Είναι γεγονός ότι, τα δεινά που υφίσταται κατά καιρούς ο Ελληνικός Λαός κατά την διάρκεια δημοκρατικής διοικήσεως της χώρας οφείλονται, πολλές φορές στην ανωριμότητα που δείχνει ο Ελληνικός λαός σε ότι αφορά τις αρχές και Αξίες της Δημοκρατίας ή και το σοβαρότερο όταν οι εκλεγμένοι πολιτικοί έχουν μειωμένες πολιτικές ικανότητες ή ακόμη δεν έχουν το απαιτούμενο στην προκειμένη περίπτωση πολιτικό ήθος.
Όταν στην Δημοκρατία δεν υπάρχει εμφανής τουλάχιστον χρηστή Διοίκηση και όταν σε κάθε εξουσία, εκ κομματικού επικρατούντος συστήματος υπάρχει μια συνεχής διαμάχη και αντίδραση της εκάστοτε αντιπολίτευσης, με μοναδικό σκοπό την παρεμπόδιση οποιασδήποτε προσπάθειας της εξουσίας χωρίς διάκριση και αντικειμενική κρίση, τότε είναι βέβαιο οι συνέπειες για τον λαό, την πατρίδα και το μέλλον αυτής διακυβεύεται. Και όταν συνεχίζεται αυτή η κατάσταση για δεκαετίες δηλ. της μη χρηστής διοίκησης και της συνεχούς διαμάχης χωρίς αρχές και στοιχείων επαφής των κομμάτων, τα αποτελέσματα πλέον είναι εμφανή, οδυνηρά και τα βλέπουμε στην σημερινή κατάσταση της Πατρίδος μας.
Επειδή ξέρουμε ή πρέπει να ξέρουμε ότι, οι Αρχαίοι Έλληνες δεν άφησαν κενό κανένα σημείο της Ανθρώπινης δραστηριότητας, πολύ δε περισσότερο τις αρχές και αξίες της Εξουσίας, για την ευτυχία του Ελληνικού λαού. Ας ανατρέξουμε λοιπόν στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, για να μάθουμε πώς αντιμετώπιζαν τις δύσκολες αυτές καταστάσεις, που ήταν απόρροια και των τότε άκριτων πολιτικών αντιπαραθέσεων, που διέλυαν την Δημοκρατία και έθεταν σε κίνδυνο το κράτος.
Είναι βέβαιο ότι, η Δημοκρατία δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται ως το ιδανικό πολίτευμα σ’ όλες τις περιπτώσεις, απλά είναι το καλύτερο σε σχέση με τα άλλα πολιτεύματα (Μοναρχικά ή Ολιγαρχικά κ.λπ.).
Η Δημοκρατία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην κλασσική Αθήνα. Ξεκίνησε σαν λαϊκή απαίτηση, οι θεσμοί της όμως διαμορφώθηκαν από τον Σόλωνα και τον Κλεισθένη, που έκαμαν τον Διαιτητή ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα και στην Αριστοκρατία. Άρα! η Δημοκρατία ως πολίτευμα, δεν ξεκίνησε σαν θεωρητική σύλληψη κάποιων πολιτικών φιλοσόφων, αλλά σαν απαίτηση του λαού να πάρει μέρος στην ενάσκηση της Εξουσίας.
Είναι βέβαια απορίας άξιο ότι, πλείστοι των μεγάλων φιλοσόφων της αρχαιότητος δεν συμπαθούσαν και πολύ την Δημοκρατία:
- Ο σοφιστής ΚΑΛΛΙΚΛΗΣ, χαρακτήριζε την Δημοκρατία ως πολίτευμα των πολλών και αδυνάτων.
- Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ και ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ αποδοκίμαζαν την Δημοκρατία επειδή στηριζόταν στην θέληση και την γνώμη των πολλών που δεν έχουν καμία γνώση της πολιτικής τέχνης, ούτε ανάλογο ήθος. Ειδικά δε ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ έβλεπε στην Αθηναϊκή Δημοκρατία την επικράτηση χρεοκοπημένων πλουσίων που παρέσυραν και κολάκευαν το λαό με ανταλλάγματα, την οποίαν δε χαρακτήριζε ακόμη και «Θεατροκρατία».
- Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, δεν είχε καμία αίσθηση της ανωτερότητας της Δημοκρατίας και εξίσωνε όλα τα πολιτεύματα.
- Ο ΝΙΤΣΕ, ακόμη και αυτός στα νεότερα πλέον χρόνια έβλεπε την Δημοκρατία, περίπου ως πολίτευμα των πολλών και αδυνάτων.
Ας έλθουμε λοιπόν στο κυρίως θέμα μας, πώς αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι Έλληνες, τον κίνδυνο εξανδραποδισμού της πατρίδος των, ως και την δυστυχία του Ελληνικού Λαού από την διάλυση της Δημοκρατίας. Η οποία κατά βάση οφείλετο στην μειωμένη αντίληψη περί ευθύνης εξουσίας των αρχόντων και εις την διαμάχη με συνεχείς αντιπαραθέσεις των πολιτικών παρατάξεων, χωρίς σημείο επαφής.
Επειδή οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν μεγάλη συναίσθηση ευθύνης, σε περιόδους κλονισμού της ειρήνης της πολιτείας και κινδύνου διαλύσεως αυτής και απώλειας του κράτους, κατέληγαν στην αρχή εξουσίας των «Αισυμνητών». Εκτός εάν προλάβαινε και κατελάμβανε την εξουσία κάποιος Τύραννος.
Ποιοι ήσαν οι Αισυμνήτες και ποιος ο ρόλος των.
Το όνομα των Αισυμνητών για πρώτη φορά το βλέπουμε στα κείμενα της Ιλιάδας (Ω, 347), και οι οποίοι εξελέγοντο από τον Δήμο. Ο σκοπός των ήτο, οριζόμενοι έκαναν χρέη διαιτητών ή δικαστών και απέδιδαν δικαιοσύνη στις αντιδικίες μεταξύ των ανθρώπων. Την εποχή του Ομήρου, οι αισυμνήτες ήσαν πρόσωπα τα οποία ασκούσαν σταθερώς το λειτούργημα του διαιτητού και Δικαστού. Κατά την αρχαία Γραμματεία, η ετυμολογική ανάλυση της λέξεως «αισυμνήτης» προέρχεται από την φράση «ο τα αίσια νέμων», η ερμηνεία βέβαια αυτή δεν ευωδούται φθογγολογικά.
Οι Αισυμνήτες εμφανίζονται στην αρχαιότητα, ως φορείς πολιτικής εξουσίας, από την εποχή που άρχισαν στις Πόλεις-Κράτη η διαμάχη μεταξύ του Δήμου και των Ευγενών.
Η Αισυμνητεία γενικά είναι ένα είδος μοναρχίας, με τη διαφορά ότι αυτή εγκαθιδρύοτο κατόπιν λαϊκής εντολής μετά από εκλογές. Ήταν αξιόλογα πρόσωπα της κοινωνίας, τα οποία ελάμβαναν εντολή από τον λαό απεριόριστης διαχειρίσεως της πολιτικής εξουσίας.
Επειδή όμως συχνά συνέβαινε να δίδεται τέτοια εντολή προς διευθέτηση και εσωτερικών στάσεων, αναρχίας και πολιτικών συγκρούσεων, οι αισυμνήτες αυτοί εκαλούντο και «διαλλακτές». Τέτοιοι διαλλακτές Αισυμνήτες που έλαβαν λαϊκή εντολή κατά την αρχαιότητα ήσαν ο Λυκούργος, ο Δράκων, ο Σόλων και πολλοί άλλοι νομοθέτες.
Οι Αισυμνήτες κακώς παραβάλλονταν από τον Διονύσιο εξ Αλικαρνασσού προς τους Ρωμαίους δικτάτορες, διότι ο Ρωμαίος δικτάτορας, εν αντιθέσει προς τον Αισυμνήτην, δεν είχε την αρμοδιότητα να νομοθετεί χωρίς την γνώμη της Συγκλήτου. Με τον μόνο που μπορούν να εξομοιωθούν είναι με τον Ρωμαίο Στρατηγό Κινκινάτο.
Τελικά ο θεσμός των Αισυμνήτων είναι εκείνος που προετοίμασε την μετάβαση από την Ολιγαρχία των Ευγενών εις την Δημοκρατία.
Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά (1285.30) χαρακτηρίζει τον θεσμό των Αισυμνητών ως είδος νόμιμης Μοναρχίας, «…έστι δε τούτο ως απλώς ειπείν αιρετή τυραννίς, διαφέρουσα δε της βαρβαρικής ού τώ μη κατά νόμον αλλά τώ μη πάτριος είναι μόνον. Ήρχον δε οι μεν διαβίου την αρχήν ταύτην, οι δε μέχρι τινών ορισμένων χρόνων ή πράξεων…».
Δηλαδή συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι, οι Αρχαίοι Έλληνες με την άφθαρτη και αξεπέραστη σχολή, πολιτικής σκέψης και πράξης που υπήρχε, σε περίπτωση κινδύνου διαλύσεως της πολιτείας, από εξωτερικούς κινδύνους ή εσωτερικές έριδες ή στάσεις, κατέφευγαν στον απίθανο θεσμό των Αισυμνητών.
Όπως αναφέρει ο Ν. Δαμασκηνός (FHgIII 389) ο αρχαιότερος με πολιτική δικαιοδοσία Αισυμνήτης αναφέρεται ο Επιμένης της Αρχαίας Μιλήτου. Ο Στράβων και ο Ευσέβιος, αναφέρουν για τον Αισυμνήτη Ζάλευκο στην Λοκρίδα, όπου ενομοθέτησε περί το 662 π.Χ. Μεταξύ των Αισυμνητών κατατάσσονται ο Νομοθέτης της Κατάνης Χαρώνδας (Διόδωρος, XII, 1), ο Φίβιος της Σάμου και ο Χαιρήτων της Απολλωνίας. Όλες σχεδόν οι Ελληνικές Πόλεις-Κράτη είχαν καθιερώσει τον θεσμό του Αισυμνήτη.
Ο πιο ονομαστός όμως στην Ιστορία Αισυμνήτης υπήρξε ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητος. Ο Πιττακός εξελέγη ομοφώνως από τον λαό το 590 π.Χ. ως Αισυμνήτης της Μυτιλήνης, διότι στο νησί προς της εκλογής του, επικρατούσαν σε επικίνδυνο βαθμό μεταξύ των πολιτικών μερίδων έριδες και φιλονικίες. Εκυβέρνησε επί δέκα (10) χρόνια με σοφία και άριστη διοικητική τέχνη. Τα χρόνια του ήταν τα καλύτερα χρόνια της Μυτιλήνης. Τα χρόνια εκείνα έζησαν και έδρασαν πνευματικοί Άνθρωποι, όπως η Σαπφώ και ο Αλκαίος. Όταν δε κατέθεσε την εντολή που είχε λάβει από τον Λαό, είπε το περίφημο: «χαλεπόν εσθλόν εμμέναι». Δηλαδή είναι δύσκολο να παραμείνει κανείς έντιμος όταν είναι επί πολύ χρόνο στην εξουσία.
Άλλος, επίσης μεγάλος Αισυμνήτης υπήρξε ο Περίανδρος ο Κορίνθιος. Εκλεγμένος τύραννος και αυτός που κυβέρνησε την Κόρινθο επί σαράντα τέσσερα (44) χρόνια από το 628 μέχρι το 584 π.Χ. Υπήρξε σπουδαίος Κυβερνήτης, ανύψωσε την Κόρινθο και την ανέδειξε θαλασσοκράτειρα. Και! ο Περίανδρος είναι ένας από τους επτά σοφούς.
Ας έλθουμε λοιπόν στην σημερινή μας Ελλάδα. Η βασική αρχή γενέσεως της ανάγκης αναλήψεως της εξουσίας από εκλεγμένο Αισυμνήτη για την σωτηρία της Πατρίδος κατά την αρχαιότητα ήταν, όταν η Πόλις-Κράτος έφθανε στα όρια της από μη χρηστή Διοίκηση, από φθορά και διαφθορά της εξουσίας, από εσωτερικές έριδες και διαμάχες, καθώς και από κίνδυνο αφανισμού από εξωτερική απειλή. Σε τι λοιπόν διαφέρει από την ανάγκη σωτηρίας της Πατρίδος η σημερινή κατάσταση της χώρας μας; Σε τίποτε.
Θεωρώ ως μόνη παρήγορο ελπίδα εις τα πολιτικά δρώμενα της πατρίδος μας, μετά την στοιχειώδη ιστορική πολιτική αναδρομή στην Αρχαία Ελλάδα, την προσπάθεια των τριών Κομμάτων, με ριζικά μέχρι σήμερα διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές κ.λπ. θέσεις, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, την κατακραυγή της αντιπολίτευσης εκ του ασφαλούς βέβαια και ακόμη με τις ελάχιστες ελπίδες επιτυχίας, να τολμήσουν το δύσκολο έργο της Σωτηρίας της Πατρίδος.
Ας σκεφθούν και τώρα ακόμη τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τι χρειάζεται η πατρίδα μας και ας αναθεωρήσουν την αντιπολιτευτική τακτική των, σκεπτόμενοι τους λόγους που επέβαλαν και στην Αρχαία Ελλάδα τους Αισυμνήτες. Ας απαλλαγεί επιτέλους και στην χώρα μας, η καταστροφική πολιτική της αντιπαράθεσης, σε κάθε προσπάθεια της εκάστοτε Κυβέρνησης. Τα θαύματα στην Ανθρωπότητα επιτεύχθηκαν μόνο με συνεργασίες και όχι με στείρα και ανέξοδη αντιπαράθεση. Ο κάθε νοήμων Έλλην πιστεύει ότι, όλα τα κόμματα θέλουν το καλό των Ελλήνων, το καλό της πατρίδος. Να! η ευκαιρία, να το αποδείξουν τα Ελληνικά Κόμματα.
«Αν η Ελευθερία και η ισότης βρίσκονται, όπως πιστεύουν πολλοί, στην Δημοκρατία, θ’ αποκτηθούν καλύτερα όταν όλοι μοιράζονται την ευθύνη» (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ)
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου