«Τα Σκάνδαλα της Εκκλησίας» (μέρος 2ο)

συνέχεια από το 2ο μέρος

Γράφει ο Καθηγουμενος Ιερας Μονης Θεοτοκου Καλλιπετρας 

Αρχιμ. Παλαμάς Κυριλλίδης 

Τον 20ο αιώνα που πολλοί σπούδασαν στις ευρωπαϊκές θεολογικές Σχολές έφεραν πίσω τους στην Ορθόδοξη Ελλάδα της μετάνοιας και της συγχωρητικότητας τον αέρα της στεγνής Ηθικής, όπως την εννοούσαν ο Αριστοτέλης, ο Θωμάς Ακινάτης, Προτεστάντες θεολόγοι σαν μορφή εξωτερικού περιβλήματος στη θρησκεία. Οι θρησκευόμενοι έπρεπε να φορούν απαραιτήτως συγκεκριμένα ρούχα, με συγκεκριμένη κόμμωση και εντολές τύπου να μην βάζουν τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού μήπως σκανδαλιστεί κάποιος και άλλες ακρότητες άγνωστες στην Αγιοπατερική Παράδοση και τις εντολές του Θεού. 

Η μικρή μας εμπειρία συμφωνεί απολύτως με την επιβεβαίωση και συγχρόνων Αγίων Γερόντων, όπως του Γέροντος Πορφυρίου που μέμφθηκε δυο πνευματικοκόρες του με κότσο και μακριές φούστες που ενδόμυχα θεώρησαν ανήθικη μια κοπελίτσα με μίνι. Εκεί που δεν το περιμένεις βρίσκεις αρετή που σε αφήνει έκθαμβο. Η μελέτη των Πατερικών κειμένων θα μας οδηγήσει πίσω στην αλήθεια της πίστεως… εκεί όπου μπορεί στη γύμνια να κρύβεται η σεμνότητα και στην επιμελημένη εμφάνιση η φιλαρέσκεια ή η ανθρωπαρέσκεια.

Δεν θα αποφύγουμε να μιλήσουμε για τον σκανδαλισμό και μέσα από τα λόγια του Σωτήρα Χριστού. Και οι τέσσερις Ευαγγελιστές κάνουν ακριβώς τις ίδιες αναφορές στους λόγους του Κυρίου περί σκανδάλων γιατί όπως φαίνεται τους εντυπώθηκαν ιδιαιτέρως. Εδώ όμως η λέξη σκάνδαλο δεν σημαίνει «σοκάρισμα», αλλά παγίδα του διαβόλου. Έτσι θα αναφωνήσει ο Σωτήρας: «εάν το δεξί σου μάτι σε παγιδεύει βγάλτο… Εάν το δεξί σου χέρι σε παγιδεύει κόψτο…». Αλλού πάλι γνωρίζοντας ότι κάποιοι θα σκανδαλιστούν από την συμπεριφορά του θα πει: «ευτυχισμένος είναι εκείνος που δεν θα σκανδαλιστεί σε ότι αφορά εμένα.

Είναι εντυπωσιακό και με τρομάζει αυτό που θεωρεί ο Χριστός αιτία σκανδαλισμού στο πρόσωπό του. Στην παραβολή του καλού Σπορέα θα πει: «ο άλλος σπόρος είναι εκείνος που δεν έχει ρίζα και μόλις γίνεται θλίψη ή διωγμός αμέσως σκανδαλίζονται οι ψυχές«, δηλαδή αμφιβάλλουν για τη σωτηρία τους. Μαζί με τον φοβερό επίσης λόγο της Γραφής ότι στη Γαλιλαία σκανδαλίζονταν μαζί του, πέφταν σε λογισμούς γιατί τον είχαν δει να μεγαλώνει κοντά τους και δεν πιστεύαν στην θεϊκή αποστολή του, το κείμενο λέγει «δεν έκανε θαύματα πολλά για την απιστία τους«. Από αυτά συνάγεται ότι όταν κανείς σκανδαλίζεται σημαίνει αμφιβάλει ως προς την πίστη του στο πρόσωπο και συνεπώς έναντι του Θεού. Ο σκανδαλισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά απιστία απέναντι του Θεού. 

Αλλού πάλι ο Χριστός προσπαθεί να προλάβει το σκάνδαλο. Ίσως όμως σε εκείνους που είναι δικαιολογημένοι. Όπως στους Φοροεισπράκτορες και γι αυτό εντέλλεται στον Πέτρο να ψαρέψει και το νόμισμα που θα βρει στο ψάρι μέσα να το δώσει ως φόρο, για να μην σκανδαλιστούν. Αλλά και ο Απόστολος Παύλος θα πει να αποφεύγουν τα ειδωλόθυτα για να μην σκανδαλίζουν τους αδυνάτους στην πίστη. Μάλιστα ο Απόστολος τον σκανδαλισμό τον κατατάσσει στις ασθένειες: «ποιος αρρωσταίνει κι εγώ δεν αρρωσταίνω μαζί του; ποιος σκανδαλίζεται κι εγώ δεν καίγομαι από τη θλίψη μου;». 

Το ηθελημένο σκάνδαλο βέβαια, αυτό που γίνεται ξώφθαλμα, με περιφρόνηση στους συνανθρώπους ως αφιλάδελφο ο Χριστός θα το καταδικάσει… Τότε ευθύνεται ο αίτιος του σκανδάλου: «όποιος σκανδαλίσει έναν από τους ασήμαντους αυτούς που είναι πιστοί μου, τον συμφέρει να κρεμάσει μια μυλόπετρα στο λαιμό του και να καταποντιστεί στο πέλαγος της θάλασσας. 

Αλίμονο στον κόσμο που ταλαιπωρείται από τα σκάνδαλα. Πρέπει να συμβούν (έτσι θα αποκαλυφθεί ποιος πιστεύει και ποιος όχι). Όμως αλίμονο στον άνθρωπο από τον οποίο προέρχεται το σκάνδαλο«. Με την διπλή έννοια η τελευταία φράση: 

Αλίμονο σε όποιον προκαλεί το σκάνδαλο, είναι σκανδαλοποιός αλλά και αλίμονο σε όποιον προβάλλει το σκάνδαλο, το γνωστοποιεί. Μην ξεχνάτε τον Μέγα Κωνσταντίνο να λέγει ότι εάν έβλεπε έναν κληρικό να πορνεύει θα έβγαζε την βασιλική του χλαμύδα να τον σκεπάσει με σκοπό να αποκρύψει το σκάνδαλο και να διατηρήσει την ηρεμία των αγωνιζομένων χριστιανών.

Ο σκανδαλισμός υπό την έννοια της παγίδας γεννά σωρεία άλλων παθών γι αυτό και είναι πολύ αγαπητός από τον διάβολο: προκαλεί εγωισμό, απόγνωση, υποκρισία, λογισμούς, καχυποψία, αρνητικότητα, κατάκριση, ιεροκατηγορία, γογγυσμούς. Προκαλεί δε τάχιστα την εφαρμογή του πνευματικού νόμου: «ότι κοροϊδεύεις το λούζεσε», κι έχουμε ατελείωτα παραδείγματα επ” αυτού. Για να μην τονίσουμε και το συμπέρασμα του μεγάλου ψυχαναλυτού Έριχ Φρόμ πως «ότι κοροϊδεύουμε ενδόμυχα το επιθυμούμε και το ζηλεύουμε».

Στα εκκλησιαστικά όμως θέματα έχουμε μια ιδιαιτερότητα. Δεν είναι απλώς ότι κάποιοι σκανδαλίζονται αλλά χάνονται ψυχές εξαιτίας της υπέρ του δέοντος προβολής ενός σκανδάλου. Εάν όμως εγώ θέλω να ανάψω το φως πατώντας τον διακόπτη δε με ενδιαφέρουν οι διαδρομές ή τα χρώματα των καλωδίων. Ομοίως θέλοντας να πάρω την μυστηριακή χάρη δεν θα σταθώ ενώπιον των προσωπικών αδυναμιών του κλήρου αλλά θα οδηγηθώ στην εκμετάλλευση τους για την απόκτηση των Δωρεών του Θεού. Αλίμονον αν περίμενε ο Θεός να είναι ο ιερέας της ενορίας Άγιος για να τελεστεί σωστά μια βάπτιση…. όλοι θα είμασταν αβάπτιστοι. Αλλά ενεργεί η Χάρις και αναπληρώνει την ανθρώπινη έλλειψη. Δόξα τω Θεώ, όλα είναι τακτοποιημένα με υπερβάλλουσα αγάπη στο ανθρώπινο γένος μας. 

Επιτρέψτε μου να βρεθώ στο άλλο άκρο λέγοντας ότι να δοξάζουμε το Θεό γιατί εμπιστεύθηκε τη μυστηριακή του Χάρη σε αναξίους κληρικούς όπως είμαστε εμείς, γιατί αν προσεγγίζαμε σε αγγέλους να βαπτιστούμε, να εξομολογηθούμε, να λάβουμε θεία Κοινωνία θα μας κατάκαιγαν βλέποντας μας όλους εμάς τόσο ατελείς.

Ο πνευματικός σκεπάζει πλήθος αμαρτιών. Ο στερημένος Χάριτος και Ευλογίας ασταμάτητα αποκαλύπτει σκάνδαλα… Κι αν δε βρει, επινοεί δικά του!

Σκέφτονται τώρα οι πιστοί να αφήσουν τον οβολό τους στην εκκλησία. Όχι πάντα γιατί δεν έχουν, αλλά γιατί έχουν επηρεαστεί για όσα λέγουν οι δημοσιογράφοι. Εγώ θα τους πω ότι άφοβα διαθέτω τα χρήματα μου στο μοναστήρι στο οποίο ζω, χωρίς να αποταμιεύω. Διότι αν είναι να μου «φάει» κάποιος τα χρήματα, προτιμώ από αυτό το απαίσιο κράτος να μου τα φάει η μάνα μου Εκκλησία.

Αλλά μην ξεχνάτε ότι τα σκάνδαλα είναι μέρος της πολεμικής εναντίον της Εκκλησίας. Στη σύγχρονη κοινωνία είναι απαραίτητο ο πολίτης να είναι ξεκρέμαστος από κάθε ελπίδα, σεβασμό, πίστη για να φέρεται ως πιόνι στις επιδιώξεις της Παγκοσμιοποίησης. Αφήνουμε τους πολιτικούς να ομιλούν για σκάνδαλα και τις τηλεοράσεις να οργιάζουν με την σκανδαλο-λαγνεία για να μη βλέπουμε τα χάλια μας! ,

Ποια χάλια μας; εγώ θα σας αναφέρω μόνον τα πολιτιστικά! Κάθε χώρα και κάθε μεγαλούπολη περηφανεύεται για έναν τουλάχιστον ναό. Η Ρώμη για τον Άγιο Πέτρο, το Παρίσι για την Νοτρ Ντάμ, το Λονδίνο για τον Άγιο Παύλο… κι η κακόμοιρη Αθήνα εδώ και δυο δεκαετίες έχει τις σκαλωσιές στο Μητροπολιτικό της φτωχικό Ναό χωρίς να μπορεί να τον αποκαταστήσει. Σε μια χώρα η οποία είναι κατ” εξοχήν χριστιανική, σε μια χώρα που οι πολιτικοί της βάλθηκαν να κατασκευάσουν με το δημόσιο χρήμα Τζαμί! Όπου οι παπάδες δεν διορίζονται πλέον αλλά τον περασμένο Αύγουστο διορίσθηκαν 200 μουφτήδες στην περιοχή του Έβρου με δημόσιο μισθό, από τις βαρύτατες φορολογίες μας!

Παλιότερα τα λιοντάρια έτρωγαν τις σάρκες των χριστιανών κάτω από τα βλέμματα των θεατών και αυτό ήταν διασκέδαση! Σήμερα μας διασκεδάζουν οι διασυρμοί του Εφραίμ και του κάθε Εφραίμ στις σημερινές αρένες που είναι οι συσκευές τηλεθέασης των σπιτιών σας. Δεν τρομάζουμε. Απλά σας ενημερώνουμε. Είπε ο Γέροντας Παϊσιος: ο διάβολος οργώνει αλλά τελικά σπέρνει ο Θεός…

Σε αυτούς που τους προσάπτουν κατηγορίες θα επικαλεστώ ένα παράδειγμα από την κλασσική αρχαιότητα. Ο Σωκράτης περιέρχονταν την αγορά. Εκεί τον συνάντησε ένας νεαρός ο οποίος είχε λόγους να τον μισεί και ξεκίνησε ένα φοβερό υβρεολόγιο εναντίων του φιλοσόφου ώστε να μαζευτεί με περιέργεια ένα μεγάλο πλήθος γύρω τους. Όταν τελείωσε ο νεαρός, ο Σωκράτης του είπε: «να σε ρωτήσω κάτι. Εάν ένας έχει ένα σκεύος, ένα ποτήρι, και θέλει να το δώσει στον άλλον, αλλά εκείνος δε το παίρνει, σε ποιανού χέρι είναι το σκεύος;». «Σε εκείνου που το προσφέρει«! «Έτσι«, του είπε ο έξυπνος φιλόσοφος, «κι εγώ τις δικές σου ύβρεις δεν τις προσλαμβάνω και τις αφήνω να μολύνουν τη δική σου καρδιά«!!! Γιατί ο δαίμονας επιχειρεί να βάλει την απόγνωση σε όλες τις καρδιές των ανθρώπων και ειδικά σε εκείνους που αγωνίζονται. Κι ένας επιτυχής τρόπος είναι η προβολή ενός σκανδάλου.

Να καταλήξω με μια ακόμη καλογερική ιστορία; Δυο μοναχοί περνούν ένα ορμητικό ποτάμι. Εκεί βρισκόταν και μια γυναίκα που ήθελε κι αυτή να περάσει το ποτάμι. Ζήτησε τη βοήθεια των μοναχών. Καλώς ή κακώς ο ένας προθυμοποιήθηκε να την πάρει αγκαλιά και να την περάσει από το ποτάμι. Έφθασαν στην αντίπερα όχθη. Κατέβασε ο μοναχός τη γυναίκα από την αγκαλιά του και συνέχισε την οδοιπορία του με τον άλλο μοναχό. Αφού περπάτησαν αρκετή ώρα, λέει ο δεύτερος: «Ξέρεις αδελφέ! Όταν πάμε στο μοναστήρι εγώ θα πω στον Γέροντα μας τι έκανες!«. Έδειχνε φανερά σκανδαλισμένος με την τόλμη του αδελφού του να δεχτεί να ακουμπήσει μια γυναίκα. Κι ο πρώτος μοναχός, ο οποίος φαίνεται πως ήταν πολύ πιο πνευματικός άνθρωπος δεν θεώρησε «κάρφωμα» το φέρσιμο του αδελφού του, αλλά για να τον ωφελήσει συμπλήρωσε: «Να ΄ναι βλογημένο! Μόνο να εξομολογηθείς στο Γέροντα μας ότι εγώ άφησα τη γυναίκα στην άλλη όχθη του ποταμού, ενώ εσύ συνεχίζεις να την κουβαλάς μαζί σου!».

Μια από τις αγαπημένες μου παρομοιώσεις είναι η εξής: Αν κάποιος φορά ματογυάλια με φακούς σε χρώμα μπλε, βλέπει τον κόσμο να είναι μπλε. Αν φορά κόκκινους φακούς βλέπει τον κόσμο κόκκινο, και γενικώς ότι χρώμα φακούς φοράει με τέτοιο χρώμα βλέπει να είναι όλα τα πράγματα γύρω του. Ο σκανδαλισμός μου λοιπόν είναι θέμα της επιλογής του φακού, που παρομοιάζει την προαίρεσή μου και τα πάθη που έχω επιλέξει να έχω στην ψυχή μου. Μέσα από αυτά κρίνω και κατακρίνω τον κόσμο. Σκανδαλίζομαι και αθωώνω τα προσωπικά μου σκάνδαλα. Κερδίζω ή χάνω τον Παράδεισο. 

πηγή

Share