Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής κατόρθωσε, μετά από περιπέτεια, να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που πρόβαλλαν εκείνοι που ακόμη, δυστυχώς, μισούν τον Καποδίστρια και δεν επιθυμούν να προβάλλεται στα μάτια του ταλαίπωρου λαού μας για να μην αποκαλύπτεται η γύμνια τους. Εμπόδιο δεν στάθηκε μόνο το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, οι ιθύνοντες του οποίου αρνήθηκαν τη χρηματοδότηση της ταινίας από χρήματα του ελληνικού λαού, τα οποία διαχειρίζονται για να προβάλλουν αποκλειστικά τη χυδαιότητα. Εμπόδιο δύσκολο αποτέλεσαν και ανθέλληνες ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι στο παρασκήνιο κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να μη γυριστεί η ταινία. Ευτυχώς βρέθηκε ψυχωμένος Έλληνας και χρηματοδότησε με σεβαστό ποσό τον σκηνοθέτη και σ’ αυτόν προστέθηκαν και άλλοι προσφέροντας μικρότερα ποσά.
Ο σκηνοθέτης επέλεξε η πρώτη προβολή της ταινίας να γίνει εκτός Ελλάδος και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη. Φαίνεται ότι εκτός πηγαίνουμε ως ελληνισμός κάπως καλύτερα. Στη χώρα μας ορίστηκε ως ημέρα πρώτης προβολής της ταινίας η 25η Δεκεμβρίου, ημέρα της μεγάλης γιορτής της Εκκλησίας, την οποία τόσο αγάπησε ο μάρτυρας πρώτος και τελευταίος, δυστυχώς, κυβερνήτης της χώρας με πόθο να την αναστήσει από την καταφρόνια, που την είχε οδηγήσει η μακραίωνη σκλαβιά.
Οι εμπαθείς πολέμιοι των αξιών και των παραδόσεων του Γένους μας ασφαλώς πείσμωσαν πάρα πολύ με την ήττα τους. Γι’ αυτό πέρασαν σε δεύτερη φάση πολεμικής, την κριτική της. Βέβαια ακόμη δεν έχει προβληθεί, κυκλοφόρησαν όμως κάποια στιγμιότυπα (τρέιλερ στην ελληνική γλώσσα). Σκέφθηκαν ότι είναι αρκετά αυτά, ώστε να δοθεί η μάχη για τη δυσφήμιση της ταινίας. Και άρχισαν να αναρτώνται κείμενα στο διαδίκτυο επικριτικά του σκηνοθέτη. Ένα από αυτά που έπεσαν στην αντίληψή μου φέρει τον τίτλο: «Μυθοπλασία ναι, όχι εξόφθαλμη παραποίηση ιστορικών γεγονότων». Την κατ’ αυτόν παραποίηση σπεύδει ο συντάκτης του κειμένου να προβάλει με τα ακόλουθα. «Ο Σμαραγδής βάζει έναν Ευρωπαίο αξιωματούχο να λέει στον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας “Η φυλή για την οποία μιλάς δεν υπάρχει κι εκείνος να του απαντά” “Η φυλή για την οποία μιλώ είναι απόγονοι του μινωικού, του κλασικού ελληνικού και του βυζαντινού πολιτισμού”. Ο Ευρωπαίος αξιωματούχος είναι ο γνωστός ανθέλληνας Μέττερνιχ, ο ισχυρότερος και εμπαθέστερος αντίπαλος του Καποδίστρια στις συνάξεις των διπλωματών. Και ο διάλογος αυτός μαρτυρείται ιστορικά.
Το ολίσθημα του Σμαραγδή σπεύδει να επισημάνει ο συντάκτης του κειμένου με τα ακόλουθα:
Α. «Ο όρος Μινωικός πολιτισμός διαδόθηκε ευρέως μετά τις ανασκαφές του Έβανς στην Κνωσό, στις αρχές του 20ου αιώνα». Φοβερή η ιστορική παραχάραξη! Αν δεν ήταν ακόμη σε χρήση ο όρος μινωικός πολιτισμός στους ακαδημαϊκούς κύκλους, είχε φροντίσει η παράδοσή μας να μας μεταφέρει στοιχεία του, τα οποία διδαχθήκαμε στο Δημοτικό σχολείο. Είναι το δαιδαλώδες ανάκτορο του Μίνωα. Είναι η πρώτη υπέρβαση της βαρύτητας από άνθρωπο με την πτήση Δαιδάλου και Ικάρου. Είναι ο άθλος του Θησέα επί του Μινωταύρου. Είναι το Αιγαίον πέλαγος, που συνδέει την Αττική με την Μεγαλόνησο. Κάποιοι εμμένουν στο να αμφισβητούν την ελληνικότητα των Κρητών, αν και οι επιστήμονες κατάφεραν να αποκωδικοποιήσουν τη γραφή, που καλείται γραμμική Β. Ελπίζουν να τους δικαιώσει η μη κωδικοποιημένη ακόμη γραμμική Α. Και το εύχονται αυτό ακόμη και ανθέλληνες ελληνικής καταγωγής!
Β. «Το Βυζάντιο δεν αποτελεί στοιχείο του Ελληνισμού προεπαναστατικά ούτε στη διάρκεια του Αγώνα και ούτε οι Διαφωτιστές το αναφέρουν. Ανασύρεται από την αφάνεια όταν κυκλοφορεί το βιβλίο του Φαλμεράιερ “Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων (1835) όπου υποστηρίζει ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους, διότι υπήρξαν επιμειξίες με σλαβικά φύλα». Ο συντάκτης δεν συγκρατείται και λόγω του πάθους του εκτίθεται ανεπανόρθωτα προσβάλλοντας βάναυσα την ιστορική αλήθεια. Έχοντας μελετήσει κατ’ αποκλειστικότητα τις ιστορικές αναλύσεις των δουλοφρόνων δυτικόπληκτων με σημαιοφόρο τον Κοραή σπεύδει να διαγράψει τον ρωμαίικο και όχι βυζαντινό πολιτισμό από την ιστορία του Γένους, επειδή αυτός αποτελεί την ατράνταχτη μαρτυρία της διαχρονικής πορείας του Γένους με αδιάλειπτη συνέχεια. Δεν αγνοεί βέβαια ότι ο όρος Βυζάντιο δόθηκε στην αυτοκρατορία μας από εμπαθείς εχθρούς της, που αισθάνθηκαν άκρατη ικανοποίηση με την πρώτη κατάκτησή της από τους βάρβαρους «σταυροφόρους» και τους τυχοδιώκτες Βενετούς. Αυτούς που αισθάνθηκαν ανακούφιση, όταν η Πόλη των πόλεων κυριεύθηκε από τους Οθωμανούς. Η αυτοκρατορία μας, μετασχηματισμός του Ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, έφερε τον τίτλο Ρωμανία, όπως μαρτυρεί στίχος τραγουδιού του Πόντου: «Η Ρωμανία επάρθεν». Είναι ανυπόφορος ο τίτλος αυτός καθώς και όρος Ρωμιός, με τον οποίο αυτοπροσδιορίζονταν οι πρόγονοί μας κατά τη μακραίωνη δουλεία υπό τους Οθωμανούς. Ανυπόφορος όχι μόνο στους δυτικούς διαχρονικά εχθρούς του ελληνισμού αλλά και στους, κατά Παπαδιαμάντη, γραικύλους, όρος που αποδόθηκε από τους Ρωμαίους κατακτητές μας στους παρακμασμένους προγόνους μας! Και είναι αρκετοί οι λόγιοι, πριν από τον Κοραή, που έγραψαν για την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού, αλλά στο προτεκτοράτο «Ελλάς» έχουν ωθηθεί στην αφάνεια. Ο Κοραής παραμένει ο σημαιοφόρος της υποτέλειας στη Δύση. Αυτός έγραψε ότι η Ελλάδα έζησε υπό κατοχή από την εποχή του Φιλίππου Β΄, πατέρα του μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι το 1830. Αλλά δεν καταδέχθηκε να έλθει στη δύσμοιρη χώρα μας ούτε καν μετά την απελευθέρωσή της. Ήλθε ο Καποδίστριας και θυσιάστηκε.
Ισχυρίζεται ο συντάκτης του κειμένου ότι ούτε κατά τη διάρκεια του αγώνα γινόταν κάποια αναφορά στη Ρωμανία. Ψεύδεται ασύστολα ή μαρτυρεί άγνοια των πηγών. Ας μελετήσει τον θαυμάσιο διάλογο του Κολοκοτρώνη με τον Άγγλο Χάμιλτον (στα απομνημονεύματα). «Εμείς, καπετάν Άμιλτων, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο… Ο βασιλεύς μας (εννοώντας τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο) εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα”.
Ο συντάκτης αποκαλύπτει και τη δουλοπρέπειά του τονίζοντας ότι ούτε οι «Διαφωτιστές» (κεφαλαίο το Δ!) αναφέρουν το Βυζάντιο σε σχέση με την Ελλάδα! Τί έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων; Της έλλειψης σεβασμού της ιστορικής αλήθειας από τον συντάκτη ή της δουλοπρέπειά του;
Ο συντάκτης κλείνει το κείμενο με παρατήρηση αισθητικής φύσεως. Διέκρινε ατσαλάκωτες τις φουστανέλες των κλεφτών! Υποθέτει ειρωνικά ότι ο σκηνοθέτης πήρε τους δευτεραγωνιστές (κομπάρσους στα ελληνικά) από αυτούς που επιμένουν ακόμη να παρελαύνουν κατά την ημέρα μνήμης της εθνεγερσίας. Κατά παρόμοιο τρόπο είχαν ειρωνευθεί οι ομοϊδεάτες του συντάκτη και τον σκηνοθέτη της ταινίας «Ο άγιος Νεκτάριος» υποστηρίζοντας ότι η ταινία πάσχει φοβερά από αισθητικής απόψεως τονίζοντας μάλιστα ότι δεν έκαναν κριτική επί του θέματος της ταινίας! Είχε καυτηριάσει τότε με σθένος ο Σμαραγδής την υποκρισία τους τονίζοντας ότι τους ενόχλησε αφάνταστα ακριβώς η υπόθεση της ταινίας, την οποία είδε να προβάλλεται μεγάλο πλήθος του λαού μας. Το ίδιο συνέβη και με την τηλεοπτική σειρά με θέμα τον βίο του αγίου Παϊσίου. Αρνητικές ήταν αρχικά οι απαντήσεις στην πρόταση να προβάλουν τη σειρά όλοι οι πανελλήνιας εμβέλειας τηλεοπτικοί σταθμοί. Κάποιοι ερμήνευσαν τις επιφυλάξεις προερχόμενες από το ενδεχόμενο μικρής τηλεθέασης. Και η σειρά γνώρισε εκπληκτική τηλεθέαση.
Ο ελληνικός λαός, παρά την διαφθορά στην οποία τον ώθησαν οι κρατούντες, με τις «ευλογίες» των ξένων προστατών τους, από τότε που δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια, δεν θέλει να απομακρυνθεί εντελώς από τις παραδόσεις του και την πατροπαράδοτη πίστη. Αν γνώριζε ποιος υπήρξε ο Καποδίστριας, σύγχρονος πολιτικός δεν θα τολμούσε να τους αντικρύσει. Γι’ αυτό και τόσα εμπόδια προβλήθηκαν για το γύρισμα της ταινίας. Την προσήλωσή του στις παραδόσεις θα δείξει με την αθρόα προσέλευσή του στις αίθουσες των κινηματογράφων.
Ο Καποδίστριας ζει. Άλλοι είναι νεκροί ζώντες.
«Μακρυγιάννης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου