κι ούτ' ένα αστέρι να παρηγορεί,
σ' αυτή την κατηφόρα τη μεγάλη,
ποιος να 'βρει λόγια να προσευχηθεί;
Στεγνά τα μάτια μου, πικρό το στόμα,
μα τα γυρίζω προς τον ουρανό.
Σε μια στιγμή θυμήθηκα τα χρόνια,
παιδί στο σπίτι μου το πατρικό.
Τους πέταξα τα ξυλοκέρατά τους,
που με μαγέψανε τόσο καιρό.
Αρνήθηκα τα τόσα ψέματά τους.
Προσπάθησα πολύ να σηκωθώ.
Φτερούγες φύτρωσαν ξανά στους ώμους
και πέταξα επάνω απ΄ το γκρεμό.
Της δυστυχίας μου έσβησα τους χρόνους
βρήκα τα λόγια να προσευχηθώ.
Ευθυμία Καλογερά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου