 |
| Γκραβούρα με Ελληνες στρατιώτες των Βαλκανικών πολέμων |
συνέχεια από το 2ο μέρος
Είναι σαφές ότι είναι αδύνατον να δοθεί ημερομηνία λήξης στον Μακεδονικό αγώνα. Οι ελλαδίτες και κρήτες οπλαρχηγοί αποχώρησαν το καλοκαίρι του 1908, όμως οι εντόπιοι αναπόφευκτα παρέμειναν μαζί με το προξενικό προσωπικό και με μικρές ομάδες πρακτόρων για να διαχειριστούν μια κατάσταση ελεγχόμενης κρίσης, όπου πρωταγωνιστούσαν πλέον οι Νεότουρκοι στρατιωτικοί. Οι εκλογές, οι πολιτικές συγκεντρώσεις, τα κόμματα και τα συνέδρια δεν σήμαναν αναγκαστικά το τέλος των σωμάτων και των δολοφονιών. Απλώς στο νέο πλαίσιο της συνταγματικής Τουρκίας τα προβλήματα εσωτερικής τάξης και οι καθημερινές απώλειες ελάχιστα απασχολούσαν τον ευρωπαϊκό αλλά και ελληνικό τύπο, τουλάχιστον για όσο καιρό υπήρχε η προσδοκία ότι ο «νεοτουρκισμός» θα ευνοούσε τα ελληνικά συμφέροντα. Το κενό αυτό του ενδιαφέροντος για την τετραετία 1908-1912 μεγάλωσε και για έναν ακόμη λόγο. Οι επώνυμοι και εγγράμματοι Μακεδονομάχοι έφυγαν όλοι το 1908 και ως εκ τούτου οι διηγήσεις και τα απομνημονεύματά τους σταματούν το έτος εκείνο. Το ίδιο έτος επιλέχθηκε και ως επίσημο όριο του αγώνα από τους νομοθέτες του μεσοπολέμου, που ασχολήθηκαν με την ηθική και υλική αποκατάσταση των Μακεδονομάχων.
Τα αισθήματα ανασφάλειας και φόβου δεν αποτελούσαν φυσικά καινούργια εμπειρία για τους Μακεδόνες και ιδιαίτερα για τον αγροτικό πληθυσμό, που η φύση των εργασιών του το καθιστούσε ευάλωτο σ’ οποιαδήποτε πίεση, τόσο της νόμιμης εξουσίας όσο και των πολυπληθών παράνομων που ενδημούσαν στην ύπαιθρο χώρα.
Όμως τα γεγονότα των ετών 1908-1912 δεν υπολείπονται καθόλου από τα συνηθισμένα περιστατικά των ληστρικών επιδρομών και των σποραδικών ημιεπίσημων λεηλασιών που διαδραματίστηκαν στον καζά του Λαγκαδά τα προηγούμενα έτη.
Η μελέτη του τύπου αυτής περιόδου αποκαλύπτει τη φοβερή κοινωνική αναταραχή, τις οικονομικές καταστροφές και τις δολοφονίες που διενεργήθηκαν στη περιοχή μας αμέσως μετά την επιβολή του κινήματος των Νεότουρκων.
Τον Οκτώβριο του 1911 οι Νεότουρκοι αποφάσισαν και επισήμως, στο τρίτο τους συνέδριο που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη, την εξόντωση των μη τουρκικών εθνοτήτων. Η οθωμανοποίηση (ottomanization) δηλαδή ο εκτουρκισμός δια της βίας όλων των κατοίκων, αποφασίζεται τελεσίδικα. Το μέσο θα ήταν οι εξοπλισμένοι Μουσουλμάνοι. Στη συγκεκριμένη απόφαση οι Νεότουρκοι χρησιμοποιούσαν παραπλανητικά τον όρο «οθωμανοποίηση», προσπαθώντας να περιβάλουν την πολιτική εκτουρκισμού με ένα οικείο, για τους περισσότερους μουσουλμάνους, περίβλημα[1].
Σ’ όλο τον καζά του Λαγκαδά το 1911 συνέβησαν ασυνήθιστα γεγονότα, που υποδήλωναν ότι ο αναβρασμός απλωνόταν και έξω από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι Τούρκικες συμμορίες εξακολουθούσαν τις δολοφονίες με υποδείξεις του Νεοτουρκικού Κομιτάτου. Ενώ οι Βουλγαρικές συμμορίες σιωπούσαν και όλοι υποπτεύονταν ότι «ευρίσκονται εις τα διαμερίσματά των κεκρυμμέναι». ΣΚΡΙΠ 8/1/1911
Η συγκροτηθείσα επιτροπή υπό τον Κεμάλ πασά, για την εξέταση της κατάστασης, εξέδωσε το πόρισμά της όπου μετά τις ανακρίσεις διαπίστωσε ότι: «.. αι εν Μακεδονία αρχαί κατά την διάρκειαν του αφοπλισμού διέπραξαν εις πολλά μέρη υπερβασίας και καταθλιπτικάς καταπιέσεις των χριστιανικών φυλών». ΕΜΠΡΟΣ 12/1/1911
Στις 28 Φεβρουαρίου 1911 ο Αρχιερατικός Επίτροπος Λαγκαδά Ιωακείμ Σακελλαρίου με επιστολή του προς τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ιωακείμ Δ΄ Σγουρό επισημαίνει την έλλειψη ικανών ιερέων και δασκάλων σ’ όλη την περιφέρεια.
Οι Έλληνες της Μακεδονίας είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στο συνταγματικό πολίτευμα που επικαλούνταν οι Νεότουρκοι για την απόδοση δικαιοσύνης. Αλλά διαψεύστηκαν, αφού όλος ο Μακεδονικός πληθυσμός και μάλιστα ο αγροτικός γινόταν μάρτυρας καθημερινής βίας. Ιδιαίτερα στην περιφέρεια Χαλκιδικής και Λαγκαδά οι κάτοικοι είχαν περιέλθει σε απόγνωση. Στερούνταν ακόμη και τροφίμων, δεν τολμούσαν να εξέλθουν των χωριών τους για να προβούν στις αναγκαίες προμήθειες, αφού δεν τύχαιναν καμίας προστασίας, παρά τα επανειλημμένα παράπονα προς τις αρχές.
 |
| Σώμα Κρητών Μακεδονομάχων |
Τα επεισόδια αυτά ήταν η κύρια αιτία για να εισρεύσουν στην Θεσσαλονίκη πολλοί κάτοικοι των γύρω χωριών.
Τον Απρίλιο του 1911 παρατηρείται αύξηση της δράσης του Νεοτουρκικού Κομιτάτου κατά των Χριστιανών και ιδιαίτερα των Ελλήνων.
Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο αποφάσισε να πυροδοτήσει το παλαιό φυλετικό μίσος μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων. Γι’ αυτό επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της κατοχής των εκκλησιών, αφού το μέσον αυτό είχε αποδειχθεί αρκετά αποτελεσματικό.
Η κορύφωση των οδυνηρών επιπτώσεων από την εφαρμογή του προγράμματος των Νεότουρκων στην Μακεδονία συνέπεσε χρονικά με την έντονη κινητοποίηση των βουλγαρικών αντάρτικων σωμάτων. Μέσα σε μια τραγική κατάσταση που διαμορφώθηκε ιδιαίτερα προς τα τέλη του 1910 οι κάτοικοι του καζά Λαγκαδά στάθηκαν ανήμποροι ν’ αντιδράσουν μπροστά στην εφαρμογή των προβλεπόμενων μέτρων. Συλλήψεις Ελλήνων πατριωτών και αφοπλισμοί των βασικότερων στελεχών της ελληνικής αντίστασης, καταναγκαστική στρατολογία και κατάταξη νέων Ελλήνων στις τάξεις του τουρκικού στρατού, αλλεπάλληλες δολοφονίες δασκάλων, ιερέων και προκρίτων, υπήρξαν τα κυριότερα φαινόμενα, που χαρακτήρισαν την κατάσταση του ελληνισμού της περιφέρειας και επέδρασαν καταλυτικά στην βαθμιαία αποδυνάμωσή του. Μέσα σε μια οξύτατη ατμόσφαιρα εκρηκτικής αντιπαράθεσης των τουρκικών αρχών Μακεδονίας απέναντι στο χριστιανικό στοιχείο, τα βουλγαρικά αντάρτικα σώματα ανασυγκροτήθηκαν για ν’ απαντήσουν στην Νεοτουρκική κτηνωδία.
Τον Ιούλιο του 1911, οι βουλγαρικές συμμορίες, άρχισαν να δραστηριοποιούνται στην πόλη της Θεσσαλονίκης και στα χωριά του Λαγκαδά, έχοντας επικεφαλής αξιωματικούς. ΣΚΡΙΠ 9/7/1911
Σύμφωνα με το σχέδιό τους η έναρξη των επιχειρήσεων των συμμοριών θα γινόταν στη Θεσσαλονίκη και θα χτυπούσαν αδιακρίτως πολίτες, ενώ θα ανατίναζαν με βόμβες δημόσια ιδρύματα.
Ταυτόχρονα θα προσπαθούσαν να πείσουν τις δυνάμεις της Ευρώπης ότι οι ενέργειες αυτές είναι της Τούρκικης χωροφυλακής. ΣΚΡΙΠ 30/7/1911
Οι Νεοτουρκικές θηριωδίες εν τω μεταξύ ώθησαν τους άτυχους χωρικούς σε απόγνωση και ετοιμάζονταν να πάρουν τα όπλα και να καταφύγουν στα βουνά. ΣΚΡΙΠ 26/8/1911
Πολύ ήταν το αίμα που χύθηκε αλλά πολλοί και σκληροί οι αγώνες των κατοίκων της περιφέρειας Λαγκαδά.
Καθένα από τα χωριά της έχει τη χρυσή βίβλο των αγωνιστών και μαρτύρων.
Η βία εξακολουθούσε αμείωτη σ’ όλο τον καζά του Λαγκαδά. Γι’ αυτό ο Α. Π. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης απέστειλε τον «Θ. Επίσκοπον Ροδοστόλου δια να διενεργήση ανακρίσεις». Ενώ οι σημαίνοντες ομογενείς σχημάτισαν την πεποίθηση ότι είναι προγεγραμμένοι: «… και αναμένουν παρ’ όλας τας προφυλάξεις των τον μοιραίον θάνατον. Επιστολή εκ Λαγκαδά υπό χθεσινήν ημερομηνίαν αναφέρει ότι οι Έλληνες εξερχόμενοι εκ των οικιών των δια να μεταβούν εις τας εργασίας των εκφράζουν αμφιβολίας αν θα επιστρέψουν ζώντες εις τας οικογενείας των.
Εις τοιούτον σημείον κατήντησεν η δημόσια ασφάλεια εν τω τμήματι εκείνω».
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 16/10/1911
Στην επιδείνωση της όλης κατάστασης συντέλεσαν οι καθημερινές δολοφονίες και απόπειρες δολοφονίας σ’ όλη την περιφέρεια. Το λυπηρό είναι ότι οι φόνοι αυτοί διαπράττονταν πάντοτε από αγνώστους. Την κατάσταση δυσχέρανε ακόμη περισσότερο η απροθυμία των αρμοδίων υπαλλήλων για ανακάλυψη και καταδίωξη των δραστών. Με την πολιτική αυτή χάθηκε η εμπιστοσύνη των κατοίκων προς τους αρμόδιους, αφού δεν φρόντιζαν καθόλου για την ασφάλεια της χώρας και την ευημερία των κατοίκων.
O Άγιος Ροδοστόλου μετέβη στο Διοικητήριο και εντονότατα διαμαρτυρήθηκε εκ μέρους της Ι. Μητροπόλεως για την άγρια δολοφονία του Κλήσαλι (σημ. Προφήτης) και τους ξυλοδαρμούς του Αειβατίου (σημ. Λητής), «…μετά ζωηράν στιχομυθίαν μεταξύ της Α.Θ. και της Α.Ε. ανεγνώρισε το δίκαιον των διαμαρτυριών και των απαιτήσεων της Ι. Μητροπόλεως, και υπεσχέθη ότι θα λάβη ταχέως τα κατάλληλα μέτρα». ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 19/10/1911
Στις 19 Οκτωβρίου εκδηλώθηκε επίθεση κατά του Επισκόπου Αρδαμερίου κ. Ιωακείμ από ομάδα τουρκαλβανών με φτυάρια και όταν ανέφερε στους διώκτες την ιδιότητά του πήρε την απάντηση: «Όλοι είσθε εντεπσίζηδες, όλοι είσθε πεζεβ…. Όλους θα σας φονεύσωμεν (ολδερετζέιζ). ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 20/9/1911
 |
| Ελληνες στρατιώτες στην Μακεδονία μας |
Στις 28 Οκτωβρίου η Α.Π. ο Μητροπολίτης Ιωακείμ επισκέφτηκε το Λαγκαδά, «.. όπως εγκαρδιώση τους εκεί δοκιμαζομένους Χριστιανούς του». ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 29/10/1911
Η εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της 30ης Οκτωβρίου σε άρθρο της με τον τίτλο «ΑΤΤΑΒΙΣΜΟΣ» αποδίδει την πραγματική κατάσταση που επικρατούσε σ’ όλη την περιφέρεια Λαγκαδά:
«Οι Έλληνες της περιφερείας εκείνης παριμένουν το τέλος των, κλαίουν, προσεύχονται, ένας τρόμος παγώνει αυτούς μέχρι μυελού των οστέων.
Ό,τι συμβαίνει εκεί δεν είναι μονομερές, ώστε να παρέλθη απαρατήρητον. Εις την αυτήν ψυχολογικήν κατάστασιν ευρίσκονται οι Έλληνες ολοκλήρου σχεδόν της υπαίθρου χώρας.
Και από την ψυχολογικήν αυτήν των Ελλήνων κατάστασιν πηδά ολόσωμον το μοιραιοκρατούμενον και κισμετοκρατούμενον αυτό κράτος με την κακοδιοίκησίν του, με την ληστείαν του, με τας δολοφονίας του, με την τερρατορικήν του όψιν, με τον μεσαιωνισμόν του!
Πουθενά ίχνος ζωής, φωτός, χαράς. Παντού πτώματα και πτωματίνη και κόρακες και γύπες!
Πουθενά άνθρωποι εκ των διευθυνόντων δια να εννοήση τον κρημνόν και την άβυσσον, εις την οποίαν φερόμεθα όλοι και να ανακόψη το ιλιγγιώδες κατρακύλισμα.
Πουθενά όσον εν τω κράτει τούτω ο ατταβισμός ενεφανίσθη τόσον ρωμαλέος.\
Οία η κατάστασις πρό αιώνων ενταύθα τοιαύτη και σήμερον κατ’ ουσίαν, κάτω από μίαν επιφάνειαν καλυμμένην με το βαράκι των μεγάλων λέξεων.
Υπήρξε ποτέ εποχή καθ’ ήν οι λαοί ενταύθα εθεώρουν το κράτος εχθρόν. Το ίδιον συμβαίνει σήμερον. Ορίστε: ο καϊμακάμης Λαγκαδά είπεν εις την Α.Π. τον Μητροπολίτην μας χθες ότι οι Έλληνες δεν παρουσιάζονται να καταγγείλουν τους δολοφονούντας τους αδελφούς των και τρομοκρατούντας αυτούς και να ζητήσουν προστασίαν. Δεν παρουσιάζονται βέβαια αφού φοβούνται το κράτος ως εχθρόν. Τι προστασία δε να ζητήση κανείς παρά εχθρού;
Υπήρξε ποτέ εποχή ενταύθα, καθ’ ήν εξηγνίζετο η κατάστασις ενταύθα, η κατά των αρχών εξέγερσις της ανταρσίας, ήν εξύμνησεν η παγκόσμιος μούσα, και καθ’ ήν εποχήν ο αντάρτης εθεωρείτο προστάτης της ζωής, τις τιμής, της περιουσίας. Μήπως το ίδιον δεν συμβαίνει τώρα ότι εις πολλά σημεία υποθάλπονται συμμορίαι βουλγαρικαί; Αυταί αι Αρχαί δεν διακηρύσσουν τούτο, ίνα δικαιολογήσουν συλλήψεις και φυλακίσεις;
Υπήρξε ποτέ εποχή καθ’ ήν δεν ήτο δυνατόν να γνωρίζη κανείς που ήρχιζε και που ετελείωνε το κράτος των Αρχών και που ήρχιζε και που ετελείωνε το κράτος των ληστών. Μετάλλιον χρυσούν χρειάζεται εις εκείνον, ο οποίος θα κατορθώση σήμερον να διακρίνη τα όρια αυτά.
Αλλά η κατάστασις αυτή δεν είναι δυνατόν να εξακολουθήση επ’ άπειρον.
Είναι αδύνατον τούτο και είνε αντιφυσικόν. Είναι δε τόσον ταχή το ιλιγγιώδες κατρακύλισμα….»
Οι αυθαιρεσίες, οι απειλές και οι δαρμοί συνεχίζονται και, « … η κατάστασις των χριστιανών ημέρα τη ημέρα καθίσταται κρισιμωτέρα, εκορυφώθη δε πλέον ο τρόμος, η απελπισία και οι επεμβάσεις των επιτοπίων αρχών.
Αυτά κατηγγέλθησαν εις την Ιεράν Μητρόπολιν εκ Γουμέντζης, Γευγελής και Λαγκαδά». ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 16/11/1911
Στις 13 Νοεμβρίου 1911 ο αρχιερατικός επίτροπος Λαγκαδά Ιωακείμ Ανανιάδης με τηλεγράφημά του προς την μητρόπολη Θεσσαλονίκης ενημερώνει για την άγρια δολοφονία 20 ατόμων στην επαρχία μας από αγνώστους σε ένα χρόνο.
συνεχίζεται
[1] Βλάσης Αγτζίδης – «Tο μοιραίο πραξικόπημα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου