να
λένε ό,τι πιο λαοπλάνα λόγια, που μπορούν να στρεβλώνουν την
πραγματικότητα για σφετερισμό της ψήφου του λαού. Είναι χαρακτηριστικό
ότι δεκαετίες τώρα οι πολιτικοί λένε τα πιο απίθανα ψέματα στο λαό,
εφαρμόζοντας την τέχνη της επικοινωνίας προκειμένου να τον
παραπλανήσουν. Μοιράζουν υποσχέσεις απίστευτες και ανεφάρμοστες και στο
τέλος αφού έχουν την ψήφο του κόσμου, χρόνια τώρα, λένε ότι αφού μας
ψηφίσατε τι μας φωνάζετε και διαμαρτύρεστε! Πολιτικούς φαύλους που είναι
του θεαθείναι και που λειτουργούν μόνο για το δικό τους συμφέρον και το
συμφέρον των ολίγων που μπορούν και τους συντηρούν στην θέση τους για
να τακτοποιούν τα όποια ανομολόγητα καμώματά τους.
Ζούμε
σε μια κοινωνία όπου η δικαστική εξουσία βρίσκεται σε διένεξη και ο
ένας μεγαλοδικαστής κατηγορεί τον άλλο και ο άλλος τον άλλο και κανείς
δεν παρεμβαίνει προκειμένου να δοθεί λύση στη διένεξη. Στη δε συνείδηση
του κόσμου υπάρχει η άποψη ότι και αυτοί είναι τα παίρνουν,
εξαγοράζονται και οι έχοντες τελικά βρίσκονται στο απυρόβλητο.
Ζούμε
σε μια κοινωνία όπου δημοσιογράφοι επηρεάζονται από μεγαλοσυμφέροντα
και που οι "ηθικοί¨ κατηγορούν τους ¨ανήθικους¨. Τεράστια ποσά αλλάζουν
τσέπες πάνε και έρχονται, και ο κόσμος μαθαίνει για χρηματικά ποσά που
έπαιρναν κάποιοι για να νουθετούν τον κακόμοιρο λαό βοηθώντας την
εκάστοτε εξουσία να κάνει ανεμπόδιστα την δουλίτσα της.
Ζούμε
σε μια κοινωνία που παπάδες που πρεσβεύουν την Χριστιανική αγάπη
βρίζουν με απίστευτους χαρακτηρισμούς και κάθε άλλο δεν κάνουν αυτό που
πρεσβεύουν, στην ζωή τους. Άσε που ακούμε ότι μετέχουν σε πράξεις
ανήκουστες και ανάλγητες που δεν αρμόζει σε ιερωμένους.
Ζούμε
σε μια κοινωνία που η υγεία βρίσκεται σε πλήρη αποσάθρωση και που
ασθενείς δεν βρίσκουν την θεραπεία που απαιτείτο να έχουν. Ασθενείς που
αδυνατούν να πάρουν τα φάρμακά τους και άνθρωποι, βουτηγμένοι στο άγχος
και την κατάθλιψη, έχει διαταχτεί η ζωή τους ανεπανόρθωτα.
Ζούμε
σε μια κοινωνία που αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο και μόνο κατ' επίφαση
κάνει ενέργειες ανθρωπιάς κάτι σαν εξιλέωση για ότι κακό έχουν κάνει
στην υπόλοιπη κοινωνία. Άνθρωποι αυτοκτονούν αλλά το θεωρούν οι
υπόλοιποι φυσιολογικό, άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια και ας φορούν
γραβάτα σε αντίθεση με τους αγραβατωτους υπουργούς. Άνθρωποι που
κοιμούνται στα παγκάκια και στην βροχή και άλλοι περνούν από δίπλα τους
χωρίς καν να τους δίνουν σημασία.
Ζούμε
σε μια κοινωνία που τα σχολεία είναι σε πλήρη αποσάθρωση, με
εκπαιδευτικούς κουρασμένους και απόμακρους από την σημερινή εκπαιδευτική
σύγχρονη παιδευτική. Σε σχολεία χωρίς εποπτικά σύγχρονα μέσα, σε
σχολεία χωρίς υπολογιστές και νέες μεθόδους διδασκαλίας και που με
αναχρονιστικά βιβλία και συστήματα παρωχημένα κάθε άλλο παρά εκπαιδεύουν
τους νέους. Πανεπιστήμια που αντι να παράγουν έρευνα και ευγενή άμιλλα
παράγουν μίση, συνδικαλιστές και ανθρώπους που απλά στελεχώνουν το ήδη
εξαθλιωμένο σύστημα, δινοντας συνέχεια στην όλη κατάσταση. Οι νέοι όσοι
μπορούν φεύγουν προσφέροντας σε άλλες χώρες και πολλές φορές
μεγαλουργώντας σε μέρη που εκτιμούν και επιβραβεύουν την προσπάθεια και
το μυαλό.
Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν παράγει αλλά μαραζώνει, παρακμάζει, κλείνει, δεν ζει.
Ζούμε
σε μια κοινωνία που συνεχίζει ένα μέρος της να συμμετέχει σε μια άλλη
πραγματικότητα παλαιότερη και ακμάζουσας και ένα μέρος της να πεθαίνει
στην κυριολεξία. Βρισκόμαστε σε μια κοινωνία που της παίρνουν το βιός
της με κάθε τρόπο, ξεπουλάνε την περιουσία της, το σπίτι της, την γη
της. Με ανθρώπους που ζαλίζονται από φαλιρισμένες τράπεζες που ζουν
ξεζουμίζοντας και εξαθλιώνοντας ανθρώπους.
Ζούμε
σε μια κοινωνία που οι κυβερνώντες είναι ανεπάγγελτοι, άσχετοι για το
πως με τον ιδρώτα του εργαζόμενου να βγάζουν έστω και ένα ευρω, με
αποτέλεσμα να μην έχουν καν την δυνατότητα να καταλάβουν τι χρειάζεται
για να προχωρήσει η χώρα και να οδηγηθεί στην ανάπτυξη και στην πρόοδο.
Στην
ιστορία αναφέρονται διάφορες περίοδοι όπου υπήρξε ηθικός ξεπεσμός μιας
κοινωνίας και στην συνέχεια οδήγησε σε νέα τάξη πραγμάτων. Είναι
χαρακτηριστική ότι αίτια της πτώσης της Ρωμαικής αυτοκρατορίας ήταν η
παρακμή της και ο θεσμός της δουλείας, που εμπόδισε την παραπέρα εξέλιξη
της οικονομίας. Οδήγησε στην εξαθλίωση σε ευρέα
λαϊκά στρώματα (μικροαγρότες, μικροβιοτέχνες, τεχνίτες, χειροτέχνες
κ.λ.π.). Η κρίση, όμως, δεν ήταν μόνον οικονομική. Ήταν πολύπλευρη.
Ολόκληρο το εποικοδόμημα έτριζε συθέμελα. Η πτώση της τεράστιας αυτής
αυτοκρατορίας ήταν πλέον αναπόφευκτη. Απλά καθυστέρησε και δεν έγινε
ξαφνικά και απότομα γιατί έλειπε η τάξη εκείνη, η οποία θα αναλάμβανε
τον ιστορικό ρόλο να γκρεμίσει την άρχουσα τάξη και να δώσει ένα τέλος
στην άγρια εκμετάλλευση την οποία υφίσταντο οι λαϊκές μάζες.
Οι
λαϊκές μάζες, που είχαν μείνει πλέον άνεργες, στην ουσία ήταν όχλος, μία
τάξη εκ των πραγμάτων εξωπαραγωγική, παρασιτική, δουλόφρων, υποταγμένη,
που το μόνο που ζητούσε ήταν «άρτος και θεάματα» και κάπου-κάπου πίεζε
τους πλούσιους να τους δώσουν ένα ξεροκόμματο παραπάνω, δηλαδή λίγο
παραπάνω μερτικό από την απλήρωτη εργασία των δούλων, την οποία τσέπωνε η
πλουτοκρατία. Η τοκογλυφία είχε γίνει κοινωνική μάστιγα, και οι φόροι, η
δεκάτη, τα χαράτσια γονάτιζαν όσους ακόμη είχαν δουλειά, στέλνοντας
νέους ανέργους στην ήδη υπάρχουσα στρατιά ανέργων ή ακόμη χειρότερα
οδηγώντας τους δανειολήπτες που αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά
τους, στο καθεστώς της δουλείας.
Η
απόγνωση των εξαθλιωμένων τους οδήγησε αρκετές φορές σε στασιαστικά
κινήματα. Τα κινήματα, όμως, αυτά δεν είχαν στόχο την ανατροπή του
καθεστώτος των πατρικίων και των μεγαλοϊδιοκτητών, αλλά περισσότερο,
όπως είπαμε, ήταν μια μορφή πίεσης πάνω στην άρχουσα τάξη προκειμένου να
τους δώσουν κάτι παραπάνω. Από τους κοινωνικοοικονομικούς όρους της εποχής εκείνης είχε σχηματιστεί μία ψυχολογία συμβιβασμού με την κυρίαρχη τάξη. Το
προλεταριάτο προτιμούσε την συμφιλίωση από την επανάσταση. Την εύνοια
και την γενναιοδωρία των ισχυρών και των πλούσιων από τον αγώνα των
δρόμων. Αυτό, βέβαια, όπως άλλωστε όλα τα πράγματα, δεν ήτανε τυχαίο. Το
ξεχαρβάλωμα της αυτοκρατορίας είχε ήδη αρχίσει και ήταν γενικό. Η
διοικητική παραλυσία, η κοινωνική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός δεν
είχαν το προηγούμενο τους στην παγκόσμια ιστορία. Η ηθική κατάπτωση
έφερε την απελπισία. Και η απελπισία την παθητικότητα Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα για την πάλαι ποτέ πανίσχυρη αυτοκρατορία. Η
ηθική κατρακύλα ήταν πλέον έκδηλη στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην
αριστοκρατία της ρωμαϊκής κοινωνίας, μηδέ των αυτοκρατόρων εξαιρουμένων.
Το αντίθετο μάλιστα, αυτοί πρώτοι έδιναν το παράδειγμα.
Σας θυμίζουν κάτι όλα τα παραπάνω;
Ζούμε
στην παρακμή του κράτους μας; Υπάρχει άραγε λύση; Η θα συνεχίσουμε
αυτήν την κατρακύλα μέχρι την πλήρη κατάρρευση Άλλωστε ο πληθυσμός
γερνάει και με όλη αυτήν την κατάσταση επιταχύνει την άθλια ζωή του με
αποτέλεσμα νέοι έποικοι σε αυτόν τον προικισμένο από τον θεό τόπο να
βρουν και να αναπτύξουν κάποιον άλλο πολιτισμό. Οι πρόσφυγες και οι
μετανάστες εκπληρώνοντας εντολές άνωθεν αυτών που σχεδιάζουν τις τύχες
του κόσμου μας θα έχουν να αλλάξουν θρησκείες ήθη και έθιμα του τόπου
μας. Οι επόμενες γενιές θα έχουν να θυμούνται ότι κάποτε υπήρχε μια
μεγάλη Ελλάδα και ευτυχώς θα υπάρχουν τα αρχαία μας (αν και αυτά μπορεί
να βαφτιστούν αλλιώς όπως γίνεται με την Μακεδονία και τον Μ.Αλεξανδρο
από τους γειτόνους μας. Την κατάπτωση της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας
ακολούθησε ο Χριστιανισμός με ό,τι αλλαγές από τότε έφερε στον πολιτισμό
μας.
Σήμερα άραγε τι ακολουθεί; Ποιες γεωπολιτικές αλλαγές ακολουθούν, που πιθανό δεν θα προλάβουμε να ζήσουμε και να δούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου